บททั้งหมดของ จีบครูเจ้าขา มาเป็นภรรยาที่รัก: บทที่ 11 - บทที่ 20

หลังจากที่เจ้าขาได้ไปเป็นครูสอนพิเศษให้กับเด็กหญิง พิชญ์สินี เสสกุลหรือน้องน้ำหวานจนครบหนึ่งเดือนก่อนสอบ ทำให้ทั้งคุณครูคนสวย น้องน้ำหวานและผู้ปกครองอย่างณดลได้พลอยใกล้ชิดและเขาก็แอบทำความรู้จักอีกฝ่ายแบบไม่ให้เธอรู้ตัว เขาคอยสังเกตว่าเธอชอบทำอะไร ไม่ชอบทำอะไร ส่วนเรื่องอาหารเธอทานง่ายกว่าที่เขาคิด ทำเอาณดลอดที่จะปลื้มในตัวของคุณครูสาวเพิ่มขึ้นไม่ได้ และคิดว่าหลังจากเปิดเทอมใหม่มาเขาต้องจีบเธอแบบเปิดเผย“นี่เป็นเงินค่าเรียนพิเศษของน้องน้ำหวานตลอดหนึ่งเดือนครับ” ณดลยื่นเช็คให้กับเจ้าขา เธอมองก่อนที่จะยกมือไหว้และรับมา“ขอบคุณค่ะ แต่..เอ๊ะ ดูเหมือนว่าจะมากกว่าที่เราคุยกันไว้นะคะ” เจ้าขาขอบคุณ ก่อนที่จะอุทานอย่างตกใจเมื่อเห็นจำนวนเงินในเช็คซึ่งมันเกินค่าจ้างที่ตกลงกันไว้มาถึงห้าพัน“ผมให้เป็นโบนัสพิเศษที่คุณช่วยดูแลน้องน้ำหวานระหว่างที่รอผมเลิกงานช้าด้วยน่ะครับ อีกอย่างผมก็รบกวนเวลาส่วนตัวของคุณมาเกือบทั้งเดือนด้วย” ณดลบอกพร้อมส่งยิ้มไปให้ เจ้าขาจึงยินยอมรับมาเมื่อฟังเหตุผลของเขา“ขอบคุณค่ะ” เจ้าขาส่งยิ้มขอบคุณให้เขา“แล้วปิดเทอมนี้ครูเจ้าขามีแพลนจะทำอะไร หรือไปไหนหรือเปล่าครับ” ณดลไม่ปล

ณดลใช้เวลาขับรถออกจากไร่ ‘เอกดำรงกุล’ เพียงไม่นานก็เข้าสู่อำเภอแม่สลวย มองไปยังคนที่นั่งอยู่บนที่นั่งคาร์ซีทด้านหลังก็หลับปุ๋ย รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้า ก่อนที่เขาจะนึกถึงคำพูดของมารดาของคุณครูสาวที่บอกไว้ก่อนที่เขาจะออกมา ‘เจ้าขาค่อนข้างหัวช้าเรื่องอื่นน่ะค่ะ แต่เรื่องเรียนน่ะเก่ง เรื่องอื่นกว่าจะเข้าใจก็ช้าไปแล้วล่ะค่ะ เราต้องใจเย็นๆ นะคะ เพราะถ้ารอไม่ได้ที่ทำมาทุกอย่างก็สูญเปล่า’เพราะความใสซื่อของเจ้าขานี่แหละที่ทำให้เขาตกหลุมรักเธอได้ง่ายๆ เธอแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นที่เข้าหาเขาเพราะเขาหล่อ เพราะเขารวย เจ้าขาไม่เคยมองเห็นตรงนี้เสียด้วยซ้ำ อีกทั้งยังพยายามตีตัวออกห่างจากเขาอีก เวลาที่เขาพยายามที่จะรุกเธอหนักขึ้นไปเรื่อยๆ ต่อไปเขาจะใจเย็น แต่อย่างที่บอก เปิดเทอมใหม่เขาจะตามจีบเธออย่างเปิดเผย ไม่อ้อมค้อมเหมือนที่ผ่านมารถเบนซ์คันหรูเคลื่อนเข้ามาจอดในไร่ ‘สบายอารมณ์’ เป็นไร่ผลไม้ที่มีหลากหลายสายพันธุ์ บิดาและมารดาของเขารักธรรมชาติและป่าเขาที่นี่มาก จึงยอมทิ้งความสุขสบายในกรุงเทพฯมาอยู่ที่นี่ ตอนแรกเขาไม่ค่อยเข้าใจมากนักแต่เดี๋ยวนี้เขาเข้าใจแล้วว่า ความสุขของคนสูงวัยไม่ใช่ทรัพย์สินเงินท

