All Chapters of Just Friends ระหว่างเราแค่เพื่อนกัน : Chapter 41 - Chapter 50

Episode 41รักแบบไม่มีข้อแม้กระทั่งตอนนี้ฉันก็ยังรู้สึกแบบเดิมอยู่ ถึงแม้จะหันไปมองด้านหลังซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ไม่พบอะไร ทว่าความรู้สึกมันบอกแบบนั้นจนต้องรีบเดินขึ้นคอนโดให้เร็วที่สุด“ไปไหนมา!” ยัยลูกปลายืนเท้าสะเอว สีหน้าดูเป็นห่วงและร้อนรนมากราวกับกลัวว่าฉันจะหายไป“เอาผ้านวมไปซัก”“แม่บ้านก็มีไหมล่ะ คราวหลังไปไหนก็บอกด้วย!”“ฉันไม่ใช่เด็กนะ แล้วทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย” สีหน้าแบบนั้นหมายความว่ายังไง ทำไมต้องดูกังวลที่ฉันหายไปขนาดนั้นด้วย“ก็ฉันเป็นห่วงแก ลืมแล้วหรือยังไงว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง”“อ่า” ฉันพยักหน้าเป็นอันว่าเข้าใจ ถัดมาก็ส่ายหัวให้ “ไม่ลืม”“อือ เฮ้ย! แล้วนั่นอะไรอะ” ดวงตากลมโตหลุบลงต่ำ มองของที่ฉันถืออยู่ในมือแล้วเอ่ยปากถาม“คอนโดไม้ เอามาเล่นแก้เบื่ออะ” ระหว่างทางเดินกลับเข้าคอนโดฉันก็แวะซื้อเจ้านี่ติดมือมาด้วย เพราะเห็นเด็กผู้ชายตัวเล็กตั้งแผงขายของอยู่ข้างทางเลยเอ็นดู“หูววว ดีเลยเดี๋ยวเย็นนี้ชวนไอดี แจ่มข้าวปุ้นไปเลยจ้า” พูดด้วยน้ำเสียงสะดีดสะดิ้งแล้วฉวยสิ่งนั้นจากมือฉันไปเหมียวเสียงข้าวปุ้นดังขึ้นเมื่อถูกเรียกชื่อ ก่อนเจ้าตัวจะเดินเข้ามาด้วยท่าทางปุ๊กปิ๊

Episode 43มินนี่ขอล่ะฉันพยายามมองข้ามความแอ๊บแอ้ของน้องฟางไปแล้วกินข้าวจนอิ่มก่อนจะเข้าเรียน เฮ้อออ อยากบอกว่าช่วงนี้หนักหน่วงมากเนื่องจากหยุดเรียนไปสองอาทิตย์เต็ม ๆ ทั้งงานคั่งงานค้าง ทั้งโปรเจกต์กลุ่ม เดือดปุด ๆ เลยช่วงนี้“ไปเข้าห้องน้ำกัน” หันซ้ายขวาสลับไปมาระหว่างพูด ทั้งลูกพีชทั้งลูกปลาต่างก็พยักหน้าให้ เราทั้งสามจึงเดินออกจากห้องเรียน แต่แทนที่จะได้ไปพร้อมกัน ไป ๆ มา ๆ ลูกพีชกับลูกปลามันก็ติดเมาท์อยู่ตรงหน้าห้องแทน เห็นท่าทางสนิมสร้อยแบบนั้นฉันจึงตัดสินใจเดินนำไปก่อน เพราะอีกเดี๋ยวพวกมันก็ตามมาแกรก“อ๊ะ!”เพียะ!กดชักโครกหลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จสรรพ เอื้อมมือไปเตรียมจะเปิดประตูก็ได้ยินเสียงลงกลอนตามด้วยเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังตามหลัง ทว่าฉันกลับไม่แยแสว่าด้านนอกจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น เพราะใครจะมีเรื่องกับใครหาใช่กงการของอีมินนี่ไม่ หากคนคนนั้นไม่ใช่รุ่นน้องที่น่ารักหรือคนรู้จักฉันไม่เข้าไปยุ่งแน่นอน แต่สุดท้ายก็ต้องรีบเบรกตัวเองไว้เมื่อได้ยินบทสนทนาเกรี้ยวกราดของน้ำเสียงใส ๆ“แกไปอ่อยพี่ฮีลเหรอ ฮะ!” เสียงนั้นดังก้อง ยิ่งในห้องน้ำที่ค่อนข้างแคบยิ่งดังเข้าไปใหญ่ฟังจากประโยคนั้นแล

