วิวาห์พยศใจ のすべてのチャプター: チャプター 31 - チャプター 40

Chapter 31“พี่ต้าร์ชมแบบนี้ หวานก็เขินแย่สิคะ” เธอพูดอย่างเหนียมอาย“ถึงไม่สวยฉันก็รัก หวานเป็นรักแรกของฉันนี่นา” จอมทัพเอ่ยสมทบ หอมคนรักโชว์เพื่อน“แหมๆ ทำอะไรเกรงใจคนไม่มีแฟนบ้างนะโว้ย รู้ไหมว่าอิจฉา” ศตวรรษโวยขำๆ“นายก็หาสิ ผู้หญิงของนายมีเยอะแยะ ถูกใจคนไหนก็เลือกมาเป็นแฟนสักคน” จอมทัพแนะเพื่อน“ยังไม่เจอคนที่ใช่ก็หาไปเรื่อยๆ ก่อน หาเจอเมื่อไหร่ค่อยว่ากัน”ศตวรรษตอบตามประสาคนหวงความโสด เขายังไม่คิดจริงจังกับใคร เพราะอยากใช้ชีวิตอิสระไปเรื่อยๆ แม้ว่าบางครั้งจะมีใครคนหนึ่งแวบเข้ามาในหัว“ขอให้หาเจอเร็วๆ นะ จะได้แข่งกันทำลูกกับฉัน ฉันตั้งใจว่าแต่งงานกับหวานเมื่อไหร่จะปั้มลูกทันที นายสองคนรีบๆ หาล่ะ”จอมทัพวาดหวังจะใช้ชีวิตคู่กับคนที่ตัวเองรัก สองหนุ่มเพื่อนซี้ไม่ได้พูดหรือถามอะไรต่อ ทั้งที่มีคำถามหลายคำถาม หนึ่งในนั้นคือ จัดการเรื่องศรัญญาเสร็จสิ้นแล้วหรือ ถึงได้คิดจะแต่งงานใหม่“เรื่องนี้ฉันให้นายนำไปก่อนก็ได้ ฉันไม่รีบ” ศตวรรษตอบกลับ“แล้วนายล่ะต้าร์ ฉันได้ข่าวมาว่า นายไปติดผู้หญิงเหรอ ใครกันนะ ชักอยากรู้” จอมทัพมีโอกาสถามเพื่อนจึงรีบถาม“เธอชื่อแก้ว เป็นเจ้าของร้านเบเกอรี่แถวสีลม

Chapter 33 เหลือเวลาอีกเพียงสองวัน ศตวรรษก็จะได้ไพลินกลับมาเป็นเลขของเขาตามเดิม ทว่าเขากลับหวั่นใจขึ้นมาว่า ไพลินจะไม่ได้กลับมาทำงานกับเขาตามสัญญาที่วิมาลาให้ไว้ เนื่องจากศตวรรษรู้สึกว่า พักนี้คนเป็นแม่หายใจเข้าออกเป็นไพลิน ชมอย่างนั้นอย่างนี้ไม่หยุดปาก แถมยังเกริ่นๆ ว่า เบญจวรรณขอลาพักต่อไม่มีกำหนด หากเป็นเช่นนั้นก็เท่ากับว่า เขาคงต้องเสียเลขารู้ใจให้มารดาแบบถาวร ไม่ได้การแล้ว เห็นทีจะต้องทวงคืนไพลินจากวิมาลา ก่อนที่จะสายเกินไป “วันนี้มาแถวนี้อีกหรือไง ถึงได้แวะมาหาแม่ แต่เอ...พักนี้มาหาแม่บ่อยนะ มีอะไรหรือเปล่าลูก”วิมาลาแซวบุตรชายขณะที่เดินเข้ามาในห้องทำงานในมูลนิธิจิตกุศลเพื่อเด็กด้อยโอกาสแห่งประเทศไทย มูลนิธิที่นางก่อตั้งมากกว่ายี่สิบปี ช่วยเหลือเด็กด้อยโอกาสในที่ห่างไกลนับไม่ถ้วน รวมถึงให้ทุนการศึกษาเด็กที่อยู่ในโครงการจนเรียนจบชั้นปริญญาตรีที่ส่งถึงฝั่งแล้วไม่ต่ำกว่าสี่ร้อยราย ปกติแล้วศตวรรษจะไม่มาหานางที่นี่บ่อยนัก นานๆ จะมาสักครั้ง ทว่าระยะสองอาทิตย์ที่ผ่านมา มาหานางวันเว้นวันก็ว่าได้ ทั้งที่เจอกันที่บ้านทุกวันอยู่แล้ว“เปล่าครับ วันนี้ผมตั้งใจมา

