Semua Bab ย้อนเวลามาเป็นเมียทาส: Bab 1 - Bab 10

รศ.๑๑๖เสียงนกร้องยามเช้าตรู่ให้หนาหู แม้นแผ่นฟ้าทั้งผืนจะยังดับมืดไม่ต่างจากเวลากลางคืน หากแต่เหล่าข้าทาสบริวารกลับลุกขึ้นทำงานกันอย่างขะมักเขม้นให้สมกับข้าวแดงแกงร้อนที่เจ้าของเรือนมีพระคุณแบ่งให้ยาไส้บ่าวทาสในเรือนทุกคนต่างรู้หน้าที่ของตนเป็นอย่างดี ทุกอย่างก็เพียงเพื่อตอบแทนบุญคุณที่คุ้มกะลาหัวพวกมันอยู่ หากไม่ได้เจ้านายที่ใจดีเยื่องนายเรือนนี้ เห็นทีคงได้ตายอดตายยากอยู่ที่ใดก็หาได้รู้“ต้มยาบำรุงให้คุณแก้วอยู่รึบัว”“จ้ะ อีกประเดี๋ยวคุณแก้วก็คงตื่นแล้ว กลัวจะไม่ทันท่าน”แม่บัวพูดตอบระหว่างที่สายตายังคงจ้องหม้อปรุงยาบนเตาฟืน เป็นตลอดเกือบเดือนที่เธอได้รับหน้าที่ปรุงยาบำรุงครรภ์ให้คุณแก้ว หล่อนมีข่าวดีเมื่อเดือนก่อนว่ากำลังมีบุตรคนแรกให้ท่านขุน และทั้งเรือนต่างดีใจกันยกใหญ่กับข่าวดีที่สุดในรอบหลายปีแม่แก้วมีศักดิ์เป็นเมียเล็กของขุนเอกก็จริง หากแต่เมื่อใดที่ทารกในครรภ์คลอดออกมา คงจักได้เลื่อนยศฐาเป็นเมียกลางเมือง[1] ของท่านในไม่ช้า แม้จะมีเมียอีกหลายคนที่ตั้งหน้ารออุ้มท้องลูกของท่าน แต่ก็เป็นไปตามกฎที่เจ้าของเรือนได้ให้ไว้เมื่อครั้งอดีต หากเมียใดมีลูกคนแรกให้ท่านได้ก่อน ก็จักถูกแต

วาดจันทร์เดินพาตัวเองออกมาที่รถ ก่อนขึ้นไปนั่งเงียบ ๆ บนนั้นอยู่นาน พร้อมกับคิดทบทวนเรื่องที่ได้ยินมาเมื่อครู่ ไม่คิดไม่ฝันว่าเรื่องน้ำเน่าขนาดนี้จะเกิดขึ้นกับตัวเอง แถมคนที่คิดทรยศหักหลังกันก็ไม่ใช่ใครอื่น กลับเป็นเพื่อนสนิทที่ไว้เนื้อเชื่อใจกับแฟนหนุ่มที่เพิ่งขอแต่งงานยังไม่พ้นสัปดาห์ด้วยซ้ำ“ฮึก ฮืออ”สมองตื้อตันเริ่มกลับมามีความรู้สึก หากแต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้นอกเสียจากหยดน้ำตาที่กำลังหลั่งไหลออกมาอย่างพรั่งพรู ไม่รู้ว่าชาติก่อนไปทำอะไรให้ใครไว้ ตลอดชีวิตของเธอกับเรื่องความรัก ถึงไม่เคยสมหวังเลยสักครั้งเดียว คบกับใครก็ไม่เคยเกินปี คนล่าสุดที่คิดว่าจะดี วางใจไว้ขั้นกำลังแต่งงานกันแล้ว แต่กลับมาโดนหักหลังแบบนี้ดวงหน้าสวยมากไปด้วยคราบน้ำตาที่อาบเต็มสองข้างแก้ม ซบหน้าลงกับพวงมาลัยรถคล้ายคนหมดหนทาง มันเจ็บไปทั้งใจจวนร่างกายขึ้นชาไปพร้อม ๆ กัน ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อแล้วจริง ๆ“ทำไม ฮึก ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ฮือ”ความจุกไหลขึ้นมากองรวมกันอยู่ที่อก หยดน้ำตายังคงไหลพรากไม่ต่างจากนาทีก่อนหน้า วาดจันทร์ร้องไห้ออกมาจวนจะขาดใจให้ได้ ถึงอย่างไรชีวิตของเธอก็ยังต้องเดินต่อไปอยู่ดี แต่จะให้เป

“ท่านขุนอยากให้บัวนวดกงไหนอีกบอกได้นะเจ้าคะ”“เอ็งนวดให้ข้าเสียจนหนำใจ ข้าอยากทำอย่างอื่นเสียมากกว่า”หญิงสาววัยยี่สิบสองก้มหน้าก้มตามองพื้นเรือนด้วยความเขินอายตามประสาสาวแรกแย้มยามที่ถูกอีกฝ่ายเกี้ยวคารมใส่ มือเล็กถูกรั้งเอาไปจับถือ บัวไม่ได้มีท่าทีสงวนกาย เพราะรู้หน้าที่เมียทาสของเธอดี การถูกเรียกตัวมาคืนนี้ก็เพื่อปรนนิบัติท่านขุน ข้อนี้บัวรู้ดีอยู่แก่ใจ“คืนนี้เอ็งจะได้เป็นเมียข้า รู้ตัวหรือไม่”“เจ้าค่ะ” ตอบกลับด้วยท่าทางเหนียมอาย ไม่นานมือหนาของคนบนเตียงก็ยื่นมาจับคางสวยให้เชิดเงยขึ้นมองปะหน้า บัวยังยืนยันว่าท่านขุนนั้นมีใบหน้าและรูปร่างดั่งเทวดาเสก คนอะไรจะรูปงามถึงเพียงนี้“ลุกขึ้นมานั่งบนเตียงกับข้า”เจ้าของร่างเล็กลุกขึ้นขยับไปนั่งบนเตียงเดียวกับเขาอย่างว่าง่าย เตรียมใจมาหลายวัน พรหมจรรย์ที่เฝ้ารักษามาตลอดหลายปีกำลังจะถูกพรากไปโดยชายที่เธอนั้นหวังจะมอบให้แต่แรก“ทะ ท่านขุนเจ้าคะ”มือเล็กจับรั้งมือของเขาที่กำลังเปลื้องผ้ากระโจงอกของเธอ พอถึงเวลาเข้าจริง ความกลัวของหญิงสาวก็เริ่มทำงาน รู้อยู่แล้วว่าไม่อาจรั้งท่านได้ แต่สิ่งที่บัวกำลังร้องขอ ก็หวังว่าท่านขุนจะปรานี“ท่านขุนช่วยเ

