บททั้งหมดของ ร้านนี้มีรักไม่รับปาปารัสซี่: บทที่ 111 - บทที่ 120

ไม่มีใครคิดเลยว่าเจ้าของร้านอาหารธรรมดาๆ จะมีความรู้ที่ลึกซึ้งขนาดนี้ แถมระดับการพูดภาษาอังกฤษและสเปนของถังเหยาก็ทำให้หลายคนต้องตั้งใจฟังชาไข่มุกวงการบันเทิง: “ความกดดันทางจิตใจมันมากเกินไปแล้วทุกคน! ทำไมพี่ใหญ่ถังถึงทำให้ฉันรู้สึกสับสนได้ขนาดนี้เนี่ย! ยังไม่พูดถึงเรื่องเฮริคอปเตอร์เมื่อครั้งก่อน แต่ความสามารถและความรู้ของเธอ ก็มากพอที่จะทำให้ฉันชื่นชมแล้ว! ดีที่สุดแล้วที่แม่ของฉันไม่รู้จักคนแบบนี้ ไม่อย่างนั้นหูของฉันคงจะโดนทรมานไปตลอดแน่เลย!”หญิงงามดั่งภาพวาด: “เธอสุดยอดจริงๆ ครับ นอกจากภูมิหลังที่ไม่สูงส่งแล้ว พวกแอนตี้แฟนก็คงจะหาอะไรที่ไม่คู่ควรกับนักแสดงกู้ไม่ได้หรอก! อย่ามาบอกนะว่าแค่พูดภาษาต่างประเทศได้มันมีอะไรดี! พวกคุณพูดง่าย แต่การที่จะสื่อสารได้อย่างคล่องแคล่วแบบถังเหยานั้นไม่ใช่เรื่องง่ายแน่ๆ ครับ ระดับความรู้แบบนี้ไม่ธรรมดาแน่นอน!”ขอสละแผ่นดินเพื่อเธอ: “พี่ใหญ่ถังให้ 100 คะแนนเต็มเลยครับ ไม่มีคำว่าแต่เลย! ผมหลงรักเธอตั้งแต่ตอนที่เข้าร่วมรายการก่อนหน้านี้แล้วครับ ตอนที่เธอยิงปืนกับธนู บอกเลยว่าโคตรเท่!”ผู้นำหมู่บ้านบอกว่าจะไปสอบถามจากหมู่บ้านข้างเคียงดูก่อน ส่วนตอนนี้

สุดท้ายหลังจากผ่านไปนานพอสมควร กู้จื่ออวี่ก็ยอมปล่อยถังเหยา ก่อนจะไปเขายังจูบเธออย่างรุนแรงราวกับอยากจะกลืนกิน แล้วกระซิบด้วยน้ำเสียงแหบพร่าและยั่วยวนข้างหูเธอ“อยากพาคุณกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย”ถังเหยาคิดว่าเมื่อเขาพูดจบแล้วก็จะกลับไปที่ห้องของตัวเอง แต่ใครจะไปคิดว่ากู้จื่ออวี่จะไปอาบน้ำเย็นแล้วกลับมาใหม่ จากนั้นทั้งสองคนก็นอนกอดกันจนหลับไป ถึงแม้จะรู้สึกเบียดกันเล็กน้อย แต่ต่างคนก็ต่างรู้สึกพอใจนักแสดงกู้กลับไปที่ห้องของตัวเองตอนเกือบ 6 โมงเช้าก่อนที่กล้องจะเริ่มทำงาน คืนนั้นถังเหยาได้สัมผัสกับความหมายของคำว่า “ต้องการคุณ” อย่างที่เขาเคยพูดไว้จริงๆ โดยที่เธอต้องแลกกับความเหนื่อยล้าไปทั้งตัว มือทั้งสองข้างปวดจนยกไม่ขึ้น และต้องยอมแพ้ขอให้เขาหยุดความรู้สึกของกู้จื่ออวี่เปลี่ยนไปแล้ว และอาจมีสักวันที่เขาจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เผลอใจจะกลืนกินถังเหยาเข้าไปจนหมด ผู้ชายคนนี้ดูภายนอกเย็นชาและไม่แยแส แต่ใครจะคิดว่าเขามีความเป็นเจ้าของมากขนาดนี้ผู้ชมที่นอนดึกเพื่อรอชมว่าคู่ของชิ่งเถียนและหมิงชวน จะมีเรื่องตลกอะไรอีกหรือไม่ ซึ่งนอกจากเรื่องที่ภรรยาของเขาอยากจะทิ้งไปนอนกับถังเหยาแล้วก็ไม่มี

หลังจากนั้นบรรยากาศก็เต็มไปด้วยความตึงเครียด พวกเขาเดินกันอยู่นาน ต้นไม้รอบๆ ขึ้นรกหนาตา เมื่อมองด้วยตาเปล่าก็รู้ได้ว่ากลุ่มศิลปินกำลังถูกนำตัวเข้าไปลึกในป่า ซึ่งอาจจะเป็นสถานที่ที่ชนเผ่านี้อาศัยอยู่ พวกเขาจะไม่ถูกจับไปเป็นอาหารใช่ไหม!ในจินตนาการของทุกคน ฐานที่ตั้งของชนเผ่ามักจะเป็นสถานที่ที่รกร้าง และยังคงความเป็นดั้งเดิม บางทีอาจจะไม่มีกระท่อมอาศัยอยู่ แต่มีเพียงบ้านที่ทำจากใบไม้ เหมือนในภาพยนตร์หรือสารคดีบางเรื่องแต่ที่อยู่อาศัยตรงหน้ากลับให้ความรู้สึกที่แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง ดูแล้วมีสไตล์ที่เป็นเอกลักษณ์อยู่บ้างก่อนถึงประตูทางเข้าที่ทำด้วยไม้ มีป้ายเครื่องหมาย 'X' และด้านล่างเขียนด้วยตัวอักษรภาษาอังกฤษว่า ‘Warning’ ข้างประตูมีคนเฝ้ายามอยู่ และใบหน้าของพวกเขา ก็ไม่ได้ทาสีเขียวเหมือนกับคนกลุ่มแรกผู้นำชนเผ่าที่เดินอยู่ข้างหน้าพูดอะไรบางอย่างกับคนเฝ้ายาม คนหนึ่งในนั้นก็วิ่งออกไปที่ไหนสักแห่ง กลุ่มนักแสดงถูกนำเข้าไปข้างใน ส่วนคนอื่นๆ ก็หยุดทำทุกอย่างและยืนมองตามพวกเขาไปเหล่าศิลปินรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นมนุษย์ต่างดาวที่ลงมาจากฟากฟ้า ถูกผู้คนมองด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรแบบนี้ก็รู้