มือหนากำลังง่วนอยู่กับการจับตะหลิวกับกระทะอยู่ภายในห้องครัว แม่บ้านได้แต่คอยช่วยหยิบจับวัตถุดิบต่างๆ ให้เจ้านายหนุ่ม ณดลมีความสุขทุกครั้งที่ได้ลงมือทำอาหารเอง โดยเฉพาะการทำอาหารให้คนที่รักได้ทาน“คุณอาณดลขา.............ดูสิคะว่าใครมา” เสียงเจื้อยแจ้วดังมาจากทางประตูของห้องครัว ณดลหันหลังกลับไปมองตามเสียงของหลานสาวก็ต้องยืนนิ่งอึ้ง ตกตะลึงไปชั่วขณะ‘นี่เขาคิดถึงเธอจนตาฝาดมองเห็นคนอื่นเป็นหน้าเธอเชียวหรอนี่’ จนเสียงหวานเอ่ยทักทายนั่นแหละเขาถึงหลุดออกจากภวังค์แห่งความคิด“สวัสดีค่ะคุณณดล”มือบางพนมขึ้นมากระพุ่มไหว้ชายหนุ่มอย่างงดงาม แม่บ้านมองมาที่แขกของคุณหนูตัวน้อยด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะมองปฏิกิริยาอาการของผู้เป็นนายหนุ่ม“สวัสดีครับ อะ..เอ่อ คุณครูเจ้าขาหรอครับ นี่ผมไม่ได้ตาฝาดใช่ไหมเนี่ย” ณดลยกมือรับไหว้ก่อนที่จะทักทายหญิงสาวตรงหน้าอย่างงงๆ“ตาไม่ฝาดค่ะคุณอาณดลขา คุณครูน้ำหวานเป็นลูกสาวของปู่โรจน์ เพื่อนของคุณปู่อาจค่ะ” เด็กน้อยตอบคุณอาหนุ่มพร้อมรอยยิ้ม“ลุงโรจน์ที่คุณปู่บอกว่าจะขอผลไม้ที่ไร่มาช่วยลงที่ไร่เราใช่ไหมครับ” ณดลเอ่ยถามหลานพรางมองหญิงสาวที่เขาเฝ้าคิดถึงไปด้วย“ใช่ค่ะ วันนี้ป

