All Chapters of หย่ารัก สามีมาเฟีย: Chapter 81 - Chapter 90

วันนี้เป็นอีกวันที่นิดหน่อยเห็นคนเป็นเจ้านายมีสีหน้าหมองหม่นจะว่าไปก็ไม่ใช่แค่วันนี้สิ เพราะสีหน้าเหมือนคนอมทุกข์อยู่ตลอดเวลาผุดขึ้นบนใบหน้าสวยมาเป็นสัปดาห์ได้แล้วและสิ่งที่น่าแปลกเลยก็คงเห็นจะเป็นเรื่องที่คุณชรัณไม่แวะเวียนมาหาคุณกวินตาเลย ซึ่งมันต่างจากมเมื่อก่อนที่เทียวมาเติมความรักให้กันอยู่ไม่ได้ขาดกรุ้งกริ๊ง...เสียงประตูดังขึ้นเพื่อบอกว่ามีลูกค้าเข้ามาในร้านนิดหน่อยจึงละสายตาจากคนเป็นเจ้านายเพ่งไปที่ประตู เหมือนสวรรค์มาโปรดเพราะคนที่เข้ามาไม่ใช่ลูกค้าแต่เป็นเพื่อนของเจ้าของร้านต่างหาก“คุณวิมาก็ดีเลยค่ะ ช่วยมาปลุกวิญญาณแม่ค้าของคุณกรีนกลับมาหน่อยได้ไหมคะ” ผู้จัดการร้านพยักเพยิดหน้าไปยังมุมร้านที่มีร่างเพรียวเหม่อมองออกไปด้านนอกเหมือนคนไม่มีวิญญาณอย่างที่นิดหน่อยบอกนั่นแหละ“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวฉันจัดการเอง นิดมีอะไรไปทำก็ไปทำเถอะ อ้อ เดี๋ยวเอาลาเต้มาให้ฉันด้วยนะแก้วหนึ่ง”วิลันดาสั่งพร้อมกับเอื้อมมือไปแตะไหล่เธอเบา ๆ แล้วก็เดินเลยไปหากวินตาที่นั่งหมดอาลัยตายอยาก“แกนั่งจ้องกระจกร้านจนมันร้าวแล้วย่ะ” เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามยังว่างอยู่วิลันดาจึงเดินอ้อมไปหย่อนก้นนั่งลง กวินตาจึงเ

หน้าโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งย่านใจกลางเมือง กวินตานั่งรออยู่หน้าห้องตรวจด้วยใจที่ว้าวุ่นหลังจากที่พยาบาลเรียกให้เธอไปเจาะเลือดเพื่อตรวจผลที่แม่นยำกว่านี้“คุณกวินตา อนันต์พิสุทธิ์ เชิญที่ห้องตรวจหนึ่งค่ะ”สิ้นเสียงพยาบาลสาวสวยเรียกชื่อหญิงสาวก็เดินตามหลังเข้าห้องไปเงียบๆ พร้อมกับทรุดตัวนั่งลงเก้าอี้เบาะหนังสีดำที่วางอยู่ใกล้กันกับคุณหมอค่อนข้างมีอายุสักหน่อยชาร์ตคนไข้ถูกยกขึ้นมาอ่านเพียงชั่วครู่ที่หมอกวาดสายตาอ่านก็คบี่ยิ้มน้อย ๆแล้ววางลงกลับที่เดิม“ยินดีด้วยนะครับ คนไข้ตั้งครรภ์ได้ 8สัปดาห์แล้ว”ผลตรวจยืนยันชัดเจนแม้จะเตรียมใจมาแล้วแต่เธอก็รู้สึกกังวลใจอยู่บ้างเพราะสถานการณ์ตอนนี้มันไม่เอื้อให้เธอต้องมีลูกเลยแต่จะทำอย่างไรได้ล่ะ ลูกเป็นของขวัญที่เธอทำให้เกิดมาไม่ใช่เขาที่เลือกมาเกิดเองหมอวัยเลยกลางคนสังเกตสีหน้าที่เป็นกังวลใจอีกทั้งนิ้วมือของคนไข้ตรงหน้าจิกปลายเล็บไปมาจนผิวหนังถลอกเล็กน้อย คุณหมอรู้ได้ทันทีว่าเป็นการตั้งครรภ์ที่ไม่พร้อม“คนไข้ดูมีสีหน้ากังวลนะครับ มีอะไรให้หมอช่วยไหมครับ”“ไม่มีค่ะ เรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ ฉันจะได้ออกไปรอรับยา”กวินตาเอ่ยบอกพร้อมกับยิ้มให้คุณหม

