บททั้งหมดของ EVIL LOVE รักร้ายนายเดิมพัน: บทที่ 21 - บทที่ 30

ตัดภาพมาที่ตอนเช้า"เราจะแบ่งหน้าที่ทำงานออกเป็นสามโซนด้วยกันนะคะ พวกผู้ชายทุกคนจะเป็นการซ่อมแซมอาคารที่ชำรุดทุกอาคาร ส่วนผู้หญิงก็จะแบ่งมาช่วยพวกผู้ชายครึ่งหนึ่ง อีกครึ่งก็จะเป็นการทำความสะอาดข้างในห้องเด็กๆ แล้วพี่ขอทีมสวัสดิการสักหกเจ็ดคนนะคะ คอยเสิร์ฟน้ำด้านนอก พี่ประกาศไปแล้วในรายชื่อว่าแต่คนต้องทำอะไร ถ้าเข้าใจกันแล้วก็แยกกันทำตามหน้าที่เลยนะ เชิญค่ะ" พี่น้ำขิงว่าจบทุกคนก็สลายกันไปทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย โดยฉันและพลอยมีหน้าเป็นทีมสวัสดิการคอยเสิร์ฟน้ำอยู่ข้างนอก ซึ่งไม่ว่าจะหน้าที่อะไรฉันทำได้หมดอยู่แล้ว แต่คนที่กำลังบ่นโอดโอยตอนนี้คงจะเป็นคนข้างๆ ฉันนี่แหละ บ่นว่าปวดหัวตั้งแต่ตื่นนอนตอนเช้า มีสาเหตุเดียวเลยค่ะนั้นคือ…แฮงค์"ไม่น่ากินเยอะเลยยัยพลอย" มือบางนวดขมับระหว่างที่กำลังเดินไปทำหน้าที่ ซึ่งตอนนี้พวกเราต้องไปยกคูลเลอร์น้ำออกมาจากห้องเก็บของของโรงเรียน ยัยพลอยก็ยังบ่นอุบไม่หยุดเลย"วันนี้ฉันจะรอดไหมเนี่ย เดินปกติยังเซเลย ให้เดินเสิร์ฟน้ำเนี่ยนะ ตายๆ""งั้นก็รอชงอย่างเดียวก็ได้ เดี๋ยวเราเดินไปเสิร์ฟเอง แต่ตอนนี้ช่วยเรายกคูลเลอร์ก่อน เรายกไม่ไหว" พอฉันบอกแบบนั้นพลอยก็รีบ

เขาวางแก้วน้ำกลับมาที่ถาดเดิม ก่อนที่จะยื่นมือไปถอดหมวกที่อยู่บนหัวตัวเองแล้วใส่ลงมาที่หัวฉันแทน"พี่เวกัสทำอะไรคะ?" ฉันเอี่ยวหัวหลบมือใหญ่ แต่ก็ไม่ทันเพราะตอนนี้เขาโยกหัวที่ใส่หมวกให้ฉันเรียบร้อยแล้ว"หน้าเธอแดง อากาศคงร้อน ใส่ไว้" หลังจากที่พูดจบเจ้าของใบหน้าหล่อก็ยิ้มออกมา ให้ตายเถอะ…ฉันไม่ได้หน้าแดงเพราะอากาศที่ร้อนจัด แต่ฉันหน้าแดงเพราะเขาต่างหาก ยิ่งรอยยิ้มที่หาดูยากเมื่อครู่ยิ่งทำให้ฉันหน้าร้อนหูร้อนไปหมด ฉันรีบใช้มือเดียวปิดหน้า เบือนไปมองทางอื่นไม่ให้เขาเห็นว่าฉันกำลังหน้าแดงกว่าเดิม"เป็นอะไร ร้อนมากเหรอ?" พี่เวกัสก้มมาถามฉันใกล้ๆฉันกำลังจะเป็นเพราะพี่ยื่นหน้ามาใกล้ๆ นี่แหละ -///-"ปะ เปล่าค่ะ ข้างบนนั้นร้อนกว่านี้นะคะ พี่เอาไปใส่…""พี่ไม่เป็นไร" ฉันพูดไม่ทันจบพี่เวกัสก็รีบพูดแทรก เขาขยี้หัวฉันเบาๆ แล้วยิ้มให้ช็อตนี้นิชาสามารถตายได้เลยนะ ทำไมเขาถึงขยันทำให้ฉันหลงขนาดนี้กัน"งะ งั้นนิไม่กวนแล้ว ไปนะคะ" ฉันรีบหมุนตัวหนี ขืนยังอยู่นานๆ พี่เขาคงรู้ว่าฉันกำลังเขินจนแทบจะมุดดินบนดอยนี้ให้ได้เลย"เจอกันตอนทานข้าวครับ" ฉันส่งมือโอเคให้เขา สับเท้าหนีด้วยหัวใจที่เต้นโครมคราม และรอย

