All Chapters of พ่ายรักฮูหยินตัวป่วน: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 21หญิงสาวชาวบ้านหวงไป๋เฟิ่งตื่นขึ้นมาในสายของอีกวันด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ร่างทั้งร่างราวกับกำลังจะแหลกสลายเป็นผุยผงเพราะคนข้างกายที่นอนกอดนางอยู่ตรงนี้ ตั้งแต่สายของเมื่อวานจนกระทั่งพระอาทิตย์ขึ้นของวันนี้ เขาถึงได้ยินยอมปล่อยให้นางได้พักอย่างเต็มที่ มันน่าตีนัก!"ตื่นแล้วหรือ" เพราะการขยับตัวของนางทำให้เขาตื่นจากนิทรา ใบหน้าคมเปื้อนรอยยิ้มกว้างราวกับได้เกิดใหม่ สีหน้าอิ่มเอิบดูมีความสุขยิ่งนัก"เจ้าค่ะ" นางตอบรับสั้น ๆ กำลังคิดจะลุกไปยังลำธารเพื่อล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นขึ้นบ้าง แต่กลับถูกหลี่เหวินซานเข้ามาช้อนตัวอุ้มเข้ามาในอ้อมกอด"เดินไม่ไหวก็บอกพี่สิ อยากล้างหน้าใช่หรือไม่"หลี่เหวินซานยิ้มกริ่ม เมื่อวานตั้งแต่สายจรดเช้ามืดของวันนี้เขารังแกนางหนักหน่วงมากไปจริง ๆ แต่จะทำอย่างไรได้เล่าก็เขาหลงนางเข้าให้เสียแล้ว"แล้วใครทำให้ข้าเป็นเช่นนี้กันเล่าเจ้าคะ"หวงไป๋เฟิ่งบ่นอุบ ใบหน้างามงอเง้าด้วยความไม่พอใจที่ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ "แต่เจ้าก็ชอบด้วยมิใช่หรือ ทั้งที่ครางเรียกชื่อพี่เสียงดังซะขนาดนั้น""ท่านพี่! ข้าไม่คุยกับท่านแล้ว คนเจ้าเล่ห์ คนมักมาก!" หวงไป๋เฟิ

บทที่ 23คุณหนูใหญ่ชุนอวิ๋นตระกูลชุนบัดนี้กำลังตกอยู่ในอาการตกใจเมื่อซานเย่พาชุนอวิ๋นที่ควรจะตายไปแล้วกลับคืนมา ชุนเจ๋อที่ได้พบบุตรสาวคนโตถึงกับวางสีหน้าไม่ถูก เขายืนนิ่งราวกับหินผาเมื่อต้องเผชิญหน้าบุตรสาวคนโตอีกครั้ง"ข้าน้อยเพียงมีหน้าที่มาส่งตัวคุณหนูชุนเท่านั้นขอรับ และนี่คือจดหมายของท่านแม่ทัพน้อยหลี่ขอรับ" ซานเย่ลอบสังเกตสีหน้าที่กระอักกระอ่วนของชุนเจ๋ออย่างเงียบ ๆ"ขอบใจเจ้ามาก เรื่องที่เหลือตระกูลชุนจะจัดการเอง""ขอรับ"ซานเย่หันหลังกลับไปเมื่อทำหน้าที่ของตนเองลุล่วงแล้ว ฝีเท้าอันหนักแน่นมั่นคงก้าวออกจากจวนตระกูลชุนเพื่อจะนำเรื่องนี้ไปรายงานให้กับเจ้านายได้ทราบคล้อยหลังที่ซานเย่ได้จากไปแล้วนั้น ชุนเจ๋อจึงได้ปรับสีหน้าเป็นยิ้มแย้มราวกับเขาดีใจเหลือเกินที่ชุนอวิ๋นได้หวนคืนกลับมาอีกครั้ง "ชุนอวิ๋น... นี่เจ้าจดจำสิ่งใดไม่ได้เลยหรือ""เจ้าค่ะ เดิมทีข้าน้อยเป็นเพียงหญิงสาวชาวบ้านเท่านั้น" ชุนอวิ๋นคลี่ยิ้มหวาน นางมองดูท่าทีของคนตระกูลชุนด้วยสีหน้าเรียบเฉย แขนเรียวยาวถูกยกขึ้นเผยให้เห็นรอยแผลเป็นขนาดใหญ่ที่ข้อมือเล็กอันขาวผ่อง ชุนเจ๋อเห็นเช่นนั้นพลันหน้าขาวซีดด้วยความตกตะลึง นาง

บทที่ 25สามีผู้ยอมแพ้ภรรยาหลี่เหวินซานจิกเท้าเกร็งเมื่อถูกหวงไป๋เฟิ่งดูดอมท่อนลำของเขาเป็นการใหญ่ ดวงตาคู่คมเบิกโพลงด้วยความเสียดเสียวที่ผู้เป็นภรรยามอบให้ ตัวเขาที่เป็นสามีนั้นขอยอมแพ้ภรรยาอย่างราบคาบ ไม่คิดจะสู้นางอีกต่อไปแล้ว..."อ๊า... ซี๊ด พี่จะไม่ไหวแล้ว อ่า..." หวงไป๋เฟิ่งได้ยินเช่นนั้นก็ยิ่งได้ใจ นางดูดอมท่อนเอ็นของเขาถี่ระรัวเพิ่มมากขึ้น และไม่ใช่แค่ท่อนเอ็นแต่นางยังลากเลียลิ้นร้อนไปดูดพวงไข่ทั้งสองลูกของเขาด้วย ทว่านี่ไม่ได้สร้างแค่ความเสียวแต่สร้างความเจ็บจุกให้กับบุรุษเช่นเขาด้วย"อึก! ยะ อย่าดูดแรงพี่จุก" หลี่เหวินซานรีบจับใบหน้าหวานให้ออกมาจากพวงไข่ของตนด้วยความรีบร้อน เมื่อครู่ตอนที่นางดูดอย่างแรงนั้นทำให้จุกไปหมดแล้ว"อ้อ... และดูดเช่นนี้เล่าเจ้าคะ" หวงไป๋เฟิ่งเปลี่ยนมาสนใจแท่งหยกของเขา ใช้เรียวลิ้นไล้เลียท่อนลำใหญ่ไปทั้งหมด ก่อนจะอมลงไปจนลึกสุดปลายโคน ขยับใบหน้าขึ้นลงดูดเลียไปพร้อมกัน สร้างความเสียวซ่านให้กับหลี่เหวินซานที่นอนกำมือแน่นเพราะความเสียวกระสันเป็นอย่างมาก"อ๊า อ๊า... อ๊า ซี๊ดดด" กายสูงครางลั่นด้วยความสุขสมหวงไป๋เฟิ่งได้ยินเสียงของเขาร้องลั่นก็ยกยิ้มด

