All Chapters of ข้างห้องคือคนข้างใจ: Chapter 31 - Chapter 40

“บางความเงียบอบอุ่นกว่าคำขอโอกาส” เสียงกาน้ำเดือดดังแผ่วในห้องครัวเล็ก ๆ ของคอนโด มะปรางเทกาแฟลงแก้ว กลิ่นหอมลอยปะทะจมูกพร้อมความรู้สึกที่ทั้งคุ้นและสั่นเบา ๆ ที่หน้าอก โมจิเดินมาคลอเคลียขา ส่งเสียง “เมี้ยว—” เหมือนรู้ว่าเจ้าของกำลังมีเรื่องกังวล “วันนี้แม่ต้องเจอคนเก่านะ” เธอก้มลงลูบหัวมันเบา ๆ “อย่าให้แม่ใจสั่นมากเลยนะโมจิ” เจ้าแมวตัวกลมตอบกลับด้วยเสียงเบา ๆ แล้วเดินไปนอนบนกระเป๋าผ้า เหมือนจะกันไม่ให้เธอออกจากห้อง โทรศัพท์สั่นเตือนบนโต๊ะภีม: วันนี้ทีมคุณมากี่คนครับ จะได้เตรียมโต๊ะ โตโตะจะได้ไม่เห่าใส่มะปรางเผลอยิ้ม ก่อนพิมพ์ตอบมะปราง: ห้าคนค่ะ รวมลูกค้าด้วย ขอบคุณมากนะคะ ยังไม่ทันวางโทรศัพท์ เสียงโทรเข้าดังขึ้น “มิ้นท์” โผล่มาเต็มจอ “ตื่นยัง ยัยโมจิใหญ่” น้ำเสียงคุ้นเคยดังสดใสแต่แฝงความห่วง “ตื่นแล้วสิ แต่ใจยังไม่พร้อมเจออดีตเท่าไร” “อย่าบอกนะว่ายังใจเต้นอยู่” “เต้นค่ะ...แต่เต้นเพราะกลัวจะทำหน้าตาไม่ถูก” “ดีแล้ว อย่างน้อยเธอก็ยังมีความรู้สึก แปลว่ายังไม่ด้าน” มะ

“บางครั้งสิ่งที่ดังที่สุด...คือความเงียบของคนที่ห่วง และเสียงงอนของแมวเอาแต่ใจ” เสียงเครื่องปรับอากาศในออฟฟิศดังเบา ๆ มะปรางจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ พยายามพิมพ์รายงานสรุปโปรเจกต์ “Warm Days” แต่สมาธิกลับหลุดเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น “มีข่าวดีมาบอกครับ” พี่นนท์ หัวหน้าทีม เดินเข้ามาพร้อมมือถือในมือและรอยยิ้มบาง ๆ “ลูกค้าชมงานพรีเซนต์เมื่อวาน บอกว่าทีมเราทำได้ยอดเยี่ยม โดยเฉพาะคุณมะปราง” มะปรางชะงักนิด ก่อนยิ้มสุภาพ “ดีใจค่ะ อย่างน้อยก็ไม่เสียแรงที่ซ้อมพรีเซนต์กันจนเกือบเที่ยงคืน” พี่นนท์หัวเราะเบา ๆ “เขาโพสต์ขอบคุณลง Linke ด้วยนะ เห็นหรือยัง?” “โพสต์เหรอคะ?” “ใช่ครับ ดูนี่สิ” เขาหันหน้าจอให้ดู ข้อความบนจอเขียนว่า— “ขอบคุณทีมโปรดักชันที่ทำให้แคมเปญอบอุ่นยิ่งขึ้น โดยเฉพาะคุณ M. ที่เข้าใจความรู้สึกมากที่สุด” มะปรางนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนพยายามตอบเสียงเรียบ “เขาคงหมายถึงทีมทั้งหมดค่ะ” มิ้นท์ที่นั่งข้าง ๆ แอบชะโงกมาดู “อู้ว คุณ M. นี่ใครน้า~ ชื่อย่อเหมือนใครบางคนเลย” “เลิกแซวได้

