Chapter 3 - The Offer

Chapter 3

Halos hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko. Nanlamig ang buong katawan ko, para bang may yelong dumaloy sa mga ugat ko. My chest tightened, my knees felt weak. I never expected to see him again-ever.

“Ayos ka lang ba? Bakit ka nagtatago d’yan?” nagtatakang tanong ni Monik nang mapansin ang pagkailang ko. Nakasalubong niya ang mga kilay niya habang pinagmamasdan ako.

“Okay lang ako. Matagal pa ba tayo dito?” bulong ko habang pilit kong idinidikit ang katawan ko sa likod ng mga kasama naming nakatayo sa unahan. Parang gusto ko na lang lamunin ng sahig.

“Hindi ko alam, eh. Pero kung gusto mo nang bumalik sa office, baka pwede na tayong magpaalam…” alanganing sagot niya.

Napangiwi ako. Imposibleng payagan kaming umalis hangga’t hindi pa kami ipinapakilala sa bagong boss. Pero ayoko, ayoko talagang humarap sa kanya. Paano kung makilala niya ako? Paano kung maalala niya lahat?

Napapailing ako nang mariin, pilit tinataboy ang kinakatakutan ko.

“Miss Lopez.”

Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Nanlaki ang mga mata ko at awtomatikong napatingala nang marinig ko ang pagtawag ng department head namin sa apelyido ko.

“Po?” Mahina kong sagot, pero wala na akong kawala. At doon—doon nagtagpo ang mga mata namin ng bago kong boss.

Behind his spectacles, his sharp chinito eyes narrowed as if he was trying to place me. I felt my throat tighten. I swallowed hard, mabilis na yumuko. Shit. Hindi niya naman siguro ako nakilala, ‘di ba? Please… sana hindi.

“Why aren’t you wearing your ID? Where’s your ID?”

Halos mahulog ang puso ko sa kaba. Agad kong hinagilap ang leeg ko pero wala roon. Panic rushed through me as I fumbled with my bag. Nasaan? Nasaan? Hanggang sa maalala kong nasa bulsa pala ng handbag ko. Pagkatapos kong mag-log kanina, nakalimutan ko na ulit isabit.

“Ma’am, nasa bag ko po. Pasensya na po.” Nanginginig ang boses ko habang iniaabot ang ID.

Pakiramdam ko lahat ng mata nasa akin. The heat rushed to my face, burning my cheeks. Not because of excitement, but pure shame.

“Miss Lopez.”

This time, his cold voice cut through me like a blade. Nanigas ako. Dahan-dahan akong napaangat ng tingin, at natagpuan ko siyang nakatitig sa akin—matalim, matanong. Parang sinusuri niya kung tama ang hinala niya.

“I want to see you in my office.”

And with that, he turned his back and left, leaving the entire room buzzing like restless bees. Maririnig ko ang bulungan, ang mga pilit na pinipigilang tawa, at ang mga matang sumisilip sa akin. Napapikit ako nang mariin. Akala ko makakatakas ako. Akala ko ligtas na ako.

“Kaela, okay ka lang?” may pag-aalalang tanong ni Monik. Ramdam kong gusto niya akong hawakan sa braso pero pinigilan niya ang sarili.

Wala sa loob akong tumango. “Okay na lang…” Mahina, halos pabulong. Pero sa loob-loob ko, gusto ko nang maiyak. What if mag-resign na lang ako? Pero hindi pwede… kailangan ko ng trabaho. Kailangan ko mabuhay.

Nakilala niya kaya ako? Hindi naman siguro, ‘di ba? Hindi… imposible. Pilit kong pinapaniwala ang sarili ko sa kasinungalingan. Pero paanong hindi niya ako makikilala, eh hindi naman ako nag-iba. Wala namang nagbago sa itsura ko. The same face. The same eyes. The same me he once knew.

“Lopez, ano pang ginagawa mo d’yan?”

Napaigtad ako. The department head’s sharp voice snapped me back to reality. Bakit parang galit siya?

“Papunta na po, Ma’am.”

Nagpaalam ako kay Monik na mauna na siya. Each step I took felt heavier than the last. Parang bawat paglakad ko palapit sa opisina ng bagong boss namin ay isa ring hakbang palapit sa nakaraan na pilit kong tinakasan.

If this is about the ID, fine. Pero kung… kung dahil ito sa pagkakakilala niya sa akin… anong gagawin ko?

Halos bilang na bilang ko ang bawat hakbang papunta sa opisina niya. Just last weekend lang nangyari ang lahat—tatlong araw pa lang ang lumipas, hindi man lang umabot ng isang buwan. Three days? Ganun kabilis? Paano pa ako makakaiwas kung siya mismo ang bagong boss ko? Pero… does that night even matter to him? O baka ako lang itong nag-o-overthink habang wala lang pala iyon sa kanya.

Nakahinto ako sa harapan ng pintuan kung saan nakaukit ang salitang CEO. Para akong nanlumo. Sino bang gaganahan sa trabaho kung ang taong minsan nang naka-wasak ng puso mo ay siya ring taong uupo sa posisyon na pinakamataas sa kumpanya?

Huminga ako nang malalim bago kumatok.

“Come in.”

Dahan-dahan kong hinawakan ang malamig na door knob. Parang ramdam ko ang panginginig ng kamay ko habang pinihit ito. Pumikit muna ako, sinubukan kong kumalma, bago tuluyang itulak ang pinto.

Nasa loob siya—nakatalikod, nakatayo, at nakatingin sa labas ng kanyang glass wall office. Ang taas ng mga skyscraper na tanaw niya, pero para sa akin, pakiramdam ko’y lalo akong lumiit sa presensya niya.

