All Chapters of พ่ายรักฮูหยินตัวป่วน: Chapter 1 - Chapter 10

บทนำณ แดนเหนือของแคว้นหวงภายในตำหนักรับรองอันหรูหราของวังชินอ๋อง สตรีนางหนึ่งผู้มีใบหน้างดงามอ่อนหวานทว่ากลับแฝงความเอาแต่ใจกอดปลอบมารดาด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยายออกมาได้ นางในชุดเจ้าสาวมงคลสีแดงสดอันหรูหรางดงามผละออกจากอ้อมกอดของมารดา ก่อนจะคุกเข่าตรงหน้าของบิดามารดาเพื่อเป็นการอำลาในการจากลาครั้งนี้"ลูกขอทูลลาเสด็จพ่อและเสด็จแม่เพคะ การจากลาครั้งนี้ไม่รู้ว่าจะได้พบกันอีกเมื่อไหร่ ขอเสด็จพ่อกับเสด็จแม่รักษาพระวรกายด้วยเพคะ" น้ำตาแห่งความเสียใจที่ต้องพัดพรากจากบุคคลอันเป็นที่รักไหลปริ่มลงมาไม่ขาดสาย'ท่านหญิงหวงไป๋เฟิ่ง' บุตรีคนเล็กของ 'ชินอ๋องหวงซือเหวิน' กับ 'พระชายาหวังลี่จู' ได้โขกศีรษะลงตรงหน้าของทั้งสองพระองค์ด้วยหัวใจที่แสนเจ็บปวด นางไม่อยากไปจากแดนเหนือแห่งนี้เลย ทว่ามิอาจทำเช่นนั้นได้"เฟิ่งเอ๋อร์ของแม่ เจ้าไปอยู่ที่ตระกูลหลี่จะปลอดภัยจากคนพาลผู้นั้น อย่างน้อยการแต่งงานกับอาซานก็จะทำให้เจ้าใช้ชีวิตได้อย่างอิสระ ท่านป้าเสี่ยวชิงกับท่านลุงหงจิ้นจะเป็นผู้คอยดูแลเจ้าเอง แม่ขอให้เจ้าเดินทางอย่างปลอดภัย และมีความสุขกับการแต่งงานในครั้งนี้ อาซานเป็นคนดีจะต้องดูแลเจ้าได้อย่างแน่

บทที่ 2ความใส่ใจเล็กน้อยคืนเข้าหอที่มีค่าดั่งทองพันชั่งนั้น กลับเป็นค่ำคืนที่ว่างเปล่าสำหรับคู่บ่าวสาวคู่นี้ พวกเขาทั้งสองเพียงทำพิธีให้ครบถ้วนทว่ามิได้ร่วมเสพสังวาสกันอย่างที่ควรจะเป็น หลังจากหวงไป๋เฟิ่งอาบน้ำเสร็จนางก็ปีนขึ้นไปนอนยังเตียงกว้างหลังใหญ่ โดยที่คราแรกนางหัวใจวุ่นวายสับสนเป็นอย่างมาก ภายในใจก็หวังเล็ก ๆ ว่าคืนนี้เขากับนางอาจจะได้เป็นสามีภรรยากันอย่างแท้จริงก็ได้...แต่หลี่เหวินซานคือบุรุษที่รักษาคำพูดของตัวเองยิ่งชีพ เขาไม่เพียงแต่ไม่แตะต้องตัวนางแต่ยังเอาหมอนอิงมาขวางกั้นระหว่างพวกเขาเอาไว้ด้วย ส่วนตัวเองก็นอนหลับไปเลย โดยทิ้งให้หวงไป๋เฟิ่งนอนกระสับกระส่ายแต่เพียงผู้เดียว"ช่างเป็นคนที่รักษาคำพูดจริง ๆ"หวงไป๋เฟิ่งนอนพลิกตะแคงมองหน้าด้านข้างของหลี่เหวินซาน ใบหน้าคมเข้มสันกรามชัดเจน คิ้วกระบี่พาดเฉียงเหนือดวงตาที่หลับสนิทโดยที่นางนั้นจดจำดวงตาอันคมดุ ทว่ากลับแฝงความอ่อนโยนเอาไว้ได้อย่างชัดเจน ไล่สายตาลงมาที่จมูกโด่งเป็นสันกับริมฝีปากหยักหนา เครื่องหน้าของเขาคมเข้มถอดแบบท่านลุงหลี่หงจิ้นมิมีผิดเพี้ยน ร่างกายหรือก็สูงใหญ่กำยำล่ำสัน แม้มีอาภรณ์ปิดทับเอาไว้แต่นางคาดเดาได้จ