ชาวเน็ตกินเผือก: “ทุกคน! ดูหน้าของกู้จื่ออวี่สิ! สังเกตดีๆ คิ้วของเขาเลิกขึ้นเล็กน้อยด้วย สีหน้าเริ่มตึงเครียดแล้ว โอ้โห...ที่อยู่ข้างๆ อย่างอ่อนโยนมาตลอดทั้งเช้า พอได้ยินคำว่าคนอื่นจะติดตามภรรยาไปตลอด ก็หน้าตึงทันที สงสัยว่าถังน้ำส้มคงคว่ำหมดแล้ว!”ชอบกินป๊อปคอร์นฟังข่าว: “ฉันแค่อยากจะถามกู้จื่ออวี่ คำเดียวว่า ‘ภรรยาของคุณกำลังจะถูกแย่งไป คุณโอเคไหม’ ดูหน้าเขาสิ! อดทนไม่ได้แล้วใช่ไหมล่ะ! ฮ่าๆ ขอโทษที่หัวเราะเยาะความทุกข์ของคนอื่นนะ แต่มันตลกเกินไปแล้ว!”รักเมียแล้วชีวิตจะยืนยาว: “เฮ้ๆ ทุกคนครับ! อยากจะเดิมพันกันไหม! มาดูกันว่าหนุ่มหล่อแบบดิบเถื่อนคนนี้จะติดตามพี่ใหญ่ถังไปได้หรือเปล่า!! ดูรูปร่างหน้าตาแบบนี้แล้วมันยากที่จะปฏิเสธจริงๆ!”ถังเหยาพูดอย่างมีไหวพริบ ว่าในเผ่าของพวกเขามีเพียงแค่เด็กหนุ่มคนเดียวเท่านั้น ที่สามารถสื่อสารกับโลกภายนอกได้ เธอจึงแนะนำให้เขาอยู่ที่นี่เพื่อช่วยทุกคน ส่วนสำหรับเธอนั้น แค่พวกเขาปลอดภัยก็ถือเป็นคำขอบคุณที่ดีที่สุดแล้วถึงแม้จะรู้สึกเสียดายมาก แต่หัวหน้าเผ่าก็เคารพการตัดสินใจของถังเหยา ส่วนอัลวาร์มีสีหน้าเศร้าสร้อยผิดหวัง และคอยมองถังเหยาเป็นระยะจนกระท

ลูกสะใภ้ตระกูลเซี่ยเป็นคนไหวพริบดี ในขณะที่แม่สามียังไม่ทันได้ตอบสนอง เธอก็ยืนขึ้นข้างๆ และพูดอย่างนุ่มนวล “ตอนนี้คุณพ่อไม่อยู่บ้านค่ะ ขอทราบชื่อคุณนายหน่อยได้ไหมคะ เมื่อท่านกลับมาแล้วฉันจะบอกให้ติดต่อกลับไปค่ะ”ไช่หนิงยืนอยู่ต่อหน้าผู้หญิงสองคน ด้านหลังคือเหล่าคนรับใช้ของตระกูลเซี่ยที่กำลังมองอย่างสนใจ สายตาของเธอเย็นชาและมีรัศมีแห่งอำนาจที่ ทำให้ทุกคนเกรงกลัว ไช่หนิงไม่ต้องการที่จะใช้อำนาจบาตรใหญ่รังแกคนอื่น แต่ถ้าหากมีใครกล้ามาแตะต้องลูกชายคนเล็กของเธอ ก็ต้องรับมือกับความโกรธให้ได้เสียงที่นุ่มนวลแต่เย็นชาของเธอดังขึ้นอย่างช้าๆ โดยตั้งใจจะให้ใครบางคนได้ยิน “บอกเซี่ยหลงว่าถ้าเขาอบรมสั่งสอนลูกสาวไม่ได้ ก็ให้ฉันสอนเขาว่าควรทำอย่างไร ผลที่ลูกสาวก่อ พ่อแม่ไม่สามารถปฏิเสธ และต้องรับผิดชอบต่อผลที่ตามมา”ไช่หนิงพูดจบก็มองไปที่ดวงตาของคุณนายเซี่ย เธอแสยะยิ้มอย่างอันตราย และสายตาก็ส่องประกายอย่างโหดเหี้ยม แรงกดดันที่มองไม่เห็น มาพร้อมกับความเย็นชา และความมืดมนที่แผ่ไปทั่วทั้งห้อง ซึ่งจะทำให้คุณนายเซี่ยแทบหลอนไปตลอดชีวิต“หลักการของฉันคือไม่ทำร้ายผู้หญิงและเด็ก แต่ถ้าหากเป็นคนที่สมควรโดนก็ต้