All Chapters of คืนนี้ก็นอนไม่หลับ: Chapter 1 - Chapter 7

“อืมม... ฟินจัง... อืมม... อร่อยจัง...”ในห้องที่มืดสลัว ร่างของฉันเปลือยเปล่า คุกเข่าอยู่บนเตียง เชิดบั้นท้ายขึ้นสูง ถูกหนีบอยู่ตรงกลางระหว่างชายหนุ่มร่างกำยำสองคน ทั้งด้านหน้าและด้านหลังกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่ง กำลังที่มหาศาล และพละกำลังที่น่าทึ่งของพวกเขา ทำให้ฉันลุ่มหลงจนแทบบ้า...ฉันชื่อเซวียฉี เป็นแม่ม่ายคืนนั้น ฉันสะดุ้งตื่นเพราะปวดปัสสาวะ จึงลุกขึ้นอย่างงัวเงียเตรียมจะไปห้องน้ำทว่ากลับพบว่าประตูห้องลูกชายแง้มอยู่ และมีเสียงหอบหายใจรวยรินเล็ดลอดออกมาดึกป่านนี้แล้ว เสี่ยวเหว่ยยังไม่นอนอีกหรือ?ฉันย่องเข้าไปใกล้ แต่สิ่งที่เห็นคือเขากำลังนอนเปลือยกายอยู่บนเตียงสำเร็จความใคร่ด้วยตัวเอง โดยมีกางเกงในจีสตริงลูกไม้สีดำปิดอยู่บนใบหน้าฉันเม้มริมฝีปากเบา ๆแม้จะพอคาดเดาได้ แต่เมื่อได้เห็นอะไรแบบนี้จริง ๆ ใบหน้าของฉันก็แดงก่ำด้วยความตื่นเต้นสิ่งที่ทำให้ฉันถึงกับหายใจติดขัดยิ่งกว่าคือภาพบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่เสี่ยวเหว่ยถืออยู่ในมืออีกข้างตอนแรกฉันคิดว่ามันเป็นเพียงหนังผู้ใหญ่ที่ช่วยเร้าอารมณ์ของเขา แต่เมื่อได้ยินเสียงร้องที่คุ้นหูอย่างแผ่วเบาจากลำโพง ฉันก็พบว่ามันเป็นคลิปที

ฉันรู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัว เทไวน์แดงกรอกปากอย่างไม่รู้ตัวไม่นานนัก จินหลินก็อาศัยจังหวะแกล้งทำเป็นเมา และซบลงบนตักของเสี่ยวเหว่ยแม้จะมองไม่เห็นว่าพวกเขากำลังทำอะไร แต่เสียง “จิ๊จ๊ะ จิ๊จ๊ะ” เหนียว ๆ หนืด ๆ ที่ออกมาจากปากของจินหลินนั้นฟังแล้วช่างน่าละอาย ทว่ากลับทำให้ร่างกายร้อนผ่าวไปหมดฉันรู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัว เทไวน์แดงกรอกปากอย่างไม่รู้ตัวไปอีกครั้งในใจเริ่มกระวนกระวาย ยัยตัวร้ายนี่ คงไม่ได้กำลังใช้ปากปรนนิบัติเสี่ยวเหว่ยอยู่หรอกนะถ้าถูกรุ่ยรุ่ยจับได้ล่ะก็ ต้องแย่แน่ ๆโชคดีรุ่ยรุ่ยเอาแต่สนใจฉันตลอดเวลา เขาไม่ได้เหลือบมองไปทางนั้นเลยแม้แต่น้อย“แม่ครับ ผมเพิ่งเรียนรู้จุดพิเศษใหม่ ๆ มาสองสามจุด ขออนุญาตนวดให้แม่หน่อยนะครับ!”ฉันกลัวว่าเขาจะสังเกตเห็นเสี่ยวเหว่ยกับจินหลิน จึงจูงมือเขามาที่ห้องนอนใหญ่ แล้วนอนคว่ำลงบนเตียงสิ่งที่ทำให้ฉันประหลาดใจคือ เมื่อรุ่ยรุ่ยวางมือลงบนบั้นท้ายของฉัน และพยายามจะถอดกระโปรงของฉันออก ฉันกลับไม่รู้สึกอึดอัดเลยแม้แต่น้อยอาจเป็นเพราะดื่มไวน์มากเกินไป หรืออาจเป็นเพราะการจู่โจมก่อนหน้านี้ ทำให้ฉันคุ้นชินกับเหตุการณ์ที่ต้องเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร

