Honey, I don't want the Crown

Chapter 1 

Mainit ang araw sa siyudad nang bumaba si Cassandra mula sa itim na luxury car na hatid ng kaniyang asawa. Kahit saan siya magpunta, ramdam niya ang tingin ng mga tao hindi lang dahil sa kaniyang ganda o kasuotan, kundi dahil siya ang tinatawag na “queen” ng mga negosyanteng pamilya. Siya ang asawa ni Nathaniel, ang kilalang “King of Business Empire” na paborito ng media, palaging nasa magazine cover, at kinaiinggitan ng maraming lalaki.

Ngunit sa likod ng lahat ng kinang at kasosyalan, ramdam ni Cassandra ang bigat ng titulong iyon. Sa bawat press conference, charity gala, at business party na pinipilit siyang puntahan, pakiramdam niya ay mas lalo siyang nagiging dayuhan sa sariling mundo.

“Babe, don’t forget, mamayang gabi ay may dinner tayo kasama si Senator Jimenez. Importante ito sa expansion plan ko,” sabi ni Nathaniel habang inaayos ang necktie niya bago bumaba ng kotse.

Ngumiti si Cassandra, pero hindi iyon abot hanggang mata. “Yes, honey. I’ll be ready.”

Pero sa loob-loob niya, gusto na sana niyang sumigaw: Hanggang kailan ako magiging trophy wife na laging nasa tabi mo lang kapag kailangan mo ng magandang image?

Pagpasok ni Cassandra sa mansyon, sinalubong siya ng mga kasambahay. Maayos na inilapag ng isa ang shopping bags mula sa luxury mall. Halatang sanay na sila sa ganitong eksena. Ngunit imbes na tuwa, lungkot lang ang bumalot kay Cassandra.

Umupo siya sa malambot na sofa at napatingin sa malaking painting sa dingding—isang reyna na nakasuot ng gintong korona, hawak ang setro, at may malamig na ekspresyon sa mukha. Ito ang paborito ni Nathaniel. Lagi niya raw itong tinitingnan para ma-inspire sa tagumpay.

Pero para kay Cassandra, parang larawan ito ng kulungan.

“Ma’am Cassandra, gusto n’yo po ba ng tea?” tanong ng kasambahay.

“Please, Anna. Yung chamomile, ha. Para makalma ako kahit papaano.”

Habang hinihintay niya ang tea, kinuha niya ang cellphone niya. May mga messages mula sa mga kaibigan—lahat tungkol sa parties, bagong bag collections, at gossip tungkol sa ibang mayayamang pamilya. Ngunit wala kahit isa na makakaintindi ng tunay niyang damdamin.

Kinagabihan, totoo nga ang sinabi ni Nathaniel. Pormal ang gabi. Sinalubong sila ng flash ng cameras, reporters, at mga taong nagmamahal (o nagbabalatkayo) sa kanila. Sa hapag-kainan, puro negosyo at politika ang usapan.

“Mr. Lee, truly, you’re a visionary man. Your empire will soon conquer Asia,” ani Senator Jimenez habang nagtaas ng wine glass.

Tumango lang si Nathaniel at ngumiti. “Of course. And with my wife beside me, everything feels complete.”

Lahat ay nag-apir at tumawa. Pero si Cassandra, napilitan lang ding ngumiti. Complete? tanong niya sa isip. Kung complete, bakit pakiramdam ko ako ang pinaka-incomplete sa lahat ng nandito?

Pagkauwi, hindi na nakatiis si Cassandra.

“Nathaniel,” sabi niya, seryosong nakatingin sa asawa. “Hindi mo ba nakikita na hindi ako masaya?”

Nagulat si Nathaniel, inalis ang coat, at umupo sa kama. “What do you mean, honey? We have everything. Money, power, influence—lahat na. Ano pa ba ang hinahanap mo?”

Huminga ng malalim si Cassandra. “Peace. Happiness. Yung tipong gigising ako nang walang iniisip na next party, next meeting, next image to protect. Honey, I don’t want the crown.”

Natahimik si Nathaniel. Parang hindi niya agad matanggap ang sinabi ng asawa. Para sa kaniya, ang crown ay simbolo ng lahat ng pinaghirapan niya mula pagkabata.

Habang natutulog si Nathaniel, nakatingin lang si Cassandra sa bintana ng kanilang silid. Naalala niya ang dati nilang buhay—panahon na nagsisimula pa lang si Nathaniel.

Simple lang noon: isang maliit na apartment, ramen sa hapunan, sabay silang nanonood ng pelikula sa lumang laptop. Wala silang yaman, pero puno ng tawa ang kanilang gabi.

Bakit parang mas masaya ako noon? tanong niya sa sarili. Bakit ngayong hawak ko na ang lahat ng kayamanan, mas lalo akong walang laman?

Kinabukasan, habang wala si Nathaniel sa opisina, pumunta si Cassandra sa isang maliit na coffee shop malapit sa park. Ito ang paborito niyang tagpuan kapag gusto niyang makatakas sa mundo ng karangyaan.

Doon niya muling nakasalubong si Marco, isang matalik na kaibigan noong kolehiyo.

“Cass? Ikaw ba ‘yan?” gulat ni Marco habang may hawak na sketchpad.

“Marco!” ngumiti siya, ngayon lang siya tunay na ngumiti ng totoo. “Wow, ang tagal na.”

Umupo silang dalawa at nagkwentuhan. Si Marco pala ay naging art teacher sa isang public school. Payak lang ang buhay, pero kitang-kita sa mukha nito ang kasiyahan.

“Alam mo, Cass,” sabi ni Marco, “ang yaman, parang painting lang. Maganda siyang tingnan sa labas, pero kung walang kulay sa loob, meaningless siya.”

Tumigil si Cassandra. Tumama sa puso niya ang mga salitang iyon.

Nang gabi ring iyon, dumating si Nathaniel nang mas maaga kaysa inaasahan. Gusto sana niyang ayusin ang naramdaman ng asawa kagabi. Pero laking gulat niya nang makita si Cassandra na nakangiting nagdodrawing ng mga sketch ng gowns sa isang malaking papel.

“Cass?” tawag ni Nathaniel. “Anong ginagawa mo?”

Nagulat si Cassandra, pero hindi niya tinago. “Honey… gusto kong bumalik sa dati kong pangarap. Fashion design. Gusto kong gumawa ng sarili kong landas, hindi lang maging reyna sa tabi mo.”

Kumunot ang noo ni Nathaniel. “Cass, hindi mo kailangan niyan. We already have everything. You’re my queen. Isn’t that enough?”

Umiling si Cassandra, at sa unang pagkakataon ay lumuhang totoo sa harap ng asawa. “Hindi, Nathaniel. Dahil sa totoo lang… honey, I don’t want the crown. Ayokong maging reyna kung ang ibig sabihin niyan ay ikakadena ako habang buhay.”

Natahimik si Nathaniel. Kita sa mga mata niya ang pagkabigla at unti-unting pagtindi ng emosyon.

Nang gabing iyon, umalis si Nathaniel nang walang pasabi. Naiwan si Cassandra na tulala, nanginginig, at nagtataka kung tama ba ang ginawa niyang pagsasabi ng totoo.

Habang pinagmamasdan niya ang sketchpad na hawak niya, pumatak ang luha niya sa papel.

At doon niya naisip: Sa susunod na kabanata ng buhay ko, handa ba akong ipaglaban ang sarili kong kalayaan kahit mawala ang lahat ng kinang?