All Chapters of เดิมพันรักมาเฟีย (Bet On Love) : Chapter 71 - Chapter 80

Ep.49 ความจริงที่เจ็บปวด 1/2บรืนนน~ บรืนนนน~ปัง!! ปัง!!เสียงท่อรถดังกระหึ่มก้องกังวานไม่ต่างจากเจ้าป่าคำรามลั่นพงไพรมาพร้อมกับเสียงปืนที่ดังสนั่นหวั่นไหว และไม่นานรถคันหรูสีดำขลับกันกระสุนห้าคันก็บุกชนประตูไม้เข้ามาข้างในโกดังเก่าอย่างเร็วแรงทะลุปฐพีเอี๊ยด!รถคันหรูจอดสนิทก่อนที่บานประตูจะเปิดออกมาพร้อมกับมือหนาทั้งสองข้างก่อนจะกางแขนออกซ้ายขวาลั่นไกปืนสาดกระสุนไม่ยั้งใส่ลูกน้องของหมิงไอ้เฒ่าหัวงูอย่างไร้ซึ่งความปราณีเหมือนกับพระเอกหนังบู่ที่หลุดออกมาจากหนังฮอลลิวู้ดไม่มีผิดเพียงไม่ถึงหนึ่งนาทีลูกน้องที่ฝีมือกระจอก ๆ ของหมิงก็ล้มลงกับพื้น วิญญาณออกจากร่างไปเมื่อเจอกับมือปืนพิฆาตหน้าตาหล่อเหลาราวกับฟ้าประทานมา"คุณคลาร์ก!" สายรุ้งยิ้มทั้งน้ำตาเมื่อเห็นพระเอกในชุดสูทสีดำทั้งตัว รองเท้าหนังสีดำราคาแพงดูเท่ระเบิดเหมือนนายแบบขี้ม้าขาวมาช่วยเธอได้ทันเวลาพอดี"ไอ้สัส นี่มันอะไรวะเนี่ย!!!?" หมิงสบถคำออกมาอย่างหัวเสียและมึนงงในเวลาเดียวกันกับสถานการณ์ที่ไม่ทันได้ตั้งตัว เพียงไม่กี่นาทีลูกน้องฝีมือที่เขาว่าดีสิบกว่าชีวิตก็ล้มตายระเนระนาดไปต่อหน้าต่อตา"คุณคลาร์กช่วยรุ้งด้วย" เสียงหวานตะโกน

Ep.50 ช่วยให้รุ้งลืมที NC+++ 1/2@เพนต์เฮาส์คลาร์ก'พี่กันต์เคยรักรุ้งบ้างไหม พี่กันต์เคยเห็นรุ้งเป็นน้องสาวในสายตาบ้างไหมคะ?''ไม่ เพราะมึงไม่ใช่น้องสาวเเท้ ๆ ของกู เเละกูก็ไม่ใช่พี่ชายเเท้ ๆ ของมึง กูเป็นเด็กกำพร้าที่พ่อเเม่มึงเก็บมาเลี้ยง''พี่กันต์ ฮือๆ ไม่จริง รุ้งไม่เชื่อ ฮึก''ถ้ากูคิดว่ามึงเป็นน้องกูจริง กูคงไม่คิดจะจับมึงทำเมียหรอกอีรุ้ง กูจะบอกให้'คำพูดที่เเสนเจ็บปวดรวดร้าวเเทบขาดใจยังคงดังก้องเข้ามาอยู่ในหัวของฉันซ้ำไปซ้ำมาเป็นฉาก ๆ มันไม่ต่างกับฉันหลงทางอยู่ในเขาวงกตอย่างโดดเดี่ยวไม่มีใครเลยสักคนที่ช่วยฉันออกมาจากความเจ็บปวดนี้ได้ ฉันเจ็บปวดเหลือเกินจนอยากจะหลับเเล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมารับรู้อะไรอีกเลย"ฮึก~ มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม ฮึก มันเป็นเเค่ความฝันใช่ไหม? ฮือๆ~" เสียงสะอื้นไห้ของฉันยังคงดังไม่หยุด น้ำตาหลายหยาดหยดไหลอาบเเก้มนวลจนเเฉะเต็มใบหน้าที่เเดงก่ำ ฉันไม่สามารถหยุดน้ำตาพวกนี้ได้เลย ฉันควบคุมมันไม่ได้อีกต่อไปเเล้ว"รุ้ง?" เสียงที่คุ้นเคยของคุณคลาร์กทำให้ฉันเบือนใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยดน้ำตาไปมองก็เห็นว่าเขากำลังเดินมาหาพร้อมกับน้ำเปล่าหนึ่งเเก้ว ฉันจึงรีบลุกขึ้นจาก

