Semua Bab หมอในฝัน (หมอภีร์): Bab 21 - Bab 30

ตอนที่21 หนุ่มโสดลูกติดปลายฟ้ากำแก้วในมือแน่นสายตาจ้องมองชายหนุ่มบนเวทีด้วยใจที่เต้นแรง ริมฝีปากบางขบเม้มเข้าหากันจนเกิดรอยแดง ภีร์เองก็มองมาทางปลายฟ้าเช่นกันก่อนจะพูดต่อ“บางท่านอาจจะรู้อยู่แล้วแต่มีอยู่หลายท่านอาจจะไม่รู้ เพื่อป้องกันการเข้าใจผิดแล้วเอาไปสื่อสารผิดพลาดและอาจจะทำให้เกิดผลกระทบกับมินนี่ในอนาคตได้ ผมจึงอยากเรียนให้ทุกคนทราบว่าพรีมซึ่งเป็นแม่ของมินนี่และเธอมีฐานะเป็นน้องสาวแท้ ๆ ของผมนั่นหมายความว่ามินนี่คือหลานแท้ ๆ ของผม หลายท่านอาจจะไม่เคยรู้ว่าผมมีน้องสาวเพราะผมเปิดตัวครอบครัวทุกท่านอาจจะเห็นตอนที่ผมมีหลานสาวและน้องสาวในเวลาเดียวกัน จึงไม่แปลกที่จะเข้าใจผิดกัน แต่ด้วยเหตุผลส่วนตัวของครอบครัวเราที่ทำให้หลายท่านเข้าใจผิดวันนี้ผมจึงขอใช้โอกาสนี้แจ้งให้ทุกคนได้เข้าใจอย่างถูกต้อง และผมก็อยากให้คนคนหนึ่งที่วันนี้ยืนอยู่ในงานนี้ด้วยให้เธอเลิกเข้าใจผมผิดสักที ต่อจากนี้ผมหวังว่าเธอจะไม่เดินหนีผมและยอมให้หนุ่มโสดลูกติดอย่างผมจีบเธอได้สักที ทุกคนช่วยเป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ ขอบคุณครับ”ปลายฟ้าที่ยืนอยู่ได้ยินทุกคำพูดของภีร์อย่างชัดเจน หญิงสาวมองไปที่ภีร์ด้วยความรู้สึกที่หลา

ตอนที่23 เคลียร์ใจภีร์และปลายฟ้ายืนกอดกันอยู่นานสองนานโดยที่ไม่พูดอะไร มีเพียงเสียงเต้นของหัวใจของทั้งสองคนที่ดังแข่งกัน เวย์ที่ตั้งใจจะขึ้นมาสูดอากาศยามเย็นหลังจากผ่าตัดเสร็จกลับเจอภีร์และปลายฟ้ากำลังยืนกอดกันกลม เวย์ชะงักและชั่งใจว่าจะถอยกลับหรือเดินไปหาทั้งคู่ดีแต่ยังไม่ทันที่เวย์จะตัดสินใจว่ายังไง ภีร์และปลายฟ้าก็หันมาเจอพอดีความตกใจผสมกับอาการเขินทำให้ทั้งคู่ต้องผละออกจากกันโดยอัตโนมัติ“ขอโทษว่ะ ทีหลังถ้าจะมาทำธุระส่วนตัวก็ช่วยล็อกประตูด้วยกูจะได้รู้ว่าดาดฟ้าไม่ว่าง งั้นเดี๋ยวกูขึ้นมาใหม่” เวย์ยักไหล่พูดออกไปยิ้ม ๆ สายตาที่มองภีร์เหมือนดูชอบใจอะไรบางอย่าง“กูเสร็จธุระแล้วเชิญมึงเสพบรรยากาศต่อได้เลย”“อารมณ์ดีนะมึง สองสามวันก่อนกูยังเห็นนั่งซึมเป็นหมาหงอยอยู่เลย”ปั่ก!! กำปั้นใหญ่ถูกชกเข้าไปที่หน้าท้องของเวย์แบบไม่จริงจังนัก“เสือก กูออกเวรแล้วนะฝากบอกไอ้ภาคย์ด้วย”“เออ อย่าเป็นหมาหงอยกลับมาอีกนะมึงเสียชื่อหมด” เวย์พูดไล่หลังภีร์เบา ๆ ให้ได้ยินกันสองคนเพราะตอนนี้ปลายฟ้าเดินเลี่ยงไปอยู่ห่าง ๆ เพราะอาการเขินจึงทำตัวไม่ถูกไม่คิดว่าหมอเวย์จะมาเห็นเธอยืนกอดกับภีร์“เย็นนี้คุณมีสอนอยู

