All Chapters of วิวาห์ร้ายกลายรัก: Chapter 1 - Chapter 10

สวัสดี ฉันชื่อ ไอริน ฉันเป็นหญิงสาวธรรมดาคนนึงที่พึ่งเรียนจบมหาวิทยาลัย ฉันเป็นคนสดใสร่าเริงใสที่แบบเพื่อนๆ เรียกว่าาา ยัยเอ๋อบ้างแหละ ไม่ทันคนบ้างละ แต่จริงๆ แล้วฉันก็ไม่ได้โง่อะไรขนาดนั้น คนบ้าอะไรจะไม่ทันโลกเลย ใช่…ฉันเอง ความรักไงละที่เค้าบอกกันว่าทำให้คนตาบอดมันคงเป็นเรื่องจริง ช่วงมหาวิทยาลัยปี 1 มีรุ่นพี่ต่างสาขามาจีบฉันเราอยู่คณะเดียวกันแต่คนละสาขาพี่เค้าชื่อว่าพี่ทิศ เราอายุห่างกันแค่ 2 ปี ไม่ว่าพี่เขาจะเดินไปทางไหนสาวๆ ในคณะก็ต่างมองไปทิศทางเดียวกันหมดเพราะพี่แกหล่อแบบออร่าพุ่งเลย ดีกรีไม่ธรรมดาหล่อพอๆ กับเดือนคณะเลยละ ฉันสงสัยและงงหนักมากว่าพี่แกนี่นะจะมาจีบคนแบบฉัน คนสวยกว่าฉันมีเป็นสิบๆ เลยในคณะพี่แกคงตาบอดมั้ง ฮ่าๆ แต่ฉันก็ไม่ได้ขี้เหร่ขนาดนั้นนะก็หน้าตาดีอยู่ประมาณนึง ฟังดูคงหมั่นไส้สินะ เพื่อนๆ ในกลุ่มของฉันก็เตือนว่าพี่เค้าเสือผู้หญิงเลยละชอบจีบเด็กใหม่ ด้วยความที่ฉันไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลยเพราะเหตุนี้แหละคงทำให้ฉันอ่อนต่อโลกจริงๆ พี่ทิศเป็นคนที่เทคแคร์ดูแลดี เอาใจใส่เก่งมาก ตลอดที่คบกัน จนพี่ทิศเรียนจบต้องไปทำงานที่ไกลกัน เราก็คบกันมาเรื่อยๆ พี่ทิศให้การ์ดคอนโดของเ

มะขามตอบคนขับรถนั้นแล้ว วิ่งเข้าไปในผับอย่างไวโดยไม่หันมามองข้างหลังเลย"โอ้โห…นี้บ้านมึงถึงขนาดต้องคัดหน้าตาคนขับรถเลยหรอ ทรงแด๊ดดี้มากเลยมึง แด๊ดดี้ที่ไม่ได้แปลว่าพ่อ แต่ไม่ค่อยมีมารยาทเลยว่ะ กูให้มาช่วยแบกไอรินมันขึ้นรถก็ไม่มา""คัดหน้าตาอะไรกัน…นี้มึงเมาแล้วหรอถึงขนาดมองลุงพลเป็นแด๊ดดี้อะไรของมึงอะ ฮ่าๆ แล้วมึงไปส่งไอรินมันถึงไหน ลุงพลโทรมาหากูเค้าบอกรอมึงนานล่ะ ไม่มาสักที""กูไม่ได้เมาสักหน่อย คนขับรถบ้านมึงหล่อจริงๆ""มึงจะบ้าหรอลุงพลนี้เค้าจะเกษียณแล้วนะ เค้าเคยไปส่งกูที่บ้าน ไม่เชื่อมึงก็ให้ฟ้าใสเปิดรูปให้ดูดิ"ฟ้าใสหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดรูปคนขับรถให้มะขามดู มะขามถึงกับสบถคำหยาบออกมา “เหี้ย” แล้วคนที่มาจอดรถตรงนั้นเป็นใครว่ะ แล้วกูปล่อยไอรินไปกับใครก็ไม่รู้อะมึง มันจะเป็นไงบ้างอะ” มะขามเอ่ยตกใจเสียงโทรศัพท์ดัง"ฮัลโหล…มึงไปจอดรถถึงไหนวะ""เออโทษทีว่ะวันนี้คงไม่ได้แล้วมีธุระนิดหน่อย…เดี๋ยววันหน้ากูเลี้ยงชดเชยให้""โอเคเพื่อนค่อยเจอกัน" คุณกรณ์คุยโทรศัพท์กับเพื่อนที่นัดกันมาสังสรรค์ เขากำลังหาที่จอดรถแต่มีเด็กสาวที่ไหนไม่รู้เข้าใจผิดคิดว่าคุณกรณ์เป็นคนขับรถซะได้ คุณกรณ์หลุดขำอ

