All Chapters of ครัววิเศษของม่ามี๊ลูกสอง: Chapter 41 - Chapter 50

เช้าวันสดใส"พวกเราไปซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่กันนะ" ซูหว่านยิ้มให้กับลูกๆ ขณะที่เด็กๆ กระโดดโลดเต้นด้วยความตื่นเต้นและดีใจ“เย้ๆๆๆๆๆ ท่านแม่จะพาพวกเราไปซื้อเสื้อผ้ากันแล้ว” อาอวี่กระโดดไปมารอบๆ ตัวซูหว่าน ซูหว่านพาเด็กๆ ไปที่ร้านขายเสื้อผ้าที่ชื่อหวงฝูเหอในเมือง ร้านนี้เพิ่งได้รับเสื้อผ้าชุดใหม่จากเรือสำเภาของบ้านหวงเข้าเทียบท่า ที่เพิ่งมาถึงเมื่อเช้ามืด เสื้อผ้าที่มีมาในแบบใหม่ๆ งดงามถูกจัดเรียงไว้อย่างสวยงามบนแผง ผ้าที่เน้นสีสันสดใสและลวดลายที่ทันสมัยคนงานหลายสิบคนช่วยกันเข็นผ้าขึ้นจากเรือสำเภา กำลังดึงดูดสายตาของผู้คนที่เดินผ่านไปมาชาวบ้านต่างมาชะเง้อชะแง้เข้าไปในร้าน ซูหว่านจูงแขนเด็กทั้งสองพวกเขาเดินเข้ามาในร้าน คนงานในร้านก็รีบมายืนขวาง พร้อมกับพูดเสียงแข็งว่า "ขอโทษค่ะ รอให้คุณหนูสองท่านต้องเลือกก่อน แม่นางต้องรอจนกว่าเหล่าคุณหนูจะเลือกเสร็จ"ซูหว่านเลิกคิ้วขึ้นด้วยความไม่พอใจ ซูหว่านไม่อยากทำให้สถานการณ์แย่ลง จึงพยักหน้าและพาเด็กๆ เดินออกมานั่งข้างๆร้าน ห่างจากประตูเข้าออกของร้าน เสื้อผ้าและผ้าใหม่ใหม่ๆ เพิ่งจะมาถึง ชะโงกเข้าไปก็เห็นหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกัน เสื้อผ้าบ่งบอกฐานะส

หลังจากเดินออกจากร้านผ้า เซิ่นเหยี่ยนเดินไปอย่างรวดเร็วในทิศทางหนึ่งโดยไม่หันหลังกลับมา เสี่ยวเปาวิ่งตามมาทันทีพร้อมกับเสียงหอบเบาๆ เมื่อเห็นคุณชายเดินเร็วเกินไปจึงตัดสินใจถามขึ้น"คุณชายขอรับ วันนี้ทำไมคุณชายรีบออกมาเช่นนี้"เซิ่นเหยี่ยนที่เดินไปโดยไม่หยุดชะงักก็เอ่ยเสียงเรียบๆ โดยยังคงมองไปข้างหน้า"ข้าอยากไปดูร้านขายเสื้อผ้าอีกร้านหนึ่งแถวนี้เพื่อจะได้รู้ว่าพวกเขาทำอย่างไร ร้านของเราควรจะต้องดีกว่าของพวกเขา ลูกค้าจะได้เดินเข้ามาเลือกซื้อที่ร้านของเรามากขึ้น"เสี่ยวเปาได้ยินคำตอบนั้นก็พยักหน้าเข้าใจ ท่าทางของคุณชายในวันนี้ดูเหมือนจะไม่ค่อยค่อยปกติเท่าไหร่ แต่เสี่ยวเปาก็ไม่ได้กล่าวอะไรเขาแค่ยิ้มอย่างนอบน้อมแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลาย"มีแค่ท่านหญิงซูหว่านขอรับที่จะไปซื้อที่ร้านอื่น ส่วนที่เหลือเขาต่างมารอซื้อที่ร้านบ้านหวงกันหมด เพราะพวกเขารู้ดีว่าเรามีผ้าเนื้อดีและราคาถูก"เซิ่นเหยี่ยนหยุดเดินชั่วครู่แล้วหันไปมองเสี่ยวเปา ยิ้มเล็กน้อย เขาคิดอะไรบางอย่างก่อนจะตอบ"ดีเลย" เขาพูดเสียงเบาเหมือนกับมีความคิดในใจ"ข้าจะเปิดร้านผ้าห่างออกไปอีกหน่อย คัดแต่เสื้อผ้าที่ราคากลางๆ ไม่สูงจนเกิน

