ข้างห้องคือคนข้างใจ

ฉันกับชีวิตใหม่เริ่มต้นด้วยกล่องกระดาษยี่สิบหกใบ เทปกาวสามม้วน และแมวอ้วนหนึ่งตัวชื่อ “โมจิ” ที่กำลังพยายามหนีออกจากกล่องเหมือนมันเป็นนักมายากลระดับโลก

“โมจิ หยุด! ถ้าแกหายไปตั้งแต่วันแรก แม่ไม่รับผิดชอบนะ” ฉัน มะปราง พูดกับมันพลางคีบปีกกล่องให้แน่นขึ้น

ลิฟต์ของคอนโดใหม่แวะรับคนทุกชั้น พนักงานขนของหน้าตาร่าเริงยิ่งกว่าฉันที่เป็นเจ้าของของเสียอีก เขาถามว่า “พี่อยู่ห้องไหนครับ”

“18A ค่ะ” ฉันตอบ พร้อมชูสติ๊กเกอร์สีชมพูที่แปะเลขห้องเอาไว้ทุกกล่องกันหลง คิดในใจว่า วันนี้ทั้งวันคงได้ยินเสียงเทปกาวฉีกกับเสียงตัวเองบ่น—อันไหนจะดังมากกว่ากันยังไม่รู้

เมื่อถึงชั้น 18 ประตูทางเดินยาวขาวสะอาดเหมือนโรงพยาบาล พนักงานวางกล่องเป็นแนวเรียบร้อย ฉันไขกุญแจแล้วรู้สึกขนลุกเล็ก ๆ กับความว่างเปล่าของห้องผนังเปลือย พื้นไม้ยังเงาวาว กลิ่นสีเคลือบและแสงบ่ายเอนเข้ามาไล่เงาดำไปตามมุม

“โมจิ อยู่ดี ๆ นะลูก เรามีชีวิตใหม่แล้ว เข้าใจมั้ย” ฉันพูดกับเจ้านายอ้วนในกล่องที่อยากจะพาไปสมัครเรียนพูดรู้เรื่อง

ไม่ถึงห้านาทีถัดมา เสียงเคาะประตูดัง “ก๊อก ๆ”

ฉันเปิดออกไป เห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนพิงประตูห้องฝั่งตรงข้าม สวมเสื้อยืดสีดำ กางเกงสีกากี หน้าตาสุขุมแบบคนไม่ค่อยพูด มือถือไขควงกับถุงสกรูเล็ก ๆ เหมือนช่าง แต่รองเท้าผ้าใบสะอาดเกินกว่าจะเป็นช่างที่ออกไซต์งานทั้งวัน

“ย้ายมาใหม่เหรอครับ” เขาถามเสียงเรียบ

“ใช่ค่ะ” ฉันยิ้ม “ขอโทษนะคะ ถ้าดังไปนิด…คือกล่องมันร้องเอง” ฉันชี้ไปที่กองกล่อง ส่วนหนึ่งสั่นนิด ๆ เพราะโมจิกำลังทดสอบแรงโน้มถ่วงโลกอยู่ข้างใน

เขามองกล่อง มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย “ผมชื่อภีม อยู่ห้อง 18B ข้าง ๆ กัน ถ้ามีอะไรให้ช่วย บอกได้”

“ขอบคุณค่ะ ฉันมะปรางค่ะ” ฉันยกมือไหว้แบบไทย ๆ พยายามทำตัวเป็นผู้ใหญ่ที่ควบคุมชีวิตได้ ทั้งที่จริง ๆ น่าจะเริ่มจากควบคุมแมวก่อน

“แล้ว…อันนี้กำลังจะทำอะไร ซ่อมหรือคะ” ฉันชี้ไขควง

“ประตูผมมันเอี๊ยด ๆ นิดหน่อย” เขาตอบสั้น ๆ

“อ๋อ…ดีจังค่ะ ข้างห้องเป็นช่าง” ฉันเผลอพูดออกไป

เขาหัวเราะในลำคอ “ไม่ใช่ช่างครับ แค่ชอบซ่อมของเอง” น้ำเสียงฟังดูใจดี ไม่รีบ ไม่ช้า

คุยนิดหน่อยแล้วเขากลับไป ฉันปิดประตู หันกลับมาหากล่องลูกชายแล้วใจหายวาบ “โมจิ?” กล่องเปิดแง้ม ฝาตั้งขึ้นเหมือนธงประกาศชัยชนะของฝ่ายศัตรู

แมวหาย

ฉันวิ่งไปทั่วห้อง เช็คใต้เคาน์เตอร์ในครัว ใต้เตียงที่ยังไม่มีเตียง ตามซอกไม้บัว แล้วก็รู้สึกภูมิใจในความไร้ระเบียบของตัวเองที่ทำให้หาแมวไม่เจอ

ระหว่างที่กำลังจะร้องไห้ เสียงเล็บขูดพื้น “สก๊อบ ๆ” ดังมาจากด้านนอก ฉันวิ่งไปเปิดประตู—ภาพที่เห็นคือ โมจินั่งตาปรืออยู่หน้าห้อง 18B และข้าง ๆ กันมีหมาโกลเด้นรีทรีฟเวอร์หูนอนสีน้ำตาลหนึ่งตัวนั่งเฝ้า มันยิ้ม เหมือนจะบอกว่า “ผมช่วยดูแลแมวให้ก่อนนะครับ”

ภีมเปิดประตูตามเสียง เขามองฉัน มองแมว มองหมา แล้วพูดสั้น ๆ “ของคุณใช่ไหม”

ฉันยืนหอบ “ใช่ค่ะ ขอโทษนะคะ โมจิมัน…มันมีวิญญาณเสรีภาพ” ฉันก้มลงจะอุ้ม แต่โกลเด้นรีทรีฟเวอร์หันมามองตาใส ๆ เหมือนกำลังขอคะแนนบุญ

“นี่โตโตะครับ” ภีมลูบหัวหมา “มันชอบนั่งเฝ้าประตูเหมือนเป็น รปภ. ประจำชั้น”

“สวัสดีโตโตะ ขอบคุณนะที่คุมตัวประกันไว้ให้” ฉันอุ้มโมจิที่ทำหน้าเหมือนฉันเป็นลูกหนี้

“ยินดีต้อนรับครับ” ภีมยิ้มบาง ๆ “ถ้าต้องยืมค้อน ไขควง หรือที่ยึดความสงบของชีวิต บอกได้”

ฉันหัวเราะ พูดไปทั้งที่แก้มร้อนนิด ๆ “งั้นยืมสิ่งสุดท้ายก่อนค่ะ”

วันแรกของฉันเลยจบลงด้วยการยืมยางมัดผมจากข้างห้อง (เพราะเหงื่อท่วมจนผมรุงรัง) กับการรู้ว่า ประตูห้อง 18B มี “ช่างสมัครเล่น” ใจดีที่เลี้ยงหมา และยิ้มน้อย ๆ เป็นนิสัย

โมจินอนกลิ้งบนพื้นเหมือนแพนเค้ก ฉันทิ้งตัวลงนั่งข้างกองกล่อง คิดว่าชีวิตใหม่ของฉันอาจเริ่มด้วยเสียงดังนิดหน่อย แต่น่าจะอบอุ่นกว่าที่คิด

อย่างน้อยก็มี รปภ. สี่ขา และข้างห้องที่ยืมยางมัดผมได้