All Chapters of อย่าบังคับให้ข้าต้องกลายเป็นนางร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

ที่วัดชูชิง ซูเหยาใช้เวลาส่วนใหญ่ในอุโบสถฟังเสียงบทสวด ทบทวน "ความผิด" ที่นางไม่ได้ก่อ นางก้มกราบต่อพระพุทธรูปอย่างสำรวม สายตาจับจ้องดอกบัวที่ลอยอยู่ในอ่างน้ำใสเบื้องหน้า จนเสียงระฆังบอกเวลาย่ำค่ำดังขึ้น ซูเหยาพลิกสมุดบันทึกเล่มเก่าที่มารดาเคยเขียนมาอ่าน ในนั้นมีความทรงจำวัยเยาว์มากมายของพวกนางสองแม่ลูก รอจนเมิ่งจูหลับสนิทจึงหยิบเสื้อนอกมาคลุมเปิดประตูไม้ออกไปท่ามกลางความมืดซูเหยาเดินผ่านป่าไผ่ที่พลิ้วไหวตามสายลม บรรยากาศรอบด้านเงียบสงบ จนกระทั่งนางมาถึงหน้าถ้ำลับกลางเขา เหยายังจำได้ดีถึงความสุขในวัยเยาว์ ที่เคยวิ่งเล่น ซ่อนหา แต่คืนนี้ ซูเหยาไม่ได้มาเพื่อรำลึกความหลัง ภายในถ้ำมืดสนิท มีเพียงแสงจันทร์ ที่ลอดผ่านช่องเล็กๆ ส่องสว่างเพียงเล็กน้อย ซูเหยาคลำทางไปตามผนัง สัมผัสได้ถึงความเย็นชื้น และกลิ่นอาย ที่คุ้นเคยทันใดนั้น เสียงครางแผ่วเบา ก็ดังขึ้นจากมุมมืด ซูเหยาชะงัก หัวใจเต้นแรง ด้วยความรู้สึกบางอย่าง"ใคร?" เธอเอ่ยถาม เสียงก้องสะท้อนไปทั่วถ้ำไม่มีเสียงตอบรับ มีเพียงเสียงคราง ที่ดังถี่ขึ้น ซูเหยาตัดสินใจ เดินเข้าไปใกล้แสงจันทร์ ที่ส่องลอดผ่านช่องหิน เผยให้เห็นร่างของบุรุษผู้หน

แสงอาทิตย์ยามสายสาดส่องลงบนหลุมศพเรียบง่ายที่ถูกจัดทำขึ้นอย่างรวดเร็วใต้ต้นไม้ใหญ่ ข้างหลุมศพมีหินแผ่นหนึ่งที่ถูกสลักชื่อของเมิ่งจูด้วยลายมือของซูเหยาเอง ตัวอักษรแต่ละตัวถูกสลักลงไปด้วยความตั้งใจและความเจ็บปวด คมมีดที่กรีดลงบนหิน ราวกับกรีดลงบนหัวใจของนาง ซูเหยานั่งคุกเข่าลงหน้าหลุมศพ มือเรียวถือจอกเหล้าหยกที่เต็มไปด้วยเหล้าสีอำพัน ภาพของเมิ่งจูในอดีตฉายชัดในห้วงความคิด รอยยิ้มสดใส เสียงหัวเราะคิกคัก และแววตาที่เต็มไปด้วยความภักดี ก่อนจะรินเหล้าลงบนพื้นดินเบื้องหน้า กลิ่นหอมของสุราลอยคลุ้งในอากาศ ปะปนกับกลิ่นดินและกลิ่นคาวเลือดที่ยังคงติดจางๆ อยู่ในความทรงจำ กลิ่นคาวเลือดที่นางไม่มีวันลืม คอยย้ำเตือนถึงความสูญเสีย“เมิ่งจู...” เสียงของนางแผ่วเบา ราวกับกลั่นออกมาจากความรู้สึกที่หนักอึ้งในใจ เสียงสั่นเครือจนแทบฟังไม่ได้ศัพท์ “เจ้าบอกให้ข้ามีชีวิตต่อไป แต่เจ้ากลับทิ้งข้าไปก่อน เจ้ามันโง่ โง่เขลาจริงๆ” น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความขมขื่น ความโกรธที่ปะปนกับความเศร้า น้ำตาที่ไหลอาบแก้มโดยไม่ทันรู้ตัว หยดน้ำตาไหลลงบนพื้นดิน ราวกับเป็นหยาดโลหิตที่ไหลลงสู่หลุมศพ เป็นการรดน้ำศพให้เพื่อนรัก มื