บ้านคุณกิตติโชจน์คุณกิตติโชจน์เดินเข้าไปคุยกับลูกชายที่ดื้อด้านของตนเองก่อนที่ภรรยาแม่ของเจ้ากรณ์จะมาโวยวายเพราะความดื้อรั้นของเจ้ากรณ์จะสร้างภัยอันตรายให้แก่ตนเอง ไม่มีอะไรหน้ากลัวเท่าเมียที่โกรธอีกแล้ว ฮ่าๆ“นี่…ถ้าแม่มาบอกอะไรก็ทำๆ ตามแม่แกบอกหน่อยนะ บอกตรงๆ พ่อเหนื่อยที่จะคุยกับแม่แกแล้ว” คุณกิตติโชจน์บอกลูกชายตัวเองท่าทางที่บ่งบอกว่าเหนื่อยจริงๆ“ผมโตแล้วนะพ่อ นี้อะไรจะให้แต่ผมไปดูตัวงานที่บริษัทก็ตั้งเยอะแยะ ผมไม่มีเวลาไปดูตัวหรอกนะพ่อ” คุณกรณ์รีบบอกปัดพ่อตัวเองทันที พร้อมทำท่าทางให้รู้ว่าตนเองไม่พอใจ“แต่รอบนี้ไม่ได้ไปดูตัวแน่นอนแค่ไปกินข้าวกันเฉยๆ คราวนี้พ่อไปด้วยแม่แกคงไม่นัดมาหรอกนะ ไปกินข้าวกับภรรยาเพื่อนพ่อที่เสียไปน่ะ จะแนะนำให้รู้จักต่อไปจะได้สนิทกันไว้ก็แค่นั้นเอง” คุณกิตติโชจน์รีบปฏิเสธเจ้าลูกชายทันทีว่าไม่ใช่แบบที่เจ้ากรณ์คิด“ถ้างั้นเดี๋ยวผมต้องดูตารางงานก่อนว่าว่างไหม” คุณกรณ์ตอบปัดพ่อไปส่งๆเพราะรำคาญผู้เป็นพ่อ“ไม่ต้อง…พ่อโทรหาเลขาแกแล้วว่าให้เลื่อนตารางไปให้หมด” คุณกิตติโชจน์รู้ทันเจ้าลูกชายและจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วให้อีกฝ่ายปฏิเสธไม่ได้“พ่อครับ ผมต้องทำง

