All Chapters of โฉมสะคราญผู้นี้คือสามีข้า: Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่ 20ของข้าก็คือของเจ้าหลังจากที่จูจ้านถูกพาตัวออกไปแล้วแน่นอนว่าที่นี่ย่อมไม่มีผู้ใดกล้าอยู่ต่ออีก ยามนี้จึงมีเพียงกู้ซืออัน หลิงฉงหลงและเวินซวงเอ๋อร์ที่ยังต้องทำหน้าที่เก็บเครื่องประดับเข้าที่ให้เรียบร้อยเท่านั้นที่ยังอยู่เวินซวงเอ๋อร์นั้นทำตัวราวกับว่านางไร้ตัวตนที่สุดเท่าที่จะสามารถทำได้ นางทำหน้าที่ขอตนอย่างเงียบๆ จับต่างหูเก็บเข้าที่และเช็ดความเรียบร้อยทีละคู่ทีละชิ้นด้วยความระมัดระวัง “ข้าไม่ได้ตั้งใจจะเข้ามาก่อความวุ่นวาย” หลิงฉงหลงเอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินตรงเข้าไปหาบุรุษที่มองมายังนางนิ่งๆ อยู่ตั้งแต่ปรากฏตัวขึ้นมา“ข้าเชื่อเจ้า” ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมกับคว้ามือของเจ้าของร่างเล็กให้ตามไปนั่งที่เก้าอี้ว่างที่อยู่กลางห้องซึ่งเป็นโต๊ะสำหรับใช้รับรองลูกค้า “มือเจ้าเจ็บหรือไม่” ชายหนุ่มเอ่ยถามพร้อมกับยกมือเล็กขึ้นมามองสำรวจไปยังมือข้างที่เขาจำได้ว่านางใช้ตบลงไปที่หน้าผู้อื่น ไม่เพียงเท่านั้นเขายังลูบสัมผัสมือเล็กของนางอย่างเบามือ“ข้าไม่เจ็บ...แต่ดูเหมือนจะทำของร้านท่านเสียหายแล้ว” หญิงสาวเอ่ยพร้อมกับแบมืออีกข้างหนึ่งที่กำเอาไว้อยู่นานบนมือเล็กมีต่างหูข้างหนึ่งอยู่ในมือ “ต่างหูอีก

ตอนที่ 22สัญญาตั้งมั่นชั่วชีวิตระหว่างทางขึ้นไปที่เรือนป่าไผ่ซึ่งเป็นที่พักของนางในตอนที่อาศัยอยู่กับท่านปู่ จะมีทางแยกสองทางซึ่งสามารถไปยังหลังเขาซึ่งเป็นจุดที่ศพของท่านปู่ถูกฝังอย่างสงบอยู่ที่นั้น หลิงฉงหลงกับสามีเลือกที่จะไปเซ่นไหว้ที่หลุมฝังศพของท่านปู่ก่อนที่จะไปที่เรือนป่าไผ่หลังเขานั้นเป็นสถานที่อันเงียบสงบร่มเย็น ป่าไผ่รอบๆ โอนเอนไปตามกระแสลม ใบไผ่ลู่ลมตามเป็นจังหวะเช่นเดียวกัน บนหลุมศพของท่านปู่ยามนี้มีใบไผ่แห้งปกคลุมอยู่ที่บนหลุม หญิงสาวเห็นดังนั้นจึงค่อยๆ ก้มลงทำความสะอาดหลุมศพและบริเวณรอบๆ อย่างไม่เร่งรีบนักในขณะเดียวกันนางก็พูดคุยกับท่านปู่ไปด้วย“ท่านปู่...ท่านอยู่ที่นี่คงสงบสุขดีใช่หรือไม่...คงจะสงบสุขดีแน่นอนในเมื่อไม่ต้องค่อยวุ่นวายกับหลานสาวเช่นข้าแล้ว” ใบหน้าเล็กเผยรอยยิ้มเล็กๆ ในขณะที่เอ่ยคำพูดออกมา “ป่าไผ่เป็นสิ่งที่ท่านปู่ชอบ...ท่านอยู่ท่ามกลางต้นไผ่เช่นนี้ย่อมมีความสุขแน่นอนอยู่แล้ว”ใช้เวลาทำความสะอาดหลุมศพเพียงไม่นานก็เสร็จเรียบร้อย กู้ซืออันเป็นผู้ตั้งของเซ่นไหว้ด้วยตัวเอง อีกทั้งป้ายชื่อหน้าหลุมศพของท่านปู่ชายหนุ่มเองก็เป็นผู้เช็ดทำความสะอาดด้วยตัวเองสอง

ตอนที่ 24ดูเหมือนทุกอย่างกำลังไปได้ดีป้ายวิญญาณของท่านปู่ถูกนำมาตั้งเอาไว้ที่บ้านเลขที่สิบสามตามที่หลิงฉงหลงตั้งใจเอาไว้ วันแรกที่นางนำป้ายวิญญาณกลับมาพ่อและท่านแม่สามีตั้งใจมากราบไหว้ป้ายวิญญาณท่านปู่ของนางในทันทีที่รู้ข่าวอีกทั้งแสดงท่าทีเคารพผู้จากไปเป็นอย่างมาก อีกทั้งยังเสนอให้ทำห้องสำหรับตั้งป้ายวิญญาณเคารพผู้วายชนม์โดยเฉพาะอีกทั้งท่านแม่สามีจะเป็นผู้สั่งการและดูแลด้วยตัวเอง นางรับความหวังดีที่ท่านแม่สามีมีให้ห้องตั้งป้ายวิญญาณจึงถูกสร้างขึ้นพร้อมกับที่ร้านฮวาเซียงทำการตกแต่งและปรับปรุงร้านโดยมีสวีมี่อิงกำกับดูแลอยู่ไม่ห่าง วันเปิดร้านฮวาเซียงถูกกำหนดเป็นวันที่สิบเดือนหน้า ตามความตั้งใจเดิมร้านฮวาเซียงนี้แม้จะใช้ทุนจากสกุลกู้ในการเปิดแต่จะยังไม่ใช้ธงการค้าของสกุลกู้ชั่วคราว เพราะหญิงสาวอยากให้ร้านนี้สามารถดำเนินไปได้โดยสินค้าที่นางทำขายมิใช่ใช้ชื่อเสียงของกลุ่มการค้าสกุลกู้ปูทางตั้งแต่แรกเริ่ม แม้ว่าหากทำเช่นนั้นกิจการใหม่จะต้องเปิดตัวได้อย่างราบรื่นแน่ แต่หลิงฉงหลงก็อยากจะลองเริ่มต้นใหม่ตั้งแต่แรกดูสักครั้งเพราะนี่ก็ถือเป็นการเปิดกิจการครั้งแรกของนางย่อมอยากจะเริ่มต้นด้วย