บทสนทนาเงียบงันไปพักหนึ่ง องค์หญิงผิงอันก็เหมือนรู้ตัวว่าตนเองพาเพื่อนรักดำดิ่งไปสู่ห้วงอารมณ์ที่มืดมนเกินไป นางรีบปรับสีหน้าให้ร่าเริงขึ้น กวาดพัดในมือเบาๆ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงขี้เล่น"อันที่จริงตำหนักฤดูร้อนแห่งนี้ก็ใช่ว่าจะมีแต่ความวังเวงหรอกนะ"ซูเหยาเบือนหน้ามามองนางเล็กน้อย ริมฝีปากยังคงประดับรอยยิ้มบางเบา ไม่เอื้อนเอ่ย แต่ในดวงตาเปล่งประกายความสนใจอย่างเงียบงันองค์หญิงผิงอันหัวเราะเบาๆ ก่อนเริ่มเล่าเรื่องด้วยสีหน้าสดใส"รู้ไหมหน้าลานตำหนักข้างตีนเขาตอนนี้กำลังมีงานแข่งม้า เด็กหนุ่มตระกูลขุนนางทั้งหลายต่างแข่งกันขี่ม้าเข้าป่า หาต้นไม้หายากมาถวายไทเฮา ใครหามาได้แปลกกว่ากันก็จะได้รับรางวัลเป็นสร้อยหยกมรกตเชียวนะ นายหญิงตราตั้งคนไหนเลยจะอดใจไหว แทบอยากลงแข่งด้วยตนเองทั้งนั้น"นางทำท่ายกมือขึ้นเหมือนถือสายบังเหียน พร้อมเสียงหัวเราะซุกซนจนซูเหยาอดยกมุมปากขึ้นนิดหนึ่งไม่ได้"พวกนั้นขี่ม้าแข่งกันจนต้นไม้ในป่าแทบจะราบเป็นหน้ากลอง ข้าลอบหนีไปดูกับนางกำนัล ได้เห็นคุณชายสกุลลู่ตกจากหลังม้าแล้วตกบ่อโคลนด้วยล่ะ! ฮ่าๆๆ สภาพดูไม่จืดเลย"เสียงหัวเราะสดใส ขององค์หญิงผิงอันดังสะท้อนในห้อง ทำให้บ

ค่ำคืนในโรงเตี๊ยมริมเขตชายป่า ห่างจากเส้นทางหลวงราวครึ่งลี้ แสงไฟจากโคมกระดาษสาดเงาไหววูบบนผนังไม้ที่เก่าแก่ คราบเขม่าเกาะตามซอกมุม ราวกับเป็นรอยมือของเงาที่ยังไม่จางไปที่นี่เคยเป็นเพียงจุดพักเล็ก ๆ สำหรับคนเดินทาง ไม่มีชื่อเสียง ไม่มีความพิเศษแต่ในค่ำคืนนี้…เงาเงียบ ๆ กลับเคลื่อนไหวอยู่ด้านในเสียงเท้าเบา ๆ ก้าวขึ้นบนบันไดไม้ ผสานกับเสียงประตูเปิดอย่างแผ่วเบา แขกผู้มาเยือนสวมเสื้อคลุมสีหม่น ปล่อยให้เงาหมวกปิดบังใบหน้าหญิงวัยกลางคนที่ดูแลโรงเตี๊ยมยกมือขึ้นคำนับอย่างระแวดระวัง“ท่านมาถึงเร็วกว่าที่แจ้งไว้”เสียงตอบกลับไร้แววอารมณ์ “เพราะข่าวบางอย่างเดินช้ากว่าลม”หญิงผู้นั้นผงกศีรษะ ค่อย ๆ เลื่อนแผ่นไม้ในพื้นห้องเปิด เผยให้เห็นกล่องเหล็กที่วางอยู่ข้างใต้แขกแปลกหน้าหยิบกล่องขึ้นมา ตรวจดูสิ่งของภายในก่อนพยักหน้า“ทั้งหมดเตรียมพร้อมตามที่สั่งหรือไม่”“มีทั้งยาสลบ มีดเคลือบ และเส้นด้ายพิษจากทางตอนเหนือ” นางว่าด้วยเสียงสั่นน้อย ๆ “ครั้งนี้แน่ใจหรือว่าเป็นคนเดิมอีกแล้ว”แขกแปลกหน้าชะงักกะพริบตาใต้เงาหมวก ราวกับคำถามนั้นไม่ควรถาม“เงาที่ไม่ดับ ต้องปาดซ้ำ”หญิงดูแลโรงเตี๊ยมไม่กล้าพูดต่อ นา

เสียงหอบหายใจหนักของกุ้ยซิน และเลือดบนเสื้อผ้าของซูเหยา รวมกับกลิ่นคาวในอากาศ ทำให้ทั้งสองคนรู้ดีว่า ไม่ว่าพิษใดในโลกก็ไม่อาจรอดชีวิตให้พวกนางในครั้งนี้ได้ซูเหยาเริ่มขยับตัวถอยหลังช้าๆ แม้ฝีเท้าจะมั่นคง แต่นางก็รู้ดีว่าไม่มีที่ให้ถอยอีกแล้วข้างหลัง...คือหน้าผาลึกข้างหน้า...คือศัตรูที่พร้อมจะฟันคอโดยไม่ลังเลท่ามกลางเสียงคำรามของคมดาบ เสียงหอกฟาดใกล้ตัว การตัดสินใจสุดท้ายของซูเหยาก่อนจะตัดสินใจก้าวถอยหลังไปสู่เหวลึกแต่วินาทีนั้นเอง เสียงแตรทองเหลืองดังขึ้นจากแนวเขาฝั่งตรงข้าม ฟังเผินๆ เหมือนเสียงขบวนการค้า แต่ไม่ทันขบคิดถึงเหตุผล เสียงเกือกม้าเสียงฝีเท้าหนัก และเสียงคำสั่งสั้นกระชับก็ดังสนั่นตามมา"มีโจรภูเขาด้านหน้า คุ้มกันคนไว้ก่อน! สกัดด้านขวาให้หมด!" เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งตะโกนขึ้น ความโกลาหลเกิดขึ้นทันที เมื่อเงาร่างของคนกลุ่มหนึ่งพุ่งเข้ามาจากแนวต้นไม้ทางฝั่งที่ไม่มีใครคาดคิด พวกเขาแต่งกายคล้ายพ่อค้าทั่วไปแต่มีอาวุธครบมือ แต่ทุกการเคลื่อนไหว รวดเร็ว เป็นระเบียบ ราวกับผ่านสนามจริงมานับครั้งไม่ถ้วนกลุ่มลอบโจมตีที่เริ่มกระจายกำลังเข้าใกล้รถม้าซูเหยา ถูกขัดจังหวะอย่างรุนแรง ก