Semua Bab วิวาห์ร้ายกลายรัก: Bab 21 - Bab 30

ณ บริษัทไอรินพลางสายตามองไปที่นาฬิกาตั้งโต๊ะมุมขวามือของเธอก็เป็นเวลา 17:15 น. ได้เวลาเลิกงานแล้วเหรอเนี่ยทำไมวันนี้เวลาถึงเดินเร็วจังทุกทีฉันพลิกข้อมือดูนาฬิกาแล้วดูอีกก็ไม่หมดวันสักทีคงเป็นเพราะวันนี้ไม่มีตาลุงค่อยกวนประสาทฉันแน่ๆ เธอครุ่นคิดในใจก่อนจะปิดคอมเก็บของหยิบกระเป๋าแล้วเดินมารอลิฟต์เมื่อลิฟต์เปิดออกชั้นล่างก็พบเข้ากับหนุ่มหล่อแผนกไอทีเค้าคนนั้นเองส่งรอยยิ้มละมุนพร้อมเดินเข้ามาทักทายไอรินที่หยุดยืนอยู่หน้าลิฟต์“ยังไม่กลับอีกเหรอครับ” เค้าหันมาถามเธอ“กำลังจะกลับค่ะ”“กลับยังไงครับ…ผมไปส่งได้นะครับ” น้ำเสียงละมุนละไมเอ่ยถามไอรินยังไม่ทันได้ตอบเสียงลิฟต์ก็เปิดออกอีกครั้งพี่พนักงานสาวขาเม้าเดินออกกันมาสองคนเห็นเธอยืนอยู่กับหนุ่มหล่อจึงเดินเข้ามาพูดคุยด้วย“คุยอะไรกันอยู่ยังไม่กลับกันอีกเหรอจ๊ะ”“พี่เค้าจะไปส่งหนูค่ะพวกพี่กลับด้วยกันมั้ยคะ” เธอพูดขึ้นชักชวนพวกเค้าทันทีถ้ากลับกันสองคนมันจะดูไม่ดีหรือป่าวนะเอาพวกพี่ไปเป็นไม้กันหมาดีกว่าไอรินนึกในใจ“พอดีเลยฉันไม่ได้เอารถมาขอกลับด้วยคนนะ” พี่พนักงานสาวพลางตอบรับทันทีหนุ่มหล่อแผนกไอทีได้แต่ยืนกระพริบตาปริบๆบ้านคุณกิตติโชจน์“จอ

เสียงรถยนต์แล่นมาจอดยังที่จอดรถ ณ ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งท่าทางงุนงงของไอรินเกิดความสงสัยว่าธุระสำคัญของเขาคือการมาห้างงั้นเหรอเนี่ย“ถึงแล้วลงรถสิ” เขาหันมาบอกเธอที่นั่งเบาะข้างๆ“มาห้างทำไมเหรอคะ” ไอรินพลางถามขึ้นอย่างสงสัย“ก็พาเธอมาซื้อของไปหัวหินกับฉันไง”“ที่ว่าเรื่องสำคัญคือเรื่องนี้เหรอคะ”“ก็ใช่น่ะสิ…ผู้หญิงเวลาไปต่างจังหวัดต้องซื้อเสื้อผ้าใหม่ไม่ใช่หรือไง”“ไปดูงานไม่จำเป็นต้องซื้อใหม่ก็ได้นะคะฉันพอมีชุดอยู่บ้าง”“ฉันกลัวว่าคุณแม่จะหาว่าดูแลเด็กอย่างเธอไม่ดีต่างหากล่ะหยิบๆ มาเถอะน่าฉันอยากกลับบ้าน” เสียงเข้มเอ่ยนี้สิตาแก่กวนประสาทคนเดิมกลับมาแล้วฉันก็คิดว่าอยากซื้อให้เองที่ไหนได้กลัวคุณอุไรดุเอาสิท่านี่ฉันหวังอะไรอยู่กันแน่นะยัยรินเอ้ย เธอสะบัดความคิดในหัวทิ้งพร้อมเดินดูเสื้อผ้าไปเรื่อยๆโดยมีคุณกรณ์เดินถือถุงช็อปปิ้งให้อยู่ข้างๆ ตลอดราวกับว่ามีบอดี้การ์ดส่วนตัว เขาแสร้งทำฟอร์มให้ดูไม่แสดงออกจนเกินไปแต่การกระทำของคุณกรณ์นั้นสวนทางกับคำพูดในตอนนี้เองเขาคือพ่อหนุ่มสายเปย์ที่กำลังเกิดอาการคลั่งรักแฟนเด็กของเขาสายตาอ่อนโยนและรอยยิ้มที่ออกมาโดยอัตโนมัติพลางมองสาวน้อยตรงหน้าอย่าง

