All Chapters of พ่ายรักฮูหยินตัวป่วน: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 10นึกถึงแต่เจ้ามังกรตัวนั้นหลี่เหวินซานหลับตาลงเพื่อรับการปรนนิบัติจากหวงไป๋เฟิ่ง นางบีบนวดไปทั่วบ่าแกร่งก่อนจะไล่ต่ำลงมาถึงขอบเอวหนาทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายลงมาก อาการปวดเมื่อยพลันหายไปในชั่วพริบตารู้สึกสบายตัวยิ่งนัก"ข้านวดเสร็จแล้ว ต่อไป เอ่อ... ข้าจะช่วยถูตัวให้ท่านพี่นะเจ้าคะ""อืม" เขาตอบรับในลำคอหวงไป๋เฟิ่งตักน้ำราดที่ตัวของเขาช้า ๆ แล้วจึงเอี้ยวตัวไปหยิบผ้าถูตัวมาถือไว้ในมือที่สั่นเทา เช่นเดียวกับหัวใจของนางที่เต้นแรงมิต่างจากมือเลย นางกลั้นใจค่อย ๆ เอาผ้าไปถูที่แผ่นหลังของเขา ก่อนจะเอื้อมมาถูที่หน้าอกแกร่งของเขาบ้าง ดวงตาคู่สวยพยายามจดจ่อที่มือของตัวเองเท่านั้น ทว่าสายตาของนางก็ยังเผลอก้มมองต่ำลงไปเบื้องล่างอยู่ดี"ถูจากทางด้านหลังเมื่อไหร่จะเสร็จ เดี๋ยวน้ำในถังก็เย็นก่อนพอดี" ดวงตาคู่คมทอดมองหวงไป๋เฟิ่งนิ่ง "อะ เอ่อ... รู้แล้วเจ้าค่ะ"หวงไป๋เฟิ่งขยับตัวมานั่งที่ด้านหน้าของเขา ใช้ผ้าถูบริเวณลำคอหนาแล้วไล้ลงมาที่หน้าอก ตลอดจนหน้าท้องแกร่งที่อุดมไปด้วยมัดกล้ามที่เป็นลอนสวยสะกดสายตาของนางยิ่งนัก นางจึงพลั้งเผลอถูบริเวณหน้าท้องของเขานานไปเสียหน่อย"หน้าท้องของข้าแดงหมดแ

บทที่ 12ความร้ายกาจของฮูหยินน้อยก่อนหน้านั้นชุนฮุ่ยผิงทั้งขู่ทั้งมอบเงินสินบนให้กับทหารที่เฝ้าหน้าประตูค่ายทหาร นางทำทุกวิถีทางกว่าจะสามารถเข้ามายังที่นี่ได้ มันช่างยากเย็นแสนเข็ญนัก ถ้าไม่ใช่เพราะอ้างชื่อหลี่ฉิงเซียวและเอ่ยถึงพี่สาวที่เป็นคนรักเก่าของหลี่เหวินซาน นางคงไม่สามารถเข้ามายังค่ายทหารนี้ได้ง่าย ๆ เป็นแน่ ทว่าตอนที่นางกำลังเดินเข้าไปหาหลี่ฉิงเซียวอยู่นั้น จู่ ๆ ได้มีฝูงผึ้งจากไหนก็ไม่รู้บินเข้ามาต่อยนางกว่ายี่สิบตัว "กรี๊ดดด! ช่วยด้วย ออกไปนะ กรี๊ดดด!"ชุนฮุ่ยผิงวิ่งหนีฝูงผึ้งที่เข้ามาต่อยนางทุกทิศทางด้วยความทุลักทุเล มือไม้ก็โบกอยู่เหนือหัวไล่ผึ้งที่แสนร้ายกาจให้ออกไป ทว่ากลับกลายเป็นการยุยงพวกมันเพิ่มเสียอย่างนั้น นางวิ่งหนีไปทั่วทุ่งกว้างด้วยความตกใจกลัว ใบหน้าที่เคยงดงามถูกผึ้งต่อยไปหลายตัว ผมเผ้าที่มวยเอาไว้เสียดิบดีพลันกระเซอะกระเซิงไปหมดแล้ว"คุณหนูชุนวิ่งไปที่ธารน้ำขอรับ เร็วเข้าขอรับ" นายทหารที่นำทางก็รีบเข้ามาช่วย น่าแปลกที่พวกมันไม่ได้ต่อยเขาเลย แต่กลับพุ่งเป้าไปที่ชุนฮุ่ยผิง นางวิ่งหนีด้วยความหวาดกลัวไปทางลำธารแล้วกระโดดลงไปทันที ตัวของนางจมหายไปกับสายน้ำที่เ

