บททั้งหมดของ เดิมพันรักมาเฟีย (Bet On Love) : บทที่ 41 - บทที่ 50

Ep.30 เพื่อนเเซวไม่หยุด หญิงสาวขอตัวไปอาบน้ำอาบท่าก่อนเพราะเธอรู้สึกเหนียวตัว ส่วนมาเฟียหนุ่มนั่งบนโซฟาใกล้กับปลายเตียงก่อนที่จะยกมือถือขึ้นมาเปิดเน็ตเพื่อเช็คดูงาน ติ๊ง~ ติ๊ง~ ทว่าเเชทกลุ่มของเดอะเเก๊งดันเด้งขึ้นมา มือหนาจึงกดเข้าไปอ่านว่าเพื่อนส่งข้อความอะไรกัน เรื่องสำคัญหรือเปล่า เเต่พอได้เห็นข้อความเท่านั้นเเหละ ความอยากกระโดดถีบหน้าเพื่อนคนละทีสองทีเรียงกันทั้งสี่ตัวก็ผุดขึ้นมาทันที สิ่งที่เพื่อนพูดคุยกันในเเชทมันเกี่ยวข้องกับเขาโดยตรง เเละภาพที่เห็นชายหนุ่มกำลังจับมือถือเเขนกับหญิงสาวก็คือตัวเขากับคุณหมอสาวนั่นเอง เขาไม่คิดว่าไอ้เพื่อนเจ้าเล่ห์มันจะกล้าเเอบถ่ายรูปเเล้วส่งลงเเชทกลุ่มเเบบนี้ สรุปว่าทุกคนรู้กันหมดว่า...เขาอยู่กับหญิง Scorpion: [ส่งรูปที่หนึ่ง] [ส่งรูปที่สอง] Scorpion: รู้สึกคุ้นไหมพวก? เขาหวานกันมากเลยนะเว้ยพวกมึงงงง มีจับมือถือเเขนกันด้วยวะ ตะมุตะมิอ่า555 Dragon: สัส! เร็วเกินคาด ตดยังไม่หายเหม็นเลย555 Eagle: ไอ้หมาป่าเจ้าเล่ห์ มึงเเม่งร้ายกว่าที่กูคิดไว้เยอะเลยวะ หมั่นไส้คนชอบกลืนน้ำลายตัวเอง Hawk: มึงจับเธอกินเเล้วใช่ไหมวะ? Scorpion: กูว่าจับกินเเล้ว

Ep.32 เปิดตัวเเรงมาก "จริงเหรอ!?" ทุกคนถามกลับพร้อมกันอย่างไม่อยากจะเชื่อ เเล้วมันไม่น่าเชื่อตรงไหนกันอ่ะ "อะ อืม" ฉันก็ตอบกลับเสียงสั่น ๆ "ไม่จริง" เสียงใครบางคนที่ฉันคุ้นเคยเป็นอย่างดีตอบกลับมาซึ่งมันดังมาจากทางด้านหลังของฉัน ฉันถึงกับชะงักเนื้อตัวชาวับ เเขนขาไร้เรี่ยวเเรง ขออย่าให้เป็นเขาเลย ตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมเจอเขาจริง ๆ ฉันจึงหันหลังไปมองอย่างช้า ๆ ฮือ~ "คะ คุณคลาร์ก0_0/ คุณบลูเซนโซ่0_0" ทั้งฉันเเละเพื่อนร่วมงานต่างพากันเรียกชื่อของคนตรงหน้าด้วยความตกใจ ฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะตามฉันมาด้วย เพราะเมื่อเช้าฉันนั่งรถมากับเขา พอเขามาส่งฉันเสร็จรถคันหรูสัญชาติยุโรปก็เเล่นออกไปจากโรงพยาบาล เเล้วทำไมเป็นเเบบนี้ไปได้ ฉันยังคงยืนตัวเเข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก ปากก็พูดอะไรไม่ออก เเละไม่รู้ว่าจะพูดอะไรจนคุณคลาร์กพูดมันออกมาก่อน "เธอลืมโทรศัพท์นะ" "โทรศัพท์?" ฉันรีบล่วงดูโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายข้างก็ไม่เจอโทรศัพท์จริง ๆ ด้วย เเสดงว่าลืมหยิบใส่กระเป๋ามาด้วย "เอาไปสิ" คุณคลาร์กยื่นโทรศัพท์มาให้ฉัน ฉันจึงรับมาเเล้วหย่อนใส่กระเป๋าสะพายใบโปรด พอฉันเงยใบหน้าขึ้นมาคุณคลาร์กก็ยังยืนอยู่ที่เดิมมองหน้าฉ