Episode 45แลกจูบละสายตาจากจอมือถือแล้วหันไปมองร่างสูงซึ่งยืนเกาะราวระเบียงอยู่ หลังเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงฉันก็หยัดกายลุกแล้วรีบเปิดประตูออกไป คว้าสิ่งที่ฮีลกำลังถืออยู่แล้วปล่อยมันทิ้ง ก่อนจะประกบปากอย่างแนบชิดกับริมฝีปากของอีกฝ่ายครั้งก่อนมันเคยบอกว่าจูบนี้ช่วยลดความกระหายได้ ไม่รู้ว่าคำนั้นมันพูดจริงหรือเพียงเพราะต้องการจะหยอดฉัน ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังเลือกที่จะมอบจูบแสนหวานให้แทนนิโคตินที่เป็นของเสีย“อืมม” ฮีลครางรับในลำคอ มือซึ่งเคยอยู่เฉย ๆ เริ่มยุ่มย่าม ลูบไล้ไปทั่วผิวกายของฉันถูกผลักให้เข้าไปในห้องแล้วดันจนหลังชนกับกำแพงทั้งที่ริมฝีปากยังไม่ถอนออกจากกัน เมื่อแผ่นหลังสัมผัสกับความเย็นเฉียบฮีลก็ค่อย ๆ ปล่อยมือออก อ้อมมือไปทางด้านหลังโดยไม่ได้แตะต้องตัวฉัน ทว่าแรงขยับทำให้ฉันเข้าใจได้ว่ามันกำลังทำอะไรยุกยิกอยู่ใกล้ ๆ และสามวินาทีต่อมาก็รู้แจ้งว่ามือข้างนั้นกำลังปิดม่านจนทุกอย่างภายในห้องมืดมิดแทบจะไม่มีแสงสว่างใด ๆ ลอดเข้ามา ก่อนที่ร่างของฉันจะลอยหวือกลางอากาศ แผ่นหลังที่เย็นเฉียบสัมผัสกับความอุ่นนุ่มของเตียงนอนขนาดใหญ่ ทว่าฉันกลับไม่มีอิสระในการขยับ

Episode 47เกือบMinnie’s Partส่งยิ้มให้คนที่รออยู่อีกฝั่งของถนนแล้วปรายตามองซ้ายขวา เมื่อรถโล่งฉันก็รีบก้าวขาฉับ ๆ เพื่อข้ามไปหาอย่างเร็วที่สุด“อ๊ะ!” ร้องอ๊ะออกมาเมื่อถูกคว้าตัวให้ล้มลงภายในวงแขนของใครสักคน เหตุการณ์เมื่อครู่เกิดขึ้นเร็วมาก ฉันหลับตาปี๋ในตอนที่ตัวเองกำลังจะกระแทกกับพื้น ฉับพลันก็ราวกับมีอะไรวิ่งผ่านตัวไปด้วยความเร็วสูงเอี๊ยดดด! โครม!รีบลืมตามองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อได้ยินเสียงล้อรถเสียดสีกับถนน ตามด้วยเสียงกระแทกจนได้รู้ว่าตัวเองเกือบจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตราย รถยนต์คันนั้นที่เพิ่งจะชนกับมอเตอร์ไซค์คันหลังคล้ายพุ่งเป้ามาที่ฉันแต่ดันพลาดเพราะมีคนคว้าตัวเอาไว้เสียก่อน ครั้นพอจะถอยมาเหยียบให้เละก็ชนเข้ากับมอเตอร์ไซค์พอดีทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก แวบหนึ่งฉันจดจำป้ายทะเบียนรถคันนั้นเอาไว้ได้ทันก่อนจะบึ่งออกไปจากที่เกิดเหตุมิริน!ความวุ่นวายเกิดขึ้นหลังจากนั้น ข้าวของที่ฉันถืออยู่ในมือกระจัดกระจายเต็มท้องถนนไปหมด ผู้คนมากมายวิ่งเข้ามาดูคนเจ็บโดยที่ฉันกำลังยันร่างอันสั่นระริกราวกับลูกแมวตกน้ำลุกขึ้นนั่ง ไม่ลืมที่จะหันไปมองคนที่คว้าตัวฉันหลบรถยนต์คันนั้นไปได้อย่างห

Episode 49คุณเมาส์ติ๊งหน่อง! ติ๊งหน่อง!กดกริ่งอยู่ตรงหน้าบ้านหลังใหญ่แล้วรอเจ้าของบ้านออกมารับ เราสองคนนั่งกันอยู่ในรถ รอไม่นานประตูบานเลื่อนก็เปิดออก จากนั้นจึงขับเข้าไปจอดในโรงจอดรถของบ้าน โดยมีรปภ.โบกมือให้บอกตำแหน่งที่เหมาะสมหลังก้าวเท้าลงจากรถฉันก็มองไปรอบ ๆ นานมากแล้วเหมือนกันที่ฉันไม่ได้มาที่นี่“คุณคลาสรออยู่ข้างในค่ะ” เสียงแม่บ้านที่เดินออกมารับเอ่ยบอก ฉันกับฮีลพยักหน้ารับและเดินเข้าไปในบ้าน“ไง”“หวัดดีครับพี่” ฮีลยกมือไหว้อย่างนอบน้อมฉันจึงยกมือตาม ก่อนที่พี่คลาสจะผายมือบอกให้นั่งลง คนตัวสูงจึงรีบคว้าที่ต้นแขนแล้วออกแรงรั้งให้ฉันนั่งลงข้าง ๆไม่นั่งธรรมดา นั่งเบียดมาก“มีอะไรหรือเปล่า” พี่คลาสถามเสียงนิ่ง ๆ ดูไม่ยินดียินร้าย เขาเป็นคนเฉย ๆ ตามสไตล์ จะว่าไปนิสัยก็คล้ายไอ้ฮีลอยู่เหมือนกันนะ แบบนี้จะคุยกันรู้เรื่องไหมเนี่ย“ผมมาธุระเรื่องไอ้เก่งครับ”“แล้ว?”“ผมขอ ผมต้องเอามันเข้าคุก”“พอดีมันเป็นเพื่อนพี่”“ผมก็เป็นน้องพี่”“หึ!” พี่คลาสสบถในลำคอ บทสนทนาของทั้งสองคนไม่ได้เดือดอะไร เพียงแค่โต้ตอบกันแบบนิ่ง ๆ ทว่ากลับทำให้ฉันขนลุกซู่“ผมไม่ยุ่งเรื่องพี่กับพี่ฮัท” ฟังแค่นั้น