All Chapters of จีบครับรับไหมเอ่ย: Chapter 81 - Chapter 90

บทที่ 49 ตัดสินอาการนิ่งอึ้งของคนตรงหน้าทำให้นทียิ่งแน่ใจ ว่าสิ่งที่เขาคิดไม่ผิดอย่างแน่นอน เขาขอวันเดือนปีเกิดจากภีมมาเรียบร้อยแล้วและแน่นอนว่านับอายุของลูกย้อนกลับไปตั้งแต่ตั้งครรภ์ต้องเป็นลูกเขาอย่างแน่นอนเหลือแต่ตรวจดีเอ็นเอเท่านั้น แต่จะมีประโยชน์อะไรในเมื่อดีเอ็นเอของลูกก็ชัดเจนอยู่บนใบหน้าอยู่แล้ว“ใบเฟิร์นกับใบบัวเป็นลูกของพี่ใช่ไหม” คำถามของเขาทำบุญญาคอแห้งผาก ไม่มีคำพูดปฏิเสธหลุดจากริมฝีปากของคนตรงหน้านั่นยิ่งเป็นการตอกย้ำว่าสิ่งที่เขาคิดเป็นเรื่องจริงบุญญาพยักหน้ารับช้า ๆ“ทำไมเธอไม่บอกพี่” นทีจ้องมองผู้หญิงตรงหน้านิ่ง หากบุญญาจะสังเกตสักนิดจะเห็นว่าขอบตาเขาดำคล้ำกว่าทุกวันเพราะเมื่อคืนไม่ได้นอน เฝ้าแต่คิดถึงเหตุผลมากมายที่เธอไม่ยอมบอกเรื่องลูก“เธอใจร้ายมากรู้ไหม เธอไม่เคยคิดจะบอกพี่เลยใช่ไหม” น้ำตาลูกผู้ชายถูกฝ่ามือหน้าเช็ดออกอย่างลวก ๆ“ไม่ใช่นะคะ”“เพราะพี่ไม่มีดีพอจะเป็นพ่อของลูกเธอใช่ไหม” คำถามที่มาพร้อมคำตัดพ้อ ไม่ใช่แค่คำพูดเท่านั้นที่ตัดพ้อเธอ แม้แต่สายตาของเขาก็เช่นกันที่ตัดพ้อเธอ“ไม่...”“พี่แม่งเลวมากใช่ไหม เธอเกลียดพี่ขนาดนั้นเลยเหรอ”“ไม่ใช่นะ”“ไม่ใช่อย่า

‘เดี๋ยวลุง…ไป’ ปลายสายเสียงตะกุกตะกักในจังหวะที่เรียกตัวเองว่า ‘ลุง’ หากแต่ใบเฟิร์นไม่ได้สังเกตด้วยเพราะเป็นห่วงแม่เกินกว่าจะจับสังเกตได้เพียงไม่นานร่างบางของบุญญาก็มาถึงโรงพยาบาลอย่างปลอดภัย โดยมีสมหมายเป็นพลขับและนทีอุ้มบุญญาไว้ส่วนสองสาวก็นั่งรถตู้นั้นมาด้วยในระหว่างที่อยู่ในห้องตรวจฉุกเฉินนั้นเอง พนักงานของโรงพยาบาลก็ถามหาญาติคนไข้ นทีจึงพาใบเฟิร์นเดินไปจัดการเอกสารต่าง ๆ แม้ลูกของเขาจะอายุยี่สิบแล้วแต่เพราะไม่เคยได้จัดการเรื่องพวกนี้ทำให้ไม่ค่อยถนัดนักแพทย์แจ้งว่าเวลานี้ยังเยี่ยมไข้ไม่ได้ คนไข้ยังคงหลับอยู่ หมอได้ให้น้ำเกลือเพื่อลดความอ่อนเพลียและรอห้องพักให้ว่างก่อนจะส่งคนไข้เข้าห้องพักตามที่ญาติคนไข้ได้จองไว้“กินข้าวกันหรือยัง” นทีเอ่ยถามเมื่อเวลาเกือบบ่ายโมง เด็กทั้งสองส่ายหน้าอาหารเริ่มมาเสิร์ฟแต่ทั้งสามก็ยังคงเงียบ ต่างคนต่างแอบลอบมองกันและกัน ลูกเขามีหน้าตาคล้ายเขาแทบจะโขกออกมา ทำไมเขาไม่สังเกตเห็น ทำไมเขาไม่เอะใจเลยสักนิด ไม่ว่าเวลาไหนเขาก็ไม่เคยสังเกตเห็นอะไรเลย เหมาะสมแล้วที่บุญญาไม่ให้เขาเป็นพ่อของลูกเธอ เพราะเขามันไม่คู่ควร“กินกันเถอะ” นทีเอ่ยชวนเมื่อเห็นว่าสองสา