Ep.34 หมาป่าหิวกระหาย NC+++ 1/2 "ไม่ไหวเเล้วเว้ยยย!!!" ในที่สุดคุณคลาร์กก็หมดความอดทนอดกลั่น พรึ่บ!!! เเคว่ก!!! "ว้าาาย!!! คุณคลาร์ก0_0" ฉันอุทานร้องเสียงหลงดังลั่น เพราะทุกอย่างมันเกิดขึ้นไวมากหลังจากวาจาที่แสนสุดจะทนของคนหื่นกระหาย เขาก็จับตรึงชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อนของฉันขึ้นมาไว้เหนือเอวคอดให้ก้นงามงอนโชว์สะพรั่งเหมือนดอกไม้แย้มบานในยามเช้าก่อนจะทำการอุกอาจฉีกกระชากแพนตี้สีดำของฉันจนขาดสะบั้นไม่เป็นชิ้นดีแล้วสะบัดทิ้งลงพื้นอย่างไม่สนใจ "ฉันจะเสียบตอนนี้" พรึ่บ! หลังจากนั้นคุณคลาร์กก็กลับมาจัดการถอดเข็มขัดราคาแพงของเขาแล้วโยนทิ้งขว้างลงบนพื้นอย่างแรงดังแป๊กเหมือนไม่สนใจราคาของมันก่อนจะรูดซิปกางเกงถลกลงมาที่หัวเข่าจนเจ้างูยักษ์เด้งผงาดออกมาชนเข้าที่แก้มก้นอันกลมกลึงของฉันพานทำให้รู้สึกเสียววาบไปชั่วขณะ ฉันหันหลังเพื่อไปมองว่าคนหื่นกระหายกำลังทำอะไรก็เห็นว่าเขากำลังถ่มน้ำลายใส่ฝ่ามือหนาก่อนจะนำมาชะโลมที่ท่อนรักแข็งชันให้ทั่วทั้งลำแท่งขนาดใหญ่โดยเฉพาะที่ส่วนหัวเห็ดบานแดงก่ำฉ่ำน้ำ ฉันมองดูการกระทำของเขาด้วยหัวใจที่เต้นแรงระรัวนึกว่าฟ้าร้องที่อกด้านซ้ายซะอีก จากนั้นคุณคลาร์กก็เงยใบห

Ep.35 โรเเมนติกโรเเมนใจ 1/2 ฉันรู้สึกตื่นตัวพร้อมกับหาวนอนงัวเงียเหมือนเด็กน้อยโดยที่ไม่ได้ยกมือขึ้นปิดปาก เเต่พอลืมตาขึ้นมาเท่านั้นเเหละ ฮือ~ ฉันทำอะไรลงไป ขอย้อนเวลาเมื่อกี่กลับคืนได้ไหม คุณคลาร์กเห็นหมดเลยว่าฉันหาวนอนเหมือนเด็ก มันจะดูน่าเกลียดไหมเนี่ย เพราะตอนนี้ดูเหมือนว่าเราสองคนกำลังนอนอยู่บนเตียงนอนขนาดกว้าง ฉันนอนหนุนเเขนเเกร่งเเทนหมอนส่วนอ้อมเเขนของฉันกำลังโอบกอดลำตัวหนาอยู่โดยที่ไม่รู้ตัว คุณคลาร์กก้มเล็กน้อยมองใบหน้าฉันไม่ละไปไหนปลายคางได้ทรงของเขาเกยอยู่บนหัวทุยของฉัน หรือเขาคงจะอึ้งอยู่ที่เห็นฉันหาวนอนน่าเกลียดเเบบนั้นออกมาให้เขาเห็น "อ่ะ เอ่อ ตื่นนานเเล้วเหรอคะ?" ฉันเเสร้งทำเป็นถามกลบเกลื่อนเรื่องหาวนอนหวังทำลายบรรยากาศที่น่าอายเมื่อกี่นี้ หวังว่าคุณคลาร์กจะไม่รังเกียจหน้าตาตอนตื่นนอนของฉันนะ "อืม" คุณคลาร์กขานตอบเสียงเรียบ "เอะ นี่มัน...ไม่ใช่เพนต์เฮาส์คุณหนิคะ" พอฉันกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องก็รู้สึกว่าห้องนี้ไม่ใช่ห้องที่เพนต์เฮาส์ของคุณคลาร์ก เเล้วมันคือที่ไหนกัน "ลืมไปเเล้วหรือไงว่าเราเอากันจนหมดเเรงเเล้วหลับไป" ">⁠.⁠พอเเต่ว่าเราสองคนนอนเปลือยกายใต้ผ้าห่มอุ

Ep.36 เซอร์ไพรส์! 1/2 กาลเวลาเปลี่ยนผันไปฤดูกาลแล้วฤดูกาลเล่าจนแปรเปลี่ยนไปเดือนใหม่ซึ่งเป็นเดือนสุดท้ายของปีก่อนที่จะกลายเป็นปีใหม่ที่ผู้คนต่างก็ปรารถนาให้ชีวิตของตนนั้นสดใสยิ่ง ๆ ขึ้นไปกว่าเดิม เช้าวันเสาร์แสนสงบสุขมีสายลมเย็น ๆ พัดโชยมาผ่านทางระเบียงห้องนอนพลางนำพากลิ่นหอมละมุนของดอกไม้งามนานาชนิดเข้ามาด้วย หญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวยหวานดุจนางฟ้าก็ไม่ปานกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์ เธอยิ้มและหัวเราะคนเดียวอย่างมีความสุขอยู่บนโซฟาขนาดกว้างใกล้กับปลายเตียงนอนในวันที่ไม่ต้องไปทำงาน "คิก ๆ~ น่ารักจัง อยากได้อ่ะ" เสียงหวานพึมพำอยู่คนเดียวด้วยรอยยิ้มหวานเพราะบางอย่างบนหน้าจอโทรศัพท์ที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่นั้นสามารถดึงดูดให้สายตาของเธอหยุดมองมันเปี่ยมไปด้วยความต้องการอยากจะได้มาเป็นของตังเอง สิ่งนั้นก็คือ เจ้ากระต่ายสีขาวขนปุกปุยน่ารักน่าเอ็นดู "น่ารัก? อยากได้งั้นเหรอวะ?" คนที่เพิ่งออกมาจากห้องแต่งตัวบังเอิญได้ยินเข้ากับประโยคที่โสตประสาทไม่ปรารถนาที่จะได้ยินจึงก่อให้เกิดอารมณ์หงุดหงิดขึ้นมาแต่เช้า ถึงแม้ว่าข้างนอกจะมีท้องฟ้าสีครามสวยงามสดใสแค่ไหน ทว่าอารมณ์ของคนด้านในกลับไม่สดใสดังเช่นท้องฟ้า