Semua Bab วิวาห์ร้ายกลายรัก: Bab 11 - Bab 20

สถานที่บันเทิงแห่งหนึ่งจากคำถามของฟ้าใสที่ถามหาเพื่อนอีกคนในโต๊ะของคุณกรณ์ ท่าทางที่นิ่งเฉยของคุณกรณ์นั้นดูไม่ออกเลยว่าคิดอะไรอยู่ จนวายุพูดขึ้น“คงจะหมายถึงผู้จัดการของผมใช่มั้ยครับ คนนั้นเป็นแค่ผู้จัดการผมเองไม่ได้เป็นเพื่อนของพวกผมหรอกครับ เห็นมีธุระด่วนเลยขอกลับก่อน” ความรู้สึกค้างคาใจของทั้งสามคนนั้นโล่งอกขึ้นมาทันทีเมื่อคุณกรณ์ไม่ได้รู้จักกับไอ้พี่ทิศอย่างที่พวกเธอคิดไว้“อ้ออออออ อย่างนี้นี่เอง” ฟ้าใสลากเสียงยาวพลางสายตามองเพื่อนๆ ทั้งสองแววตามีเลศนัย ยกแก้วขึ้นดื่มเพื่อเป็นมารยาทเวลาเข้าสังคมดูเหมือนพวกเธอจะยังเกร็งๆ ที่ต้องนั่งรวมโต๊ะคนแปลกหน้า วายุพยายามชวนพวกเธอคุยเพื่อลดอาการเก้อเขิน“ปกติพวกคุณมาที่นี่กันบ่อยมั้ยครับ” น้ำเสียงละมุนของวายุพูดขึ้น“ทำตัวตามสบายเลยครับไม่ต้องเกร็ง…เฮ้ยไอ้กรณ์ชวนน้องๆ คุยหน่อยดิวะนั่งเงียบอยู่ได้ อย่าทำเป็นเสือสิ้นลายหน่อยเลยทีเมื่อก่อนเห็นควงสาวเป็นว่าเล่น ฮ่าๆ” เสียงทะเล้นของเคนพูดแซวสาวๆ แถมยังพูดติดตลกใส่คุณกรณ์อีกด้วยคนไม่รู้สึกรู้สาแบบไอ้เคนนี้มันหน้าเอากำปั้นยัดปากซะจริง คุณกรณ์ครุ่นคิดในใจพร้อมกับแววตาขุ่นเคืองพลางมองไปที่เคนเล็กน้อย

เสียงโทรศัพท์“ฮัลโหลเป็นไงบ้างว่ะมึงวันนี้ผ่านไปด้วยดีมั้ย” เสียงปลายสายจากปิ่นถามไอริน“จะว่าดีมันก็ไม่ว่ะมึง”“แล้วมันยังไงกันแน่ช่วยขยายความของมึงที” เสียงฟ้าใสพูดแทรกเข้ามาในสาย“นี่พวกมึงอยู่ด้วยกันอีกแล้วเหรอเนี่ย…ไปเที่ยวไหนกันมาอีกล่ะเมื่อคืน”“ก็เหมือนเดิมตามประสาคนโสด ฮ่าๆ” ปลายสายส่งเสียงหัวเราะ“จ้าาา…แม่สามสาวโสด” ไอรินพูดแซวเพื่อนของเธอ“กูกลับมากะฟ้าใสแค่สองคนส่วนยัยมะขามนางไปกับผู้จ้า”“ห๊าา…นี่กูตกข่าวอะไรไปเล่าสิ” เสียงตกใจของไอรินเอ่ย“ก็เพื่อนคุณกรณ์คู่หมั้นมึงไง…เจอกันคืนนั้นอะไรประมาณนี้แหละ”“งงไปหมดแล้วเนี่ย”“ไม่ต้องงงเอาเรื่องมึงดีกว่าอยากรู้แล้วว่ายังไงสรุปดีหรือไม่ดี”“ดีตรงที่คุณลุงคุณป้าเค้าเอ็นดูกูกับแม่มากแต่ติดตาลุงขี้เก๊กคนเดียวพูดละก็โมโห”“ยังไงพวกกูเอาใจช่วยมึงอยู่นะ สู้ๆ”“ขอบคุณพวกมึงมากๆ ถ้าไม่มีพวกมึงกูคงเครียดไม่รู้จะระบายกับใคร”“เราก็มีกันอยู่แค่นี้ปรึกษาได้เดี๋ยวกูต้องโทรไปตามยัยมะขามก่อนไม่รู้ไปมุดหัวอยู่ไหน”“โอเคมึง” ปลายสายกดวางโรงแรมหรูแห่งหนึ่งแสงแดดสาดส่องผ่านทางหน้าต่างลงมากระทบใบหน้าชายร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงข้างๆ เขามีผู้หญิงร