บทที่ 4คำเตือนของมู่เสี่ยวชิงหลี่ฉิงเซียวมาที่ห้องรับรองแขกด้วยสีหน้าไม่ดีนัก แม้นางจะสนิทกับสหายผู้นี้แต่ใช่ว่านางจะยอมให้เสียทุกอย่าง ตัวนางถูกสั่งสอนจากท่านพ่อและท่านแม่เป็นอย่างดีย่อมพอคาดเดาได้ในใจถึงการมาของสหาย"ฮุ่ยผิง เหตุใดเจ้าถึงมาหาข้าที่จวนวันนี้ เจ้าไม่รู้หรือว่านี่เป็นเรื่องไม่สมควรนัก""ขะ ข้าแค่คิดถึงเจ้าเท่านั้นเอง นี่ข้าก็เพิ่งกลับมาจากอารามนอกเมืองจึงเพิ่งทราบข่าวตอนที่มาถึงจวนของเจ้าแล้ว"'ชุนฮุ่ยผิง' บุตรีคนรองของเสนาบดีชุนกรมคลัง นางมีใบหน้างดงามหยาดเยิ้ม อายุเพียง 15 หนาวทว่าส่อเค้าความงามมิต่างจากผู้เป็นพี่สาวที่ล่วงลับไปแล้วเลย เพียงแต่นิสัยของนางค่อนข้างเอาแต่ใจมากไปเสียหน่อย ด้วยเป็นบุตรสาวคนเล็กที่มีแต่คนตามใจ คิดอ่านสิ่งใดก็ไม่รอบคอบนัก "ชุนฮูหยินไม่ได้บอกเจ้าหรือว่าจวนของข้าเวลานี้ไม่สะดวกรับแขก""เหตุใดเจ้าถึงได้มาตำหนิข้าเช่นนี้เล่า ท่านแม่ข้าก็เอาแต่สวดมนต์ไม่รู้เรื่องภายนอกนักหรอก ส่วนข้าก็เพิ่งกลับมาแล้วรีบตรงมาหาเจ้าที่นี่เลย ทำไมหรือ... แค่เจ้ามีพี่สะใภ้คนใหม่ก็ลืมเลือนสหายเช่นข้าไปใช่หรือไม่ ฮึก ๆ น่าเสียใจแทนพี่สาวผู้โชคร้ายของข้ายิ่งนัก นางต

บทที่ 6เจ้าต้าเฮยแสนพยศทั้งสองต่างจ้องมองกันอย่างไม่มีใครยอมใคร หลี่เหวินซานก็เป็นห่วงนางไม่อยากให้ถูกมองไม่ดีและกลัวจะเกิดอันตรายกับนางได้ ทว่าหวงไป๋เฟิ่งกลับมองว่าเขาต้องการกีดกันนางและเอ่ยวาจาจาบจ้วงไปถึงเสด็จพ่อ นางซึ่งเป็นบุตรสาวย่อมไม่ยอมให้ผู้ใดมาดูหมิ่นตัวเองและลามไปถึงเสด็จพ่อได้ การประลองครั้งนี้จึงได้บังเกิดขึ้น!"แต่ข้าคิดว่าแค่ประลองเฉย ๆ คงจะไม่สนุกเท่าไหร่นะเจ้าคะ""เจ้าต้องการอะไร""หากข้าสามารถเอาชนะทหารของท่านพี่ได้ ม้าเหงื่อโลหิตสีดำที่ผูกไว้ด้านข้างของเรือนข้าขอนะเจ้าคะ"ตอนที่นางเดินผ่านมาสะดุดตากับม้าเหงื่อโลหิตตัวนี้มาก ลำตัวแข็งแรงใหญ่โตสมบูรณ์น่าเป็นเจ้าของยิ่งนัก เสียดายที่มันมีเจ้าของอยู่แล้วซึ่งนางก็คิดว่าจะต้องเป็นสามีของนางอย่างแน่นอน เมื่อมีโอกาสจะได้ม้าตัวนี้มาครอบครองนางย่อมไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไป"ไม่ได้! ม้าตัวนั้นมันพยศมาก มีแค่ข้าที่ขี่ได้เท่านั้น" หลี่เหวินซานส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย"แล้วถ้าข้าสามารถขี่มันได้ ท่านพี่จะยอมให้ม้าตัวนั้นมาเป็นของเดิมพันครั้งนี้หรือไม่เจ้าคะ""เจ้าเอาแต่พูดว่าตัวเองจะชนะ แล้วถ้าเจ้าแพ้ข้าจะได้อะไรเล่า" เขาย้อนถา

บทที่ 8ชนะเดิมพันด่านแรกทั้งสองสามารถทำได้ดีถือว่าเสมอกัน ต่อไปจึงเป็นด่านที่สองที่จะต้องยิงผลผิงกั่วให้ได้อย่างน้อย 3 ลูก จาก 5 ลูก ครั้งนี้หวงไป๋เฟิ่งเป็นคนเริ่มก่อน นางยืดหลังตรงอย่างสง่างาม แล้วเล็งลูกธนูใส่ผลผิงกั่วที่ส่ายไปส่ายมาบนกิ่งไม้สูงที่ห่างออกไป 30 ผิง อย่างเยือกเย็นก่อนจะปล่อยลูกธนูให้พุ่งเข้าใส่ลูกผิงกั่วอย่างแม่นยำฟิ้ว ฉึก!หวงไป๋เฟิ่งสามารถยิงลูกผิงกั่วให้ตกลงพื้นได้ทั้งหมด สร้างความตกตะลึงให้กับทุกคนที่เฝ้ามองการยิงธนูของนาง เสียงตบมือพลันดังกึกก้องจากเหล่าทหารด้วยความชื่นชม"ฮูหยินน้อยช่างเก่งกาจนัก! สมแล้วที่เป็นบุตรีของชินอ๋อง" เจียงเฉียงเอ่ยชื่นชมจากใจจริง ตัวเขาเคารพผู้ที่มีฝีมือ แม้จะเป็นสตรีแต่เขาก็นับถือยิ่งนัก"รองแม่ทัพเจียงกล่าวชมเกินไปแล้วเจ้าค่ะ ฝีมือของข้ายังอ่อนด้อยนักเมื่อเทียบกับเสด็จพ่อและเสด็จแม่" "ถ่อมตัวเกินไปแล้ว" เป็นหลี่เหวินซานที่เอ่ยขึ้น เขามองดูนางด้วยความชื่นชมเล็กน้อย แต่คิ้วกลับกระตุกเมื่อเห็นนางส่งยิ้มให้กับรองแม่ทัพของเขาอยู่บ่อยครั้ง 'ไม่รู้จะยิ้มให้กันทำไมมากมาย ขัดหูขัดตานัก!'"ต่อไปก็ถึงคราวของข้าแล้วขอรับ" เจียงเฉียงก้าวไ