All Chapters of DECEIVED BY MY HUSBAND’S PERFECT LIES: Chapter 31 - Chapter 40

Pagdating sa ospital, kararating pa lang ni Lydia sa elevator nang may marinig siyang mga yapak mula sa likuran. Sa repleksyon ng salamin sa dingding ng elevator, nakita niya si Winston.Pinagdikit niya ang mga labi at pinili itong balewalain. Pumasok si Winston, bahagyang tumingin sa kanya, saka dumiretso sa kanyang likuran.Maya-maya, pumasok pa ang anim o pitong tao at agad na naging masikip ang loob ng elevator. Isang medyo matabang ginang sa unahan ang nagtulak sa kanya na umatras ng ilang hakbang. Ang kanyang likuran ay halos dumikit sa matipuno at malapad na dibdib ng lalaki. Higit isang ulo ang tangkad ni Winston kaysa sa kanya, at bahagya niyang naamoy ang pamilyar at banayad na halimuyak ng peppermint mula rito.Muling sumagi sa kanyang isip ang ilang mga alaala. Naalala niya ang nakaraang limang taon kung saan, tulad ng ibang asawa, itinali niya ang kurbata ng lalaking papasok sa trabaho. At tulad din ng ibang asawa, bago ito umalis ay yayakapin siya sa baywang at marahang

Si Winston ay bahagyang napakunot ang makakapal niyang kilay at bahagyang yumuko para sulyapan si Sidney. Nang maramdaman ni Sidney ang tingin niya, tumingala ito, kumurap nang inosente at malumanay na sinabi, “Medyo pinapaltos ng high heels ko ang paa ko ngayon.”Hindi nagsalita si Winston at ibinaling ang tingin kay Lydia. Si Lydia ay nakatingin lamang sa direksyon sa unahan, malamig ang ekspresyon, at habang dumadaan sa tabi ni Winston ay hindi man lang siya tumingin o lumingon.Si Winston ay nanatiling nakatingin sa unahan, walang kahit anong emosyon na mababasa sa kanyang madilim na mga mata. Bitin namang binitiwan ni Sidney ang pagkakahawak.“Grabe, ang ganda nung babaeng kakadaan lang!”Sumipol si Markus. “Plano ko sanang lapitan, pero nang makita kong pumasok siya sa private room nina Francisco, naisip ko na lang na huwag na. Sobrang bastos kasi ng mga trip ng grupong ‘yon sa babae, baka mahawa pa ako ng sakit.”Nang marinig iyon, kusa namang napatingin si William kay Winston.

Sa gitna ng hilo at antok, naamoy ni Lydia ang isang pamilyar na halimuyak.“Ugh… khhh…”Hinawakan niya ang masakit niyang leeg at dahan-dahang iminulat ang mga mata. Madilim sa loob ng sasakyan, at mula sa labas, ang liwanag ng mga poste ng ilaw sa kalsada ay sumisilip sa bintana, naglalaro sa liwanag at dilim.Unti-unti, napagtanto ni Lydia kung nasaan siya. Ito ay sasakyan ni Winston.Mabilis siyang napaupo at tumingin sa unahan, patungo sa driver’s seat.Sumulyap si Winston sa kanya sa rearview mirror. “Gising ka na?”Muling bumalik sa isip ni Lydia ang mga nangyari bago siya mawalan ng malay… Ibig sabihin ba, ang huling siluetang nakita niya ay si Winston?Pero… bakit siya nandito?“Kumusta ang pakiramdam mo ngayon?”Umalingawngaw ang mababang boses ng lalaki sa loob ng sasakyan, at natauhan siya.Hinaplos niya ang kanyang leeg. Masakit pa rin. Hindi na niya kailangang tingnan para malaman na tiyak na may pasa na ito.Sa huli, pinalaki rin ng pamilya nila si Francisco para sumuno

Walang sumasagot kahit naipadala na ang mensahe.Markus: [Ha? Alas onse pa lang. Seryoso ba kayo?]Maya-maya…Sidney: [Markus, tigilan mo nga yang panlalait mo kay Lydia.]Markus: [May mali ba sa sinabi ko? Kagabi lang nakita ko siya sa bar kasama sina Francisco at ang grupo niyang mga walang kwenta, tapos ngayon nandito na siya kay Cleodore para mag-midnight snack!]Sidney: [Personal na kalayaan at pribadong buhay iyon ni Lydia. Hindi maganda na pinag-uusapan mo siya ng ganyan sa likuran niya.]Napangiwi si Markus at sumagot: [Sidney, masyado ka lang pinoprotektahan ni Winston kaya hindi mo alam na may ilang babae na gagawin ang lahat para umangat sa buhay. Kapag gusto nilang makuha ang isang bagay, wala na silang pakialam kahit mawalan sila ng dignidad.]Sidney: [Markus, kapag nagsalita ka pa nang ganyan, magagalit na talaga ako.]Markus: […]Mali ba talaga ang sinabi niya? Nahuli na ngang magkasama sina Lydia at Winston, pero si Sidney, nagagawa pa ring magsalita na parang wala lang

Dalawang oras matapos ang gamutan sa suwero, mas magaan na ang pakiramdam ni Cleodore. Iminungkahi ng doktor na magpa-ospital siya ngunit tumanggi siya. Sa huli, nagreseta na lang ang doktor ng ilang gamot at pinaalalahanan siyang dapat ay magaan ang pagkain sa mga susunod na araw.Habang kumukuha ng gamot si Lydia, tumawag si Winston. Tatlong beses sunod-sunod ngunit hindi niya sinagot. Nagpadala na lang si Winston ng mensahe.[Si Stephen namimiss ka na.]Tinitigan ni Lydia ang mensahe nang ilang sandali bago siya tumawag pabalik. Mabilis itong sinagot at agad niyang narinig ang masayang tinig ng bata.“Mommy!” tuwang-tuwang sabi ni Stephen.Malumanay ang tinig ni Lydia. “Stephen, naging mabait ka ba?”“Oo naman, pero mommy ilang araw ka nang hindi tumatawag sa akin!” may bahid ng tampo sa boses ni Stephen. “Sabi mo kahit magtrabaho ka sa malayo tatawag ka at magvi-video call palagi!”“Pasensya na, Stephen. Sobrang busy lang talaga si mommy nitong mga araw na ito.”“Hmmph!” mariing tu