Chapter 35“แล้วเธอจะช่วยแก้วยังไง อย่าบอกนะจะไปราวีฝ่ายสามีแก้วแทนแก้ว”“อยากทำอยู่นะ แต่แก้วไม่ให้ทำนี่สิ ถึงมาต้องคิดหนักว่าจะหาทางแก้ไขยังไงให้แก้วดี” เธอรู้นิสัยเพื่อนรักดีว่าเป็นอย่างไร ถึงจะถูกแกล้งมากแค่ไหนคงไม่คิดต่อสู้ เป็นเพราะเหตุผลบางอย่างค้ำคอ “หลินน่ะอยากจะเห็นหน้าสามีของแก้วเหลือเกินว่าหน้าตาเป็นยังไง ทำไมถึงใจจืดใจดำกับแก้วนัก รู้ทั้งรู้ว่าแก้วถูกแกล้งต่างๆ นานาก็ไม่คิดจะช่วย แถมเมินใส่ซะงั้น คิดแล้วมันน่าเจ็บใจ เจอหน้าจะชกให้หน้าหงายเลย”“สามีแก้วรู้เรื่องที่แก้วถูกแกล้งเหรอ”“ไม่แน่ใจ แต่ก็น่าจะรู้นะ เพราะไม่อย่างนั้นคงไม่พาแฟนตัวเองเข้ามาอยู่ในบ้านด้วย กะว่าจะบีบแก้วให้หย่าทางอ้อม” ข้อนี้ไพลินไม่แน่ใจ แต่เดาว่าสามีของเพื่อนรักน่าจะรู้“แล้วทำไมแก้วถึงไม่หย่าล่ะ ในเมื่ออยู่ไปก็อึดอัดและเจ็บปวด แก้วจะทนอยู่ทำไม”“หลินก็อยากรู้เหตุผลเหมือนกัน ถามแก้วหลายครั้งแล้ว แต่แก้วไม่ตอบ พูดแค่ว่า เป็นเหตุผลที่บอกใครไม่ได้ หลินถึงได้อึดอัดอยู่นี่ไง”“ถ้าแก้วบอกเธอแบบนี้ มันก็หมายความว่า แก้วพร้อมจะทนทุกอย่างที่ทางสามีกระทำ เราเองอาจจะไม่เข้าใจแก้วว่าทนทำไมจนกว่าเราจะรู้เหตุผลที่