อีกด้านย่านบางใหญ่ ขุนเอก พิพัฒน์เดช ขุนนางผู้ดูแลย่านนี้ทั้งแถบ ความเรียบร้อยของบ้านเมืองคือหน้าที่หลัก ทุกตารางนิ้วในย่านนับว่าเป็นความรับผิดชอบของเขาหลังจากออกมาทำงานตลอดทั้งวัน เย็นนี้ก็ถึงเวลากลับเรือนเสียที เจ้าของร่างหนานั่งอยู่บนรถลากประจำตำแหน่ง โดยเบื้องหน้ามีบ่าวชายคนสนิทที่คอยทำหน้าที่“เหตุใดยามนี้ผู้คนจึงหนาตานัก เมื่อใดกันข้าจะถึงเรือน”“คนคงออกมาตลาดมากโขขอรับ” ตกเย็นมาผู้คนนับว่าหนาตา เป็นเรื่องน่าพึงใจที่ย่านนี้การค้าขายก็ยังไม่เป็นรองย่านอื่น ตั้งแต่ที่ขุนเอกมีบทบาทดูแลอย่างเต็มที่ ผู้คนในย่านก็ดูจะมั่งมีกันขึ้นเรื่อย ๆ แต่ยามนี้ใจของเขากลับจดจ่อที่จะกลับเรือนเต็มทน“งั้นเอ็งก็พาข้าไปอีกทางแล้วกัน ดีเหมือนกันข้าจะได้รวดดูแถบกงนู้น”“ขอรับท่านขุน”รถลากเปลี่ยนทิศทางการเดิน เป็นเส้นหลังเรือนของเขาเอง ปกติก็ไม่ได้ใช้ทางนี้บ่อยนัก จะว่าไปก็เป็นเดือนแล้วที่ไม่ได้ผ่านทางนั้นเลย พอได้โอกาสก็รวดไปเสียทีเดียว“คราก่อนนี้ทางมันไม่ได้รกร้างปานนี้ไม่ใช่หรือ ข้าไม่ได้ผ่านเพียงเดือน เหตุใดจึงเปลี่ยนไปจากเก่านัก”“เสียงร่ำลือกันว่าโจรชุมนักขอรับ ชาวบ้านเลยใช้ทางหลักเสียมากกว่า น้

“ต่อให้เป็นเมีย ก็อย่าคิดว่ากูจะไม่กล้าขายมึง!”ข้างแก้มนวลถูกบีบจนหน้าเบ้ นอกจากแรงของเขาจะเยอะแล้ว บัวก็ไม่มีสิทธิ์อะไรที่จะปัดมือของขุนเอกออกอยู่ดี“บัวเจ็บเจ้าค่ะ ฮึก”“ก็กูตั้งใจให้มึงเจ็บ รู้สึกเยื่องนั้นมันก็ถูกต้องแล้วไม่ใช่รึ?”“ทะ ท่านขุน” น้ำใสไหลพรากเป็นสาย ทั้งที่ก็บอกไปแล้วว่าเธอไม่ได้ทำให้คุณแก้วแท้งลูก แต่ดูเหมือนว่าคำของแม่แก้วผู้นั้นจะหนักมากกว่าคำของเธอที่เป็นเพียงทาส“มึงกล้าดีอันใด จึงมาทำกับลูกกูเยื่องนี้!”“บัวหาได้ทำเจ้าค่ะ ท่านขุนไม่เชื่อบัวบ้างเลยหรือเจ้าคะ ฮือ”ยาที่ต้มลงหม้อก็เป็นไปตามที่หมอยาของคุณแก้วให้มาทั้งสิ้น หากหล่อนแท้งเพราะยานั่น ก็ต้องไปถามเอาความกับหมอยาสิ แต่เพียงแค่เมียอีกคนกล่าวโทษถึงบัว ท่านขุนก็เชื่อฟังไม่มีแย้งซ้ำยังพร้อมเอาโทษกับบัวให้ถึงที่สุด“ไม่ได้ทำ แล้วหมาตัวใดมันทำ! กูเปลี่ยนใจที่จะไม่ขายมึงแล้วกัน เพราะมึงจะต้องได้โทษกับสิ่งที่มึงทำเสียก่อน...เอาตัวอีบัวไปขึงไว้กลางเรือน กูจะโบยสักสามวันสามคืนเป็นไง”ผ่านไปอีกหลายวันหลังจากที่วาดจันทร์ใช้ชีวิตอยู่ในยุคนี้ จากที่คิดว่าอากาศต้องร้อนมากแน่ ๆ ที่ไม่มีเครื่องปรับอากาศใช้ จากที่คิดว่าคง