All Chapters of หนี้พิษสวาท: Chapter 11 - Chapter 20

หนึ่งฤทัยตื่นขึ้นในเวลาต่อมา ไร้เงาของคนที่พยาบาลบอกว่าสามีของเธอ อยากรู้ว่าเขาเป็นใคร ทำไมถึงทำแบบนี้กับเธอ หญิงสาวยืมโทรศัพท์มือถือของพยาบาล กดเบอร์โทรที่จำได้ รอไม่นานผู้หญิงและผู้ชายที่ทักเธอที่ตลาดคืนนั้นก็มาหา ทั้งสองดีใจและตกใจที่เห็นสภาพของเธอ “เป็นไงบ้างหนึ่ง รู้ไหมว่าฉันกับสัญเป็นห่วงแกมากแค่ไหน” ทันทีที่มาถึงปรายกันยาก็ตัดพ้อให้เพื่อนรัก “ขอโทษนะปราย ขอโทษนะสัญ” “นี่ตกลงแกจำเราสองคนได้แล้วใช่ไหม ไหนลองเล่ามาสิว่าแกมาโผล่ที่เชียงรายได้ยังไง” “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ฉันมาที่นี่ได้ยังไง” “อะไรของแกเนี่ยหนึ่ง ยิ่งเล่ายิ่งงง” ปรายกันยาพูดเมื่อไม่เข้าใจ “มีอีกหลายเรื่องที่ฉันเองก็ไม่เข้าใจ แกสองคนรู้ไหมว่าฉันกำลังท้อง” “ท้อง!!!” ปรายกันยากับสัญชัยอุทานออกมาพร้อมกัน “ใช่ฉันท้อง และฉันไม่รู้ด้วยว่าฉันท้องกับใคร พยาบาลบอกว่าฉันมีสามี แต่จนป่านนี้ฉันยังไม่เห็นหน้าเขาเลย แกเชื่อไหม” “ต้องเป็นผู้ชายคนนั้นแน่ ๆ เลย” สัญชัยพูดขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ “ผู้ชายคนไหนสัญ” หนึ่งฤ

หนึ่งฤทัยรู้สึกตัวในเวลาต่อมา ปรือตาขึ้นช้า ๆ ก่อนจะต้องหลับลงไปตามเดิม เมื่อแสงส่องเข้าตา ขยับตัวไปมาอย่างเมื่อยขบ ก่อนจะดีดตัวลุกขึ้น เมื่อทุกอย่างที่เห็นไม่คุ้นตา ก้าวเท้าลงจากเตียงนอน ก่อนจะต้องล้มลงกับพื้น “โอ้ย!” ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะกรีดร้องออกมา เมื่อเห็นโซ่เส้นใหญ่อยู่ที่ข้อเท้า “กรี๊ดดด!!!” ร้องออกมาพร้อมกับดึงขากลับ แต่ดึงเท่าไหร่ก็ดึงไม่ออก ตรงบริเวณนั้นแดงจนบวมช้ำ “ช่วยด้วย! ช่วยด้วยค่ะ!!!” ร้องขอความช่วยเหลือเมื่อแน่ใจว่าถูกคนร้ายลักพาตัว “ช่วยด้วยค่ะ” น้ำตาพากันไหลออกมา ความกลัวกัดกินหัวใจ มองขาตัวเองอย่างสิ้นหวัง ไม่รู้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ตากลมโตมองไปยังโซ่ที่คล้องอยู่ที่หัวเตียง โซ่เส้นนี้ยาวพอให้เธอเดินถึงห้องน้ำ ที่ล้มเพราะเธอลงผิดทางจึงทำให้โซ่ตึง ลุกขึ้นจากพื้นเพราะอยากเข้าห้องน้ำ อย่างน้อยคนร้ายก็ยังใจดีกับเธออยู่บ้าง ที่ให้เธอเข้าห้องน้ำได้ ร่างบางพยุงตัวเองเข้าห้องน้ำอย่างทุลักทุเล เพราะต้องลากโซ่ไปด้วย อยู่ในห้องน้ำพักใหญ่จึงเดินออกมานั่งบนเตียงที่มีเพียงสื่อผืนบางปูไว้อย่างสิ้นหวัง ทันทีที่เหยียบพื