“ถ้าไอ้กรณ์ขอคืนดีจะกลับมามั้ย” เป็นคำถามที่ถามตรงประเด็นจี้จุดเอามากๆ ทำเอาทุกคนในวงหันมามองพร้อมกันตลึงกับคำถามที่เคนกล้าถามออกมาอย่างนี้ได้ไงทั้งที่ทั้งคู่ก็ต่างมีใหม่กันแล้ว“เฮ้ย!!! ไอ้เคนมึงถามอะไรของมึงว่ะกูไม่เล่นแหละทิศเอาลำโพงมาเปิดเพลงฟังร้องคาราโอเกะกันดีกว่าหน้าจะสนุกกว่าเกมส์นี้เยอะ…อยากฟังสาวๆ ร้องเพลงจังครับ”เสียงวายุพูดขึ้นอย่างดังจากที่กำลังสนุกๆ ก็กลับกลายเป็นความเงียบสงบขึ้นมาไอ้เคนมันเป็นตัวทำลายบรรยากาศจริงๆ ดูจากสีหน้าของไอ้กรณ์ก็รู้ว่ากำลังหงุดหงิดพลางบอกทิศผู้จัดการของเขาให้เอาลำโพงมาเปิดร้องเพลงเล่นกันดีกว่าเพราะเดี๋ยวบรรยากาศมันจะพังไปมากกว่านี้“อ้าว…เล่นต่อดิวะกำลังสนุก”“มึงหยุดเลยไอ้เคนเอาไมค์ไปร้องเลยมึง” วายุหยิบไมค์ที่วางอยู่บนโต๊ะยื่นให้เคนมันจะได้สงบปากไม่พูดอะไรไร้สาระอีกหลังจากที่นั่งพูดคุยและดื่มกันมาสักพักหยาดน้ำสีอำพันไหลรินลงคออึกแล้วอึกเล่าไอรินก็เริ่มรู้สึกตึงๆ เพราะเธอค่อนข้างคออ่อนเลยขอปลีกตัวออกไปเดินเล่นรับลมที่ชายหาดเธอยืนอยู่ระหว่างเส้นแบ่งผืนทรายที่แห้งสนิทกับผืนทรายที่เปียกชุ่มเพราะถูกน้ำทะเลซัดสาดอยู่เป็นระยะ ใบหน้าและเส้นผมถูกสา

