All Chapters of วิวาห์พยศใจ: Chapter 21 - Chapter 30

Chapter 21เช้าวันต่อมา คนที่กำลังยืนแต่งตัวอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า หันมามองร่างอรชรที่เดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะหันกลับไปมองกระจกตามเดิม ราวกับว่าศรัญญาเป็นอากาศธาตุ ส่วนศรัญญานั้นก็เหมือนรู้ว่า เขาไม่อยากมองหน้าเธอ หญิงสาวเดินตัวลีบผ่านร่างหนาเพื่อไปเข้าห้องน้ำ “เดี๋ยวก่อน” เสียงใหญ่รั้งเท้าเล็ก “คะคุณใหญ่” “ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอหน่อย” “ค่ะ เรื่องอะไรคะ” เธอถามอย่างสงสัย พร้อมกับใจเต้นระทึก หน้าแดงขึ้นมาไม่รู้ตัว เมื่อมวลภาพวันรุ่งขึ้นของวันแต่งงานย้อนเข้ามาในหัว “ทำไมต้องหน้าแดงด้วย ฉันไม่ได้พิศวาสเธอหรอก” เขาดุใส่ “เรื่องที่ฉันจะพูดกับเธอมีสองเรื่อง เรื่องแรกคือเรื่องที่เรามีอะไรกัน เธอก็คงรู้ว่า เราสองคนไม่รู้ตัว ทุกอย่างเป็นแผนการของคุณปู่ ฉะนั้นเรื่องแบบนั้นจะไม่เกิดขึ้นอีก” เรื่องนี้ศรัญญารู้ว่า ช่วงเวลานั้นสติของเธอไม่มีเลย จึงจำเหตุการณ์ไม่ได้ว่า เกิดอะไรขึ้นบ้าง มารู้ตัวอีกทีก็ตอนเช้า ซึ่งเธอก็สงสัยมาตลอดว่า มันเกิดขึ้นได้อย่างไร วันนี้เธอได้คำตอบนั้นแล้ว “ส่วนเ

Chapter 23 ใบหน้าวิมาลาวันนี้ดูจะสดใสกว่าทุกวัน ตลอดทางที่เดินมายังห้องรับรอง นางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ราวกับว่ามีเรื่องถูกอกถูกใจ แถมยังพูดชมไพลินไม่หยุดปาก“วันนี้คุณแม่ดูแปลกๆ นะครับ” ศตวรรษเอ่ยขึ้น หลังจากเข้ามาอยู่กันตามลำพังในห้อง“แปลกยังไง”“คุณแม่ยิ้มไม่หุบเลย อย่างกับเจอของถูกใจ แล้วยังจะชมหลินตลอดเวลาอีกด้วย หลินทำงานถูกใจคุณแม่ขนาดนี้เลยเหรอครับ”“ก็แม่เจอของถูกใจนี่นา แม่ก็ต้องยิ้มสิ ส่วนคำถามที่สอง หลินทำงานดีมาก ทำอะไรได้ดังใจแม่หมดทุกอย่าง เข้ากับคนง่าย ไม่เพียงแค่พูดเก่งนะ ยังพูดจาฉะฉาน แม่ปลื้มมาก” วิมาลาตอบจากใจ รอยยิ้มไม่จางหายไปจากใบหน้าเมื่อนึกถึงไพลิน“คุณแม่ปลื้มหลินมากขนาดนี้ คงไม่คืนหลินให้ผมแน่ๆ”“คืนสิจ้ะ ทำไมจะไม่คืน แม่ขอแค่ทำงานที่แม่ตั้งใจเสร็จเมื่อไหร่ แม่คืนให้ทันที”“ว่าแต่ทำไมวันนี้คุณแม่มาที่นี่ล่ะครับ”ศตวรรษแปลกใจที่มารดานัดพบตนที่นี่ เป็นเพราะตั้งแต่เปิดกิจการมาและขยายสาขาหลายแห่ง วิมาลาจะมาเพียงแค่วันเปิดตัว เป็นเช่นนี้แล้วเขาจะไม่แปลกใจได้อย่างไร“ก็แม่มีงานที่นี่ไงล่ะ” วิมาลาตอบ “เรื่องมันเป็นอย่างนี้ คือว่าเดือนหน้าจะมีการประกวดเทรนเนอร์หนุ่มสาว

Chapter 25 “หลินไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นซะหน่อย ก็แค่สงสัยว่าทำไมวันนี้มาถึงที่นี่ น่าจะไปสาขาห้วยขวางมากกว่านะคะ เพราะอยู่ใกล้บ้าน”“ฉันนัดเพื่อนไว้ที่นี่เมื่อตอนเที่ยง ตอบแบบนี้เธอจะหายสงสัยไหม” เขาต้องหาคำตอบที่ทำให้เธอหมดความสงสัย ไม่เช่นนั้นจะยาว “ว่าแต่เธอเถอะ นัดดูตัวเทรนเนอร์หรือมาส่องหนุ่มหาคู่”“มองดูผู้ชายหุ่นดีๆ มันผิดตรงไหนคะ คนเราก็ต้องมองแต่ของสวยงามไม่ใช่เหรอคะ อย่างคุณจิมก็ต้องมองผู้หญิงสวย หุ่นดี แต่ตัวเลิศ คุณจิมคงไม่มองผู้หญิงขี้เหร่ หลินพูดถูกไหมคะ” ไพลินมีหรือจะยอมให้อีกฝ่ายมาต่อว่าตนง่ายๆ เธอจึงเถียงกลับแบบหอมปากหอมคอ“มันก็ไม่ใช่ตามที่เธอพูดเสมอไปนะ จริงอยู่ที่ฉันมองแต่ผู้หญิงสวย แต่เธอรู้ไหมว่า ผู้หญิงขี้เหร่บางคนก็มีเสน่ห์มากกว่าคนสวยระดับนางเอก นางงามเสียอีก”ศตวรรษมองหน้าไพลินยามเอ่ยประโยคนี้ เขารู้สึกพอใจกับการแต่งตัวและการแต่งหน้าของไพลินวันนี้มาก เธอไม่ได้แต่งหน้าแบบครบเครื่องเหมือนเมื่อวาน เธอทาเพียงลิปสติกสีชมพูอ่อนเคลือบด้วยลิปกรอสแวววาว เกล้าผมยาวสลวยไว้กลางหัว ชุดที่สวมใส่ดูคล่องตัว เขาชอบเธอแต่งตัวแบบนี้มากกว่า มองเห็นความเป็นตัวเองของไพลินชัดเจ