บ้านคุณกิตติโชจน์เสียงรถคุณกรณ์ขับมาจอดที่โรงจอดรถเขาเดินเข้าบ้านมาด้วยความเหนื่อยล้าท่าทางดูห่อเหี่ยวหลังจากไม่ได้กลับมานอนบ้านเป็นเวลาสามวันที่ต้องอยู่เคลียร์งานเก่าๆ แถมเลขาก็ลาคลอดอีกแล้วเรื่องที่ทำให้เขาผูกใจเจ็บ…เจ็บแค้นไม่ยอมลืมก็เห็นทีจะเป็นคนที่มาขอพบเค้าวันนี้ที่บริษัทแค่นึกถึงเรื่องนี้ก็เหนื่อยใจสุดๆ หนีงานกลับมานอนดีกว่าคุณกรณ์ครุ่นคิดอยู่ในหัวเสียงเจี๊ยวจ๊าวทำให้คุณกรณ์พลางสายตาหันไปมองตามเสียงแม่บ้านของเขาที่กำลังช่วยกันยกเฟอร์นิเจอร์ขึ้นไปชั้นบนสงสัยว่าขนของเยอะแยะนี้ทำไมกัน“ทำไมวันนี้กลับบ้านเร็วได้ล่ะลูก…หิวมั้ย?” เสียงคุณอุไรเอ่ยถามทันทีเมื่อเห็นหน้าลูกชายเดินเข้าบ้านมา“ไม่หิวครับแม่…แม่ให้แม่บ้านขนของไปไหนเหรอครับ” คุณกรณ์พลางถามแม่ด้วยความสงสัย“จัดห้องใหม่ให้น้องน่ะสิเดี๋ยวเย็นนี้น้องก็ย้ายมาอยู่ที่บ้านเราแล้ว”“ห้องข้างผมเหรอครับแม่”“ก็ใช่สิหรือลูกจะให้น้องนอนห้องเดียวกับลูกล่ะ ฮ่าๆ” สายตากรุ้มกริ่มพลางมองหน้าลูกชายตนและเสียงหัวเราะชอบใจของคุณอุไรทำเอาคุณกรณ์เกิดอาการเลิ่กลั่กเร่งฝีเท้าเดินขึ้นห้องไปอย่างรวดเร็ว“ขึ้นไปพักผ่อนก่อนนะลูกแล้วเดี๋ยวน้องมาล่ะค่อย