เวลาล่วงเลยผ่านไปนานหลายชั่วโมง เปลือกตาบางลืมขึ้นช้า ๆ สิ่งแรกที่หญิงสาวมองเห็นก็คือเพดานสีขาวมีแซนเดอเลียร์สีนวลห้อยอยู่กลางห้องกวินตารู้ได้ทันทีว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องนอนที่ตัวเองซุกหัวนอนอยู่ทุกวันแต่มันคือห้องนอนในบ้านหลังใหญ่ที่เธอเพิ่งก้าวเข้ามาเหยียบเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้เมื่อนึกถึงคำพูดของชรัณต์ก่อนหน้านี้ที่จะพาเธอกับเมียของเขาเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ก็รู้สึกเจ็บปวดอยู่ไม่น้อย เขาต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอเพื่อที่จะแก้แค้นร่างเล็กขยับตัวจะลุกขึ้นจากที่นอนก็รู้สึกหนักตัวเหมือนมีอะไรมาพาดทับ เมื่อปรับสายตาให้ชินกับแสงสว่างและจ้องมองให้ดีก็เห็นว่าเป็นแขนของชรัณต์ที่กำลังก่ายกอดอยู่ดวงหน้าคมหลับตาพริ้มมีเพียงแค่เสียงลมหายใจเข้าออกดังขึ้นสม่ำเสมอบ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าของร่างที่นอนอยู่ด้านข้างกำลังหลับสนิทหญิงสาวขยับตัวให้เบามากที่สุดแล้วลุกขึ้นจากเตียงเพื่อลงไปหาอะไรกินด้านล่างเพราะตลอดทั้งวันเธอยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย ลำพังแค่ตัวเธอคงไม่เท่าไรแต่ว่าตอนนี้เธอมีอีกหนึ่งชีวิตที่จะต้องดูแลบริเวณห้องซึ่งเชื่อมไปยังห้องครัวยังคงพอมีแสงไฟให้ความสว่างอยู่บ้างเธอจึงเดินไปยังห้องครัวได

หายไปไหนมา รู้ไหมนี่มันกี่โมงแล้ว” น้ำเสียงที่ตะโกนถามตั้งแต่กวินตายังเดินไม่พ้นขอบประตูบ้านเสียด้วยซ้ำ ไม่บอกก็รู้ว่าเป็นใครไม่รู้ว่าวันนี้ไปกินรังแตนจากที่ไหนมาถึงได้มาฉุนเฉียวใส่หน้าเธอตั้งแต่เจอกันครั้งแรกของวัน“สองทุ่มค่ะ ยังไม่ได้ดึกด้วย” น้ำเสียงราบเรียบที่ตอบหญิงสาวไม่รู้เลยว่าได้สร้างความเดือดดาลให้กับชรัณต์มากขึ้นไปอีก“แล้ววันนี้ไปไหนมา ผมโทรไปที่ร้านคุณก็ไม่ได้เข้าไปที่นั่น” มือหน้าคว้าเข้าไปที่ต้นแขนพร้อมกับออกแรงบีบจนขึ้นรอยแดงแม้มันจะเจ็บแต่กวินตาก็ไม่เอ่ยร้องออกมาเหมือนทุกครั้งในเมื่อเขาอยากจะทรมานเธอเพื่อระบายความแค้นเธอก็จะยอมทนแต่เมื่อใดที่เธอหลุดพ้นไปแล้วเธอสัญญาว่าจะไม่หวนกลับมาอย่างแน่นอน“ไปกับวิมาค่ะ เรานัดทานข้าวด้วยกัน”“แล้วทำไมถึงไม่บอกคนที่บ้านไว้ ไปไหนมาไหนทำไมถึงไม่บอก”ชรัณต์ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าตัวเองกลายเป็นคนจู้จี้ไปตั้งแต่เมื่อไร เมื่อก่อนหญิงสาวจะไปไหนมาไหนเขาแทบจะไม่เคยเอ่ยปากถามเลยเสียด้วยซ้ำ“จำเป็นด้วยเหรอคะ เพราะยังไงการที่กรีนอยู่บ้านหลังนี้ก็เหมือนวิญญาณที่ไร้ตัวตนอยู่แล้ว จะอยู่หรือไม่อยู่ก็ไม่ต่างกัน”คางเล็กเชิดขึ้นมองตาคนที่สูงกว่าเห

เสถียรรู้ดีว่าในสายตาของลูกชายเมียเก่าของเขานั้นเป็นเหมือนนางฟ้าใจที่มีจิตใจดี แต่ใครจะรู้ว่านั่นมันคือเปลือกนอก“ไม่จริง พ่อโกหกผมเพื่อปกป้องมัน” ดวงตาคมแดงก่ำลำคอแข็งเหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่“ถ้าไม่เชื่อแกก็เอานี่ไปอ่าน จดหมายส่งมาจากเรือนจำถ้าอ่านแล้วแกไม่เชื่อก็ไปหาไอ้ภากรได้เลย ที่พ่อปิดเรื่องนี้เอาไว้ก็เพราะไม่อยากเห็นแกต้องเสียใจ คุณก้านแก้วเขายอมรับบทเป็นคนร้ายให้แกทำร้ายมานานเกินไปแล้วตารัณต์”คนเป็นพ่อยื่นจดหมายให้ลูกพร้อมกับเอื้อมมือไปตบไหล่ ชายหนุ่มมองหน้าพ่อตัวเองแล้วไม่อยากจะเชื่อกับความจริงที่ได้รับรู้ก้านแก้วเดินเข้าไปประคองเสถียรด้วยความเป็นห่วงเพราะรู้ดีว่าช่วงนี้สุขภาพของคนเป็นสามีไม่ค่อยดี เธอได้แต่ยกมือไหว้และยิ้มขอบคุณที่อย่างน้อยสามีเธอก็เป็นคนมีเหตุผล ความผูกพันที่เธอได้อยู่กันมามันหล่อหลอมเป็นความเข้าใจมือสั่นเทาเปิดอ่านจดหมายทีละคำด้วยทุกบรรทัดมันได้เล่ารายละเอียดเรื่องราวที่ทำให้เขาฝั่งใจจนเก็บเป็นความแค้นเอาลงกับคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยน้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาช้า ๆ เขาร้องไห้มันออกมาโดยที่ไม่อายใครแต่แล้วความแค้นที่เขาได้ก่อไว้มันกำลังจะหวนกลับมาคืนสนองเ