LOGINShare
บทที่ 6
Latest chapter
คืนนี้ก็นอนไม่หลับ บทที่ 7
แต่อนิจจา อีกฝ่ายมีจำนวนมากกว่า แม้ว่าทั้งสองคนจะมีทักษะต่อสู้แบบงู ๆ ปลา ๆ อยู่บ้าง แต่เมื่อขาดความได้เปรียบด้านจำนวน ก็ทำได้เพียงล่าถอยอย่างต่อเนื่องเมื่อถูกโจมตีที่อันตรายถึงชีวิต รุ่ยรุ่ยใช้สายตาที่ว่องไว ยื่นแขนออกไปรับแทนเสี่ยวเหว่ยเมื่อถูกนำส่งโรงพยาบาล แขนขวาของรุ่ยรุ่ยก็ไม่สามารถขยับได้แล้วส่วนเสี่ยวเหว่ยนั้นไม่มีบาดเจ็บรุนแรง เพียงแต่มีรอยฟกช้ำบนใบหน้าและร่างกายเท่านั้นในเวลานี้ ประตูห้องผ่าตัดก็ถูกผลักเปิดออกแพทย์ผู้เชี่ยวชาญเดินออกมา พวกเราก็รีบเดินเข้าไปหา“เด็กผู้ชายที่ถูกส่งมาทีหลังไม่เป็นอะไรมาก บาดแผลที่ใบหน้าได้เย็บเรียบร้อยแล้วครับ”เมื่อได้ยินดังนั้น ฉันก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก“แล้วเด็กที่ส่งมาคนแรกละคะ!”จินหลินจับเสื้อของหมอไว้ ด้วยสีหน้ากระวนกระวาย“แขนขวาของเด็กคนนั้นบาดเจ็บค่อนข้างรุนแรง ต้องพักรักษาตัวในโรงพยาบาลเพื่อสังเกตอาการสักระยะหนึ่ง ถ้าพักฟื้นให้ดีก็จะไม่มีปัญหาอะไรครับ”“ครูเองก็โล่งใจแทนเขา และถามขึ้นว่า: “คุณหมอคะ แล้วมือนี้จะกลับมาเขียนหนังสือได้ไหมคะ?”คุณหมอส่ายหน้า “เส้นประสาทของเขาได้รับบาดเจ็บ หากไม่อยากให้มีปัญหาตามมาในภาย
คืนนี้ก็นอนไม่หลับ บทที่ 6
ฉันเอื้อมมือไปลูบหัวของเขา และให้กำลังใจอย่างเหมาะสมว่า: “เสี่ยวเหว่ย แม่จะไม่บังคับลูกเรื่องไม่ไปเจอกับแม่บุญธรรมแล้วนะ เพียงแต่ลูกต้องเข้าใจว่าพวกลูกไม่มีทางที่จะมีตอนจบแบบนั้นได้”“สามารถไปพบเธอได้สัปดาห์ละครั้ง และถ้าลูกทำตัวดี แม่จะให้รางวัลเพิ่มอีก 2 ครั้งต่อเดือน”“และจะต้องอยู่ภายใต้การดูแลของแม่เท่านั้น”ดวงตาของเสี่ยวเหว่ยเป็นประกายทันที รอยยิ้มปรากฏเต็มใบหน้า ท่าทางที่สดใสราวกับว่าเขากลับไปเป็นคนเดิมแล้ว“ขอโทษครับแม่ เมื่อกี้ผมเอาแต่ใจไปหน่อย”เสี่ยวเหว่ยโผเข้ากอดฉัน ไหล่ของเขาสั่นไม่หยุดความอัดอั้นในใจของฉันก็คลายลงไปเกือบหมด ฉันเอื้อมมือไปลูบหัวของเขาด้วยความรักใคร่เรื่องความรักนี้ รอให้เขาเรียนจบแล้วฉันจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวอีกส่วนเรื่องของรุ่ยรุ่ย... ก็เป็นอีกเรื่องที่ยุ่งยากชีวิตของฉันกลับคืนสู่ภาวะปกติ รุ่ยรุ่ยยังคงมาหาฉันเป็นครั้งคราว แต่ฉันก็ปฏิเสธเขาไปโดยอ้างถึงเรื่องการเรียนที่ต้องมาก่อน ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ในสายตาของฉัน เขาคือรุ่นน้อง ความสัมพันธ์ที่ไม่เปิดเผยแบบนี้ย่อมเป็นระเบิดเวลารุ่ยรุ่ยจากไปครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความผิดหวัง ทำให้ฉันรู้สึกสับ
