All Chapters of ตราบาปบริสุทธิ์: Chapter 1 - Chapter 10

บ้านรชนิศภานุพงศ์ การที่ไม่มีเขมิกาอยู่ที่บ้านหลังใหญ่ บรรยากาศภายในบ้านเริ่มเปลี่ยนไป อาหารที่เคยเลิศรสและพิถีพิถันในการปรุง การตกแต่งบ้านตามมุมต่างๆ ที่เคยเต็มไปด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ ความหอมจากเกสรของมัน ค่อยๆ จางลงไป พร้อมกับการจากไปของผู้หญิงที่ชื่อเขมิกา ชยันต์ที่นั่งอยู่บนระเบียงของบ้านทรงไทยหลังกว้างใหญ่ เขาเหม่อมองออกไปอย่างไร้จุดหมาย ในเวลาที่พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า ต้นไม้ที่เอนไปตามลมยามเย็น บ่งบอกให้รู้ว่าความสว่างไสวของช่วงกลางวันกำลังจะสิ้นสุดลง ความมืดมนกำลังจะเข้ามาแทนที่ เหล่าวิหคกำลังโบยบินกลับรังบรรยากาศอันร่มรื่นของบ้าน ที่ปกคลุมไปด้วยต้นไม้เล็กใหญ่บนเนื้อที่สิบกว่าไร่ ของอาณาเขตเรือนไทย แต่เวลานี้มันช่างมืดครึ้มเสียเหลือเกิน ทุกอย่างรอบๆ บ้าน กำลังเศร้าหม่นเหมือนกับไว้อาลัยให้กับการจากไปของเขมิกา ไม่นานก็มีนกบินเข้ามายังรังนอน ที่อยู่บนต้นไม้ข้างๆ ระเบียงที่ชยันต์นั่งอยู่ ทำให้เขานึกถึงใบหน้างามของคนที่เคยเป็นภรรยา เธอคงไม่หวนกลับมายังรังนอนนี้อีกแล้ว ชยันต์ไม่สามารถทำใจยอมรับเขมิกาเป็นภรรยาได้ เนื่องจากเธอเป็นสาเหตุทำให้พี่ชา

สิ่งเล็กๆ ที่เรียกว่ารักแม้มันจะมักมาพร้อมกับความเจ็บปวดหลายเดือนผ่านไปท้องของเขมิกาเริ่มจะกลมป่องด้วยอายุครรภ์ที่มากขึ้น แต่เธอกลับทำงานในครัวอย่างขะมักเขม้นไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย แม้ลัลนาจะห้ามปรามเธอก็ไม่ฟังนั่นเป็นเพราะเงินที่ติดตัวมาไม่ได้มากมายอะไร ตั้งแต่เธอแต่งเข้าบ้านสามี เขมิกาก็ไม่เคยขอเงินเขาใช้เลย นานๆ ทีเขาจะให้เธอไว้เพียงแค่เป็นค่าใช้จ่ายภายในบ้านเท่านั้น ร้านอาหารในผับสถานที่เริงรมย์แห่งนี้ เปิดมานานแล้ว คนในย่านนี้ต่างรู้กันว่าด้านในเป็นที่อโคจร แต่ใครจะรู้ถึงความขมขื่นของสาวๆ พวกนั้น ทุกคนต่างก็มีความจำเป็นและเหตุผลที่ต้องทำ ถ้าเลือกได้คงไม่มีใครอยากจะทำงานแบบนี้ ผ่านไปหลายชั่วโมง ภายในห้องนอนเล็กๆ ข้างในนั้นมีผู้หญิงรูปร่างอวบอิ่ม แม้ว่าท้องของเธอจะใหญ่ขึ้น แต่ความสวยของเธอก็ไม่ได้ลดน้อยถอยลงเลยแม้แต่น้อย เธอกลับดูดีมีน้ำมีนวลสวยเปล่งปลั่งมากขึ้นกว่าเดิม เขมิกาค่อยๆ นั่งลงที่โซฟาตัวยาว หลังจากที่ช่วยงานในครัวมาแล้วพักใหญ่ เธอค่อยๆ เอนหลัง เพื่อบรรเทาความปวดเมื่อย มือข้างหนึ่งลูบลงมาที่หน้าท้

บางครั้งความเจ็บปวดมันก็ไม่ได้หมายความว่าเรากำลังทุกข์ เพราะการเจ็บปวดครั้งนี้มันมาพร้อมกับความสุข รถพยาบาลแล่นเข้ามาหน้าตึกทางเข้าห้องฉุกเฉิน โดยมีหญิงท้องแก่นอนปวดท้องอยู่ภายในรถ ก่อนที่เธอจะถูกพยาบาลและบุรุษพยาบาลพาขึ้นรถเข็นเข้าไปยังห้องคลอด ภายในห้องสี่เหลี่ยมสีขาวเขมิกากำลังนอนรอให้กำเนิดทารกน้อย ความเจ็บปวดและการบีบรัดบวกกับการหดตัวเป็นจังหวะของมดลูกนั้น มันมีความรุนแรงสม่ำเสมอและถี่มากขึ้นเรื่อยๆ เม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นเต็มใบหน้าบวกกับความเจ็บปวดที่บ่งบอกถึงนาทีเป็นนาทีตาย ซึ่งมันเจ็บเกินคำบรรยายใดๆ หากเวลานี้มีบิดาของลูกยืนอยู่ข้างๆ คอยกุมมือให้กำลังใจและซับเหงื่อให้ มันคงจะรู้สึกดีหรืออาจจะบรรเทาความเจ็บปวดลงได้บ้างไม่มากก็น้อย แต่เวลานี้เขมิกากำลังเผชิญกับความเจ็บปวดนี้เพียงลำพัง เมื่อความเจ็บปวดรุนแรงขึ้นอย่างต่อเนื่องจากมดลูกหดรัดตัวดีขึ้นเรื่อยๆ นิการู้สึกเจ็บมากที่สุดที่เคยเจ็บมาในชีวิตนี้ ความรู้สึกครั้งนี้ทำให้เธอนึกถึงใบหน้าของผู้เป็นมารดา ในวันนั้