บทที่ 27เสียงครางจากในรถม้าก่อนกลับจวนตระกูลหลี่หวงไป๋เฟิ่งได้ขอให้หวังเจิ้งเทียนช่วยส่งจดหมายไปส่งที่วังชินอ๋อง ด้วยนางนั้นคิดถึงทุกคนเหลือเกินและยังมีถ้อยคำสำคัญที่ต้องการไหว้วานให้เสด็จพ่อทรงช่วยเหลือด้วย "เจ้าวางใจได้จดหมายฉบับนี้จะต้องถึงมือชินอ๋องอย่างแน่นอน""หลานฝากด้วยนะเจ้าคะท่านตา เรื่องนี้สำคัญกับหลานมากเจ้าค่ะ""เข้าใจแล้ว ไว้ตาจะไปเยี่ยมเจ้าที่จวนตระกูลหลี่และถือโอกาสพบหน้าเสี่ยวชิงเสียด้วย" หวังเจิ้งเทียนเอ่ยถึงบุตรสาวของสหายร่วมรบ ตัวเขากับบิดาของมู่เสี่ยวชิงนั้นเป็นพี่น้องร่วมสาบานกัน เขาจึงค่อนข้างที่จะเอ็นดูมู่เสี่ยวชิงผู้นี้มาก มิต่างจากบุตรสาวที่ได้เป็นพระชายาในชินอ๋องแม้แต่น้อย"เจ้าค่ะ หลานลานะเจ้าคะ" หวงไป๋เฟิ่งคลี่ยิ้มหวานหลี่เหวินซานมารับหวงไป๋เฟิ่งในเย็นวันนั้น เขาคารวะและได้พูดคุยกับหวังเจิ้งเทียนเล็กน้อยก็รีบพาหวงไป๋เฟิ่งขึ้นรถม้ากลับจวนตระกูลหลี่ทันที สร้างความสงสัยให้กับหวงไป๋เฟิ่งยิ่งนัก "เหตุใดท่านพี่ถึงได้มีท่าทีรีบร้อนเช่นนั้นเล่าเจ้าคะ" หวงไป๋เฟิ่งเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ ตั้งแต่อยู่ที่จวนตระกูลหวังเขาก็ดูร้อนรนแปลก ๆ อยากจะรีบกลับจวนจนนางรู้สึก

บทที่ 29ขอคนรักคืนชุนอวิ๋นลุกขึ้นยืนมาเผชิญหน้ากับหวงไป๋เฟิ่งอย่างไม่หลบเลี่ยง ในสายตาของนางมองอีกฝ่ายด้วยความถือดี ในเมื่อนางทำให้หลี่เหวินซานกลับมาสานความสัมพันธ์กับนางไม่ได้เพราะเขาเกรงใจท่านหญิงผู้นี้ เช่นนั้นนางก็จะเอ่ยปากขอคนรักของนางคืน!"ชุนอวิ๋น! เจ้าพูดอะไรออกมา" หลี่เหวินซานลุกพรวดด้วยความตกใจ"ท่านพี่เหวินซาน ข้าต้องขอโทษท่านด้วยที่ข้ามิอาจจะลืมเลือนท่านได้ แม้ว่าความทรงจำของข้าจะไม่ได้หวนคืนกลับมาทั้งหมด แต่ข้าก็จดจำความรักของเราทั้งสองได้อย่างแม่นยำ ท่านอย่าได้หลอกตัวเองอีกต่อไปเลยเจ้าค่ะ ท่านแค่เกรงใจนางแต่มิได้รักนาง!"ทุกคนต่างตกตะลึงกับคำพูดของชุนอวิ๋นผู้นี้ หวงไป๋เฟิ่งกำหมัดแน่นด้วยความโกรธที่สตรีผู้นี้กล้ามาเอ่ยวาจาเช่นนี้ต่อหน้านาง ลืมไปแล้วหรือว่านางคือผู้ใด!"ดีนี่! เจ้าช่างอาจหาญไม่กลัวตายเสียจริง กล้ามาพูดจาแทนสามีของข้าได้อย่างหน้าตาเฉย ราวกับตัวเองไปนั่งอยู่ในใจของเขาอย่างนั้นแหละ ข้าล่ะนับถือเจ้าจริง ๆ ชุนอวิ๋น" ชุนอวิ๋นเข้ามาจับมือของหวงไป๋เฟิ่ง พร้อมกับเอ่ยประโยคที่ทำให้คนในห้องตกตะลึงกับความใจกล้าของนางอีกครั้ง"ข้าขอท่านพี่เหวินซานคืนจากท่านหญิงได้ห