Semua Bab Second Chance With Her Billionaire Husband (SPG): Bab 111 - Bab 120

Sa tabi ng sink, umaagos ang malamig na tubig mula sa gripo. Kalmado ang tunog nito, pero si Natalie, ramdam ang unti unting pamumuo ng init sa loob niya. Dahan dahan niyang dinampian gamit ang mga daliri ang tumutulong tubig at pinunasan ang nakadikit na cream at mantika sa damit niya. Sa salamin, kitang kita ang mapuputing bakas ng cream na kumalat sa itim niyang tela, at pati ang leeg at baba niyang sing puti ng niyebe ay may mga mantsang oil na tila kumikinang sa ilalim ng ilaw.“Do you need to change into another outfit?”Nagulat siya nang biglang marinig ang malalim na tinig ni Theodore mula sa likod. Para bang may malamig na hangin na humaplos sa batok niya.“No, it is fine. I will manage,” mabilis niyang sagot, pilit pinapakalma ang sarili. Inabot niya ang cream sa balat niya, ngunit bago pa man tumama ang mga daliri niya, marahan na hinawakan ni Theodore ang pulso niya.“Let me help.”Mahaba ang mga daliri ng lalaki, malinis at eleganteng tingnan, bawat kasukasuan ay tila gin

Pagmulat ni Natalie kinabukasan, banayad ang init na nakabalot sa tiyan niya, tila pinapawi ang pagod at kirot na idinulot ng buong magdamag. Habang nakahiga pa, parang kusa nang gumalaw ang kamay niya papunta sa cellphone. Para bang may kutob siyang may naghihintay na balita.Dalawa ang unread messages.Isa mula sa anak niya.Isa mula sa ama niya.Binuksan niya ang una.Hacker: Ms. Flores, maraming salamat.Ngumiti siya nang mahina. Simple lang ang mensahe, pero ramdam niya ang bigat ng pasasalamat doon. Sunod naman niyang binuksan ang message ng ama.Nicholas Flores (Ama): Hindi kita kailanman sinisi, at hindi rin ako nagalit. Alam ko na ang anak kong babae ang pinakamagaling. Huwag mong problemahin ang mga bagay na wala na. Ang mama mo at ako, naglalakbay na sa iba ibang bansa. Panahon na para sa amin na magretiro. Naniniwala akong kayang kaya mong pamahalaan ang Flores Group. Hindi magbubunga ng mahina ang isang matapang na heneral.Napatigil si Natalie.Kagabi, matapos niyang isa

Nagulat si Nathan, nanlaki ang mga mata habang nakatingin sa nangyayari sa harapan niya. “?” isang tahimik niyang tanong, hindi sigurado kung paano tutugon sa eksenang unti-unting bumabalot sa silid.Si Lia naman, nakabuntong-hininga at muntik nang sumigaw, “Walang paraan! Kung matapon ang isang ladle ng tubig, paano kung hindi na maging mabait si Mommy?" Ang maliit niyang puso ay umiikot sa takot at pagmamalasakit, parang nagbabad sa bawat galaw ng kanyang ama at mommy.Lumingon si Theodore, at sa sandaling iyon ay nakita niya si Natalie na nakatingala sa kanya. Sa mukha niyang iyon—nakakabighani, walang halong anumang pagtatangka o pekeng emosyon—ang mga mata niya ay puro at inosente, parang bata na walang kaalam-alam sa masalimuot na mundo sa labas. May hawak siyang simpleng vase, hindi mamahalin pero maingat na pinili, at iniabot ito sa kanya nang buong tiwala.Kinuha ni Theodore ang vase at ipinasara ang kanyang mga mata. Bang!Durog ang vase sa sahig, pero ang sakit na inaasahan

Pagdating ni Natalie mula kina Antonio, mabigat ang loob niya, dala ang pagod at bigat ng hindi niya maintindihang galit nina Beth at Antonio. Lalong bumigat ang dibdib niya nang maalala ang paraan ng paghablot ni Antonio sa wheelchair ng anak, parang kahit ang hangin na nagmumula sa kanya ay nakakasakit.Pag-uwi niya sa Cortez Group, tahimik siyang pumasok, dala pa rin ang mga regalong hindi man lang tinanggap. Nang makarating siya sa office floor, nakita niyang nasa meeting pa si Bianca.Ngunit bago pa man siya magsalita, tiningnan siya ng kaibigan mula sa loob ng glass wall at sumenyas lamang. I’ll finish this, just wait. Tumango si Natalie at naupo sa lounge area, pilit pinapakalma ang tibok ng puso.Hindi pa nagtatagal, biglang sunod sunod na lumabas ang lahat ng executives mula sa meeting room. Nagkatinginan sila, halatang nagtataka rin kung bakit bigla itong natigil.Lumabas si Hazel Acacia, ang personal assistant ni Bianca, na sandaling tumigil ang tingin kay Natalie bago magy

Sa sandaling bumagsak ang mga salitang iyon sa katahimikan ng bulwagan, tila ibang himig ang napako sa mga mukha ng lahat. May mga matang napakintal, may mga labi na biglang napikit, at ang hangin ay nagbagting ng kakaibang tensyon. Si Ryan, na palaging maingat ang galaw, muntik nang mapasinghap, at mahinang napabulong, “Master Vergara… fragile?” Isang tanong na puno ng pagtataka at pag-aalala.Si Antonio, na tahimik at tila palaging nasa kanyang mundo, napalunok din. Ngunit ang lahat ng narinig ni Theodore noon ay iisang paulit ulit na pariralang bumulong sa hangin, my husband, my husband, at ang huling pangungusap na nag-iwan ng kakaibang kirot, my heart aches for him. May isang bahagyang ngiti ng kasiyahan na dumaan sa mukha niya, kasing banayad ng ulap, kasing malamig ng kanyang karaniwang ekspresyon. Hindi ito isang malaki o ligtas na ngiti, ngunit sa loob nito nakapaloob ang isang papawing kaligayahan, na para bang may maliit na pagbalik ng mga bagay sa lugar na dapat nilang kin