Todos los capítulos de พยศรัก: Capítulo 41 - Capítulo 50

“คุณไม่รู้จักผมจริงๆ เหรอ” ต้องดาวเบิกตากว้าง มองไบรอัลที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เขาไม่ยอมทานอาหารเอาแต่ดื่มอย่างเดียว            “อ๊ะ! ฉันนึกออกแล้ว” ไบรอัลหลี่ตาลงทันที เขารั้งรออย่างใจจดใจจ่อ “คุณมีนามสกุลเดียวกับเจ้านายฉันเลย ว่าแล้วทำไมมันคุ้นๆ ตอนนั้นฉันดูแค่ผ่านๆ นามสกุลของคุณจึงแค่ผ่านตา ไบรอัล อีรีน กอนคาโล ในบัตรประจำตัวทนายความของคุณ” ไบรอัลมองบน ที่เธอพูดมันก็ถูกทุกอย่างแต่ไม่ใช่ที่เขาต้องการเลยสักนิด            “เหยา ต้องดาว ลูกสาวของเหยาจิ้นเหยียน เหยาอี้ไป๋เป็นพี่ชายคุณ ผมรู้จักคุณ แล้วทำไมคุณถึงไม่รู้จักผม” ต้องดาวตกใจกับข้อมูลที่ออกมาจากปากไบรอัล จริงอยู่ที่เธอใช้แซ่เหยา แต่เธอระบุในประวัติของตัวเองมาตลอดว่า พ่อ แม่ ของเธอคือประชากรของอเมริกัน ครอบครัวที่เธอต้องไปอยู่ด้วยตอนที่เดินทางไปอเมริกาใหม่ตอนนั้นเธออายุแค่สิบห้าตามกฎหมายเธอต้องมีครอบครัวอุปถัมภ์ เธออยู่กับครอบครัวอุปถัมภ์จนอายุยี่สิบเธอจึงย

“เอาละ วันนี้เรากลับไปพักผ่อนที่ห้องของผม ตอนนี้คุณอยู่ในฐานะลูกไก่ในกำมือของผม ผมคงไม่อาจให้คุณหลุดรอดสายตาห่างกายห่างมือไปได้” ต้องดาวแค่มองแต่ไม่พูดอะไร ไบรอัลออกรถไปพร้อมกับรอยยิ้ม แต่คราวนี้แปลกไปจากเดิมที่แม้ไม่บ่อยที่เขาและเธอจะร่วมหายใจอากาศเดียวในรถบ่อยนัก แต่ส่วนใหญ่ถ้ามีโอกาสทั้งสองคนมักจะนั่งเงียบๆกันเป็นส่วนใหญ่ แต่ครั้งนี้เปลี่ยนไป ต้องดาวเป็นฝ่ายเริ่มเปิดบทสนทนา            “ถามอะไรหน่อยได้มั้ย”            “อะไร”            “สิบปีที่ผ่านมา ไม่มีใครอยากได้คุณไปเป็นเจ้าบ่าวบ้างเหรอ ผู้หญิงที่ฉลาดน้อยๆ หรือผู้หญิงที่ไม่มีปากมีเสียง น่าจะมีสักคน หรือว่าขนาดผู้หญิงแบบที่ฉันว่าพวกเธอก็ยังไม่อยากได้คุณเลย”            หึหึหึ  ไบรอัลหัวเราะในคอ ยายนี้ปากจัดจริงๆ ปล่อยให้มีโอกาสไ