เมื่อเวลาล่วงเลยผ่านไป การเปิดภาคเรียนใหม่ก็มาถึง เด็กหญิงมาเรียมหน้าตาบ้องแบ๊ววัยน่ารัก เดินเข้ามาในโรงเรียน พร้อมกับมารดาที่ชื่อว่าลัลนา ทำให้ผู้ปกครองบางคนที่รู้ถึงอาชีพของเธอต่างมองมาอย่างเหยียดๆ แต่ลัลนาก็ไม่สนใจ"สวัสดีค่ะคุณครู" ลัลนาพูดพร้อมทั้งพนมมือไหว้ทักทายคุณครู ซึ่งคุณครูเองก็รีบรับไหว้พร้อมทั้งยิ้มกว้างให้กับทั้งสองอย่างเป็นกันเอง"สวัสดีค่ะคุณลัลนา หนูมาเรียม" มาเรียมยกมือขึ้นไหว้ครูไม่สวยเท่าไรนัก เพราะเด็กน้อยเริ่มจะรู้แล้วว่าที่นี่จะไม่มีมารดาของเธอ"ไหว้สวยๆ ค่ะหนูมาเรียม" ลัลนาเอ็ดมาเรียมเล็กน้อย ซึ่งเป็นการติเพื่อก่อ เมื่อลัลนสต้องการให้เด็กน้อยทำกิริยาให้งดงาม สมกับที่เป็นลูกหลานของบ้านรชนิศภานุพงศ์"ซาหวัดดีคะคุณครู" แม้จะพูดยังไม่ชัดสักเท่าไหร่นัก แต่เด็กหญิงมาเรียมก็พูดออกเสียงรอเรือได้ชัดเจน กว่าพยัญชนะตัวอื่น"สวัสดีค่ะ หนูมาเรียมไหว้สวยมากเลยนะคะ ไปค่ะคุณครูจะพาเอาของไปเก็บ แล้วไปเล่นกับเพื่อนๆ นะคะ""ฝากด้วยนะคะคุณครู""ไม่ต้องห่วงค่ะคุณลัลนา หน้าที่ของคุณครูคือการอบรมดูแลและเอาใจใส่เด็กทุกคนเป็นอย่างดีค่ะ"เมื่อลัลนาส่งมาเรียมเข้าห้องเรียนเสร็จแล้ว เธอก็

ใครเล่าจะรู้กับความระทมที่มี เมื่อชีวิตถูกกำหนดมาให้เป็นเช่นนี้ เด็กน้อยกลับมาจากโรงเรียน เธอพบเพียงห้องว่างเปล่า มาเรียมมองซ้ายแลขวาหามารดาผู้ให้กำเนิด จนลัลนาอดที่จะสงสารไม่ได้ เมื่อเด็กตัวแค่นี้ต้องมาอยู่ในสถานที่แบบนี้ ลัลนาได้แต่หวังว่าอนาคตของมาเรียม โชคชะตาคงไม่เล่นตลกเหมือนกับที่มารดาของเธอพบเจอมา"มาเรียมคืนนี้อยู่กับแม่นานะ แม่เขมไปทำงานพรุ่งนี้เช้าก็กลับ""แม่เขมทำงานที่ไหนคะ ทำไมถึงทำตอนกลางคืน แม่เขมบอกว่าตอนกลางคืนมันอันตราย" คำถามของมาเรียมทำให้ลัลนาถึงกับสะอึก ทุกคนต่างพร่ำสอนให้มาเรียมเป็นเด็กดี ผ้าขาวผืนนี้ใครจะระบายสีอะไรลงไป จะสวยงามแค่ไหนมันคงอยู่ที่คนแต่งแต้ม อย่างน้อยมาเรียมก็โชคดีที่คนแต่งแต้มสีลงไปเป็นเขมิกา มารดาที่รักลูกปานดวงใจ คอยผลักดันส่งเสริมให้หนูน้อยมีอนาคตที่สดใจ แม้ว่าตัวเธอต้องแลกมาด้วยอะไรก็ตามที"แม่เขมไปทำงาน ไปร้องเพลง มาเรียมไปอาบน้ำนะคะคนเก่ง จะได้มาทานข้าวเย็นด้วยกัน""ค่ะ แม่นา" มาเรียมเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย แต่ลัลนากลับรู้สึกผิด เมื่อสิ่งที่พูดไปนั้นมันคือการโกหก ซึ่งมาเรียมเป็นเด็กฉลาด การปกปิดเรื่องนี้คงทำได้เพียงแค่ระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น