บ้านไอรินเช้าที่สดใสดูเหมือนเป็นวันธรรมดาทั่วๆ ไปของแก้วทิพย์แม่ไอรินเธอก็กวาดบ้านรดน้ำต้นไม้อยู่ที่หน้าบ้านเหมือนเคยในทุกๆ วันเสียงรถขับมาจอดหน้าบ้านแก้วทิพย์เงยหน้ามองเสียงของคุณอุไรสวัสดีทักทายเดินมาพร้อมกับข้าวของที่เต็มมือแก้วทิพย์รีบวางไม้กวาดในมือแล้วเดินไปหาคุณอุไรทันที“อรุณสวัสดิ์จ้ะแก้วทิพย์ คุณกิตติโชจน์สามีฉันบอกบ้านของเธออยู่ที่นี่พอดีฉันแวะมาทำธุระแถวนี้ฉันเลยซื้อของกินมาฝาก” คุณอุไรยิ้มอ่อนพร้อมกับชูมือที่ถือถุงของกินขึ้นมาให้แก้วทิพย์ดู“ไม่เห็นต้องลำบากซื้อมาให้เลยนะคะ ฉันเกรงใจคุณนาย เชิญเข้ามาในบ้านดื่มกาแฟก่อนค่ะ” แก้วทิพย์ตอบรับด้วยน้ำเสียงที่อ่อนน้อมผายมือเชื้อเชิญคุณอุไรเข้าไปในบ้าน“จะเกรงใจทำไมกัน ฉันซื้อมาฝากเธอกับหนูไอรินด้วยความเต็มใจ นี้คงยังไม่ตื่นสินะ” คุณอุไรพูดพลางสายตามองไปที่ชั้นสองของบ้าน“เปล่าหรอกค่ะ…ไอรินไม่ได้กลับมานอนบ้านเมื่อคืนนี้หน้าจะไปนอนที่บ้านเพื่อนเค้าน่ะค่ะ”แก้วทิพย์พูดจบก็มีเสียงรถขับมาจอดหน้าบ้านคงเป็นเพื่อนๆ มาส่งไอรินกันเด็กพวกนี้จริงๆ เลยพากันเที่ยวได้เกือบทุกวันแก้วทิพย์บ่นขึ้น มะขามฟ้าใสและปิ่นเดินเข้ามาหาแก้วทิพย์ที่นั่งดื่ม

บ้านคุณกิตติโชจน์เสียงเปิดประตูรถทั้งสามคนต่างพากันเดินเข้าบ้านคุณกรณ์ได้แต่สงสัยตลอดทางกลับบ้านแต่ไม่ปริปากพูดเพราะกลัวจะขัดใจแม่ของตนเลยรอให้ถึงบ้านก่อนดีกว่าค่อยถามคุณพ่อหน้าจะคุยรู้เรื่องกว่าระหว่างเดินเข้าประตูบ้านคุณกรณ์ค่อยๆเดินอย่างช้าๆ มือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกงตัวเอง เรียกพ่อของตนให้หยุดแล้วปล่อยแม่เดินเข้าบ้านไปก่อนเพื่อจะได้คุยกันสะดวก“พ่อครับ” เสียงอ่อยเบาๆของคุณกรณ์เรียกพ่อให้หยุดเดินแล้วชะเง้อคอมองผู้เป็นแม่ที่กำลังเดินเข้าบ้านเพราะกลัวจะได้ยิน“ว่ายังไง…มีไรจะถามพ่อล่ะ” คุณกิตติโชจน์หันกลับมาตอบด้วยโทนเสียงปกติ“ก็เรื่องหมั้นแหละครับ ผมว่ามันเร็วไป”“มันไม่เร็วไปหรอกตามกำหนดที่แม่แกบอกนั้นแหละรับปากแก้วทิพย์เค้าไว้แล้วถ้าไม่ทำมันจะเสียผู้ใหญ่ได้น่ะสิ” ไม่ว่าคุณกรณ์จะเลือกคุยกับใครก็ดูท่าน่าจะไม่เป็นผลอุตส่าห์เลือกคุยกับพ่อแล้วแท้ๆ“โธ่ พ่อครับช่วยผมเถอะครับ” สายตาเว้าวอนและน้ำเสียงที่ดูสิ้นหวังของคุณกรณ์ส่งไปหาผู้เป็นพ่อ“ไม่เอาละ ฉันไม่คุยกับแกแล้วดีกว่ารีบเข้าบ้านไปกันแม่แกรออยู่” ผู้เป็นพ่อเบือนหน้าหนี คุณกรณ์ได้แต่เดินตามหลังพ่อตนเองเข้าบ้านไปขณะที่แม่ของเขา