บททั้งหมดของ วิวาห์พยศใจ: บทที่ 41 - บทที่ 50

Chapter 41 “จริงๆ แล้วแก้วก็ดีนะพี่ ขยันและอดทน ตื่นแต่เช้ามาทำงานตามคำสั่งของคุณย่า พอทำเสร็จก็ไปทำงานที่ร้านของตัวเอง ถ้าแก้วไม่ใช่หลานของย่าเล็ก หน่อยว่าคุณย่าคงไม่ทำอย่างนี้ บางทีพี่ใหญ่อาจจะมองแก้วบ้างก็ได้”รุ่งทิวาไม่ได้เกลียดชังศรัญญาตามสกาวใจและจอมทัพ เธอรู้สึกชอบพอในนิสัยด้วยซ้ำไป แต่ตามคำบัญชาของผู้เป็นย่า ทำให้เธอไม่คิดจะยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้“มันเสียตรงนี้แหละ แต่จะทำไงได้ล่ะ ทุกอย่างมันเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้ว” รุ่งอัมพรกล่าวด้วยน้ำเสียงปลงอนิจจัง“พี่สาวเคยคิดไหมว่า การที่คุณย่าให้หวานกลับมาเมืองไทยและมาอยู่ที่นี่ คุณย่าอาจมีแผนในใจ”“ยังต้องคิดอีกเหรอก็เห็นๆ กันอยู่ คุณย่าอยากจะเอาชนะคุณปู่ไงล่ะ ถึงได้เร่งหาวิธีจัดการกับแก้วให้กระเด็นออกไปจากบ้านนี้ ตัวเองทำไม่ได้ก็เลยต้องหาพวกช่วย ใหญ่เองก็รักหวานอยู่แล้ว ยิ่งหวานมาอยู่ร่วมบ้านด้วย มีเหรอจะยิ่งไม่อยากเลิกกับแก้วเบิ้ลเป็นหลายเท่าตัว ไม่แน่นะใหญ่อาจจะร่วมมือกับคุณย่ากำจัดแก้วด้วยก็ได้”“โห อย่างนี้แก้วก็แย่น่ะสิพี่สาว ไม่มีใครช่วยเหลือด้วย คุณปู่กับย่าเล็กก็ไปเมืองนอกกำหนดกลับเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ พวกเราก็ช่วยเหลือไม่ได้

Chapter 43“โลกมันกลมจริงๆ เลยวะ กลมจนฉันอึ้ง”ศตวรรษไม่คิดว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้นได้ ศรัญญาคือเพื่อนรักของไพลิน และเป็นภรรยาของจอมทัพ ในขณะที่ศรัญญาคือหญิงสาวที่อลงกตหมายปอง ไม่พูดว่าโลกมันกลม เขาก็หาสิ่งใดเปรียบไม่ได้“ที่นายพูดมา นายหมายความว่าจะไม่เลิกจีบแก้วใช่ไหม” จอมทัพถามเสียงเรียบ กระดกดื่มแอลกอฮอล์ในแก้ว“ตอนแรกฉันพยายามตัดใจนะ เพราะไม่อยากขึ้นชื่อว่าเป็นชายชู้ ทำให้ครอบครัวของแก้วร้าวฉาน แต่พอรู้ว่า แก้วคือเมียนาย ฉันก็เปลี่ยนใจ ฉันจะใช้ความพยายามทั้งหมดที่ฉันมีพิชิตใจแก้วให้ได้” อลงกตเอ่ยเสียงแน่วแน่ แววตาจริงจังจอมทัพได้ยินประโยคนี้ เขายอมรับว่าอึ้งไปอีกครั้ง อลงกตเป็นคนจริงจัง หากคิดทำสิ่งใดแล้วจะต้องทำให้สำเร็จ เขาอยากจะเปิดเผยความจริงให้เพื่อนรู้ถึงความสัมพันธ์ของตนกับศรัญญาว่า เป็นมากกว่าที่อลงกตคิด ทว่าปากก็เหมือนถูกของหนักถ่วงไว้ มันเปิดปากไม่ได้ ความลับจึงถูกเก็บงำไว้ตามเดิม“นายเจอแก้วที่นี่ได้ยังไง แก้วน่าจะอยู่บนห้องมากกว่ามาเพ่นพล่านในงาน”เขาจำได้แม่นว่า สกาวใจกำชับไม่ให้ศรัญญาลงมาวุ่นวายในงานเลี้ยง ศรัญญาก็ไม่น่าเข้ามาอยู่ในงานวันนี้ได้“ก็คงมาเป็นคนรับใช้มั้

Chapter 45 “ไปคุยข้างนอกดีกว่านะ”นายแพทย์วัยหกสิบสองปีเดินนำนภาพรออกไปนอกห้อง เพราะเกรงว่าหากพูดในห้องนี้ ลิขิตอาจจะได้ยินการสนทนา ความวิตกกังวลต้องเกิดขึ้น อาการอาจทรุดลงไปอีกได้“อาการไม่ดีเหรอคะ เมื่อกี้พี่หมอบอกว่าอาการทรงตัวอยู่เลย” นภาพรถามเสียงสั่น“โรคเก่าไม่เท่าไหร่ อาหารทรงตัวไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเพราะคุณลิขิตทานยาสม่ำเสมอ ดูแลตัวเองดีมาก โรคความดันก็ยังคงปกติ แต่โรคหัวใจนี่สิที่น่าเป็นห่วง พี่ไม่อยากให้คุณลิขิตเครียด อยากให้พักผ่อนให้มากๆ ถึงได้แนะนำให้มาอยู่ที่นี่ไงล่ะ เพราะอยู่ที่บ้านคงอยู่ไม่เป็นสุขแน่ ดีไม่ดีอาจจะหัวใจวายอีกรอบ”พิสุทธิ์เป็นคนแนะนำให้นภาพรพาลิขิตมาพักผ่อนที่บ้านสุขเกษม ซึ่งบ้านหลังนี้เป็นของเขามาก่อน ก่อนจะเปลี่ยนมือเป็นของลิขิตเมื่อหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา ด้วยจำนวนเงินมูลค่าเจ็ดสิบล้านบาท เพราะลิขิตตั้งใจว่า จะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ในบั้นปลายชีวิต หากลิขิตยังอยู่ในบ้านรุจิเวโรจน์ อาจมีเรื่องกระทบจิตใจจนทำให้โรคร้ายกำเริบถึงขั้นเสียชีวิตได้ นภาพรจึงพาลิขิตมาอยู่ในสถานที่แห่งนี้ตั้งแต่วันนั้น“เล็กก็พยายามไม่ให้คุณพี่เครียดค่ะ ข่าวสารต่างๆ ที่ได้รับรู้มา เล็ก