บทที่ 14หน่วยลาดตระเวนจวนตระกูลชุน'เสนาบดีชุนเจ๋อ' มองหน้าบุตรสาวที่หน้าตาดูไม่ได้จนลมแทบจับ เขาไต่ถามนางอยู่สองสามคำก็พอรู้แล้วว่าจะต้องเป็นฝีมือของท่านหญิงผู้นั้นเป็นแน่ ช่างร้ายกาจมิต่างจากมารดาของนางเลย "ฮือ ๆ ท่านพ่อ ท่านต้องไปเอาเรื่องนางนะเจ้าคะ ถ้าเกิดข้าเสียโฉมขึ้นมาจะทำอย่างไร" ชุนฮุ่ยผิงเขย่าแขนบิดาพลางร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร นางไม่ยอมเจ็บตัวฝ่ายเดียวแน่"ข้ารู้แล้ว เจ้าก็พักรักษาตัวให้หายก่อนเถิด แล้วข้าจะจัดการท่านหญิงผู้นั้นให้เจ้าเอง กล้ามาทำร้ายบุตรสาวของข้าก็ต้องรอรับผลที่จะตามมาด้วย ต่อให้นางมีเบื้องหลังเป็นวังชินอ๋องแล้วอย่างไร บัดนี้ตระกูลชุนของข้าก็ยิ่งใหญ่มิต่างกัน" ชุนเจ๋อพลันย้อนนึกไปถึงเรื่องราวเมื่อหลายสิบปีก่อน ตอนนั้นเขาถูกท่านพ่อผู้มีตำแหน่งแค่รองเสนาบดีคอยชักจูงให้แต่งงานกับหวังลี่จู เขาก็เห็นดีด้วยเพราะนางนั้นก็มีรูปโฉมมิธรรมดา ทว่านางกลับปฏิเสธเขาแล้วไปเข้าหาชินอ๋องเสียได้ สตรีเช่นนางก็แค่หวังในอำนาจเท่านั้นเอง ฉะนั้นแล้วตัวเขาจะพยายามปีนป่ายให้สูงขึ้นไปอีก ตอนนี้เขาได้เป็นถึงเสนาบดีกรมคลังแล้ว ต่อไปในภายภาคหน้าจะต้องมีฐานะที่สูงส่งกว่านี้ไปอี

บทที่ 16เป่าปากช่วยชีวิตหวงไป๋เฟิ่งใช้แขนข้างหนึ่งล็อกคอจากทางด้านหลังของหลี่เหวินซาน แล้วใช้มืออีกข้างแหวกว่ายน้ำเบา ๆ ประคองตัวเองไปตามกระแสน้ำที่ไหลเชี่ยวกราก นางพยุงตัวเองและเขาไปในน้ำด้วยความทุลักทุเล แต่ถึงกระนั้นนางก็ไม่ยอมปล่อยร่างของเขาให้จมไปกับกระแสน้ำเป็นอันขาด นางอาศัยแรงเชี่ยวของน้ำพาตัวเองและเขาไปตามทางของน้ำไหล เวลาผ่านไปไม่รู้นานเท่าไร่แต่นานยิ่งนักในความรู้สึกของหวงไป๋เฟิ่ง ในที่สุดทั้งสองก็มาถึงในจุดที่น้ำไม่เชี่ยวมากนัก นางจึงพาร่างที่สลบไปแล้วของหลี่เหวินซานขึ้นฝั่งด้วยความทุลักทุเลยิ่งนัก"โอ๊ย! เหนื่อยยิ่งนัก"ร่างที่เปียกโชกนั่งสั่นอยู่ชายฝั่งพร้อมกับร่างที่สลบไปแล้วของหลี่เหวินซาน หวงไป๋เฟิ่งนั่งพักให้หายจากความเหนื่อยล้าชั่วครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบเข้ามาดูอาการของหลี่เหวินซาน นางจับลูกธนูของเขาด้วยมืออันสั่นเทา อยากจะดึงออกก็เกรงว่าจะเป็นการทำให้ปากแผลกว้างขึ้น นางจึงดึงมีดสั้นที่ติดตัวตลอดเวลามาตัดก้านธนูให้สั้นลงเสีย"ท่านพี่ ท่านพี่เจ้าคะ ท่านรีบฟื้นขึ้นมาเถิด ฮึก ๆ"หวงไป๋เฟิ่งร่ำไห้ออกมาอย่างคนขวัญเสีย ยิ่งเห็นใบหน้าที่ขาวซีดของหลี่เหวินซานนางยิ่งเป็นกังว

บทที่ 18สองสามีภรรยาใจตรงกันหลี่เหวินซานลืมตาตื่นขึ้นมาในสายวันนี้ เขามองดูหวงไป๋เฟิ่งที่นอนหลับอยู่ข้างตัวด้วยความรู้สึกคันยุบยิบในหัวใจ'นี่นางดูแลข้าจนตัวเองหลับทั้งอย่างนั้นเลยหรือ'ฝ่ามือหนาเกลี่ยเส้นผมที่ตกลงมาปิดบังใบหน้าของนาง ใจบุรุษรู้สึกวูบไหวที่เห็นความเอาใจใส่ของนาง แม้คราแรกเขาตั้งมั่นว่าจะเห็นนางเป็นน้องสาวและจะไม่แตะต้องนางเป็นอันขาด ทว่าหลังจากได้รู้จักและใกล้ชิดกันมากขึ้นและตกอยู่ในอันตรายร่วมกัน เขารู้สึกได้ว่าตัวเองนั้นไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้วเขา... คงชอบนางเข้าให้แล้ว!"อื้อ... ท่านพี่ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ หิวหรือไม่ ข้าจะออกไปล่าสัตว์ให้เองเจ้าค่ะ" "ข้าทานผูเถาก็ได้ เจ้านอนก่อนเถิดยังง่วงมากใช่หรือไม่" "ง่วงมากจริง ๆ นั่นแหละเจ้าค่ะ ว่าแต่ท่านพี่ดีขึ้นแล้วหรือเจ้าคะ""อื้อ... ตัวไม่ร้อนแล้ว เจ้าลองจับดูสิ"หลี่เหวินซานยื่นใบหน้าคมเข้าไปใกล้หวงไป๋เฟิ่ง คราแรกเพราะยังง่วงงุนจึงยังไม่ได้รู้สึกอะไรนัก นางยื่นมือออกไปแตะหน้าผากของเขา "ไม่ร้อนจริง ๆ ด้วย ดีจังเจ้าค่ะ" หวงไป๋เฟิ่งกำลังจะถอนมือออกจากหน้าผากของหลี่เหวินซาน แต่แล้วนางก็ต้องสะดุ้งเมื่อสบกับดวงตาคมดุที่