All Chapters of ย้อนเวลามาเป็นเมียทาส: Chapter 11 - Chapter 16

หลังจากคืนนั้นบัวก็พยายามเลี่ยงหน้าขุนเอกอยู่ตลอด แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำอย่างนี้ได้อีกนานแค่ไหน บ้านก็ยังอาศัยเขาอยู่ ข้าวปลาอาหารก็ไม่มีอะไรเป็นของตนเลยสักอย่าง เห็นทีอีกไม่นานก็คงปะหน้ากันจัง ๆ บ้างแหละ“นี่พี่สาว ลดให้ฉันหน่อยไม่ได้หรือจ๊ะ”“ลดกระไรของเอ็งอี๊กนังบัว! เอ็งต่อราคาข้าคล้ายจะเอาของข้าฟรีอยู่แล้วนะโว๊ย!”วาดจันทร์นับว่าเป็นคนที่ปรับตัวได้เร็ว และเพราะมาจ่ายตลาดบ่อย ทำให้เธอได้วิชาการต่อรองราคาจากแม่จำปามาเต็ม ๆ นอกจากเราจะเป็นทาสของนายแล้ว เรายังต้องช่วยนายประหยัดเงินทองให้ได้มากที่สุดอีกด้วย“โธ่พี่สาวคนสวย ฉันมาซื้อของพี่บ่อยขนาดนี้ไม่เห็นใจกันเลยรึ?”“วะ!!! พี่สาวคนสวยกระนั้นหรือ”เอาแล้วอีบัว! สงสัยจะกวนใจแม่ค้ามากเกินไป คงจะไม่โดนผักฟาดหน้ากลับมาหรอกใช่ไหม คิดแล้วก็แอบหวั่นเอาเรื่องเหมือนกันแฮะ ทว่าสิ่งที่บัวคิดมักไม่เป็นอย่างนั้นเสมอไป“งั้นก็จ่ายข้ามาเท่าที่เอ็งอยากจ่ายก็แล้วกัน ผักสองกำจะไปพอกระไร เอาไปสักสามกำสิแม่บัว” บัวยิ้มจางออกมากราย ๆ คนไทยนี่ชอบบ้ายอกันมาตั้งแต่สมัยนี้เลยเหรอเนี่ย เหลือจะเชื่อเสียจริง...หลังจากที่ได้ต่อรองการค้ากันแล้ว ผักจำนวนสามกำ

เวลาล่วงเลยผ่านไปเกินกว่าสองวัน คุณแก้วยังคงวุ่นใจไม่หายกับท่าทีของผัวที่นับวันก็ยิ่งหมางเมินเธอขึ้นเรื่อย ๆ อดคิดไม่ได้ว่าพอไม่มีเรื่องลูกแล้ว เขาคงจะปฏิบัติต่อเธอไม่ต่างจากเมียทาสคนอื่น ๆ เฉกเช่นทุกครั้งที่ผ่านมาวันนี้เห็นว่าดอกไม้หอมเริ่มผลิบานส่งกลิ่น เธอจึงหวังมาเก็บมันไปเพาะผ้าตามที่เคยได้ลั่นวาจาไว้เสียหน่อย แม้ว่าคราวนั้นเจ้าของผ้าแพรที่หมายเพาะให้จะไม่สนใจในถ้อยคำของหล่อนเลยก็ตามที“วันนี้เก็บดอกประยงค์ก่อนแล้วกัน คุณพี่ท่านชื่นชอบเป็นพิเศษ”“เจ้าค่ะคุณแก้ว”บ่าวสาวที่ติดตามหล่อนมาสักระยะพูดตอบรับคำสั่งผู้เป็นนายใหม่ ก่อนเร่งลงแรงเก็บดอกไม้หอมด้วยกันด้วยความบรรจง คล้ายเกรงว่าหากจับแรงมากเกินไปจะทำเอาดอกไม้ในมือนั้นเฉาได้“เก็บให้ดีล่ะ ข้าจะเอาไปเพาะผ้าแพรให้คุณพี่ หากดอกไม้ช้ำเพียงนิดเอ็งจะต้องโดนหวายทวนหลังจนกว่าข้าจะพึงใจ”“จะ เจ้าค่ะ”ความรัก ความซื่อสัตย์ของหล่อนที่มีต่อขุนเอกนั้นท่วมล้น ในวันที่ผู้เป็นพ่อเอ่ยปากบอกว่าคุณหญิงแสมาสู่ขอแม่แก้วให้ขุนเอกผู้เป็นลูกชาย วันนั้นจึงเป็นครั้งแรกที่หัวใจของเธอแรกแย้มเต้นระส่ำแตกเนื้อสาวแม้จะรู้ว่ายังเป็นได้เพียงเมียเล็ก ๆ แต่วันใด

ตกค่ำของวันเดียวกัน แม่แก้วถูกคุณพระเกี่ยวพากลับเมืองนนฯ ภายในวันนั้นเลยทันที แม้แต่ผ้าผ่อนของเธอก็ยังไม่มีเวลาเก็บกลับไปด้วย คุณหญิงแสยังไม่อยากจะเชื่อว่าแม่แก้วหล่อนจะมีจิตใจต่ำเพียงนี้ แต่อีกใจก็นึกสงสาร เพราะคุณหญิงรู้อยู่แก่ใจว่าการหลงผัวจนหน้ามืดมันเป็นเยื่องใด“ลูกรู้เรื่องนี้นานแล้ว เหตุใดจึงไม่เล่าสู่แม่ฟัง?”“ขออภัยขอรับคุณแม่ ลูกเพียงกลัวว่าคุณแม่จะเป็นกังวลขอรับ”“แล้วที่ทำถึงเพียงนี้ก็เพราะนังบัวงั้นหรือ?”“.....” พอถูกตั้งคำถามนี้ขุนเอกกลับไม่แม้แต่จะพูดตอบผู้เป็นแม่ เพราะจะมีหน้าอันใดไปพูดยืนยัน ในเมื่อคนที่ออกปากสั่งโบยบัวก็คือตัวเขาเอง ความเจ็บปวดที่แม่บัวได้รับไปก่อนหน้านี้คงยากคลายหาย“พ่อเอกรู้อยู่แก่ใจว่ามันเป็นเพียงเมียทาส เก็บไว้ได้เพียงในเรือน หากแต่หาได้เอาไปอวดผู้ใดได้หนาลูก”“.....” คล้ายว่าขุนเอกจะเป็นใบ้เบี้ยเสียลิ้นไปเสียแล้ว คุณหญิงรู้ใจลูกชายเป็นไหน ๆ ลูกรักผู้ใดทำไมคนเป็นแม่จะไม่รู้ได้ แต่ก็อย่างที่เธอบอก นายเรือนไหนเล่าจะยกเมียทาสขึ้นบนเรือน ไม่มีผู้ใดทำหรอกหนาอีกฝั่งของเรือนเมียทาส เรื่องของคุณแก้วถูกพูดต่อกันเป็นวงกว้างในบ่าวทาส ไม่คิดว่าหล่อนจะคิด