Chapter 47อารมณ์หงุดหงิดที่เกาะกินใจมาตลอดทางหายเป็นปลิดทิ้ง เมื่อเขาได้เห็นหญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนข้างกายมารดา ดวงตาคมกริบเบิกกว้าง มีความตื่นตะลึงอยู่ในแววตาคู่นั้น เขามองนิ่งค้างไปยังร่างของไพลินที่วันนี้ศตวรรษรู้สึกว่า เธอสวยจับใจไพลินสวมชุดราตรีสีดำด้านหน้าแหวกกลางจนเห็นร่องอกรำไรที่ตกแต่งเก๋ไก๋ด้วยเพชรระยิบระยับส่วนด้านหลังเว้าโค้งเผยให้เห็นแผ่นหลังเนียนสวย กระโปรงทิ้งตัวลงกรอมเท้า เธอดูสง่า เรียบหรูชวนมองมากกว่าทุกครั้ง“ทำไมมาช้าจัง จิมบอกแม่ว่าจะมาถึงที่นี่ทุ่มครึ่ง นี่มันจวนจะสองทุ่มครึ่งแล้วนะ” ไม่มีคำตอบออกจากปากของศตวรรษ เพราะเขามัวแต่ตะลึงกับความสวยงามของไพลินจนมองตาค้าง ส่งผลให้คนถูกมองขวนเขินขึ้นมาทันใด “ว่าไงจิม ไม่ได้ยินที่แม่ถามเหรอ”“อ๋อครับ” เขาตื่นจากภวังค์ “พอดีว่ารถผมถูกเฉี่ยวกระจกครับ เลยต้องรอประกันมาเคลม”“วันนี้หลินสวยไหมจิม แม่แปลงกายหลินเป็นเทพธิดาเชียวนะ” วิมาลาถามเข้าเรื่อง มองบุตรชายด้วยสายตาพึงพอใจ“สวยมากครับ” ศตวรรษตอบมารดา แต่ดวงตามองไพลิน“เล่นมองหลินตาค้างแบบนี้ ดูสิหลินเขินจนหน้าแดงแล้วนะ” วิมาลาแซว “พอๆ เลิกมองได้แล้ว แม่ไม่ให้จิมมองหลิน แม่อยาก

Chapter 49“แต่นี่มันดึกแล้วนะ อีกอย่างดูชุดเธอสิ ล่อแหลมล่อตะเข้ขนาดนี้ ฉันกลัวว่าเธอจะไปไม่ถึงบ้าน” ศตวรรษตอบตามความคิดของตนเอง “ฉันเดินไปเป็นเพื่อนเธอดีกว่า”“ไม่ต้องหรอกค่ะ แค่คุณจิมมาส่งหลินก็เกรงใจจะแย่แล้ว หลินอยู่ที่นี่มาสิบห้าปีแล้ว ไม่มีอะไรต้องกลัว อีกอย่างหลินรู้จักคนที่นี่แทบทุกคน ไม่มีอันตรายแน่นอนค่ะ” เธอยังคงมั่นใจในความปลอดภัยของตนเอง“ไม่ล่ะ ฉันเดินไปส่งเธอที่บ้าน ถ้าเธอไม่ให้ฉันไปส่ง ก็ไม่ต้องลงจากรถ” เขาบอกเสียงเด็ดขาด ไพลินหน้างอที่ถูกจอมบงการสั่ง“ก็ได้ค่ะ” เธอตอบอย่างจำใจ“แค่นี้ก็หมดเรื่อง” ศตวรรษพูดขณะหันไปหยิบเสื้อสูทที่วางอยู่บนเบาะหลัง “สวมเสื้อสูททับไว้ จะได้ไม่แตะตาใคร”ไพลินรับไว้และนำมาสวมใส่แต่โดยดี เพราะเธอเองก็อายที่จะเดินใส่ชุดนี้เข้าไปในซอยเช่นกัน แม้ว่าเวลานี้จะดึกดื่นก็ตามทั้งคู่เดินเข้าไปในซอยที่เวลานี้ไม่มีคนสัญจรมากนัก จะมีเพียงแม่ค้าพ่อค้าที่กลับมาจากทำมาหากิน จากที่ศตวรรษสังเกตดู ซอยนี้แม้ว่าจะมีไฟส่องทางอยู่เป็นระยะ บางดวงใช้ได้บางดวงใช้การไม่ได้ เส้นทางที่เดินจึงสว่างบ้างมืดบ้าง หากบ้านหลังไหนเปิดไฟหน้าบ้านช่วยเป็นแสงสว่างนำทางก็ดีไป แต่ถ