All Chapters of ใต้อาณัติมาเฟียร้าย: Chapter 21 - Chapter 30

⚠️ คำเตือน ⚠️เนื้อหาในนิยายตอนนี้ มีการบีบบังคับ ใช้ความรุนแรง และทำร้ายจิตใจโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน..... (ทำอะไรอยู่) "มากินปิ้งย่างกับเจษฎ์ที่ห้างฯ ค่ะ" (วันนี้เป็นยังไงบ้าง พี่ไม่ได้โทรหาหลายวันเลย) "ยุ่งเหรอคะ" (นิดหน่อย แต่ทำไมวันนี้เสียงแปลก ๆ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า) "ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ก็แค่เหมือนจะไม่สบายนิดหน่อย เสียงเลยแหบ ๆ" (กินยาหรือยัง) "กินแล้วค่ะ" (.....) "พี่เลคะ" (ว่า) "ลีต้องอยู่ที่นั่นอีกนานแค่ไหนคะ พี่เล" น้ำเสียงของเธอแผ่วลงเล็กน้อย ขณะที่สายตาเหม่อมองผ่านกระจกใสของร้านปิ้งย่างออกไปยังฝนที่เริ่มโปรยบางเบา เพราะเธอก็อยู่บ้านมาโครมาเกือบครึ่งปีแล้ว เธอเบื่อ อยากย้ายออกเต็มทนแล้ว (พูดเรื่องนี้อีกแล้ว มีอะไรบอกพี่มาได้เลยนะ ใครทำหรือพูดอะไรใส่) "ไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้นหรอกค่ะ ทุกคนดีกับลีหมด" เธอตอบเบา ๆ ทั้งที่ในใจมีคำตอบมากกว่านั้น เพียงแค่ไม่กล้าพูดออกไป (แล้วเป็นอะไรถึงไม่อยากอยู่ที่นั่น) "ลีแค่ไม่อยากอยู่บ้านคนอื่นแล้ว มันรู้สึกมันไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ค่ะ" เธอหัวเราะแห้ง ๆ กลบเกลื่อนความอึดอัดในใจ (ช่วงนี้พี่ก็เริ่มดูห้องพักไว้แล้วละ แต่ก็ยังไ

“วันนี้ฉันไม่ว่าง เดี๋ยวจะให้ไอ้เดวิดมารอรับแทน”ขณะที่ลีอาห์กำลังเก็บของใส่กระเป๋าเพื่อลงจากรถ คนที่นั่งด้านข้างก็พูดออกมา ซึ่งเธอก็รู้สึกงงงวย แต่ก็ยอมเอ่ยตอบกลับไป “ไม่ต้องก็ได้ค่ะ ปกติหนูก็กลับเอง เดี๋ยวครั้งนี้กลับเองก็ได้” “กลับเองหรือให้ไอ้เพื่อนชายคนสนิทไปส่งแทนกันแน่”“เจษฎ์ไปส่ง แล้วจะทำไมคะ”“เธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบมัน”“ชอบไม่ชอบแล้วทำไมหนูต้องแคร์คุณด้วยคะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย อย่าทำตัวเป็นผัวหนูได้ไหม” ลีอาห์เอ่ยประชดไป ซึ่งมาโครที่จ้องมองเธออยู่ก็แสดงสีหน้าโกรธจัด แต่เธอก็ไม่สนใจ รีบเปิดประตูแล้วก้าวลงจากรถ จากนั้นก็เดินเข้ามาในตึกคณะเรียนตัวเอง“เจ้านายพี่สาวลีมาส่งอีกแล้วเหรอ”ในระหว่างที่เธอเดินเข้ามาภายในตึกคณะเรียนตัวเองนั้นก็ดันได้ยินเสียงเรียกเอ่ยทัก โดยหญิงสาวก็หันไปมองก็พบว่าเป็นดาร์ลิ่ง เธอจึงพยักหน้า จากนั้นก็เดินไปนั่งลงบริเวณโต๊ะม้าหินอ่อนที่ว่าง ซึ่งเพื่อนสาวเธอก็เดินมานั่งลงด้านข้างเช่นกัน“แล้วนี่เป็นอะไร ทำไมช่วงนี้รู้สึกสีหน้าไม่ค่อยสดใสเลย เป็นอะไรบอกฉันได้นะ เล่าให้ฉันฟังได้ทุกอย่างเลย สัญญาว่าจะไม่ไปบอกใคร”“ไม่ได้เป็นอะไรหรอก ก็แค่เครียดเรื

