All Chapters of DECEIVED BY MY HUSBAND’S PERFECT LIES: Chapter 41 - Chapter 50

”Don’t worry Miss Lydia. Kaibigan ka naman ni Doc Jodi at isa ka pa sa mga taong bibihirang alalahanin ni Winston. Kaya sisiguraduhin kong bibigyan kita ng espesyal na atensyon.Isa sa mga taong espesyal na inaalagaan ni Winston? Para kay Lydia, nakakatawa iyon. Pero wala na lang siyang sinabi. Nagpasalamat lang siyang muli at saka umalis.Si William ay nakatayo sa may pintuan ng opisina, nakatingin sa papalayong likod ni Lydia, may halong pagkalito ang kanyang ekspresyon. Sa ilang ulit nilang pagkikita, sigurado na siya ngayon na kayang hindi pansinin ni Lydia si Winston. Pero ang kilos ni Winston ay lubhang nakakapagtaka. May kakaiba sa pagitan ng dalawang ito.Kinuha ni William ang kanyang cellphone, binuksan ang contacts at tinawagan si Jodi.Sa pagbabalik ni Lydia, wala pa rin siyang masyadong gana at iniisip pa rin niya ang nangyari. Hindi niya maintindihan kung ano ang ibig sabihin ni Winston sa mga ginawa nito.Pagbalik niya sa silid ng ospital, agad niyang napansin ang isang f

Natigilan si Stephen sa takot, bahagyang nanigas ang kanyang maliit na katawan. Maya-maya’y napangiwi siya at biglang bumagsak ang luha.“Daddy, bakit mo ako sinisigawan? Si Mommy naman ang nagsinungaling sa akin…Nag-iba na si Mommy, pati ikaw, Daddy, nag-iba ka na rin…”Kumunot nang husto ang noo ni Winston, at lalong dumilim ang kanyang mukha. Tumingin si Lydia sa mag-ama at nakaramdam ng sakit ng ulo. Humahagulgol si Stephen na parang mapupunit ang puso. Kapag nagpatuloy pa iyon, tiyak na aatake ang kanyang hika.Hindi na nakatiis si Lydia at lumambot ang puso. Napabuntong-hininga siya, lumapit, at yumuko upang buhatin si Stephen mula sa kama.Pagkapasok pa lang sa bisig ni Lydia, mahigpit na siyang niyakap ni Stephen.“Mommy, patawarin mo ako. Hindi ko sinasadya na murahin ka… huhuhu. Mommy, natakot lang talaga ako na ayaw mo na sa akin…”Yumakap si Lydia kay Stephen at magkahalong emosyon ang kanyang naramdaman. Maingat niyang inalo si Stephen Unti-unting kumalma si Stephen sa ka

"Stephen, may isang bagay na gusto kong ipaliwanag sa'yo," sabi ni Lydia.Napahinto si Stephen. Kahit bata pa siya, hindi niya maipaliwanag kung bakit, pero bigla siyang nakaramdam ng kaba.Sa kabilang banda, si Winston na narinig ang sinabi ni Lydia ay tila nakaramdam din ng masamang kutob. Ibinaba niya ang hawak na mangkok at kubyertos at tinitigan si Lydia nang mabigat ang tingin."Mom, ano 'yong sasabihin mo?" inosenteng tanong ni Stephen habang kumukurap-kurap."Stephen, hiwalay na kami ng Daddy mo," seryosong sabi ni Lydia habang nakatingin sa anak. "Hindi na kami pamilya ng Dad mo. At ang bahay na 'to, hindi na rin ito ang tahanan ko. Kaya mula ngayon, hindi na ako babalik dito.""Lydia," malamig at may halong galit ang tingin ni Winston sa kanya. "Huwag mong kalimutan ang ipinangako mo sa akin.""Nagbago na ang isip ko," sagot ni Lydia na nakatingin pa rin sa kanya. "Huwag kang mag-alala, ibabalik ko sa'yo ang isang bilyon."Natigilan si Winston. Kumunot ang noo nito at lalong

Narinig ni Lydia ang matatalim na salita ni Stephen at tila nanigas ang puso niya sa pamamanhid. Mabuti na rin siguro ito. Totoo naman na hindi siya ang ina ni Stephen. Sa ganitong paraan… mas mabuti. Lubusan na siyang lalayo sa mag-ama at ibabalik ang lahat sa ayos. Binawi niya ang tingin at tumalikod, diretso na sanang papunta sa pinto."Lydia…" Tawag ni Winston.Bigla namang naubo si Stephen.Nag-iba ang mukha ni Winston. "Stephen?"Mabilis ang paghinga ni Stephen at hawak ang dibdib habang dahan-dahang bumabagsak sa sahig."Stephen!" Agad siyang binuhat ni Winston at lumingon kay Lydia. "Na-atake ng hika si Stephen!"Natigilan si Lydia sa pagbukas ng pinto."Mommy…uho-uho." Patuloy itong naubo.Nakayakap si Stephen sa dibdib ni Winston, maputla ang mukha at hirap sa paghinga, ngunit dahil sa takot na iwan ay iniabot pa rin ang isang kamay kay Lydia para magmakaawa."Mommy, ang hirap huminga…uho-uho." Mas humigpit ang kapit ni Lydia sa door knob. Pinikit niya nang mariin ang mga

"Alam mo ba kung bakit ako nag-doorbell ngayong araw sa mansyon mo?" tanong ni Lydia habang kumurap.Tahimik lang si Winston.Sabi ni Lydia, "Dahil sa puso ko, mula noong araw na pinirmahan ko ang kasunduan sa diborsyo at lumabas mula rito, ang mansyon mo ay hindi na naging tahanan ko. Kapag pumupunta ka sa bahay ng iba, natural na mag-doorbell ka. Isa 'yon sa basic na paggalang."Kumunot ang noo ni Winston. "Kung maririnig ni Stephen na sinabi mo 'yan, masasaktan siya."Ngumiti si Lydia, at makikita ang pamumula ng kanyang mga mata."Winston, hindi ka nga binibiro ng mga tao kapag sinasabi nilang isa kang kinatatakutan at iginagalang na gold medal lawyer. Marunong ka talagang maglaro sa damdamin ng tao."Hindi sumagot si Winston at nanatiling seryoso ang mukha. Para kay Lydia, ang itsura niya ngayon ay walang iba kundi isang taong tamad magpaliwanag.Noong dati, malulungkot at masasaktan siya sa ganitong asal. Pero ngayon, hindi na. Gayunpaman, may mga bagay na mas mabuting sabihin na