บททั้งหมดของ หนี้รักวิศวะโหด: บทที่ 11 - บทที่ 20

“แน่ใจค่ะ”คนตัวสูงเปิดประตูรถ ผลักดันเธอให้เข้าไปนั่งแล้วปิดประตู ก่อนจะอ้อมตัวไปขึ้นรถฝั่งคนขับแล้วขับรถออกไปทันที ภายในรถเงียบสงัดได้ยินเพียงเสียงหายใจของเขาและเธอที่ดังแข่งกัน พายนั้นในหัวเธอตอนนี้ว้าวุ่นอย่างหนักอยากจะไปให้ถึงบ้านเร็วที่สุดเพราะเป็นห่วงยาย แต่เรื่องที่เธอเพิ่งบอกเขาไปก็ทำให้เธ

ถึงจะงง ๆ แต่เธอก็ยอมเดินไปนั่งหน้าคู่กับเขาทันที แล้วรถก็เคลื่อนตัวออกจากบ้านเช่าที่เธออยู่มาเกือบสิบปี ยอมรับว่าใจหายเหมือนกัน เพราะไม่รู้ว่าจะได้กลับมาอยู่ที่นี่อีกหรือเปล่า หรือว่าไปแล้วต้องไปเลย ตอนนี้เธอไม่รู้กระทั่งว่าคาเตอร์จะพาเธอไปไหน ได้แต่นั่งเดามั่วแต่คิดว่าเขาคงพาเธอไปที่ปลอดภัยกว่านี้

“ตราบเท่าที่เธอต้องการ”เขาตอบพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นท้าทายเธอ เขาไม่ได้พูดเล่นเรื่องนี้“แต่เธอต้องนอนกับฉันแค่คนเดียวเท่าที่ฉันต้องการเหมือนกัน” พายขบเม้มริมผีปากแน่น ความกลัวเริ่มเกาะกินใจอีกแล้ว เมื่อคิดว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า จะเกิดอะไรขึ้นระหว่างเธอกับเขา เธอไม่ใช่ผู้หญิงไร้เดียงสาขนาดนั้น ถึงจะ

คาเตอร์ใช้จังหวะที่เขาปรนเปรอจูบเร่าร้อนอย่างเมามันส์ สอดหัวบานเข้าไปอีกครั้ง ก่อนจะแยกขาเรียวให้อ้าออกกว้างกว่าเดิม แล้วกระแทกลำกายเข้าไปในร่องรักสีสดของเธอทีเดียวสุดลำ "กรี๊ด!!!"พายใช้มือเล็กผลักเขาออกทันทีด้วยความแรง ร่องรักปวดแสบอย่างหนักเหมือนมันจะฉีกขาดออกจากกัน ร่างกายชาวาบไปหมดทุกส่วน น้ำต

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล พายก็ประคองยายวรรณมาตึกอายุรกรรม ซึ่งคาเตอร์ก็เดินตามมาห่าง ๆ อันที่จริงนับครั้งได้ที่เขามาสถานที่แบบนี้ เขาเป็นคนไม่เหมาะกับโรงพยาบาล เขาไม่ชอบกลิ่นยากลิ่นคนป่วย“ฉันไปรอที่ร้านกาแฟตรงนั้นนะ” เขาเอ่ยบอกเสียงเรียบ ก่อนจะเดินไปนั่งที่ร้านกาแฟในโรงพยาบาล หยิบโทรศัพท์ออกมากดอ่านข้อ