ลีอาห์ลืมตาตื่นขึ้นหลังจากมาเฟียหนุ่มปิดประตู เสียงฝีเท้าที่ค่อย ๆ ห่างหายไปทำให้บรรยากาศในห้องกลับมาเงียบสงัดอีกครั้ง หญิงสาวจึงยื่นมือไปเปิดไฟข้างเตียง แสงสลัวอุ่น ๆ ส่องให้เห็นกระเป๋าสะพายที่วางอยู่ไม่ไกล เธอเอื้อมมือไปหยิบขึ้นมาแล้วล้วงหาของบางอย่างในนั้นโดยสิ่งที่เธอหยิบออกมานั้นคือที่ตรวจครรภ์ ที่เพื่อนสาวคนสนิทช่วยแวะให้ซื้อก่อนจะไปห้างสรรพสินค้าในวันนี้แน่นอนว่าเธอไม่ได้บอกดาร์ลิ่งตามความจริง แต่เธอเพียงอ้างไปว่ารู้สึกไม่สบายเลยอยากแวะซื้อยาเท่านั้นร่างเล็กสูดลมหายใจลึก ก่อนจะลุกจากเตียงนอนแล้วตรงเข้าไปในห้องน้ำ จากนั้นแล้วก้มอ่านคู่มือการใช้ด้วยมือที่สั่น โดยพอเธออ่านจบ หญิงสาวก็ทำตามทุกขั้นตอนอย่างระมัดระวัง จนเมื่อเสร็จสิ้นทุกอย่าง ลีอาห์ก็เดินวนไปมาภายในห้องน้ำอย่างกระสับกระส่าย“ใจเย็นสิลีอาห์ ใจเย็นไว้ก่อน” เธอพึมพำกับตัวเอง "ครบเวลา" พอเห็นว่าครบตามคำแนะนำ หญิงสาวก็เดินกลับไปยังอ่างล้างหน้า สายตาจับจ้องอยู่ที่แท่งเล็ก ๆ ที่วางอยู่ในแก้ว ก่อนจะยื่นมือที่สั่นเทาไปหยิบขึ้นมาดูโดยทันทีที่เห็น เพียงขีดเดียว บนแท่งตรวจ เธอก็ชะงักไปหนึ่งวินาที จากนั้นสีหน้าที่เคร่งเครียดแ

“กว่าจะเสร็จ” เสียงพึมพำเบา ๆ หลุดออกมาจากริมฝีปากของลีอาห์ หลังจากที่เธอนั่งเก็บของและจัดห้องมาเกือบชั่วโมงเต็ม พอทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง เธอก็ทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มอย่างหมดแรง มือเรียวยกขึ้นปัดเหงื่อบนหน้าผาก ก่อนจะหลับตาพักสายตาชั่วครู่ที่พักใหม่แห่งนี้เป็นอะพาร์ตเมนต์เล็ก ๆ แถวมหาวิทยาลัยที่เธอเรียนอยู่ ชั้นสามของตึกเก่าแต่สะอาดเรียบร้อย พื้นไม้ขัดมันสะท้อนแสงแดดยามบ่ายที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่าง ห้องไม่ใหญ่มากแต่มีทุกอย่างครบ เตียงเดี่ยวสองเตียง โต๊ะอ่านหนังสือเล็ก ๆ กับชั้นวางของที่เธอกับพี่สาวช่วยกันประกอบโดยเหตุผลที่พวกเธอเลือกมาอยู่ที่นี่ ก็เพราะอีกเพียงหนึ่งเดือนเท่านั้น ลีอาห์ก็จะเรียนจบมหาวิทยาลัย พี่สาวของเธอจึงเห็นว่าไม่คุ้มที่จะเช่าคอนโดมิเนียม ทั้งสองเลยตัดสินใจเช่าห้องเล็ก ๆ นี้ไว้ชั่วคราวก่อนจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยกันเพราะพอเรียนจบ เธอกับพี่สาววางแผนจะย้ายลงไปอยู่ภาคใต้ของประเทศ สถานที่ที่ห่างไกลไม่มีใครรู้จักพวกเธอ แอ๊ดดดแต่ในจังหวะที่คิดนู่นคิดนี่อยู่ เสียงประตูห้องดังขึ้นมา พร้อมกับร่างของพี่สาวเดินเข้ามาพร้อมถุงอาหารและขนมเต็มมือ“มากินข้าว”“ค่ะ” ลีอาห์รีบลุกขึ้นย

หลายวันต่อมา...“ตรงนี้ถูกไหม”“ถูก”“แล้วตรงนี้ล่ะ”“ตรงนี้ก็ถูกเหมือนกัน”“โอเค ส่วนนั้นจบแล้ว งั้นไปดูของลีอาห์ต่อ... ยัยลี แกทำเสร็จยัง”“.....”“ลีอาห์”“ฮะ!” ลีอาห์สะดุ้งสุดตัว หลังจากที่เผลอใจลอยคิดเรื่องลูกอยู่เงียบ ๆ เธอรีบเงยหน้ามองเพื่อนทั้งสองที่กำลังนั่งทำงานอยู่ ก่อนจะรีบเอ่ยขอโทษเสียงเบา“ขอโทษนะ พอดีกำลังคิดอะไรบางอย่าง”“คิดอะไร เห็นใจลอยแบบนี้มาหลายวันแล้วนะ”“เรื่องงานน่ะ” เธอยิ้มบาง แล้วหยิบงานที่เพิ่งทำเสร็จส่งให้เพื่อน “ลองช่วยดูให้หน่อยสิ ว่ามีตรงไหนต้องแก้ไหม”เจษฎ์รับกระดาษไปตรวจดูอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ“.....” เมื่อเห็นแบบนั้น ลีอาห์ก็โล่งใจทันที “งั้นลีขอต่อส่วนนี้เลยนะ”“อืม”เมื่อได้รับคำตอบจากเพื่อนชาย หญิงสาวก็หันไปทำงานต่ออย่างตั้งใจ แม้ในใจจะยังคิดเรื่องลูกอยู่ก็ตามครืด! ครืด!ในระหว่างที่ทั้งสามคนนั่งทำงานกันอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาทำลายความเงียบในห้องทันที ทุกคนหันไปมองตามเสียงพร้อมกัน ก่อนจะเห็นว่าเป็นโทรศัพท์ของดาร์ลิ่งที่สั่นอยู่บนโต๊ะหญิงสาวรีบยื่นมือไปคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย “มีอะไรคะคุณแม่” (……) “อ้าว แล้วคุณตาเป็นยังไง