อี้ไป๋ครุ่นคิดเพราะเขาต้องเตือนน้องสาวและบอกให้ไบรอัลได้รู้เรื่องนี้ ม๊าเป็นคนหัวอ่อน คงช่วยอะไรไม่ได้            “ชิงชิง พี่จะปกป้องน้องให้ถึงที่สุด” อี้ไป๋ร้องบอกกับตัวเอง ศักดิ์ศรีเขาก็มี น้องสาวคนเดียวเขายังดูแลไม่ได้แล้วเขาจะยืนเป็นผู้นำตระกูลรุ่นต่อไปได้อย่างไร ถึงคนที่เขาต้องสู้ด้วยจะเป็นป๊าก็ตามที            อี้ไป๋รู้ดีถ้างานนี้เขาพลาด คนที่เสียใจมากที่สุดก็ต้องเป็นป๊า แต่ถ้าป๊าจะลดทิฐิลงและลองทบทวนไตร่ตรองสักหน่อยเขาก็คงไม่ต้องมานั่งปวดหัวอยู่แบบนี้ เขาก็ได้แต่หวังว่าไบรอัลจะรักน้องสาวเขาจริงๆ เพระาชีวิตนี้เธอคงไม่มีใครอีกแล้ว....              “ไบรอัล ฉันจะกลับไปคุยกับป๊า เรื่องของเรา”            “คุยว่า”         

“คับแคบมาก คุณตัวเล็กมากจริงๆ ที่รัก” ไบรอัลร้องบอกเสียงแหบพร่า เมื่อเขาถูกร่องสาวบีบรัดแน่นจนแทบจะปลดปล่อย ความรู้สึกแบบนี้มันดีจริงๆ เธอเหมาะกับเขายิ่งนัก ไบรอัลขยับสะโพกสองมือประคองสะโพกกลมมนไว้อย่างมั่นคง            ต้องดาวใช้สองมือยึดพนักพิงไว้อย่างมั่นคงเท่าที่เรี่ยวแรงเธอยังมีเหลืออยู่ ไบรอัลกระแทกใส่เธอไม่หยุด ทั้งแรง ทั้งเร็ว ลมหายใจถี่เร็วของเขาดังไม่หยุด เขาต้องการเธออย่างมากและยาวนาน กว่าช่วงเวลาหฤหรรษ์จะจบลงร่างสาวก็แทบทรุดลงทันทีที่ต่างก็สาดซัดลาวาร้องใส่กันและกันอีกครั้ง            “ผมจะพาคุณไปนอนนะ” ไบรอัลเอ่ยกับร่างเปลือยในอ้อมแขนเขา และเขาก็เดินด้วยร่างเปลือยเปล่าเข้าไปในห้องนอน ค่อยๆวางร่างบางที่ลมหายใจสม่ำเสมออย่างรักใคร่ และเขาก็ล้มตัวลงนอนข้างๆเธอ ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายพวกเขาทั้งสอง ไบรอัลไม่ได้หลับเหมือนเธอ แต่เขานอนตะแคงเท้าแขนสายตามองหญิงสาวข้างกายที่หลับสนิท “คุณเป็นของผมตลอดกาล” เขาเกลี่ยเ

“อันนี้มั้ยคะ แบบเหมือนกันเพชรห้ากะรัต”            “ชอบมั้ย” ไบรอัลหันไปถามต้องดาวอีกครั้ง ซึ่งคราวนี้ทำให้ต้องดาวเป็นฝ่ายแปลกใจ            “แปลกจัง” ไบรอัลเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม “ก็คุณไง แปลก ปกติคุณไม่ใช่คนที่จะตามใจฉันง่ายๆเลยนะคะ”            “ที่รัก” ไบรอัลเสียงอ่อนเสียงหวาน “แหวนแต่งงานคุณเป็นคนใส่ และต้องใส่อยู่ตลอดเวลาเพราะงั้นสิทธิในการตัดสินใจเรื่องนี้เป็นสิทธิขาดของคุณเพียงคนเดียว ซึ่งความจริงแล้วผมอยากได้แหวนของแม่ผมมามอบให้คุณด้วยซ้ำ แต่มันติดปัญหานิดเดียว” ไบรอัลพูดพร้อมกับทำมือแสดงขนาดของปัญหา            “อะไรเหรอคะ” ต้องดาวถามอย่างใคร่รู้ แต่เธอรู้ดีว่าแม่เขาเสียไปหลังจากที่เขาเกิดมาได้ไม่นาน