ระยะเวลาผ่านไปหลายสัปดาห์ฉันกับพี่เวกัสก็ยังตัวติดกันตลอด เขามารับส่งฉันไปมหาวิทยาลัย แถมตอนนี้ยังเพิ่มเวลามารับมาส่งฉันไปทำงานพาร์ทไทม์อีก ฉันรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่สุด ราวกับมีราชรถรูปหล่อเป็นของตัวเองเลยครืดดดดด ~ฉันรีบละสายตาจากเจ้าทิกเกอร์ลูกชายสุดรักที่กำลังนอนอ้อนอยู่บนตัว ก่อนที่จะรีบเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือพร้อมกับรอยยิ้มที่ยังบานหวานบนใบหน้ากดรับปลายสายที่เป็นพี่ชายทันทีพี่นาวิน"คิดถึงน้องเหรอคะ"รีบกรอกเสียงหวานเอาใจอันดับแรก ช่วงนี้ทำงานเรียนสลับกันแบบนี้ ไม่ค่อยมีเวลากลับบ้านต้องรีบใช้ลูกอ้อนก่อนที่พี่นาวินจะถือโอกาสบ่นฉันก่อน(ไม่ต้องอ้อน พี่รู้นะว่ากำลังหนีความผิด)"แหะ! รู้ทันสะแล้วพี่ชายเรา"(ไม่ได้จะโทรมาบ่น)"ไม่บ่นแล้ว มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ? โทรมาแต่เช้าเลย"(Happy Birthday น้องสาวสุดที่รักของพี่) ทันทีที่พี่นาวินบอกฉันก็รีบผละใบหน้าออกมาดูหน้าจอโทรศัพท์เพื่อดูวันที่ วันนี้วันเกิดฉันเหรอ…ลืมไปเสียสนิทเลย(เงียบแบบนี้ลืมใช่ไหม) พี่นาวินกรอกเสียงพูดต่อ พี่ชายคนนี้รู้ทันฉันทุกอย่างเลย รู้ดีกว่าเจ้าตัวอย่างฉันอีก"จริงด้วย ถ้าพี่วินไม่โทร นิลืมแน่ๆ เลย" ฉันตอบเ

