ใต้อาณัติมาเฟียร้าย

“ไหนบอกว่างานนี้คนไม่เยอะไง”

ลีอาห์ หันไปเอ่ยถามเพื่อนชายคนสนิทอย่าง เจษฎ์ เสียงแผ่วปนตำหนิเล็กน้อย ดวงตาหวานกวาดมองไปรอบห้องโถงใหญ่ของงานเลี้ยงของบรรดาเหล่าไฮโซ ผู้คนมากมายแต่งกายหรูหราต่างยืนจับกลุ่มพูดคุยสลับกับเสียงหัวเราะเบา ๆ และเสียงดนตรีแจซจากมุมเวทีที่นักดนตรีกำลังเล่นคลอ

“ก็เห็นพ่อบอกว่าเป็นงานเลี้ยงธรรมดา”

เจษฎ์ตอบพลางยักไหล่เล็กน้อยเหมือนไม่ได้ใส่ใจนัก แต่สายตาก็เหลือบมองรอบ ๆ อย่างเห็นด้วย

โดยเขาเอื้อมมือมาจับมือเพื่อนสาวแล้วพาเดินแทรกผ่านกลุ่มแขกในงานไปหาบิดากับมารดาที่กำลังยืนสนทนาอยู่กับเพื่อนทางธุรกิจ

ทว่าไม่นานเมื่อบิดากับมารดาเห็นลูกชายเดินเข้ามา ทั้งคู่ก็ต่างหันมาทางเขาทันที ใบหน้าที่เคยขรึมจากการสนทนากับแขกกลับคลายยิ้มอย่างอบอุ่น เจษฎ์รีบยกมือไหว้อย่างนอบน้อม และลีอาห์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็ทำตามด้วยท่าทีสุภาพ แม้จะยังรู้สึกเกร็งที่ถูกจับจ้องจากสายตาหลายคู่ที่มองมาก็ตาม

“มาซะทีเจ้าลูกชายตัวดี นึกว่าจะไม่มาเสียแล้ว”

“ก็พ่อบังคับผมมา ผมปฏิเสธได้เหรอ”

เจษฎ์เอ่ยตอบพร้อมกับรอยยิ้มบาง ก่อนจะหันไปยกมือไหว้แขกของบิดาอย่างสุภาพ ซึ่งเป็นภาพที่ชินตาของลีอาห์ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอมางานเลี้ยงแบบนี้กับเพื่อนชายชายคนสนิท แต่เป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ โดยแต่ละครั้งเธอก็ไม่อยากมาหรอก แต่ดันถูกเพื่อนชายว่าจ้างด้วยค่าตอบแทนที่สูงลิ่ว จนเธอไม่อาจปฏิเสธได้

หลังจากที่ทักทายเสร็จเรียบร้อย เจษฎ์ก็ขอตัวออกมา พร้อมกับดึงเพื่อนสาวมาที่โซนอาหาร ซึ่งเต็มไปด้วยกลิ่นหอมยั่วน้ำลายของอาหารนานาชนิด ทั้งอาหารเรียกน้ำย่อย ขนมหวาน และเครื่องดื่มที่ถูกจัดเรียงอย่างหรูหรา

“มีแต่ของน่ากินทั้งนั้นเลย” ลีอาห์เอ่ยตื่นเต้น ตาเป็นประกายขณะมองขนมหลากสีที่ถูกจัดแต่งอย่างสวยงาม

“ยัยตะกละ” เจษฎ์หัวเราะเบา ๆ พลางหยิบจานเปล่าส่งให้เธอ “เอาน้ำอะไรไหม เดี๋ยวเจษฎ์ไปเอามาให้”

“ขอเป็นน้ำส้มก็แล้วกัน” เธอตอบกลับโดยไม่ละสายตาจากขนมตรงหน้า ริมฝีปากเล็กยกยิ้มเมื่อเจอของโปรด ก่อนจะหยิบมาการองสีพาสเทลขึ้นมาชิม

“อร่อยจัง” ลีอาห์เอ่ยพูดขึ้น พร้อมกับแก้มป่องที่กำลังเคี้ยวขนมอย่างเพลิดเพลิน

ขณะที่เจษฎ์มองภาพนั้นด้วยรอยยิ้มบาง คล้ายกำลังเอ็นดูเพื่อนสาวที่ดูไร้เดียงสาในบรรยากาศงานเลี้ยงอันหรูหราแห่งนี้

