ร้านนี้มีรักไม่รับปาปารัสซี่

กองถ่ายเมืองเหิงเตี้ยนเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว ตามกระแสอุตสาหกรรมภาพยนตร์ รอบๆ สตูดิโอเริ่มเต็มไปด้วยสถานที่บันเทิงหลากรูปแบบ คลับหรูหราผุดขึ้นราวกับดอกเห็ดซึ่งไม่ต่างจากย่านดังในเซี่ยงไฮ้ ดาราสมัยนี้แม้ต้องทำงานถ่ายละครทั้งวัน แต่กลางคืนก็ยังหาความสำราญได้เต็มที่ท่ามกลางความคึกคักเหล่านั้น ยังมีบ้านหลังหนึ่งที่สงบเงียบราวกับโลกอีกใบ บ้านไม้ทรงโบราณหลังเดียวใกล้กองถ่ายเหิงเตี้ยนมันยังคงอยู่…ยังคงเปิดไฟสว่างไสวเหมือนในอดีตตึกไม้ล้อมด้วยรั้วเตี้ยๆ สนามหญ้าร่มรื่น ทั้งลานหน้าบ้านและหลังบ้านปลูกไม้เขียวขจี กลางลานมีเรือนหลังเล็กคั่นอยู่ ทำหน้าที่เชื่อมสองฝั่งของบ้านเข้าด้วยกัน ด้านลานหลังมีต้นแปะก๊วยใหญ่ยืนตระหง่าน ใบไม้สีทองบางใบโปรยลงบนโต๊ะไม้ กลิ่นแดด กลิ่นใบไม้ กลิ่นวันวานยังอบอวลในอากาศ บ้านหลังนี้เป็นมรดกที่คุณตาคุณยายทิ้งไว้ให้ ถังเหยา ตั้งอยู่ไม่ไกลจากกองถ่ายตำแหน่งดีอย่างไม่น่าเชื่อเมื่อไม่กี่วันก่อน ญาติคนสุดท้ายของเธอได้จากไป ก่อนสิ้นลมท่านเอ่ยเพียงประโยคเดียว "ให้บ้านหลังนี้เปิดไฟไว้เสมอ เผื่อว่าสักวันคนเก่าคนนั้นจะกลับมา...เพื่อรับของสำคัญคืน"ครอบครัวฝั่งแม่ของเธอ สืบเช

แต่ทั้งหมดทั้งมวลต้องให้กับสุดยอดเมนู “ซี่โครงวัวตุ๋นซอสไวน์แดง” แค่กัดไปคำแรกน้ำซุปที่ซึมอยู่ด้านในก็ไหลออกมา เนื้อนุ่มชุ่มฉ่ำแยกออกจากกระดูกได้ง่ายๆ ยิ่งกินคู่กับซอสเข้มข้นรสกลมกล่อมแล้วด้วยนะ แม่เจ้า…นี่มันอาหารจากสวรรค์หรือเปล่า! รวมสุดยอดความอร่อยมาหมดทุกอย่าง กินไปแทบจะร้องไห้เพราะความสุขใบหน้าของลี่หลินเต็มไปด้วยความฟินแบบไม่ปิดบัง เหมือนกำลังลอยขึ้นฟ้า ใจจดจ่ออยู่กับข้าวจานเดียวของตัวเอง ส่วนตงอ้ายที่นั่งตรงข้ามก็ไม่น้อยหน้าเลย พอเห็นเมนูไก่เผ็ดสไตล์เสฉวนวางอยู่ตรงหน้า ท้องก็ร้องขึ้นมาทันที แต่ด้วยนิสัยของคนทำคอนเทนต์สายอาหาร พอเห็นจานสวยแบบนี้ ก็รีบคว้ามือถือขึ้นมาถ่ายก่อนทันทีหลังจากนั้นก็ไม่สนแล้วว่าแสงโอเคไหม ต้องแต่งรูปเพิ่มหรือเปล่า ตาเหลือบมองแค่ไก่ตรงหน้า มือก็หยิบตะเกียบคีบเนื้อขึ้นมาแบบห้ามไม่อยู่ ข้าวผัดทะเลในจานนั้นก็ใช่ย่อย เมล็ดข้าวผัดมาหอมๆ ไม่มีความรู้สึกมันเยิ้มเลยสักนิด แค่กลิ่นก็เรียกน้ำลายได้แล้วตงอ้ายชอบกินกุ้งมาก แล้วกุ้งในจานนี่มันสดเด้งเหมือนกินที่ในร้านญี่ปุ่นเลย ผักก็กรอบหวานเข้ากันสุดๆ แต่สิ่งที่ทำให้เธอถึงขั้นน้ำตาจะไหลก็คือ “ไก่เผ็ดสุดเทพ” จานนี