ฉันนั่งนิ่งแล้วปรายตามองบรรยากาศรอบๆ ผับหรู ที่นี่แปลกใหม่สำหรับฉันเพราะไม่เคยเข้ามาเลยสักครั้ง ใช่เพราะวันนี้ฉันพึ่งอายุครบยี่สิบบริบูรณ์ สำหรับคนทั่วไปคงไม่แปลกที่การมาที่นี่จะเป็นครั้งแรกที่ฉันเคยมา แต่สำหรับเพื่อนสนิทอย่างยัยพลอยและพี่สาวฉันไม่ใช่เลย นางเม้าท์มาตลอดทางว่านางสองคนเข้าครั้งแรกตอนอายุสิบเจ็ดสิบแปดแล้ว ถามว่าเข้ามาได้ยังไงก็เพราะแอบเข้าร้านที่เขาไม่เข้มงวดในการตรวจบัตร รู้จักกับเพื่อนของเจ้าของผับบ้างก็เลยได้เข้าอยู่บ่อยๆ"ไม่ต้องกลัว พวกฉันไม่ให้ใครทำอะไรแกหรอกหนา" เพื่อนสนิทตัวดีของฉันรีบพูดเมื่อเห็นใบหน้าของฉันเป็นกังวล ไม่รู้สิอาจจะเพราะฉันไม่เคยมา บวกกับไฟสลัวๆ ของที่นี่ทำให้รู้สึกไม่เป็นตัวเองเอาสะเลย"เรายังไม่บอกพี่นาวินเลย" หลังจากที่รู้ฉันก็โดนลากเข้ามาในรถแล้วมาที่นี่ ไม่มีเวลาขออนุญาตพี่นาวินเลย"หยุดๆ ถ้าแกบอกได้กลับบ้านแน่" ยัยพลอยรีบยึดโทรศัพท์ฉันไว้กับตัว"ไม่เป็นไรหรอก แค่วันเดียวเอง พี่นาวินไม่รู้หรอก" พี่สาวตัวแสบอีกคนก็รีบพูดสมทบ ถ้าพี่นาวินมารู้ทีหลังมีหวังว่าฉันโดดเชือดแน่ๆ"แต่ว่า…""นี่ยี่สิบแล้วนะ เปิดหูเปิดตาบ้าง""ก็ได้" สุดท้ายฉันก็ต้องยอม

"พร้อมทักทายมันหรือยังครับ" ฉันค่อยๆ พยักหน้าช้าๆ ตอบพี่เวกัส ถึงตอนนี้ฉันชักไม่แน่ใจแล้วว่าฉันควรไปต่อหรือเปล่า แต่ถึงฉันอยากจะถอยกลับไปยังไงคนตัวสูงก็คงไม่ปล่อยฉันแน่ ฉันถึงต้องพยักหน้าตอบเขาด้วยสายตาที่สั่นระริก แล้วจ้องมองการกระทำของร่างสูงที่กำลังหยิบซองอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนที่จะเห็นว่าเขาก้มลงไปใส่กับแก่นกายฉันถึงเข้าใจว่าสิ่งที่เขาฉีกกับปากเมื่อครู่คือ…ถุงยางอนามัย"อะ อื้ออ จะ เจ็บ…" ทันทีที่ความใหญ่โตค่อยๆ ดันเข้ามา เรียวปากฉันสั่นไหวร้องบอกพี่เวกัสพร้อมกับดันมือเขาออก ตอนนี้แก่นกายของเขาเข้ามาได้แค่ปลายหัวบาน แต่สร้างความเจ็บร้าวจนฉันน้ำตาปริ่มรีบหยุดมือเขาไว้อย่างทำใจไปต่อไม่ได้"พี่บอกแล้วไงว่าพี่หยุดไม่ได้" พี่เวกัสตวัดสายตามามองฉัน เขาก็คงเริ่มหมดอารมณ์เมื่อเห็นว่าฉันเอาแต่ยื้อไม่ยอมให้เขาได้ทำต่อ"นะ นิ…""อดทนนะครับ อีกนิดเดียวคนดี" คำพูดสุภาพของเขาเริ่มทำให้ฉันกลับมามีแรง ฉันพยักหน้าให้พี่เวกัสอีกครั้ง จนเราสบสายตากันชั่วครู่แล้วตัดสินใจทำอะไรบางอย่างลงไปปึก!"กรี๊ดดดดด อุ๊บ…" ฉันกรีดร้องพร้อมกับตาที่เบิกโพลง น้ำตาซิบไหลจากหางตาด้วยความเจ็บปวด ร่างกา