Semua Bab เซี่ยชิงหลี ดรุณีเปลี่ยนชะตาพลิกอนาคต: Bab 51 - Bab 60

เสียงไม้กระทบพื้นดังขึ้นเบาๆ ประตูไม้บานใหญ่ก็เปิดออก แม่เฒ่าหวังในชุดผ้าสีหม่น ยืนมองคนกลุ่มนั้นด้วยใบหน้าเฉยชา ดวงตาของหญิงชราเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น…ทว่าไม่มีความอบอุ่นใดในสายตานั้น“อืม…กลับมาแล้วรึ”เซี่ยหลิงหยินยกยิ้มอย่างฝืนเฝื่อน“ท่านแม่...ข้า...ขอกลับมาอยู่ด้วยสักพักได้หรือไม่เจ้าคะ”แม่เฒ่าหวังไม่ตอบทันที สายตาหลุบลงมองสามีของบุตรสาว แล้วปัดสายตามองหลานชายที่ยืนหน้าจ๋อยอยู่ด้านข้าง“ไม่ใช่เจ้าพึ่งจะกลับไปรึ”คำพูดเรียบง่าย…ทว่าบาดลึก“ท่านแม่...ความจริง...ตอนนี้เราสิ้นทุกสิ่งแล้วไม่มีที่ไป...แม้แต่ข้าวจะกินยังไม่มี”แม่เฒ่าหวังหันหลังกลับช้าๆ เดินเข้าบ้านไปโดยไม่ตอบ บุตรชายของเซี่ยหลิงหยินแอบบิดปากอย่างดูแคลนกับท่าทางหยิ่งยโสของแม่เฒ่าหวัง ขณะที่อู๋จิ่งอวิ๋นเพียงยืนเงียบๆ ดวงตาไร้ประกายไม่กล้ามองแม้แต่ลูกของตนเองต่อมาเสียงแม่เฒ่าหวังดังขึ้นจากในเรือน“ในเรือนมีแค่กระท่อมมุงฟางกับหมอนเก่าๆ ...อยากอยู่ก็อยู่ แต่ถ้าใครคิดสร้างเรื่องอีก...ไสหัวออกจากเรือนของข้าไปซะ”เซี่ยหลิงหยินกัดฟันแน่น หลุบตาลงต่ำจากสตรีผู้เคยเหยียบหัวญาติพี่น้อง กลับต้องก้มหน้าอาศัยมารดาที่ตนเคยดูแคลนหลั

ต่อมาชายฉกรรจ์ห้าคนถูกจับแก้ผ้าและทิ้งไว้ริมทาง มือเท้าถูกมัดแน่นโดนเขียนป้ายผูกคอว่า“โจรลอบทำร้ายผู้อื่น”ชาวบ้านเริ่มมุงดู ส่งเสียงซุบซิบแพร่สะพัดไปทั้งเมืองไม่ต้องให้หญิงสาวสอบปากคำก็รู้ตัวผู้สั่งการ เซี่ยชิงหลีหลังจากลงมือทุบตีคนนางก็โยนพวกมันให้กับศาลาว่าการ มู่หรงหนานเฟิงและเซี่ยจื่ออี้เป็นผู้ฟ้องร้องโดยมีอาจารย์ใหญ่เป็นผู้รับรองคำให้การณ ศาลาว่าการเมืองหลิงหนานเสียงกระแทกตะบองไม้ดัง ปัง! กลางห้อง ผู้ดูแลคดีวัยกลางคน นั่งบนแท่นตัดสิน มองชายฉกรรจ์ห้าคนที่ถูกมัดแล้วนั่งก้มหน้ากองรวมกันตรงพื้นห้องเมื่อเห็นคนมากมายความกลัวเริ่มบังเกิดขึ้นในใจ เสียงของหนึ่งในห้า หลุดปากดังขึ้นด้วยความกลัวทั้งที่ยังมิได้เอ่ยถาม“พวกเรา...พวกเราแค่ทำตามคำสั่ง! ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบุรุษผู้นั้นเป็นใคร พวกข้าแค่รับเงินจาก...เซี่ยจิ่งเฉิง! แล้วทำงานที่เขาสั่งเท่านั้น ใต้เท้าอย่าประหารพวกเราเลยนะขอรับ โปรดไว้ชีวิตด้วย!!”ห้องพิจารณาคดีทั้งห้องเงียบกริบลงในฉับพลัน“...เซี่ยจิ่งเฉิง”เซี่ยชิงหลี ยกยิ้มบางๆ ไม่กล่าวคำใดแต่ในแววตาของนาง…เต็มไปด้วยคำตอบ เมื่อได้คำให้การจากกลุ่มอันธพาลทั้งห้า มือปราบก็ถูกส่งไป