“ไม่ต้องพูดคำว่าคิดถึง ถ้าทุกการกระทำมันตรงกันอยู่แล้ว” เสียงนาฬิกาดังขึ้นตอน 7:49 โมจิพลิกตัวอยู่บนเตียง ส่งเสียงงึมงำเหมือนคนขี้เซา มะปรางมองมันพลางหัวเราะเบา ๆ “อย่ามาทำเป็นงอนนะ เดี๋ยวแม่ชงกาแฟไม่ทันเวลาอีก” โมจิหรี่ตาแล้วส่งเสียง “เมี้ยว!” เหมือนบอกว่า อย่าพูดมาก ก่อนจะลุกเดินตามเจ้าของออกมาที่ระเบียง กลิ่นกาแฟคั่วหอมฟุ้งเมื่อเธอเทน้ำร้อนลงบนผงบด มือของมะปรางคุ้นเคยกับจังหวะนี้ดีเสียงฟู่ของน้ำเดือด เสียงช้อนกระทบแก้ว และลมอ่อนจากด้านนอกที่พัดผ่านเข้ามาพร้อมแสงแดดยามเช้า เสียงประตูเลื่อนอีกฝั่งดังขึ้นตามนัด “ขอกาแฟด้วยคนครับ” มะปรางหันไปยิ้ม “วันนี้เร็วเป็นพิเศษเลยนะคะ” “ผมตั้งนาฬิกาไว้ตรงกับคุณแล้วครับ ถ้า 7:50 ไม่มีเสียงเครื่องชง ผมจะคิดว่าคุณไม่สบาย” “ถ้าฉันปิดเครื่องล่ะคะ?” ภีมยิ้มมุมปาก “งั้นผมจะชงเอง แล้วเอามาเคาะประตูให้” เธอหัวเราะ “อย่าทำเลยค่ะ เดี๋ยวโมจิคิดว่าคุณบุกรุก” โมจิที่นั่งเงียบอยู่ข้าง ๆ เหมือนฟังเข้าใจ มันร้อง “เมี้ยว!” ขึ้นมาพอดี “เ

“บางรสชาติไม่ได้หวานจัด แต่กลับทำให้ใจอบอุ่นทั้งวัน” เสียงเครื่องต้มกาแฟของห้องข้าง ๆ ดังขึ้นพร้อมจังหวะลมเช้าเวลาเจ็ดโมงห้าสิบพอดี มะปรางยืนคนกาแฟช้า ๆ บนระเบียง กลิ่นหอมลอยอ่อน ๆ คล้ายวันก่อน แต่ใจกลับรู้สึกต่างไปอย่างประหลาด โมจิเดินมาถูข้อเท้าเธอ “เมี้ยว” เบา ๆ เหมือนถามว่า วันนี้แม่ยิ้มอะไรนักหนา “เปล่าสักหน่อย” เธอพูดยิ้ม ๆ ทั้งที่รู้ว่าแมวเดาเก่งกว่าใคร เสียงประตูห้องข้าง ๆ เลื่อนออก “ขอกาแฟด้วยคนครับ” มะปรางยกแก้วขึ้นให้เหมือนเคย “รู้ทันอีกแล้วนะคะ” ภีมรับแก้วด้วยมืออุ่น ๆ “คุณเตรียมไว้ตั้งแต่ก่อนผมออกมาอีกใช่ไหมครับ” “ฉันแค่ทำเผื่อไว้ค่ะ ไม่ได้ตั้งใจอะไรนะ” “ครับ” เขายิ้มบาง ๆ แต่แววตาพูดว่า ตั้งใจนั่นล่ะ โมจิเดินมานั่งตรงรอยต่อระเบียงเหมือนผู้สังเกตการณ์ประจำ เสียงลมพัดผมของมะปรางไปด้านหลัง เธอเงยหน้าขึ้น สูดหายใจยาว “วันนี้ฟ้าดูสดใสนะคะ” “ครับ” ภีมตอบเรียบง่าย “เหมาะกับกาแฟที่อุ่นขึ้นกว่าเดิม” มะปรางกลั้นหัวเราะ “คุณนี่…พูดอะไรที่ทำให้ค

“บางครั้งคนที่เงียบ…ก็เจ็บที่สุด” เช้านั้น มะปรางตื่นมาพร้อมหัวใจหนัก ๆ จากเมลเมื่อคืน เธอพยายามขยับตัวให้เป็นปกติ ชงกาแฟเหมือนเดิม โมจินั่งจ้องเธอแบบไม่กะพริบ เหมือนรู้ว่าเจ้านายกำลังฝืนยิ้มให้โลก เวลาเจ็ดโมงห้าสิบ เธอเปิดประตูระเบียงออกไปตามปกติ ท้องฟ้ายังมีหมอกจาง ๆ คลุ้งอยู่ระหว่างตึก แต่…ระเบียงฝั่งข้างห้องว่างเปล่า ไม่มีภีม ไม่มีแก้วเปล่า ไม่มีเสียงประตูเลื่อน ไม่มีเสียงทุ้มพูดว่า “ขอกาแฟด้วยคนครับ” มะปรางยืนนิ่ง หัวใจสะดุดเหมือนลืมหายใจไปหนึ่งจังหวะ เธอมองดูแก้วในมือแล้วถอนหายใจนิด ๆ ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ของตัวเอง เก้าอี้ที่รู้สึกว่าวันนี้มันแข็งและเย็นกว่าปกติ โมจิเดินตามมานั่งที่ตัก มันเงยหน้ามองเธอ พ่นลมจมูกเหมือนจะบอกว่า ‘แม่ไม่ต้องแกล้งยิ้มก็ได้’ มะปรางลูบหัวมันเบา ๆ “แม่โอเคจ้ะ…” แต่เธอก็รู้ว่าตัวเองพูดไม่จริง เธอจิบกาแฟช้า ๆ มองประตูระเบียงที่ยังคงปิดอยู่ หัวใจเธอเหมือนโดนดึงไปอีกฝั่งโดยไม่รู้ตัวทีละมิลลิเมตร ที่ออฟฟิศ เธอพ