ตอนที่ 25 รับคำขอโทษเป็นภาษากาย“หมอภีร์ ปล่อยฉันก่อนค่ะ” ปลายฟ้าพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดพ้นจากอ้อมแขนแกร่งที่ตอนนี้เริ่มรัดเอวเธอแน่นขึ้น“อยู่นิ่ง ๆ ผมขออยู่แบบนี้สักพัก” ใบหน้าคมที่แนบอยู่กับกลุ่มผมและสูดดมความหอมเข้าเต็มปอด“คุณหมอก็ปล่อยฉันก่อนสิฉันตัวหนักนะคะ” ปลายฟ้าที่ยังไม่คุ้นกับการถูกผู้ชายโอบกอดแบบแนบชิดจึงหาเหตุผลมาเพื่อให้ภีร์ปล่อยเธอ“ขออยู่แบบนี้อีกห้านาที ผมเหนื่อยมากเลยวันนี้” ภีร์ไม่พูดเปล่าแต่ยังเพิ่มแรงกอดให้แน่นขึ้นเหมือนกับว่ากลัวปลายฟ้าจะหายไปไหน“หิวข้าวไหม ทำไมไม่ทานก่อนรอผมทำไม” เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงพร้อมยกร่างบางหันหน้าเข้าหาตัวเอง“ก็ฉันตั้งใจซื้อมาทานกับคุณไม่รู้ว่าคุณจะผ่าตัดนานขนาดนั้น อีกอย่างฉันก็เผลอหลับไป”“ทำไมคุณไม่โทรหาผมก่อนจะมา จะได้ไม่ต้องเสียเวลามานั่งรอผม”“คุณหมอพูดเหมือนกับว่าคุณยอมรับสายฉันอย่างนั้นแหละค่ะ ที่ฉันมานั่งรอคุณก็เพราะคุณไม่ยอมที่จะรับโทรศัพท์ฉันไงคะฉันถึงต้องมาหาถึงที่นี่” ปลายฟ้าหันมาพูดกับภีร์ที่ทำเหมือนว่าเธอไม่ยอมโทรหาเขา“ผมขอชาร์จพลังสักครู่วันนี้ผ่าตัดไปหลายชั่วโมง” ภีร์รีบเปลี่ยนเรื่องทันที ใบหน้าคมเกยลงบ

ตอนที่27 อุปสรรค“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ” ปลายฟ้าหันมาขอบคุณภีร์เมื่อรถยนต์คันหรูเคลื่อนมาจอดที่หน้าบ้านโมเดิร์นสองชั้น“เปิดประตูบ้านสิ หรือจะให้ผมจอดอยู่ด้านนอก”“คะ คุณจะเข้าไปส่งฟ้าด้านในเหรอคะ ฟ้าเดินเข้าไปเองก็ได้ค่ะ” ปลายฟ้าหันไปบอกกับชายหนุ่มที่ทำหน้าที่เป็นพลขับ“ใครบอกว่าผมแค่มาส่ง ผมจะรอรับคุณไปส่งที่โรงเรียนด้วย ผมเข้าไปนั่งรอคุณในบ้านได้ไหมหรือต้องรอในรถ” ภีร์พูดขึ้นสีหน้าปกติราวกับว่าสิ่งที่กำลังบอกกับหญิงสาวนั้นเป็นเรื่องปกติธรรมดาที่เขาสามารถทำได้“ฟ้าไปเองได้ค่ะ นั่งแท็กซี่ไปแป๊บเดียวก็ถึง คุณหมอมีผ่าตัดตอนเช้าไม่ใช่เหรอคะ” ปลายฟ้าที่ไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไรดีจึงหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดเพื่อเอาตัวรอดเพราะเธอยังไม่รู้จะบอกพ่อและแม่ของเธออย่างไรถึงสถานะเขาและชายหนุ่ม บวกกับเรื่องเมื่อคืนที่เธอไม่ได้กลับบ้านแถมเช้านี้เธอพาผู้ชายเข้าบ้านอีก“คุณไม่อยากตอบคำถามพ่อกับแม่ใช่ไหม” ภีร์ที่มีประสบการณ์มากกว่าพอจะคาดเดาได้ว่าหญิงสาวที่นั่งข้าง ๆ นั้นกำลังกังวลเรื่องอะไรหงึก หงึก ศีรษะทุยพยักหน้าสองที ดวงตากลมโตมองหน้าภีร์โดยไม่รู้จะพูดอะไรต่อ“ผมโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว และผมก็จริงจังกับความส

ตอนที่29 ตัดสินใจปลายฟ้านั่งคิดทบทวนเรื่องการไปเข้าร่วมแสดงดนตรีนานาชาตินี้อยู่หลายรอบกว่าจะตัดสินใจปรึกษาเรื่องนี้กับพ่อแม่ในตอนเช้า“ทำไมยังไม่ไปสอนล่ะลูกนี่ก็สายแล้วนะมีอะไรหรือเปล่า” เสียงมารดาของปลายฟ้าถามขึ้นเมื่อวันนี้ลูกสาวยังไม่ออกจากบ้านทั้งที่ดูเวลาก็สายแล้ว“ฟ้ามีเรื่องที่จะบอกพ่อกับแม่น่ะค่ะ” ท่าทางเหมือนคนที่มีอะไรในใจของลูกสาวทำให้นิธิพ่อของปลายฟ้าอดเป็นห่วงไม่ได้จึงถามขึ้นมาอีกคน“มีอะไรก็พูดมาเถอะลูกพ่อกับแม่พร้อมรับฟังเสมอ”“วงดนตรีที่ประเทศเยอรมันที่ฟ้าสมัครไว้เขาแจ้งมาว่าสนใจในผลงานของฟ้าเลยอยากให้ไปร่วมฝึกซ้อมและร่วมแสดงโชว์ในเทศกาลดนตรีนานาชาติที่กำลังจะมีขึ้นในอีกสามเดือนข้างหน้านี้ค่ะ”“จริงหรือลูกนี่ฟ้ากำลังจะได้ไปทำตามฝันของตัวเองแล้วสิ” คนเป็นแม่เมื่อได้ฟังในสิ่งที่ลูกสาวบอกก็ดีใจจนรอยยิ้มฉาบไปทั่วใบหน้า แต่ก็แปลกอดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมปลายฟ้าถึงดูไม่ค่อยดีใจเหมือนที่ควรจะเป็น“จริงค่ะแม่พี่เรนรุ่นพี่ที่เป็นคนสอนดนตรีฟ้าพึ่งมาบอกเมื่อวาน ฟ้าต้องให้คำตอบเขาภายในอาทิตย์นี้”“แล้วทำไมลูกถึงดูไม่ค่อยดีใจเลยล่ะทั้งที่มันเป็นสิ่งที่ลูกเคยฝันไว้ และวันนี้มันก็ใกล้ที