Chapter 37“คุณหวานพอค่ะ พอ” เสียงที่ดังมาจากห้องครัว ทำให้แจ่มที่กำลังเดินไปหลังบ้าน เปลี่ยนทิศทางไปห้องเกิดเสียง พอมาถึงก็เห็นภาพที่ไม่คิดว่าจะได้เห็น แจ่มรีบเข้าไปห้ามธนัสสรณ์ทันที “คุณหวานคะ พอเถอะคะ”“อย่ามาแส่นางแจ่ม” ธนัสสรณ์ไม่หยุด ผลักร่างแจ่มจนกระเด็น ก่อนจะหันมาฟาดหน้าศรัญญาต่อ คนถูกทำร้ายตั้งสติได้ ผลักธนัสสรณ์สุดแรง แล้วถอยร่นไปตั้งหลัก แจ่มเห็นดังนั้นจึงนำตัวเข้าขวาง“คุณหวานคะ อย่าทำคุณแก้วเลยค่ะ แค่นี้คุณแก้วก็แย่แล้ว” แจ่มห้าม“แกอย่าแส่ ไม่ใช่เรื่องของแก” ธนัสสรณ์ไม่หยุด มองศรัญญาที่ร้องห่มร้องไห้อย่างเดือดดาล ก้าวเดินตรงปรี่ไปยังศรัญญา ทว่าจังหวะนั้นดวงดารากำลังเดินไปยังห้องรับประทานอาหาร เนื่องจากนางลืมมือถือเอาไว้ เมื่อได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังทะเลาะกัน ดวงดาราจึงเปลี่ยนใจเดินไปยังห้องครัวแทน“มีเรื่องอะไรกัน” ธนัสสรณ์ชะงักเท้า หันมามองต้นเสียง ก่อนที่เธอจะหยุดความตั้งใจทั้งปวง “มีเรื่องอะไรแจ่ม แล้วแก้วร้องไห้ทำไม” “ไม่มีอะไรคะคุณแม่ พอดีว่า คุณย่าให้หวานมาสั่งงานแก้วน่ะคะ” ธนัสสรณ์รีบแก้ไขสถานการณ์ “แต่พอเข้ามาก็เห็นแก้วร้องไห้ หวานก็เลยจะเดินเข้าไปถามว่าเป็นอะ

Chapter 39“พอค่ะคุณย่า หวานจะใช้เงินให้ประหยัดที่สุดค่ะ”“ประหยัดแล้วต้องสวยด้วยนะ หวานจะต้องสวยที่สุดในงาน เอาให้ใหญ่ตะลึงไปเลย ให้นางแก้วมันรู้ว่า อย่าได้เทียบชั้นกับหวาน”“วันนี้หวานนัดร้านเสื้อของเพื่อนไว้ค่ะ เพื่อนบอกว่ามีคอลเลคชั่นใหม่เข้ามาพอดี ถ้าถูกใจหวานจะซื้อค่ะ ส่วนเครื่องประดับ หวานคิดว่าใส่ของหวานก็ได้ค่ะ จะได้ประหยัดเงิน”“เรื่องเครื่องประดับหวานใช้ของย่านะ ย่ามีหลายชุด ก่อนวันงานค่อยมาเลือกว่าจะใส่ชุดไหน แต่ละชุดหลักสิบล้านทั้งนั้น รับรองว่าวันนั้นทุกคนจะต้องตะลึงกับความสวย สง่างามของหวานแน่นอน”“ขอบคุณคุณย่าค่ะที่เมตตาหวาน หวานจะไม่ทำให้คุณย่าผิดหวังค่ะ”“จ้ะ ย่าเชื่อ รีบไปซื้อเสื้อผ้าเถอะนะ ย่าว่าจะงีบสักหน่อย”“ค่ะ หวานกับแม่และน้าพรขอตัวก่อนนะคะ ซื้อชุดเสร็จหวานจะเอามาให้คุณย่าดู”ธนัสสรณ์รีบกล่าวลาและเดินออกไปจากห้องนั้นทันที โดยมีมารดาและน้าสาวเดินตามไปติดๆ ทั้งสามเดินไปยังห้องธนัสสรณ์ด้วยรอยยิ้ม มองเงินในมืออย่างกระหายหิว“เอาเงินมาแบ่งให้ฉันบ้าง” ธนพรแบมือตรงหน้าลูกสาว เมื่อเข้ามาอยู่ในห้อง“เอาไปแบ่งกันก็แล้วกัน” ธนัสสรณ์ส่งเงินให้มารดาปึกหนึ่ง ธนวรรณทำสีหน้า