Ep.51 เเพ้ลูกอ้อน 1/2ในยามเช้าท้องฟ้าสดใสต่างจากเมื่อวานที่มืดมนเศร้าหมองบริเวณระเบียงห้องนอนสุดหรู มาเฟียหนุ่มยืนเปลือยกายท่อนบนใส่เพียงกางเกงนอนต่อสายหาผู้อำนวยการโรงพยาบาลเพื่อลาป่วยให้เมียตัวน้อยของเขา"วันนี้เมียผมไม่สบาย ขอลาป่วยหนึ่งวัน"(รับทราบครับคุณบลูเวนโซ่) ผู้อำนวยการโรงพยาบาลรับทราบอย่างไวเมื่อเจ้าของโรงพยาบาลบอกอย่างนั้น"อืม" หลังจากที่คลาร์กคุยสายกับผู้อำนวยการโรงพยาบาลเสร็จเรียบร้อยก็กดวางสายทันทีก่อนจะสาวเท้าเดินมาที่ข้างเตียงนอนซึ่งมีอีกคนที่เพิ่งตื่นกำลังลุกขึ้นนั่งมองมาที่เขาด้วยอาการยังงัวเงียเหมือนเด็กน้อยอยู่"โอเคขึ้นยัง?" มาเฟียหนุ่มเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียงนอนแล้วยกมือหนาที่อบอุ่นลูบกลุ่มผมอันหอมกรุ่นด้วยความอ่อนโยน"ค่ะ" คนตัวเล็กพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะยกมือขยี้ตาของตัวเองแล้วเงยใบหน้าถามอีกคน"คุณคลาร์กไม่ไปทำงานเหรอคะ?""วันนี้จะอยู่เป็นเพื่อนเมีย" มาเฟียหนุ่มโทรสั่งงานลูกน้องคนสนิทไว้เรียบร้อย และวันนี้เขาได้วางแผนไว้แล้วว่าจะไม่ไปทำงาน เพราะเขาจะอยู่เป็นเพื่อนเมียของเขา หากเขาปล่อยเธอให้อยู่คนเดียวก็กลัวเธอจะเอาแต่ร้องไห้เสียใจไม่จบไม่สิ้น"คุณคลาร์ก ขอบค

Ep.52 ได้ฤกษ์เเต่ง @คฤหาสน์บลูเวนโซ่ วันนี้เป็นวันเสาร์คุณรสามารดาของคลาร์กเลยเอ่ยปากชวนลูกสะใภ้และน้องชายของลูกสะใภ้มาทานข้าวเช้าด้วยกันและตอนนี้ทุกคนก็ได้มาอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่อลังการดีไซน์สไตล์ยุโรปเป็นที่เรียบร้อยเเล้ว "หนูรุ้งโอเคขึ้นไหมคะ?" ขณะที่คุณรสากับสายรุ้งกำลังช่วยกันประกอบอาหารมื้อเช้าคุณรสาก็ชวนลูกสะใภ้คุยไปด้วย ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์แย่ ๆ ในครั้งนั้น มาเฟียหนุ่มก็ได้เล่าบอกบิดามารดาว่าชีวิตของเมียเขานั้นน่าสงสารขนาดไหนที่มีพี่ชายสารเลวอย่างกันต์ธี พอคุณคาร์โล่กับคุณรสารู้ก็รู้สึกสงสารลูกสะใภ้จับใจ ตอนนี้ยิ่งทำให้ทั้งสองดูรักและเอ็นดูสายรุ้งมากขึ้นไปอีก "ดีขึ้นมากเลยค่ะ มีคุณคลาร์กคอยให้กำลังใจตลอด" สายรุ้งที่กำลังล้างผักสด ๆ อยู่ก็หันมาตอบมารดาของว่าที่สามีด้วยรอยยิ้มหวาน พอคุณรสาได้เห็นรอยยิ้มนั้นก็คิดว่าสิ่งที่ลูกสะใภ้บอกดูไม่เกินจริงเลย สงสัยลูกชายจะดูแลลูกสะใภ้เธอได้ดีมากจริง ๆ เจ้าตัวถึงได้กลับมาดูสดใสอีกครั้งในระยะเวลาไม่กี่วัน "หึ ลูกชายของมี๊คนนี้หัดเป็นคนอ่อนโยนตั้งเเต่ตอนไหนกัน เเต่มี๊ว่าก็คงไม่เเปลก ความรักทำให้คนเปลี่ยนเเปลงตัวเองได้ คลาร์กคงอยากเปลี่ยน

Ep.54 ถึงจุดที่เปลี่ยนไป หนึ่งเดือนก่อนวันแต่งงาน ติ๊ง! Wolf: กินข้าวเที่ยงยัง? Sairung: กินเเล้วค่ะ คุณคลาร์กล่ะคะ Wolf: ไม่หิว Sairung: ไม่หิวก็ต้องกินค่ะ เดี๋ยวเป็นโรคกะเพาะนะคะ Wolf: เป็นห่วงฉันเหรอ? Sairung: ถ้าไม่เป็นห่วงคงไม่บอกหรอกค่ะ Wolf: มาป้อนฉันสิ Sairung: รุ้งต้องรักษาคนไข้ต่อค่ะ คุณคลาร์กอย่าลืมกินนะ ไม่งั้นรุ้งจะโกรธจริง ๆ ด้วย Wolf: เดี๋ยวกินครับ Sairung: บ้า ราวกับหนุ่มสาวที่กำลังจีบกันใหม่ ๆ ที่จะต้องแชทมาถามไถ่กันแทบตลอดเวลา โดยเฉพาะคนเป็นผัว มีเวลาว่างไม่ได้เลยเป็นต้องแชทมาหาคนเป็นเมียเหมือนกับว่าถ้าไม่ได้คุยกับเมียจะขาดใจตาย ต่างคนต่างเผยรอยยิ้มแห่งความสุขออกมาเวลาได้คุยกันผ่านแชท ทางโน่นก็เขินจนใบหูขึ้นสีแดงเป็นต้องยกมือหนาขึ้นเกาหัวแก้เขิน ทางนี้ยิ่งเขินหนักไปอีกเมื่อโดนหยอดคำหวานลงท้ายด้วยคำว่า…ครับ คุณหมอสาวเขินอายจนตัวบิดตัวเบี้ยวดีนะที่ไม่ตกจากเก้าอี้ทำงาน ช่วงบ่ายสามครึ่ง ครืดดด~ ครืดดดด~ "ฮัลโหลคะ?" เสียงหวานกล่าวทักทายไปยังปลายสายโดยที่ไม่รู้ว่าใครโทรมาเลยด้วยซ้ำ (รุ้งใช่ไหม?) ตอนนี้เธอรู้แค่ว่าปลายชายคือผู้ชาย ทว่าเสียงตอบรับจากเขานั้น