ลูกชายตาแดงก่ำ โต้แย้งฉันอย่างรุนแรงด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน“แม่ครับ แม่ไม่สามารถใช้ความผิดพลาดเพียงครั้งเดียวมาตัดสินความพยายามทั้งหมดของผมได้ และยิ่งไม่ควรโยนความผิดทั้งหมดไปให้แม่บุญธรรมได้!”พอเอ่ยถึงจินหลิน เสี่ยวเหว่ยก็ดูเหมือนกลายเป็นคนละคนใบหน้าแดงก่ำราวกับสิงโตที่ใกล้จะควบคุมตัวเองไม่ได้ ไม่มีท่าทีเชื่อฟังเหมือนปกติเลยแม้แต่น้อยลูกชายที่ฉันเลี้ยงดูมานานหลายปี กลับแสดงความโกรธเกรี้ยวใส่ฉันเพราะผู้หญิงคนอื่นฉันมองเห็นภาพลักษณ์ของพ่อเขาเมื่อครั้งอดีตบนตัวเขาใบหน้าที่เคยทำร้ายฉันตอนที่เขาเมาเหล้า ก็เหมือนกับเสี่ยวเหว่ยในตอนนี้ไม่มีผิดในใจรู้สึกร้อนรุ่ม กระสับกระส่าย และเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก ฉันยกมือขึ้นตบหน้าเขาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าแกกับจินหลินทำอะไรกันไปบ้าง!” “เพี๊ยะ” เสียงนั้นดังลั่นขึ้น แก้มขวาของเสี่ยวเหว่ยก็บวมแดงเป็นปื้นทันทีเขาตกตะลึงงงงวย ไม่อยากเชื่อ ก่อนจะน้อยใจ แล้วก็จ้องมองฉันอย่างเคียดแค้น ก่อนจะวิ่งหนีออกจากประตูไปโดยไม่หันกลับมามอง“เสี่ยวเหว่ย...”อันที่จริง ทันทีที่ตบลูกชาย ฉันก็รู้สึกเสียใจแต่เมื่อเห็นเงาของเขาที่วิ

แต่อนิจจา อีกฝ่ายมีจำนวนมากกว่า แม้ว่าทั้งสองคนจะมีทักษะต่อสู้แบบงู ๆ ปลา ๆ อยู่บ้าง แต่เมื่อขาดความได้เปรียบด้านจำนวน ก็ทำได้เพียงล่าถอยอย่างต่อเนื่องเมื่อถูกโจมตีที่อันตรายถึงชีวิต รุ่ยรุ่ยใช้สายตาที่ว่องไว ยื่นแขนออกไปรับแทนเสี่ยวเหว่ยเมื่อถูกนำส่งโรงพยาบาล แขนขวาของรุ่ยรุ่ยก็ไม่สามารถขยับได้แล้วส่วนเสี่ยวเหว่ยนั้นไม่มีบาดเจ็บรุนแรง เพียงแต่มีรอยฟกช้ำบนใบหน้าและร่างกายเท่านั้นในเวลานี้ ประตูห้องผ่าตัดก็ถูกผลักเปิดออกแพทย์ผู้เชี่ยวชาญเดินออกมา พวกเราก็รีบเดินเข้าไปหา“เด็กผู้ชายที่ถูกส่งมาทีหลังไม่เป็นอะไรมาก บาดแผลที่ใบหน้าได้เย็บเรียบร้อยแล้วครับ”เมื่อได้ยินดังนั้น ฉันก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก“แล้วเด็กที่ส่งมาคนแรกละคะ!”จินหลินจับเสื้อของหมอไว้ ด้วยสีหน้ากระวนกระวาย“แขนขวาของเด็กคนนั้นบาดเจ็บค่อนข้างรุนแรง ต้องพักรักษาตัวในโรงพยาบาลเพื่อสังเกตอาการสักระยะหนึ่ง ถ้าพักฟื้นให้ดีก็จะไม่มีปัญหาอะไรครับ”“ครูเองก็โล่งใจแทนเขา และถามขึ้นว่า: “คุณหมอคะ แล้วมือนี้จะกลับมาเขียนหนังสือได้ไหมคะ?”คุณหมอส่ายหน้า “เส้นประสาทของเขาได้รับบาดเจ็บ หากไม่อยากให้มีปัญหาตามมาในภาย