All Chapters of Carrying Mr. Billionaire’s Heir: Chapter 1 - Chapter 6

“Kaela, sigurado ka bang kaya mo?” nag-aalalang tanong ni Monik, kasama ko sa trabaho. Nasa isang bar kami ngayon. Sa loob ng anim na buwan kong pagtatrabaho dito sa Maynila, ito ang unang beses na pinagbigyan ko siyang sumama sa kanyang mag-bar. Lumaki ako sa probinsya kaya wala akong alam kung anong kalakaran ang meron sa Maynila. Ang alam ko lang, masaya, mas malaki ang sahod, at mas maraming oportunidad kaysa sa probinsya. “Ano ka ba, kaya ko.” Tumayo ako mula sa upuan at pinilig ang ulo ko. Ang lakas ng tugtog ng musika, kumukutitap ang mga ilaw. Gusto ko pa nga sanang sumayaw, kaso parang naninikip ang sikmura ko at nasusuka na ako. “Kaela, nasusuka ka ba?” natatarantang tanong ni Monik, mabilis siyang tumayo para alalayan ako at hawakan ang braso ko. “Don’t worry about me, okay lang ako. Dito ka lang, wait mo ako.” Mahina ko siyang itinulak pabalik sa upuan namin at naglakad akong mag-isa papunta sa CR. Habang naglalakad, pinipilig ko ang ulo ko at pilit inaayos a

Monday came so fast. Kung wala lang siguro akong bills and dreams baka umabsent na ako. Pero I have bills to pay, and dreams to achieve. Hanggat hindi ko pa natutupad ang pangarap ko hindi ako pwedeng tamaring pumasok. “Monik, good morning.” masiglang bati ko sa kaibigan ko nang lumabas ito ng kwarto. Our apartment have 2 bedrooms, it wasn’t small but it’s also not big. Tama lang sa aming dalawa. May nakasabit pa na towel sa balikat niya. She’s wearing her pajamas. It was a pair of sleeveless and short silky pajamas. “Ang aga mo nagising ah. Ganyan ba kapag bagong dilig.” she teased but I only give her a look. “Shut up. Kinalimutan ko na nga eh.” “Ganun ba kabilis lumimot?” natatawang tukso niya. I was about to grab a spoon and throw it to her pero mabilis itong tumakbo papasok ng cr. Habang nasa shower it ay hinanda ko naman ang baon namin. Mas prefer kasi namin na magbaon kesa sa bumili sa canteen, doon kasi paulit ulit ang ulam. Siguro kumakain lang kami kapag tin

“How was your meeting with our new President?” I froze at the question, my throat tightening as if the words I wanted to say were lodged there, refusing to come out. I was still in shock, still trying to piece together how I ended up in this mess. Everyone’s eyes were on me, curious, expectant. Waiting. Pero paano ko sasabihin? Should I even say it? My heart was pounding so hard, I was sure the others could hear it. But no….I didn’t have to tell them. Not yet. I forced a faint smile, but it didn’t quite reach my eyes. “Miss Agnes… what if magreresign nalang ako?” My voice cracked slightly. Agnes’s brows furrowed. “Huh? Bakit? Napagalitan ka ba? Dapat nagsorry ka nalang.” Mabilis akong umiling, trying to hold my composure. “Hindi po.” “Eh, bakit ka magreresign?” Before I could think of an excuse, a deep voice cut through the air like a knife. “Sinong magreresign?” My blood turned cold. Parang lahat ng tao sa paligid ko ay biglang nagkandarapa sa pag-alis. Chairs scraped again