“คุณกรณ์จะทำอะไรคะปล่อยค่ะ”“ไม่ปล่อยจนกว่าเธอจะยอมฟังที่ฉันพูด” คุณกรณ์ยังคงกอดไอรินไว้แน่นเพื่อให้เธอไม่หนีไปไหนอีกและทำให้เธอเชื่อในสิ่งที่คุณกรณ์กำลังจะพูดเพราะไม่มีใครรู้คำตอบได้ดีเท่าตัวเค้าอีกแล้ว“พูดมาค่ะ…ฉันจะฟัง”“ผมกับครีมไม่ได้ทำอะไรอย่างที่คุณคิดเลยคุณมองตาผมสิว่าผมไม่ได้พูดโกหก” เสียงอ่อนนุ่มพูดขึ้นเขาค่อยๆ คายกอดและจับไหล่เธอหันหน้ามาสบตากันขณะนี้ทั้งคู่จ้องมองกันอยู่แววตาหวานซึ้งของเขามุ่งมองตรงมาไม่หยุดเขาหลงใหลเธอขึ้นทุกทีเธอดูน่ารักมากในสายตาของเขาไม่ว่ายังไงคุณกรณ์ก็ต้องทำให้ไอรินเชื่อเขาให้ได้ว่าเรื่องที่มันเกิดขึ้นไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดมันเป็นเรื่องเข้าใจผิดทั้งหมดแต่จะพูดอธิบายไปยังไงก็ไม่มีประโยชน์มันคงไปสะกิดแผลในใจของเธอเข้าทำให้เธอคงเชื่อไม่ลง จึงใช้ภาษากายเพื่อบอกความรู้สึกให้กับไอรินได้รับรู้ความจริงใจของเขา คุณกรณ์ค่อยๆ ก้มลงจูบคนร่างเล็กอย่างนุ่มนวลแล้วถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่งมองดูใบหน้าขาวใสที่เริ่มเปลี่ยนเป็นแดงก่ำของสาวน้อยที่กำลังหลับตาปี๋ไม่ยอมลืมตาเพราะความเขินอายเขาได้แต่อมยิ้มที่เห็นไอรินไม่ได้ปฏิเสธใดๆจากนั้นเขาก็ก้มมาจูบซำ้อีกครั้งบรรจงจูบอย

ผ่านไปไม่นานนักกับระยะเวลาหนึ่งในการเก็บของเตรียมตัวที่จะไปหัวหินของพวกเขาทั้งคู่ไอรินเดินลงบันไดมาตัวปลิวโดยมีคุณกรณ์เดินถือกระเป๋าตามหลังมาติดๆ ข้าวของพะรุงพะรังเต็มสองมือ“อ้าว…ทำไมรีบกลับซะแล้วล่ะลูกไม่อยู่ต่ออีกสักคืน” เสียงแก้วทิพย์เอ่ยถามเมื่อเห็นคุณกรณ์หอบหิ้วกระเป๋าลงมายันชั้นล่าง“ผมขอพาน้องไปเที่ยวนะครับคุณแม่”“งั้นก็ดีเลยน่ะสิ…หยุดไปเที่ยวหยุดไปพักผ่อนบ้างยัยรินจะได้มีกำลังใจทำงานมากขึ้น ฮ่าๆ" เสียงหัวเราะเบาๆ อย่างเอ็นดูของผู้เป็นแม่พลางขึ้นมา“แม่คะ…หนูตั้งใจทำงานจะตายลูกสาวแม่คนนี้นะขยันที่สุด”“ดีแล้วไงลูกจะได้แบ่งเบาพี่เค้าได้”“จริงเหรอส่องดูทีไรก็เห็นยืนคุยกับพวกพี่พนักงานตลอดเลยนะ” คุณกรณ์แทรกขึ้นแล้วยิ้มมุมปากหนึ่งทียียวนกวนคนน้องตลอด ฮ่าๆ“แอบดูเหรอคะ?”“ป่าวซะหน่อยพี่ก็ส่องดูความเรียบร้อยของพนักงานน่ะสิ…ว่าใครยืนจับกลุ่มเม้าท์มอยในเวลางานกันบ้าง” เสียงทะเล้นเอ่ย“ก็ยืนนินทาตัวเองนั้นแหละ เชอะ”“คุณแม่ครับ” คุณกรณ์หันไปขอความช่วยเหลือจากแก้วทิพย์ส่งสายตาเว้าวอนให้ช่วยตนขึ้นแท่นลูกเขยคนโปรดแทนลูกสาวอย่างไอรินทันที“ยัยรินพูดจาแบบนี้กับพี่เค้าได้ไง…เป็นเด็กไม่น่าร