ตอนที่ 26คืนที่ควรสงบสุขด้วยรูปโฉมอันโดดเด่นงดงามของกู้ซืออัน ที่ไม่ว่าปรากฏกาย ณ ที่ใดก็มักจะดึงดูดสายตาผู้คนเสมอ ชายหนุ่มจึงมักสวมหมวกผ้าปกปิดใบหน้าของตนไว้เป็นนิจ เพื่อหลีกเลี่ยงความวุ่นวาย หลิงฉงหลงเองก็เช่นกัน ทุกครั้งที่ออกไปเดินเที่ยวกับผู้เป็นสามี นางจะสวมหมวกปิดบังใบหน้าให้กลมกลืนกับเขา เพื่อความสะดวกและเป็นส่วนตัวตลาดกลางคืนคึกคักเป็นพิเศษ เพราะอีกเพียงไม่กี่วันก็จะถึงเทศกาลปล่อยโคม ผู้คนเดินขวักไขว่ เสียงหัวเราะปะปนกับเสียงพ่อค้าแม่ค้าตะโกนเรียกลูกค้าดังคลออยู่รอบด้าน แสงโคมหลากสีสาดละลานตา ราวกับทั่วทั้งถนนกำลังถูกห่อหุ้มด้วยแสงอบอุ่นแห่งความรื่นเริงจากมุมหนึ่งของตลาด หากมองข้ามสะพานไม้เล็กๆ ไป จะเห็นแผงโคมกระดาษเปล่าวางเรียงราย สีขาวนวลราวหิมะ รอให้ผู้คนซื้อไปเขียนคำอธิษฐาน หลิงฉงหลงสบตากับกู้ซืออันเพียงครู่ รอยยิ้มบางผุดขึ้นที่มุมปาก ก่อนนางจะยกมือเล็กจับจูงมือใหญ่ของเขา มุ่งตรงไปยังร้านขายโคมอย่างไม่รอช้า ถึงแม้ว่ายังไม่ถึงเทศกาลปล่อยโคมแต่หลายคนก็เริ่มทยอยพากันปล่อยโคมในคืนนี้แล้ว หญิงสาวเองก็อยากจะปล่อยโคมในคืนนี้เช่นกันเมื่อมาถึงแผงโคม เสียงกระดิ่งลมเล็กๆ ที่แขว

ตอนที่ 28อย่าให้ข้าต้องเหลืออดแสงแดดอ่อนสาดลอดผ้าม่านเข้ามาในเรือน กู้ซืออันลุกขึ้นก่อนเช่นทุกครั้ง หลังจากจัดการให้ภรรยาตัวน้อยยังคงหลับสบาย เขาก็ออกมานั่งพิจารณาความคิดของตนอย่างเงียบงันที่ห้องหนังสือกู้ซืออันไม่เคยสนใจข่าวลือเรื่องใดของตน ยิ่งไม่เคยให้ค่ากับผู้ใดก็ตามที่ไล่ตามมาอยากข้องเกี่ยวกับเขา ฉางกู๋ผู้นี้ก็คือหนึ่งในคนที่เขาไม่เคยคิดจะสนใจมาก่อน ทว่าหลังจากที่อีกฝ่ายปรากฏตัวออกมาอีกครั้งเมื่อคืนนี้ อีกทั้งมีท่าทีราวกับต้องการราวีหลิงฉงหลงผู้เป็นฮูหยินตัวน้อยของเขา ทำให้กู้ซืออันไม่คิดนิ่งเฉยกับการมีตัวตนของฉางกู๋ผู้นี้อีกเขาจะไม่ยอมให้ใครมาแตะต้องนางแม้แต่ปลายเล็บเขาต้องกำจัดฉางกู๋ซะ ทำให้คนผู้นี้ออกไปจากต้าไห่ให้เร็วที่สุดความคิดแรกที่แล่นเข้ามาคือการกวาดล้างต้นตอให้สิ้น นายอำเภอฉาง…ลุงแท้ๆ ของฉางกู๋ผู้นั้น คนผู้นี้มีชื่อเสียงเลื่องลือว่าเห็นแก่เงินตราและตำแหน่งยิ่งกว่าศักดิ์ศรีในอดีต หากไม่ใช่เพราะมารดาของเขาโกรธจนบุกไปเอาเรื่องถึงจวนนายอำเภอ ฉางกู๋คงไม่ได้ถูกส่งตัวออกไปจากเมืองเช่นนั้นครั้งนี้ กู้ซืออันรู้ดีว่าต้องใช้วิธีใดเขาจะไม่เพียงแต่ขับไล่ แต่จะทำให้ฉางกู๋ไม