Lahat ng Kabanata ng My Boss Is My Husband : Kabanata 21 - Kabanata 30

Alessia Rae’s PovNaniningkit ang mga matang tiningnan ako ng kaibigan ko. Sumandal pa siya sa upuan niya’t tinaasan ako ng kilay. “Mapagkatiwalaan? Loyal? Mabait at faithful?” nakangiwing aniya.“Oo. Ganun ang hanap ko sa lalaki. Huwag lang mayaman, puro pasakit lang ang dala.” Kibit-balikat kong saad."Gurl, ang mga gano'ng tipo ay bihira mo na lang iyan mahanap sa panahon ngayon. Baka tatanda ka na lang hindi mo pa 'yon mahahanap." Nakangiwing sabi pa niya.Umiling naman ako habang ngumunguya bago tumingin sa kaniya."Hindi ko naman siya hahanapin, Mil. Sa ganda kong 'to ako pa hahanap? Sus!" sabi ko pa.Napataas naman ang kilay niya."Psh, eh ano naman ang gagawin mo?" tanong pa niya."Hihintayin kong kusa siyang hahanap sa akin,” nakangiting sabi ko pa na ikinangiwi niya."Ewan ko sa 'yo, Sia! 'Wag ka nga pa Maria Clara, gurl! Napaka maloko mo minsan pero pagdating sa usapang love life napag-iiwanan ka na," napapailing na sabi pa niya bago tumayo at niligpit ang pinagkainan niya

Alessia Rae's Pov. Nandito ako sa kusina ng office ni Boss. Iwan ba naman akong mag-isa rito sa opisina niya. Dapat kasama ako sa conference room para sa meeting with the board members. Si Kath ang kasama niya ata roon kaya sinabi niyang magpahinga na muna ako rito. Wala naman akong gagawin kaya naisipan kong magluto na lang para sa lunch ni Boss. Lagi na lang kasi nagpapabili ng pagkain. Mukhang hindi na ata nakakain ng house made na pagkain. Binuksan ko ang ref at tiningnan kung anong meron. Halos kompleto naman pala ang nandito pero mukhang wala lang magluluto kaya hindi nagalaw ang mga ito. Napatingin ako sa mga fruits. Natakam tuloy ako. Maya ka sa akin. Hindi ka na maabutan ng boss mo kakainin na kita. Sabi ko sa isip ko bago tiningnan ang iba pang laman ng ref. May mga meat, freeze meat, ham, hotdog, bacon at iba pang madali lang lutuin. Napatingin ako sa vegetables section. Wala masyadong gulay. "Hindi ba siya kumakain ng gulay?" Naglabas na lang ako ng chicken

Dylan Davy’s Pov. "Pfft! Ang sabihin mo ayaw mo lang siyang ibigay sa akin. Baka mawalan ka ng assistant na maganda na, masarap pa magluto." Napapailing na lang ako at hindi ito pinansin. Bigla kong naalala kung gaano kasarap ang luto ng babaeng 'yon. I never thought that she knew how to cook. Mas masarap pa sa mga pagkain sa exclusive restaurant ang luto niya. Naparami pa ang kain ko kanina. Kakaiba rin pala ang babaeng 'yon. Kanina nakaramdaman ako ng awa nang makita ko ang hitsura niya. Muntik pa akong matawa dahil baliktad ang damit nito. Siguro dahil ata sa pagmamadali niya. May galos pa siya sa tuhod. I'm not that heartless guy para hindi makaramdam ng awa. Pero minsan hindi ko maintindihan ang babaeng 'yon. She's kinda weird. I didn't expect to encounter such a girl like her. Para bang kahit isang sintimo ay mahalaga ito sa kaniya. She's different. Ipinagpatuloy ko na lang ang ginagawa ko. Napatingin pa ako sa couch ng mapansing wala ng kahit anong ingay. Tsk!

Alessia Rae’s Pov. Naririndi ako sa ingay nito kaya hindi ko na sinagot pa at pinutol ang tawag. Ha! Sa wakas, nakaganti rin akong babaan siya ng tawag. Iyon lagi ang ginagawa niya sa akin tuwing tumatawag siya. Minsan parang baliw, tumatawag bigla at kapag sinagot pinapatay agad. Mabilis na pumasok ang ginang at naupo sa tabi ko nang may pag-aalala sa mukha. "Hija, tiis ka muna, ha? Papunta na tayo sa hospital," sabi pa nito habang hinawakan ang magkabilang pisngi ko. Tiningnan ko siya nang mabuti. Para siyang si Inay kapag nag-aalala sa akin at sa kapatid ko. Na miss ko tuloy si Inay at bunso. Ilang buwan na akong walang bisita sa kanila simula nang umalis ako roon para magtrabaho rito sa Maynila. "Shhhhh... 'Wag ka na umiyak, okay?" sabi pa nito sabay punas ng luha sa pisngi ko. Umagos na pala ang luha ko nang hindi ko namamalayan habang nakatingin sa kaniya. "Manong, bilisan mo!" sigaw pa niya sa driver bago ako niyakap. Hindi na lang ako kumibo. Hindi ko rin sinagot ang

Dylan Davy's Pov. Napakunot ang noo ko nang magsasalita pa sana ako sinarado bigla ng assistant ko ang pinto. Walang lingon-lingon na tumalikod ito at naglakad paalis. Napapailing na lang ako at umuwi sa bahay. Kanina pa siya sa hospital na panay lang ang irap sa akin at hindi ako kinakausap. I remembered what happened this morning. Kanina noong tawagan ko siya ay akala ko nagdadahilan lang siya. Nasigawan ko pa siya kanina. I felt guilty until now. I never thought na nasa gano'ng sitwasyon siya kanina. If I didn't hear my mom’s voice afterwards I might still not believe what she said. I thought she was just making excuses. I was shocked when I found out that she saved my mom. Hindi ko inakalang gagawin niya iyon. She was too brave. Imagine! She doesn't even know my mom but still saves her. Nang tawagan ako ni Mom kanina para papuntahin sa hospital doon ko nalaman na siya pala ang iniligtas ng assistant ko. I'm really amazed because of what she did. I really felt guilty