Chapter 27“ก็กำลังจะแยกย้ายไปทำงานพอดีจ้ะป้านอม” แจ่มพูด“แล้วยืนดูอะไร” ประนอมมองไปตามสายตาของสองสาวใช้ นางยิ้มเย็นเมื่อเห็นภาพเดียวกับทั้งสอง “มายืนดูคนใช้ใหม่ทำงานนี่เอง”“ฉันสองคนไปทำงานก่อนนะป้า”แจ่มไม่อยากโต้เถียงกับแม่บ้านใหญ่ เพราะเถียงไปจะถูกหรือผิดก็อาจจะถูกตัดเงินเดือนได้ ทางเดียวคือชิ่งหนีดีกว่า“เดี๋ยวก่อน ฉันมีงานให้แกสองคนทำ”“อะไรป้า” วิไลถาม“แกสองช่วยกันทำความสะอาดห้องรับรองทางด้านปีกซ้ายสองห้องนะ คุณท่านจะมีแขกมาพัก” ประนอมสั่งงานใหม่“ใครจะมาพักป้า แล้วจะมาเมื่อไหร่” แจ่มถามข้อมูล“ใครจะมาพักมันไม่ใช่เรื่องของแก หน้าที่แกคือทำงานตามที่ฉันสั่ง” ประนอมเสียงเฉียบ “แขกคุณท่านจะมามะรืนนี้ตอนเช้า วันนี้แกต้องทำให้เสร็จ อ้อ...แล้วไปบอกให้หนอนกับสันติมาช่วยกันยกเตียงนอน ตู้เสื้อผ้า โต๊ะเครื่องแป้งออกจากสองห้องนั้นด้วย พรุ่งนี้เฟอร์นิเจอร์ชุดใหม่จะมาส่งแล้วเอาไปไว้แทนที่ชุดเดิม”“โห...ท่าทางจะเป็นแขกสำคัญมากๆ เลยนะป้า ถึงขั้นเปลี่ยนเฟอร์นิเจอร์ด้วย”แจ่มชักอยากรู้ขึ้นมาแล้วว่า แขกคนนี้คือใคร เพราะปกติที่นี่ก็มีแขกมาพักเนืองๆ แต่ไม่เคยเปลี่ยนข้าวของเครื่องใช้ภายในห้องยกชุด

Chapter 29 ดินเนอร์มื้อพิเศษของบ้านรุจิเวโรจน์เป็นอาหารฝรั่งเศสที่สั่งตรงมาจากโรงแรมชื่อดังกลางเมืองหลวง มีไวน์แดงชั้นดีที่เพาะบ่มมาหลายสิบปีไว้ดื่มสร้างอภิรมย์ในการรับประทาน สกาวใจ จอมทัพ ธนัสสรณ์รวมทั้งครอบครัวของเธอ มีรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา สนทนาควบคู่กับการทานอาหารอย่างมีอรรถรสแล้ว แต่ก็มีบางคนที่ทำหน้าแสร้งทำเป็นมีความสุข มีความยินดีที่ได้ต้อนรับแขกคนพิเศษ บุคคลนั้นคือ วิมุต ดวงดารา รุ่งอัมพรและรุ่งทิวา ทว่าในใจกลับมีคำถามว่า สกาวใจทำเช่นนี้ทำไม แต่ก็ไม่มีใครปริปากถาม เพราเกรงว่าจะทำลายบรรยากาศอันรื่นรมย์ “พรุ่งนี้หวานจะไปกราบคุณปู่นะคะ ถ้าไม่ไปจะเสียมารยาท” ธนัสสรณ์บอกสกาวใจที่หุบยิ้ม ทำหน้าปั่นปึง “คงไม่ต้องไปหรอกจ้ะ เพราะตอนนี้คุณปู่พานางเมียน้อยไปเที่ยวสิงคโปร์ ไม่รู้จะกลับเมื่อไหร่”สกาวใจเสียงขุ่น หน้าตาบึ้งตึง ยามเอ่ยถึงลิขิตที่นับวันจะสร้างความบอบช้ำในจิตใจให้นางมากขึ้น และมาพร้อมกับความแค้นเคืองที่มีต่อนภาพรก็มากตามไปด้วย หลังจากที่ลิขิตออกจากโรงพยาบาล เขาได้พานภาพรเดินทางไปพักผ่อนยังต่างแดนทันที แล้วเป็นการเดินทางที่ไม่มีกำหนดกล