ศิลาเข้ามาดูหญิงสาวในเวลาต่อมา จันทร์ที่กำลังเช็ดตัวหญิงสาว มองเจ้านายอย่างตกใจ ก่อนจะดึงผ้าห่มผืนบางมาคลุมร่างหญิงสาวเอาไว้ คุณหนูพึ่งหลับไปค่ะนาย “กลับไปพักผ่อนเถอะจันทร์” “แต่...” จันทร์ลังเล เพราะยังเป็นห่วงคนที่นอนอยู่บนเตียง “เดี๋ยวทางนี้ฉันดูเอง” ศิลาบอกกับเด็กสาว ที่มองเขากับคนบนเตียงสลับกันไปมา “มองอะไร” ศิลาถาม “นายคะ นายอย่าให้ใครมาทำร้ายคุณหนูอีกเลยนะคะ แค่นี้คุณหนูก็บอบช้ำไปทั้งตัวแล้วค่ะ” จันทร์ยกมือไหว้ขอร้องเจ้านาย ศิลาไม่ตอบคำถาม ชายหนุ่มยืนดูคนที่นอนบนเตียงอยู่อย่างนั้น เขาไม่ได้สั่งให้ไอ้พวกนั้นทำแบบนี้ แต่ไม่คิดจะอธิบายให้ใครฟัง “หนูขออยู่ที่นี่ได้ไหมคะ ถ้าไข้ขึ้นกลางดึกหนูจะได้เช็ดตัวให้คุณหนู “ฟังที่ฉันพูดไม่เข้าใจเหรอ ฉันบอกให้กลับไปได้แล้ว!” ศิลาเสียงดังเพราะจันทร์ยังไม่ทำตามคำสั่งเขา เมื่อเจ้านายเสียงดัง นวลจันทร์ก็รีบออกไปศิลาเดินมานั่งที่เตียงนอน มุมปากหยักบิดโค้งเมื่อเห็นสภาพของเธอ ซะใจที่เห็นเธอเจ็บปวด เขาไม่น่ารีบเข้ามาเลย น่าจะปล่อยให้เธอขึ้นสวรรค์กับไอ้พวกน

หลายวันแล้วที่หนึ่งฤทัยใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ หญิงสาวไม่โวยวาย และสงบมากกว่าช่วงแรกๆ ที่ถูกจับมาอยู่ที่นี่ ผู้หญิงวัยกลางคนนำอาหารมาให้เธอสามมื้อ และมีเสื้อผ้ามาให้ผลัดเปลี่ยน หนึ่งฤทัยทำใจยอมรับ หญิงสาวกินอาหารที่แม่บ้านหรือคนงานนำมาให้ แต่ล่ะครั้งเธอก็จะพูดคุยกับคนงานเหล่านั้นผูกมิตรกับคนงานเอาไว้ เพราะยังไม่ล้มเลิกความคิดที่จะหาทางออกไปจากที่นี่ ศิลาหายหน้าไปตั้งแต่วันนั้น หญิงสาวที่แนะนำตัวว่าชื่อนวลจันทร์แวะมาหาเธอตอนเย็น ทุกครั้งที่เธอมาจะมีของกินมาให้หญิงฤทัยเก็บของพวกนั้นไว้ลับตาเราะกลัวศิลาจะมาเห็นเข้า หญิงสาวดีใจที่เขาไม่มาก่อกวนเธอเหมือนช่วงแรก ๆ แต่ความสุขละความสบายใจก็อยู่กับเธอไม่นาน เมื่อมนตรีนำข่าวมาบอกว่า ถ้าเธออยากกลับบ้าน และให้เรื่องราวความแค้นระหว่าศิลากับพ่อเธอจบลง เธอต้องนอนกับเขา แรก ๆ หนึ่งฤทัยก็ปฏิเสธและด่าทอศิลา แต่พอนานไปเธอก็ทำใจได้ ถ้าร่างกายของเธอทำให้ความแค้นครั้งนี้จบลง เธอก็ยินดี ไม่รู้ว่าเรื่องราวที่เขาเล่าจริงเท็จแค่ไหน แต่ถ้ามันทำให้ทุกอย่างจบลง เธอก็ยินดี แม้จะไม่เต็มใจก็ตาม “ฉันพร้อมแล้ว คืนนี้ใช่ไหม บอกให้เจ้านายคุณมาเลย” หนึ่งฤทัยพูดสั้

ศิลาเดินทางมากรุงเทพฯ อีกครั้ง ปลายทางของการเดินทางครั้งนี้คือบ้านของภากร “ผมคิดไว้แล้วว่าคุณต้องมา” ภากรพูดขึ้น เมื่อศิลาเดินเข้ามาในห้องโถงของบ้าน “หนึ่งฤทัยอยู่ไหน” ศิลาถาม “คิดถึงยายหนึ่งเหรอหิน” ภากรไม่ตอบคำถาม แต่ถามคำถามกลับมา “ผมถามว่าหนึ่งฤทัยอยู่ไหน เรียกเธอลงมาพบผมเดียวนี้ เรามีเรื่องต้องคุยกัน” “ยายหนึ่งไม่ได้อยู่ที่นี่หรอก กลับฝรั่งเศสตั้งแต่วันที่กลับมาจากเชียงรายเลย ผมเองก็ยังไม่ได้เจอหน้าลูกเหมือนกัน” “ไม่จริง!” “ไม่มีเหตุผลที่ผมต้องโกหกคุณ ยายหนึ่งกลับฝรั่งเศสไปแล้ว ไม่เชื่อก็ตามไปสิ” “ไม่! ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น” เขาไม่ได้อยากเจอเธอถึงขนาดจะต้องบินข้ามฟ้าไปหาขนาดนั้น “เดี๋ยวก่อนหิน” ภากรเรียกชายหนุ่มเอาไว้ เมื่อเขาจะก้าวเท้าออกจากบ้าน “อะไร” ศิลาถาม ตาคู่คมจ้องมองซองสีน้ำตาลในมือภากรเขม็ง “เอกสาร...” ภากรตอบเสียงราบเรียบ “อย่าคิดว่าจะให้ผมรับผิดชอบอะไร เรื่องที่เกิดขึ้นกับหนึ่งฤทัยมันก็แค่ความใคร่” คำพูดของศิลาทำให้หัวใจของคนเป็น