เซิ่นเหยี่ยนยืนนิ่งอยู่ ท่าทีเงียบสงบ แต่ดวงตากลับจับจ้องไปยังสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่อยู่อีกฟากของลาน เขามองไปที่ซูหว่านที่อยู่ห่างไปไม่ไกลกำลังเดินหันหลังให้เซิ่งเจี๋ย ราวกับกำลังทบทวนบางสิ่งในใจ"บางทีเขาสองคนอาจรู้จักกันก็ได้..." เสียงของเซิ่นเหยี่ยนดังขึ้นในความเงียบของลานบ้านเสี่ยวเปาที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้ยินก็หันมามองไปที่เซิ่นเหยี่ยน พร้อมกับตอบอย่างมั่นใจ "ไม่น่าจะแค่รู้จักกันนะขอรับ นางเรียกเขาอย่างสนิทสนมและดูสายตาของนางนั่นสิขอรับ ราวกับคนคุ้นเคยมาก่อน" เสี่ยวเปากล่าวพร้อมกับยิ้มบางๆ ที่ริมฝีปาก เหมือนจะจับได้ถึงความสัมพันธ์บางอย่างที่ซ่อนอยู่เซิ่นเหยี่ยนยังคงนิ่ง ไม่ได้ตอบกลับอะไร แต่คำพูดของเสี่ยวเปายังคงดังก้องอยู่ในใจของเขา"แต่ข้าน้อยได้ยินว่าสามีนางตายไปแล้ว และนางแต่งกับสามีของพี่สาวที่ตายไปทิ้งเด็กแฝดสองคนไว้นางจึงแต่งกับสามีหม้ายของพี่สาว..." เสี่ยวเปาพูดต่อไปเรื่อยๆ "แต่จากที่ดูๆ นะขอรับ... นางใส่ใจเด็กแฝดทั้งสองราวกับนางเป็นมารดาจริงๆ"เซิ่นเหยี่ยนฟังคำพูดของเสี่ยวเปาแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ คำพูดเหล่านั้นทำให้เขารู้สึกไม่แน่ใจในบางสิ่ง ราวกับว่ามีคำถามมากมายที่ยังไม่ไ

"แครอทดองหวานจะมีสรรพคุณที่ช่วยเสริมสุขภาพระบบย่อยอาหาร โดยน้ำตาลจากธรรมชาติจะให้พลังงาน และน้ำส้มสายชูช่วยบำรุงระบบย่อยและป้องกันการเกิดกรดในกระเพาะอาหารได้อย่างดี"หลังจากแครอทดองทั้งสองแบบเสร็จสิ้นแล้ว ซูหว่านเริ่มจัดเตรียมแพคเกจเพื่อให้เหมาะสมกับการส่งมอบให้กับลูกค้าในร้านลี่เฉาและบ้านหวงและลูกค้าสำหรับเช้าวันต่อมา เลือกใช้วัตถุทำจากแก้วสีเขียวขุ่น สีเขียวอ่อน หรือสีขาวขุ่นสำหรับบรรจุแครอทดอง บรรจุภัณฑ์ที่สวยงามอย่างเช่นแก้วเหมาะสำหรับการบรรจุของดอง เพราะไม่ก่อให้เกิดอันตราย และยังสวยงาม ซูหว่านยังตกแต่งด้วยดอกไม้เล็กๆ บนฝาปิด สร้างความรู้สึกอบอุ่นและเต็มไปด้วยความใส่ใจในการจัดทำ"เราจะให้ลูกค้ารู้สึกถึงความพิถีพิถันตั้งแต่ภายนอกจนถึงรสชาติที่อยู่ข้างในกันเลยทีเดียวใช่ไหม การวางแผนเรื่องบรรจุภัณฑ์นี้เป็นหลักง่ายๆ ของการขายซึ่งซูหว่านเน้นในการส่งออกก่อนหน้าที่จะตกเหวแล้วมาที่นี่"ในขณะที่กำลังจะแพ็คแครอทดองเสร็จ เด็กๆ ทั้งสองก็เดินเข้ามาในครัว“ท่านแม่ครับ สีสวยจังครับ” อาเยวี่ยนยิ้ม อาวี่เกาะแขนซูหว่านไว้กล้าๆ กลัวๆ“ชิมได้เลยนะช่วยติชมให้แม่ด้วยว่ารสชาติเป็นอย่างไร” ทั้งสองแฝดไม่

ห้องที่ตกแต่งด้วยโทนสีอบอุ่นและแสงจากโคมไฟระยิบระยับ ค่ำคืนที่เงียบสงบ แต่ความตึงเครียดกลับแผ่กระจายอยู่ในอากาศ หยางลู่ยิ้มหวานหยด เสียงของนางแฝงไปด้วยความเยาะเย้ยปนความสนุกสนาน ขณะที่ท่าทางของเซิ่งเจี๋ยยังคงเป็นคนที่เต็มไปด้วยความคิด“ทำไมต้องเรียกว่าหวานหว่านล่ะ”หยางลู่เริ่มบทสนทนาอย่างท้าทาย น้ำเสียงหวานและน่าดึงดูด“ไหนคุณบอกว่าไม่รู้สึกอะไรกับผู้หญิงคนนั้นแล้วนี่ ที่เรามานี่ก็เป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นคุณอย่าลืมสิ”นางยิ้มเย็น ราวกับหยั่งรู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเซิ่งเจี๋ยถอนหายใจหนักหน่วง รู้สึกถึงความซับซ้อนที่เพิ่มมากขึ้น“ผมมักจะคิดเสมอๆ ว่า ความจริงแล้ว... ที่เรามาที่นี่อาจเพราะเวรกรรม” เขาตอบอย่างมีท่าทีลังเลหยางลู่ไม่ยอมให้การตอบคำถามนั้นหลุดรอดไปง่ายๆ นางยิ้มเย็นและพูด“ฉันที่กำลังจะเป็นเจ้าของทุกอย่างแทนซูหว่านคนนั้น แต่กลับต้องมาอยู่ที่นี่”นางพูดพลางทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง“ดีนะที่ไม่ต้องมาลำบากเหมือนผู้หญิงคนนั้น ดีนะที่เราสองคนมาพร้อมกันและมาอยู่ที่นี่ ในฐานะคนที่มีอันจะกินมีอำนาจและมีทุกอย่างใครจะคิดว่าจะมีเรื่องประหลาดแบบนี้เกิดขึ้น”การพูดของหยางลู่สะท้อนความคาดหว