“คือ...คือ...” ท่าทางอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ของแม่ทำให้ทั้งสองยิ่งสงสัยว่าสิ่งที่แม่ต้องการบอกคืออะไร“แม่ท้อง” ในที่สุดบุญญาก็พูดออกมาได้“สุดยอด!!!” เป็นเสียงของใบเฟิร์นอีกเช่นเคย โดยที่สองแฝดหันไปมองคนหูแดงอย่างนที เพิ่งรู้ว่าสี่สิบไม่สะดวกแก่ก็พ่อแม่ของเธอนี่แหละ“เราสองคนโอเคไหม” นทีห่วงความรู้สึกของลูกฝาแฝดที่อยู่ ๆ ก็จะมีน้องในวัยยี่สิบ“โอเคอยู่แล้วค่ะ บัวอยากมีน้อง” ใบบัวรีบตอบ บทจะได้น้องก็ได้ทั้งน้องสโนว์และน้องเล็กในท้องแม่“สโนว์มีน้องแล้วสิเนี่ย เตรียมหัวเน่าได้เลยเจ้าสโนว์”คำพูดของใบเฟิร์นเรียกเสียงหัวเราะจากคนทั้งห้อง ในช่วงบ่ายของวันหลังออกจากโรงพยาบาล นทีพาทั้งสามแวะที่ตัวอำเภอวังน้ำเขียว“มาทำไมคะ” บุญญาขมวดคิ้วอย่างไม่แน่ใจว่าพวกเธอมีธุระอะไรกันที่นี่“มาจดทะเบียนสมรส” คำพูดของนทีไม่ใช่แค่บุญญาเท่านั้นที่ตกใจ สองสาวเองก็ตกใจเช่นเดียวกัน“พี่อยากทำให้มันถูกต้อง สองสาวจะได้มีพ่อ ถึงจะมีช้าไปหน่อยก็ไม่เป็นไรนะ” พ่อยังทิ้งคำพูดติดตลกให้สองแฝดหัวเราะชอบใจ“สวัสดีครับคุณที” เดินเข้ามาในอำเภอเพียงเล็กน้อยก็มีผู้ชายใส่สูทแต่งตัวดีท่านหนึ่งเข้ามาไหว้พ่อของเธอย่างนอบน้อม“สวัสดีครับ”

