Semua Bab Honey, I don't want the Crown: Bab 171 - Bab 180

Mainit ang araw sa palasyo ng Elarion. Sa grand courtyard, nagtitipon ang mga sundalo, mga opisyal, at ilang tagapayo. Sa gitna ng lahat, nakatayo sina Alaric at Elera, kapwa may seryosong ekspresyon sa mukha. Iba na ngayon — wala na ang ngiti o biruan nila kahapon. Ang araw na ito ay para sa una nilang tunay na pagsubok bilang tagapagmana ng kaharian. “Are you both ready?” tanong ni Nathaniel, habang nakatingin sa kanila mula sa gilid. Kahit may bahid ng pag-aalala sa tono, halata ang tiwala niya sa dalawang anak. “Yes, Father,” sagot ni Alaric, mahinahon pero matatag. Elera, bagaman may kaba, ay tumango rin. “We’ll do our best.” Sa harap nila, nakaluhod ang isang lalaki — isang taga-hilagang probinsya. Sugatan, duguan, ngunit matatag pa rin ang tingin. Sa tabi niya, dalawang guwardiya ang mahigpit na humahawak sa kanya. “Ito raw po ang lalaking nagtangkang magnakaw ng sagradong medalya ng palasyo,” paliwanag ng kapitan ng guwardiya. “Nahuli siya kagabi sa silid-aklatan ng m

The years rolled by like calm waves against the golden shores of Elarion. Peace had become the kingdom’s constant rhythm. The twin heirs, Alaric and Elera, had long grown into leaders of grace and strength. The people no longer saw them as children of the throne, but as the living pillars of a prosperous new age. Their parents, King Nathaniel and Queen Cassandra, now watched from the palace terrace each morning, proud and fulfilled. Isang malamig na umaga, tumingin si Cassandra sa malayo—ang liwanag ng araw ay dahan-dahang sumisilip sa mga tore ng palasyo. “Nat,” mahinahon niyang sabi habang nakasandal sa kanyang asawa, “ang mga anak natin… they’ve become everything we dreamed of.” Nathaniel smiled, eyes soft. “Yes. They became more than we ever were.” Sa ibaba ng kanilang balkonaheng marmol, maririnig ang tawanan ng mga bata. The royal gardens were alive again, filled with young trainees, new scholars, and musicians whose songs celebrated the long peace of Elarion. Sa kabi

maga pa lang, gising na si Alaric. Ang liwanag ng araw ay unti-unting pumapasok sa mga bintana ng palasyo, dumadampi sa marmol na sahig na parang kumikislap sa bawat galaw ng hangin. Tahimik ang buong paligid maliban sa malambing na awit ng mga ibon sa labas. Pero sa loob ng silid ng hari’t reyna, may kakaibang sigla. Katatapos lang ng mahabang araw kahapon, kaya dapat ay pahinga muna sila ngayon. Pero iba ang naramdaman ni Alaric nang pumasok ang isang royal messenger, hingal na hingal, at may hawak na isang selyadong sobre na kulay ginto. “Your Highness!” hingal na sabi ng mensahero. “A letter has arrived — urgent, but… it carries the royal seal of Celvane Kingdom.” Napataas ang kilay ni Alaric. “Celvane? I thought they cut ties after the trade collapse?” tanong niya, sabay abot ng liham. Pagtingin niya sa selyo, hindi lang ito basta royal — ito ang personal seal ng Queen of Celvane, isang kilalang matandang kaalyado ng kanilang pamilya noon pa. Dumating si Elera, nakasuot ng

Mahinahon ang hangin ng umagang iyon, at ang sinag ng araw ay parang ginto na dahan-dahang bumabalot sa kaharian ng Alvion. Ang dating ingay ng digmaan, mga iyak ng takot, at mga sigaw ng paghihirap ay matagal nang napalitan ng tawanan, awitin, at pag-asa. Sa tuktok ng palasyo, sa silid na minsan ay naging sentro ng mga plano at laban, nakaupo ngayon sina Nathaniel at Cassandra. Ang dating hari at reyna, ngayo’y simpleng mag-asawa na lamang—nakasuot ng magagaan na kasuotan, nagkakape habang pinagmamasdan ang umagang puno. “Ang tahimik na ng mundo natin, Nat,” mahinang sabi ni Cassandra, habang inaayos ang balabal ng asawa. “Parang kailan lang, puro laban, puro luha, puro takot…” Ngumiti si Nathaniel, pinisil ang kamay ng asawa. “At ngayon, puro kape, halik, at tahimik na umaga na lang. Hindi ba ‘yan ang pinangarap natin noon?” Tumawa si Cassandra. “Oo, pero never kong in-expect na mangyayari talaga. Parang panaginip. Minsan nga, natatakot pa rin ako magising.” “Kung panaginip

Tahimik ang buong palasyo, ‘yun ang akala ni Nathaniel.Maaga pa lang, nakasuot na siya ng royal robe, hawak ang kape, at nag-iikot sa hallway . “Hmm,” bulong niya, “finally, isang araw na walang gulo. Maybe this time, tahimik talaga.”Pero bago pa siya makalakad ng tatlong hakbang, sumabog ang “BOOM!” mula sa kusina.Napahinto siya, napasinghap. “...Cass?”Wala pang limang segundo, tumakbo palabas si Elera, may hawak na mangkok at tinapay na sunog. “Dad! Don’t panic! Experiment lang ‘to!”“EXPERIMENT?” sigaw ni Nathaniel, halos mapatapon ang kape. “Anong klaseng experiment, anak?!”Lumabas din si Alaric, may soot na apron at puno ng harina ang mukha. “We’re trying to make Grandma’s Secret Bread! Yung niluluto ni Mom dati!”Sa gilid, naglalakad si Cassandra, nakangiti pero halatang pigil ang tawa. “Relax, Nat. At least hindi sila nagsusunog ng palasyo this time.”“This time?” bulalas ni Nathaniel. “Wait—this happened before?!”“Twice,” sagot ni Cassandra, casual. “Pero minor lang nama