“S-Sir?”

Umayos ako ng tayo, sinara ang pinto sa likod ko. Nang humarap siya, para akong nawalan ng lakas sa tuhod. Gusto ko na lang umatras, tumakbo, at magtago. Hindi pa ako handa. Hindi pa ako handang makita ang lalaking ito ulit.

“Miss Lopez.” Nilapitan niya ang kanyang swivel chair at naupo roon nang parang wala lang. Samantalang ako, nanigas sa kinatatayuan ko, para akong estudyanteng pinatawag ng principal.

“Ano pong… kailangan niyo, Sir?” nanginginig ang boses ko—hindi dahil sa malamig na aircon kundi dahil sa bigat ng presensyang nakaharap ko.

“You look tense, Miss Lopez. Have a seat. Don’t worry, I won’t eat you… here.” Bahagya siyang ngumisi.

Napakagat ako ng labi, pilit pinipigil ang galit at kaba.

“S-sir, kung tungkol po ito sa ID ko—”

“This is not about your ID, Miss Lopez.” Malamig niyang putol.

Napalunok ako. “K-kung ganun po… bakit niyo ako pinatawag?”

“I wanted to talk to you about some matters—”

“Like what?” Mabilis kong singit, kahit nanginginig ang tinig ko.

“Like what you did last weekend.”

Parang gumuho ang mundo ko sa sinabi niya. Ramdam ko ang pamumula ng pisngi ko, ang bilis ng tibok ng puso ko. Hindi ko alam kung galit siya, nagbibiro, o may ibang intensyon.

“Sir, mawalang galang na po,” halos pabulong kong sabi, “pero kung ano man po ang nangyari last weekend… sana po, kalimutan na lang natin iyon.”

Biglang nag-iba ang ekspresyon niya. Ang mga mata niya, na kanina’y may bahid ng amusement, ngayon ay parang nagyeyelo.

He scoffed, leaning back on his chair. “Forget? Do you really think it’s that easy, Miss Lopez?”

Parang kinuyom ang dibdib ko sa paraan ng pagkakasabi niya. Hindi ko kayang tumbasan ang titig niya kaya ibinaba ko ang paningin ko sa sahig, pilit na ikinukubli ang pamumula ng pisngi ko.

“Sir… it was a mistake,” mahina kong sambit, halos hindi ko na marinig ang sarili kong tinig. “Ayokong makaapekto ‘yon sa trabaho ko.”

“Mistake?” Tumawa siya nang mahina pero puno ng sarcasm. “Funny, kasi hindi mo naman mukhang nagkamali nung gabing iyon.”

Napasinghap ako, mabilis kong iniangat ang tingin ko sa kanya. “Sir!” awtomatikong protesta ko, ramdam ang init sa tenga ko. “Please… huwag na nating pag-usapan ‘yon.”

Umiling siya, unti-unting tumayo mula sa pagkakaupo. Dahan-dahan siyang naglakad papalapit, bawat hakbang niya ay parang pinapabilis ang tibok ng puso ko.

“Why are you so nervous, Miss Lopez?” malamig pero mababa ang boses niya. “Is it because you’re scared… or because you still remember how it felt?”

Parang natuyo ang lalamunan ko. Gusto kong magsalita, pero wala akong lumalabas na salita. Totoo naman, hindi ko makalimutan. Kahit pilitin kong iwasan, kahit paulit-ulit kong ipaalala sa sarili ko na isang pagkakamali lang iyon, bumabalik at bumabalik pa rin sa isip ko.

Huminto siya sa harap ng mesa niya, halos ilang hakbang lang ang layo sa akin. Nakapamulsa siya, nakatingin nang diretso sa akin na para bang binabasa niya ang iniisip ko.

“I don’t easily forget, Miss Lopez,” marahan niyang wika, halos parang banta pero may bahid ng panunukso. “Especially not… that night.”

Parang gusto ko nang lumubog sa kinatatayuan ko. My hands were trembling, and I could feel the weight of his words pressing down on me.

“Sir… kung may pagkakamali po akong nagawa, ako na lang po ang may kasalanan. Just… please don’t bring it up again. Ayokong masira ang trabaho ko dahil dito.”

Ngumisi siya, pero hindi iyon tipong nakakatawa. It was the kind of smile that made my stomach twist in knots.

“So, you want to keep this as a secret?” tanong niya, diretso, walang pasikot-sikot.

Napakagat ako ng labi at tumango. “Opo, Sir.”

He leaned forward slightly, resting both hands on the edge of his desk as his sharp eyes locked on mine. “Then you’ll have to give me something in return.”

Naguluhan ako. “A-anong ibig niyo pong sabihin?”

“I want you to work directly under me,” he said slowly, savoring every word. “From this day on, you’re no longer just an ordinary employee here. You’ll be my personal assistant.”

Nanlaki ang mata ko. “Pero Sir… marami naman pong mas qualified—”

“I don’t care,” putol niya, matalim ang tono. “If you want me to keep quiet about what happened last weekend, you’ll do exactly as I say.”

Ramdam ko ang mabilis na kabog ng puso ko. Para akong nadadarang sa sitwasyon na wala akong ligtas na daan. Kung tatanggi ako, baka kumalat. Kung pumayag naman ako, para akong isinuko ang sarili ko sa kanya.

“Sir…” mahina kong bulong, halos pakiusap.

He smirked again, leaning back in his chair. “Think of it as a win-win situation, Miss Lopez. You get to protect your secret… and I get the assistant I need. So, what will it be?”