คืนนี้ก็นอนไม่หลับ บทที่ 5
ลูกชายตาแดงก่ำ โต้แย้งฉันอย่างรุนแรงด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน“แม่ครับ แม่ไม่สามารถใช้ความผิดพลาดเพียงครั้งเดียวมาตัดสินความพยายามทั้งหมดของผมได้ และยิ่งไม่ควรโยนความผิดทั้งหมดไปให้แม่บุญธรรมได้!”พอเอ่ยถึงจินหลิน เสี่ยวเหว่ยก็ดูเหมือนกลายเป็นคนละคนใบหน้าแดงก่ำราวกับสิงโตที่ใกล้จะควบคุมตัวเองไม่ได้ ไม่มีท่าทีเชื่อฟังเหมือนปกติเลยแม้แต่น้อยลูกชายที่ฉันเลี้ยงดูมานานหลายปี กลับแสดงความโกรธเกรี้ยวใส่ฉันเพราะผู้หญิงคนอื่นฉันมองเห็นภาพลักษณ์ของพ่อเขาเมื่อครั้งอดีตบนตัวเขาใบหน้าที่เคยทำร้ายฉันตอนที่เขาเมาเหล้า ก็เหมือนกับเสี่ยวเหว่ยในตอนนี้ไม่มีผิดในใจรู้สึกร้อนรุ่ม กระสับกระส่าย และเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก ฉันยกมือขึ้นตบหน้าเขาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าแกกับจินหลินทำอะไรกันไปบ้าง!” “เพี๊ยะ” เสียงนั้นดังลั่นขึ้น แก้มขวาของเสี่ยวเหว่ยก็บวมแดงเป็นปื้นทันทีเขาตกตะลึงงงงวย ไม่อยากเชื่อ ก่อนจะน้อยใจ แล้วก็จ้องมองฉันอย่างเคียดแค้น ก่อนจะวิ่งหนีออกจากประตูไปโดยไม่หันกลับมามอง“เสี่ยวเหว่ย...”อันที่จริง ทันทีที่ตบลูกชาย ฉันก็รู้สึกเสียใจแต่เมื่อเห็นเงาของเขาที่วิ
คืนนี้ก็นอนไม่หลับ บทที่ 4
ฉันรู้สึกสะท้านไปทั้งตัว และได้สติกลับคืนมาจะปล่อยให้เขาทำแบบนี้ต่อไปไม่ได้ มิฉะนั้นจะไม่ช้าก็เร็วจะต้องก่อความผิดพลาดร้ายแรง!ฉันกัดฟันแน่น กำมือแน่นโดยไม่ให้เขารู้ตัว แล้วผลักเขาออกไปอย่างแรง “หลิวรุ่ย นี่ลูกจะทำอะไร?”นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเรียกชื่อเต็มของเขาน้อยครั้งนักรุ่ยรุ่ยดูเหมือนจะตกใจกับท่าทีของฉัน จนกระทั่งได้สติกลับคืนมา สายตาของเขาจ้องมองดวงตาของฉันอย่างลึกซึ้งและซับซ้อน ทำท่าเหมือนมีอะไรจะพูดแต่พูดไม่ออก“ผม... ผม...”ฉันพลิกตัวลุกขึ้นนั่งอย่างะรวดเร็ว จัดเสื้อผ้าของตัวเองอย่างลนลาน แล้วพูดว่า “เรื่องคืนนี้ ฉันจะถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น”“นายอยู่ที่นี่ก่อน ห้ามไปไหนทั้งนั้น”“ฉันจะไปดูเสี่ยวเหว่ย ว่าพวกเขาสร่างเมาหรือยัง”เมื่อฉันเดินออกจากประตู ก็พบว่าจินหลินกับเสี่ยวเหว่ยเมาหลับไปแล้วบนโซฟา โชคดีที่เสื้อผ้าของพวกเขาทั้งคู่ยังอยู่ครบ ไม่ได้เกิดเรื่องอย่างที่ฉันจินตนาการไว้ฉันยิ้มเยาะตัวเองเล็กน้อย อย่างที่คิดไว้ ฉันคิดมากไปเองฉันเรียกให้รุ่ยรุ่ยออกมาช่วยฉันพยุงจินหลินไปที่ห้องนอนใหญ่ จากนั้นก็ไล่เขาไปนอนในห้องของเสี่ยวเหว่ยฉันหลับลงไปจนไม่รู้ว่าตื่นขึ้น