ชายสูงวัยในชุดสูทแบบซุนยัตเซ็นเอ่ยถามว่ามีเหล้าไหม ถังเหยานึกขึ้นได้ว่ายังมีเหล้าที่คุณทวดหมักเก็บไว้ตั้งแต่สมัยก่อนอยู่ในครัวสองสามไห คิดได้แบบนั้นก็รีบบอกกับหยางอิงไว้เลย ว่าถ้ามีใครถามถึงเหล้า ให้บอกไปว่า “หนึ่งโต๊ะสั่งได้แค่หนึ่งไห” ก็แล้วกัน ถือว่าให้ทุกคนได้ลิ้มลองฝีมือ การหมักเหล้าโบราณของตระกูลแบบพอเป็นพิธีคุณลุงทั้งสองไม่ได้สั่งข้าวอาหารจานเดี่ยว แต่จัดเต็มสั่งเป็นเซ็ตชุดใหญ่ ถังเหยาจึงเร่งมือทำข้าวผัดหยางโจวกับสลัดผักแบบด่วนจี๋ เธอจัดวางซี่โครงวัวตุ๋นซอสไวน์แดง, ไก่ผัดพริกสไตล์เสฉวน และเต้าหู้เห็ดหอมลงจานอย่างสวยงาม พร้อมกับปลาในน้ำซุปเปรี้ยวหวาน และสลัดผักน้ำมันงาใส่ถาด ให้หยางอิงยกออกไปเสิร์ฟก่อนเธอจัดการเตรียมถ้วยชาม ตะเกียบ ช้อน จอกเหล้าเล็กๆ สองใบ และไหหนึ่งไหวางไว้บนถาดไม้ ปิดท้ายด้วยข้าวผัดร้อนๆ จานใหญ่พอดีกับจังหวะที่หยางอิงเดินกลับมา เฉินผิงกับเพื่อนอีก 5 คนก็เดินเข้ามาในร้าน เห็นมีลูกค้านั่งอยู่ก่อนแล้ว ทุกคนยังแอบคิดว่าตัวเองจะมาเป็นกลุ่มแรกเสียอีก เพิ่งหกโมงเอง ก็มีคนมาเร็วขนาดนี้แล้วเหรอพวกเขาก็ชอบบรรยากาศกลางแจ้งกับโคมไฟพอๆ กัน หลังจากทักทายสองสาวเจ้าของร้า