หลังจากพาสองสาวทัวร์ไร่แล้วคุณอาหนุ่มก็พากลับ เพราะได้เวลาอาหารกลางวันแล้ว เจ้าขาแอบมองใบหน้าหล่อเหลาของ ‘พี่ณดล’ สรรพนามใหม่ที่เธอต้องเปลี่ยนเรียกเขาโดยความบังเอิญจะมีอะไรบังเอิญและโลกอะไรจะกลมไปกว่านี้อีกแล้ว แค่เป็นผู้ปกครองของลูกศิษย์ตัวน้อยยังไม่พอ ยังกลายมาเป็นลูกชายของลุงอาจเพื่อนสนิทของพ่อเธอไปอีก เจ้าขาคิดแล้วก็ถอนใจออกมาเบาๆ จนคนที่กำลังทำหน้าที่สารถีขับรถต้องมองมาแล้วถามขึ้น“มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าคะ เล่าให้พี่ฟังได้ไหม” ณดลเอ่ยถามเสียงนุ่ม ผิดกับเจ้าขาที่กำลังไม่ชินกับสรรพนามและคำพูดคำจาของเขาที่ใช้พูดกับเธอ‘คะ, พี่ หึๆ แต่ละคำมันช่างจั๊กกะจี๋หัวใจดวงน้อยให้คันยุบๆ ยิบๆ เสียจริงๆ’เจ้าขาส่งยิ้มให้ก่อนที่จะส่ายศีรษะไปมาเบาๆ ณดลจึงส่งยิ้มมาให้ก่อนที่จะขับรถต่อไปจนรถกอล์ฟมาจอดอยู่ที่หน้าบ้าน หลานสาวตัวน้อยก็จูงมือคุณครูคนสวยเข้าบ้านก่อนผู้เป็นอา ณดลมองตามสองสาวด้วยรอยยิ้ม พอทั้งสามมาถึงห้องรับประทานอาหารก็พบว่าผู้ใหญ่ทั้งสามนั่งรอทานมื้อกลางวันอยู่ก่อนแล้ว“ขอโทษนะคะที่ปล่อยให้รอ” เจ้าขายกมือไหว้ น้องน้ำหวานก็ทำตามคุณครูคนสวยเรียกรอยยิ้มจากผู้ใหญ่ทั้งสามได้เป็นอย่างดี ก่อ

วันหยุดช่วงปิดเทอมของทั้งคุณครูสาวกับลูกศิษย์ตัวน้อยนั้นก็ผ่านไปได้หนึ่งสัปดาห์แล้ว เหลือเวลาที่จะได้พักผ่อนเที่ยวเล่นอยู่ในจังหวัดเชียงรายอีกเพียงสัปดาห์เดียวเท่านั้นกริ๊ง.....กริ๊ง......กริ๊ง“ฮัลโหลสวัสดีค่ะ” เสียงหวานกรอกไปตามสาย“สวัสดีครับน้องเจ้าขา พรุ่งนี้น้องเจ้าขามีแพลนจะทำอะไรหรือไปไหนหรือยังคะ” เสียงทุ้มดังมาจากปลายสายเรียกรอยยิ้มจากเจ้าขาได้เป็นอย่างดี“พี่ณดลถามทำไมคะ น้องน้ำหวานอยากจะชวนเจ้าขาไปไหนอีกหรอคะ” หญิงสาวเอ่ยถามเขายิ้มๆเขามักจะให้หลานสาวตัวน้อยคอยเป็นคนที่ชวนเธอไปนั่นไปนี่เสมอ ซึ่งน้องน้ำหวานได้บอกเธอเอง เมื่อสองวันก่อนเขาให้น้องน้ำหวานโทรมาชวนไปเที่ยวที่ไร่ชาด้วยกันเธอเลือกที่จะปฏิเสธไปเพราะเธอต้องไปในเมืองกับครอบครัวเพื่อดูชุดเครื่องนอนสำหรับห้องนอนของเธอ ซึ่งตอนนี้บิดาได้ปรับปรุงให้ดูกว้างขวางขึ้น ซึ่งเธอเองก็ไม่เข้าใจเท่าไหร่นักว่าจะขยับขยายไปทำไม จะมีใครรู้เรื่องนี้ดีเท่าบิดาและมารดาของเธอ เพราะทั้งสองท่านมองการณ์ไกลไว้แล้วต่างหาก“คราวนี้เป็นพี่เองค่ะที่อยากจะชวน พี่อยากชวนน้องเจ้าขาไปไหว้พระที่วัดร่องขุ่นด้วยกันค่ะ อีกอาทิตย์เดียวเราก็ต้องกลับกรุงเทพ