“อะไรนะคะน้านา!” เสียงของใบเฟิร์นทำให้ทุกคนต้องหันไปมองไม่เว้นแม้แต่สมหมาย“เกิดอะไรขึ้นครับ คุณหนู” สมหมายถามอย่างตื่นเต้น“น้านาค่ะ ก๊อกน้ำที่บ้านมีปัญหาค่ะ ไม่รู้น้ำจะท่วมบ้านไหม” ใบเฟิร์นทำหน้าตาตกใจ“ทำไงดีเฟิร์น” ใบบัวเองก็น้ำเสียงร้อนรนไม่ต่างกัน“นั่นสิทำไงดี” พี่สาวฝาแฝดก็ร้อนรน ทั้งสองแอบมองทางสมหมาย“เดี๋ยวน้าแวะไปดูนาก่อนนะครับ คุณหนูถ้าดึกมากอย่าลืมเข้าบ้านนะครับ” สมหมายรีบร้อนเดินจากไปคาดว่าอีกไม่นานคงถึงรีสอร์ตของบุญญา“ก๊อกน้ำเสีย น้ำท่วมบ้าน” พายุทวนปัญหาที่ใบเฟิร์นพูดก่อนหน้านี้ ไม่มีความสมเหตุสมผลด้วยประการทั้งปวง“ขึ้นมาค่ะพี่หมอยุ ขึ้นได้ไหมคะ จับมือเฟิร์นไหมคะ” ใบเฟิร์นอยู่บันไดขั้นสูงกว่ายื่นมือให้พี่หมอพายุสุดหล่อจับ“ไม่เป็นไรครับ พี่ขึ้นได้ค่ะ” ได้ยินคำปฏิเสธแสนหวานนั้นใบเฟิร์นก็แอบเบะปากเล็กน้อย หวงตัวสุด ๆ ถ้าไม่หล่อ ไม่หอม ไม่ขาวอมชมพูนะ ใบเฟิร์นจะไม่สนใจหรอกแต่เพราะทั้งหมดที่ใบเฟิร์นชอบอยู่บนตัวพี่หมอพายุไง ใบเฟิร์นก็เลยต้องจีบเมื่อขึ้นมาถึงบ้านต้นไม้ ตรงกลางลำต้นเป็นบ้านหลังเล็กขนาดหนึ่งห้องสามารถนอนข้างในนั้นได้ประมาณสองถึงสามคน ส่วนรอบที่ทำยื่นออกมาเ

“ฝันดีนะคะ พี่ไปอาบน้ำก่อนคิดถึงนะครับ” ภีมบอกแฟนสาวเมื่อเห็นว่าพายุเดินกลับขึ้นมาชั้นสองด้วยท่าทางกระย่องกระแย่ง“เป็นไรวะ”“ไม่มีเครื่องทำน้ำอุ่น แล้วในโอ่งอย่างเย็น หรรมกูหดเหลือเท่านิ้วก้อยเท้าแล้วเนี่ย” พายุบ่นยืดยาวจากนั้นก็ยัดตัวเข้าใต้ผ้าห่ม“เชี่ย! อาทีแม่งเล่นแรงวะ” ภีมบ่นหันไปมองเพื่อนแล้วไม่อยากหดเหลือเท่านิ้วก้อยเท้า ภีมจึงเอ่ยเบา ๆ“กูไม่อาบได้ไหมวะ”“ส้นตีน!”ได้ยินคำพูดแสนรักษาน้ำใจจากคุณชายคนสะอาดแล้วภีมก็ต้องรีบลงจากชั้นสองไปยังห้องน้ำชั้นล่างทันที ห้องน้ำก็ดูดีทำไมไม่มีเครื่องทำน้ำอุ่น ยังดีนะที่มีไฟฟ้าให้ใช้ตั๊กแก๊!“ไอ้ห่ายุ!!! ช่วยกูด้วย!” เสียงร้องของตุ๊กแกทำคุณหมอจากเมืองกรุงหดยิ่งกว่าการอาบน้ำ เวลานี้หรรมที่ว่าน่าจะเหลือแค่เท่าปลายนิ้วก้อยเด็ก เช้าวันใหม่ นทียิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างพอใจเมื่อได้กลั่นแกล้งแฟนของลูกสาวได้ ความหวงลูกสาวอยู่ ๆ ก็เกิดขึ้นโดยอัตโนมัตินี่คงเกิดกับพ่อทุกคนใช่ไหม “ลูกมาฟ้องว่าพี่แกล้งหมอภีมหมอยุ” “เปล่าสักหน่อย” นทีปฏิเสธสิ่งที่เมียรักว่าเสียงสูงทะลุเพดาน ใครแกล้งมันกันไม่มีหรอก “แล้วทำไมต้องให้ไปนอนท้ายร