หยางอิงกำลังเอนหลังแกว่งขาอย่างสบายใจกับถ้วยชาดอกไม้ในมือ เมื่อได้ยินเสียงเพื่อนรักร้องเรียก พอลืมตาขึ้นก็เห็นว่ามีคุณลุงคนหนึ่งมายืนอยู่ข้างๆ ถังเหยาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้เธอมองเห็นเพื่อนพยุงคุณลุงนั่งลงที่เก้าอี้อย่างนุ่มนวล ก่อนจะเข้าไปในร้าน แล้วกลับออกมาพร้อมแก้วชาดอกไม้ร้อนๆ จากนั้นก็เดินเข้าไปในครัวอีกครั้ง หยางอิงมองตามแล้วรีบลุกตามเข้าไป"เสี่ยวเหยา ลุงคนนั้นคือใครเหรอ?"ถังเหยาหยิบหม้อน้ำซุปกระดูก ที่เหลือจากตอนลวกเส้นไว้ตั้งแต่เมื่อเย็นออกมา เธอใช้มือตรวจดูเนื้อแป้งที่พักไว้อยู่พักใหญ่ พอรู้สึกว่าได้ที่แล้วก็เริ่มดึงแป้งเป็นเส้นบางๆ ทุกอย่างเกิดขึ้นในเวลาไม่นาน"ลุงเขาเป็นคนไร้บ้านน่ะ ฉันเห็นเขานั่งกุมท้องอยู่ เลยชวนเข้ามาให้กินบะหมี่ร้อนๆ จะได้คลายหนาวหน่อย"เธอพูดขณะหั่นเนื้อหมูอย่างคล่องแคล่ว ตามด้วยเจียวหอมให้หอมกรุ่น ก่อนจะผัดหมูให้เนื้อเริ่มตึงตัว จากนั้นค่อยเติมน้ำซุปกระดูกลงไป พอเดือดก็นำไปเทใส่ชามที่วางเส้นบะหมี่ลวกไว้แล้ว วางไข่ต้มยางมะตูมกับต้นหอมซอยด้านบนเป็นขั้นตอนสุดท้าย"คุณลุงคะ ลองชิมบะหมี่ที่หนูทำเองดูนะคะ"คนวัยชรามองชามบะหมี่ร้อนๆ ที่ส่งกลิ่นหอมของหอม

ตอนหนึ่งทุ่มครึ่งลูกค้ายังทยอยมากินอาหาร หนึ่งในนั้นก็มีผู้กำกับเฉินและผู้กำกับซ่งด้วย แต่พอเดินมาถึงหน้าร้านก็ต้องหยุดชะงัก เพราะป้าย "ขออภัยอาหารหมด" แขวนอยู่หน้าประตูแต่ละคนยืนมองร้านอย่างมึนงง เหลือบมองเข้าไปข้างในเห็นคนแน่นขนัด กลิ่นอาหารหอมลอยออกมาจากครัว หัวใจก็เริ่มโอดครวญอยากจะร้องไห้ ยังไม่สองทุ่มเลยอาหารหมดแล้วเหรอ? หรือว่าจะลองเข้าไปถามดูดีไหมว่าเหลือน้ำซุป หรือน้ำราดอะไรให้ติดมือกลับไปกินได้บ้างทั้งวันพวกเขาเอาแต่คิดถึงข้าวร้านตระกูลถัง กลางวันก็สั่งไม่ได้ มาตอนเย็นก็ยังอดอีก แบบนี้คืนนี้จะอยู่รอดไปได้ยังไงเนี่ย...สุดท้ายบรรดาคนที่ไม่ได้กินทั้งวันก็พากันขึ้นไป “ระบายความทุกข์” ที่กลุ่มกระแสเหิงเตี้ยนหัวข้อ #วันนี้อดกินข้าวร้านตระกูลถัง กำลังกลายเป็นกระทู้สุดฮอต มีคนเข้าไปเมนต์ถล่มกันเพียบอยากกินมาก: “สารภาพมาซะดีๆ พวกคุณใ เหิงเตี้ยน มีใครแอบกดสั่งข้าวร้านตระกูลถังบ้าง? ยังไม่บ่ายดีแอปก็ปิดแล้ว ตอนเย็นยังไม่ถึงสองทุ่มก็ปิดอีก ฉันคิดถึงซี่โครงวัวอบซอสไวน์แดงทั้งวันเลยนะ! ถึงจะกินข้าวเย็นไปแล้ว แต่เพราะไม่ได้กินซี่โครงที่ว่า ก็ยังรู้สึกเหมือนขาดอะไรอยู่ดี โหดร้ายเกินไป