คืนนี้ก็นอนไม่หลับ บทที่ 3
ฉันรู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัว เทไวน์แดงกรอกปากอย่างไม่รู้ตัวไม่นานนัก จินหลินก็อาศัยจังหวะแกล้งทำเป็นเมา และซบลงบนตักของเสี่ยวเหว่ยแม้จะมองไม่เห็นว่าพวกเขากำลังทำอะไร แต่เสียง “จิ๊จ๊ะ จิ๊จ๊ะ” เหนียว ๆ หนืด ๆ ที่ออกมาจากปากของจินหลินนั้นฟังแล้วช่างน่าละอาย ทว่ากลับทำให้ร่างกายร้อนผ่าวไปหมดฉันรู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัว เทไวน์แดงกรอกปากอย่างไม่รู้ตัวไปอีกครั้งในใจเริ่มกระวนกระวาย ยัยตัวร้ายนี่ คงไม่ได้กำลังใช้ปากปรนนิบัติเสี่ยวเหว่ยอยู่หรอกนะถ้าถูกรุ่ยรุ่ยจับได้ล่ะก็ ต้องแย่แน่ ๆโชคดีรุ่ยรุ่ยเอาแต่สนใจฉันตลอดเวลา เขาไม่ได้เหลือบมองไปทางนั้นเลยแม้แต่น้อย“แม่ครับ ผมเพิ่งเรียนรู้จุดพิเศษใหม่ ๆ มาสองสามจุด ขออนุญาตนวดให้แม่หน่อยนะครับ!”ฉันกลัวว่าเขาจะสังเกตเห็นเสี่ยวเหว่ยกับจินหลิน จึงจูงมือเขามาที่ห้องนอนใหญ่ แล้วนอนคว่ำลงบนเตียงสิ่งที่ทำให้ฉันประหลาดใจคือ เมื่อรุ่ยรุ่ยวางมือลงบนบั้นท้ายของฉัน และพยายามจะถอดกระโปรงของฉันออก ฉันกลับไม่รู้สึกอึดอัดเลยแม้แต่น้อยอาจเป็นเพราะดื่มไวน์มากเกินไป หรืออาจเป็นเพราะการจู่โจมก่อนหน้านี้ ทำให้ฉันคุ้นชินกับเหตุการณ์ที่ต้องเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร
คืนนี้ก็นอนไม่หลับ บทที่ 2
จินหลินมีท่าทีบอบบางและอ่อนแอตั้งแต่เกิด แต่เธอเกิดมาพร้อมใบหน้ายั่วยวนดุจจิ้งจอกเก้าหาง เอวคอดกิ่ว ทรวงอกกลมกลึงเหมือนซาลาเปา และบั้นท้ายงอนงามเหมือนลูกท้อแม้แต่ชายชาติทหารที่แข็งแกร่งดุจเหล็กกล้า ก็ยังถูกเธอสูบฉีดพลังจนหมดสิ้นถ้าบ่อยเกินไปแบบนี้ จะส่งผลกระทบต่อสุขภาพของเสี่ยวเหว่ยหรือเปล่า?แต่ท้ายที่สุด เมื่อเห็นแววตาเปี่ยมความหวังของลูกชาย ฉันก็ยอมตกลงค่ำคืนวันรุ่งขึ้น ฉันจัดบ้านให้เรียบร้อยสวยงาม และต้อนรับจินหลินกับรุ่ยรุ่ยเข้าสู่ชายคารุ่ยรุ่ยสูงกว่าเสี่ยวเหว่ยเล็กน้อย ประมาณหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตรขึ้นไป แถมยังชอบออกกำลังกายและเล่นบาสเกตบอล ร่างกายจึงกำยำล่ำสันจนน่าตกใจทันทีที่เข้าบ้าน เขาก็โอบอุ้มฉันขึ้นมาทันที ใช้มือประคองและบีบนวดบั้นท้ายของฉันสองสามครั้ง จากนั้นก็ซบใบหน้าลงบนอกของฉันอย่างไม่สนใจสิ่งใด และถูไถอย่างรุนแรง“แม่บุญธรรมครับ อกของแม่นุ่มจังเลย ทั้งใหญ่กว่าของแม่ผม แล้วยังมีกลิ่นหอม ๆ ด้วย”“ไป ไป๊ อย่ามาซนแถวนี้...”ฉันหน้าแดงก่ำด้วยความอาย “โตเป็นผู้ใหญ่ขนาดนี้แล้ว ยังจะกินนมอีกเหรอ?”“ไม่ใช่ว่าไม่เคยกินมาก่อนนี่นา ให้ผมลองอีกครั้งเถอะนะครับแม่บุญ