ณ บริษัทหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองตึกที่สูงเป็นสิบๆ ชั้นก่อนจะเดินเข้าประตูไปในตัวตึกยังดีที่ฉันเคยมาที่นี่มาก่อนตอนสมัครงานไม่งั้นคงจะเกร็งทำตัวไม่ถูกไม่รู้จะไปทางไหนแน่ๆ แต่ตอนนี้ก็ยังลนลานอยู่บ้างว่าจะไม่ตื่นเต้นแล้วเชียวแต่คำพูดของคุณกรณ์ทำเอาไอรินเสียวสันหลังเบาๆ“สวัสดีค่ะ…ฉันมาเริ่มงานตำแหน่งผู้ช่วยเลขาท่านประธานค่ะ” เสียงใสของไอรินบอกกับพนักงานสาวที่ห้องประชาสัมพันธ์“สักครู่นะคะ”พนักงานหาข้อมูลและตำแหน่งนี้อยู่สักพักเพราะไม่เคยได้ยินว่ามีตำแหน่งผู้ช่วยเลขามาก่อนไม่กี่นาทีต่อมาเสียงของพนักงานบอกให้ไอรินขึ้นลิฟต์ไปที่ห้องท่านประธานมีสายตรงเข้ามาพอดีว่าให้เธอไปที่นั่น ถึงชั้นของท่านประธานเสียงลิฟต์เปิดออกไอรินเดินผ่านโต๊ะทำงานของพนักงานทุกคนในห้องโถงก่อนจะถึงห้องคุณกรณ์แน่นอนว่าต้องเดินผ่านพนักงานขาเม้าด้วยเช่นกันสายตาทุกคนจับจ้องมาที่เธอ ไอรินแสร้งทำตัวให้เป็นปกติที่สุดถึงแม้ในใจจะลนลานสุดๆ กับสายตาที่มองมายังเธอในตอนนี้เองก็มีพนักงานสาวเดินมาถามเธอด้วยความสงสัย~“พนักงานใหม่ใช่ไหมคะ”“ใช่ค่ะ…ตำแหน่งผู้ช่วยเลขา” เสียงไอรินตอบพนักงานสาวพวกเธอต่างมองหน้ากันอย่างสงสัยว่ามีตำแหน่งนี้

ณ บริษัทเช้าวันใหม่เป็นอีกวันของการทำงานของเธอถึงจะยังไม่ค่อยชินมากนักเพราะพึ่งเริ่มได้ไม่กี่วันไอรินหันไปเห็นหนุ่มหล่อแผนกไอทีคนที่เธอทำกาแฟหกใส่เขาขึ้นมาดูคอมพิวเตอร์อยู่พอดีจึงเดินเข้าไปหาพร้อมกับเสื้อที่ซักเรียบร้อยแล้วของเขาเพื่อนำไปคืน“นี่เสื้อของคุณค่ะ ฉันซักให้แล้ว” เสียงใสของไอรินพูดขึ้นพร้อมยื่นถุงเสื้อให้เค้า“ขอบคุณครับ”“แผลเป็นไงบ้างคะ…ยังเจ็บอยู่ไหม”“ไม่แล้วครับ”“ขอโทษด้วยนะคะ” น้ำเสียงฟังดูเป็นห่วงของไอรินเขาส่งยิ้มให้เธอรอยยิ้มละมุนและประกายสดใสในดวงตาของเขาช่างดึงดูดเสียจริงจนพนักงานสาวๆ เดินเข้ามาทักทาย“คุยอะไรกันอยู่เหรอจ๊ะ” เสียงพนักงานขาเม้าเอ่ย“หนูเอาเสื้อมาคืนพี่เขาค่ะ”“เจ็บมากสินะคะให้พวกพี่ช่วยทายาได้เลยนะไม่ต้องเกรงใจ ฮ่าๆ” เสียงขำขันของพนักงานสาวพูดแซวหนุ่มหล่อกันอย่างคึกคักยืนคุยกันอยู่พักใหญ่ๆ คุณกรณ์ที่แอบมองผ่านทางบานเกล็ดสงสัยว่ายัยแมวน้อยของเขาหายไปไหนจึงลุกขึ้นเดินไปส่องดูความเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายท่าทางร่าเริงฉีกยิ้มกว้างจนดวงตาหรี่เล็กมากกว่าเดิมของยัยเด็กแสบดูมีความสุขซะจริงหงุดหงิดแทบบ้า จนดึงคลายปมเน็กไทตนเองออกไม่ทันไรคู่แข่งก็ผุดขึ้นมาเ