เสียงมีดแทงทะลุผ่านเนื้อเลือดสาดกระเซ็นลงพื้นไม้ อู๋จิ่งอวิ๋นเบิกตาโพลงหยุดหายใจไปเสี้ยวลมหายใจ มือยกกุมหน้าท้องที่ถูกมีดทำครัวเสียบ ก่อนจะล้มลงช้าๆเซี่ยหลิงหยินยืนนิ่ง กายสั่นระริกดวงตาเบิกโพลงแต่ไร้จุดหมาย“เจ้าทำลายเรื่องดีดีของบุตรชายข้า เจ้าทำลายความรู้สึกที่ข้ามีต่อเจ้า เจ้าทำลายครอบครัวของเรา เจ้าทำลายทุกอย่าง!!...แม้กระทั่งความเป็นคนของตัวเอง!!”เสียงหยดเลือดตกลงบนพื้นไม้ดัง แหมะ...แหมะ...ร่างของอู๋จิ่งอวิ๋นนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น เซี่ยหลิงหยินยังยืนอยู่ที่เดิมเหมือนโลกทั้งใบหยุดเคลื่อนไหว และสิ่งที่แตกสลาย...ก็ไม่ใช่แค่ครอบครัวอีกต่อไป แต่มันคือ เศษซากสุดท้ายของศักดิ์ศรีที่ไม่มีวันกลับคืนได้อีกทว่านางได้ลืมไปแล้ว...จุดเริ่มต้นของหายนะทั้งหมดคือตัวนางที่ตามไประรานตระกูลหลี่ไม่หยุดหย่อน และผลสุดท้ายทั้งหมดคือสิ่งตอบแทนที่นางสมควรได้รับเซี่ยหลิงหยินถูกทางการจับตัวไปในข้อหาฆ่าคนตาย ส่วนแม่หม้ายหม่าก็ถูกแม่เฒ่าหวังขับไล่ออกจากเรือน เซี่ยจื่อยวนไม่ยอมให้นางจากไปจึงหนีออกจากบ้านตามไปอยู่กับนางบัดนี้ภายในเรือนตระกูลเซี่ยจึงเหลือเพียงสองคนคือแม่เฒ่าหวังและหลานชายอย่าง อู๋หยวนหลงต่อม

ที่หน้าประตูเรือนตระกูลหลี่เสียงกีบเท้าของม้าเคาะลงบนพื้นดินดังแผ่วเบา รถม้าคันโตที่บุนวมด้านในอย่างดีที่เซี่ยชิงหลีส่งมารับเซี่ยจื่ออี้และมู่หรงหนานเฟิงจอดรออยู่ที่หน้าเรือนตระกูลหลี่ ตัวรถทำจากไม้เคลือบสีเข้ม ผ้าม่านผืนหนาแขวนไว้เพื่อกันลมเย็นยังคงเปิดอยู่ เผยให้เห็นเงาร่างของชายหนุ่มสองคนที่กำลังเตรียมตัวออกเดินทางเซี่ยจื่ออี้ก้าวขึ้นรถม้าไปก่อน ส่วนมู่หรงหนานเฟิงตามขึ้นไปติดๆ ด้านหน้ารถม้ามีคนขับมากฝีมือ เขาคือคนของผู้เฒ่าเมิ่งที่ส่งไปตามอารักขาชายหนุ่มทั้งสองที่ฮุ่ยโจวและคนดูแลสัมภาระอีกหนึ่งคนก่อนที่รถม้าจะเคลื่อนตัวออกไป เซี่ยจื่ออี้ก็เปิดม่านแล้วโผล่หน้าออกมา มือข้างหนึ่งโบกให้ครอบครัวและชาวบ้านที่มาส่ง ส่วนอีกข้างยึดขอบหน้าต่างเอาไว้แน่น รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏบนใบหน้าหล่อเหล่า แม้ดวงตาจะซ่อนความกังวลไว้ลึกๆ“ท่านแม่... หลีเอ๋อ ข้าจะกลับมาพร้อมข่าวดี!”เสียงของชายหนุ่มดังชัดท่ามกลางสายลมยามเช้า ผู้คนในหมู่บ้านต่างพากันโบกมือตอบกลับด้วยรอยยิ้ม บ้างก็ส่งเสียงให้กำลังใจ บ้างก็เอ่ยอวยพรเสียงดัง และเสียงหนึ่งของผู้เฒ่าหลี่ร้องขึ้นว่า“เดินทางปลอดภัยนะลูกเอ๊ย!..ไม่ต้องห่วงแม่และน้อง

ขณะเดียวกันที่เรือนตระกูลหลี่ หญิงสาวได้แปรสภาพเรือนด้านหลังเป็นพื้นที่ทดลองเล็กๆ ที่มีเตาต้มเรียงอยู่สามจุด กระทะใบใหญ่ถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อย เครื่องมือกรองดินและผ้าห่อเกลือถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบน้ำจากแอ่งหินที่ลุงใหญ่ช่วยตักมาให้ก่อนหน้านี้ก็ถูกเก็บไว้ในโอ่งเคลือบ รอพร้อมสำหรับการต้มชุดใหม่ หญิงสาวค่อยๆ ก่อไฟ ทว่าในใจกำลังคำนวณต้นทุนรายได้ที่น่าจะทำกำไร“ดินเอียดราคาห้าเหวินต่อจิน...ใช้ดินเอียดสามสิบจินสามารถต้มเกลือได้ประมาณหนึ่งจิน เท่ากับว่าต้องจ่ายค่าดินเอียดไปหนึ่งร้อยห้าสิบ เหวิน หักค่าฟืนค่าแรง ก็ยังไม่เกินสองร้อยห้าสิบเหวิน ถ้าข้าต้มได้เกลือออกมาวันละสามสิบจิน แปรรูปให้เป็นเกลือบริสุทธิ์...แล้วขายในราคาหนึ่งจินต่อหนึ่งตำลึง...รวยแล้ว!”หญิงสาวพึมพำ พลางก้มจดลงในสมุดบันทึกเกลือสีขาวเป็นเกลือที่หาได้ยาก แน่นอนว่าย่อมทำให้ราคาสูงตามไปด้วย นางไม่เพียงแต่คิดเรื่องกำไร แต่นางกำลังวางระบบ ระบบที่ช่วยให้หมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้มีงานทำในฤดูว่างงาน และในอนาคตอาจกลายเป็นสินค้าเฉพาะถิ่นที่ไม่มีใครเทียบได้ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นไปอย่างราบรื่น ทว่าเซี่ยชิงหลีไม่รู้ว่าการจำหน่ายเกลือด้