“ทำไมเด็กนั่นถึงมาอยู่ที่นี่ได้”

มาโคร เอ่ยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงต่ำ ขณะที่สายตาคมกริบยังคงจับจ้องไปยังหญิงสาวคนหนึ่ง ซึ่งกำลังยืนกินขนมพลางหัวเราะพูดคุยกับผู้ชายคนหนึ่งอย่างสบายใจ

เดวิด ที่ยืนเคียงข้างเห็นสีหน้าของผู้เป็นนาย ก็รีบเอ่ยรายงานทันที “ผมเองก็ไม่ทราบครับนาย แต่ผู้ชายที่มากับคุณลีอาห์น่าจะเป็นของเธอ”

มาโครหรี่ตาลงเล็กน้อย เขายกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบ แต่สายตาก็ยังจับจ้องอยู่ที่ร่างเล็ก

“มันเป็นใคร”

“เป็นลูกชายคนเล็กของ สส. ภูวนาถครับ”

“พาเด็กนั่นกลับบ้านซะ” มาโครเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ แววตาคมกริบที่จับจ้องไปยังร่างเล็ก

“ได้ครับนาย”

มาเฟียหนุ่มจะเอนกายพิงพนักเก้าอี้ ควงแก้วสีอำพันในมือไปมาอย่างใจเย็น แต่ภายในแววตานั้นกลับไม่อาจปิดบังความขุ่นเคืองได้

เดวิดก้มหัวเล็กน้อยให้กับเจ้านาย แล้วจึงรีบเดินตรงไปยังหญิงสาวที่กำลังยืนกินขนมอย่างเพลิดเพลินอยู่ไม่ไกลนัก

“คุณลีอาห์ครับ”

เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้ลีอาห์สะดุ้งเล็กน้อย หญิงสาวรีบหันกลับมามอง ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย

“คุณเดวิด ทำไมมาอยู่ที่นี่คะ” ลีอาห์ที่กำลังเคี้ยวขนมอยู่ก็รีบวางขนมในมือลงแทบจะทันที พร้อมกับเอ่ยทักทายคนตรงหน้า

“ผมควรถามคุณลีอาห์มากกว่านะครับ ว่าคุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

คำพูดของเดวิด ทำให้รอยยิ้มสดใสของหญิงสาวค่อย ๆ จางหายไป ความรู้สึกตึงเครียดบางอย่างเริ่มก่อตัวขึ้น เมื่อเริ่มคิดได้ว่าถ้าหากลูกน้องคนสนิทของใครบางคนอยู่ที่นี่ งั้นก็แปลว่าเจ้านายของเขาต้องอยู่ที่เช่นกัน เธอจึงรีบมองซ้ายมองขวาเพื่อหา...

“พอดีเพื่อนสนิทชวนให้ลีมาเป็นเพื่อนค่ะ ไม่ทราบว่าคุณเดวิดมีอะไรหรือเปล่าคะ”

“นายอยากให้คุณลีกลับบ้านครับ”

“ทำไมคะ”

“ไม่ทราบครับ เป็นคำสั่งของนาย”

“ลีไม่กลับค่ะ ลีโตแล้วไม่ใช่เด็ก ฝากไปบอกเขาด้วย”

“ผมคิดว่านายคงไม่พอใจ ถ้าผมไปแจ้งตามที่คุณลีอาห์บอก”

“แต่ลีเพิ่งมาเองนะคะ เดี๋ยวลีอยู่จนพอใจ ลีจะกลับเอง” เธอรีบเอ่ยเสียงเบา พลางขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะเพิ่งมาถึงงานได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ

เดวิดถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจ เขาเองก็ไม่ได้อยากทำให้หญิงสาวไม่สบายใจ แต่คำสั่งของนายก็คือคำสั่ง ไม่ทำตามไม่ได้

“ถ้าคุณลีไม่ยอมกลับ งั้นผมคงต้องไปรายงานนายตามตรง” น้ำเสียงทุ้มเรียบเอ่ย แม้ไม่ดังมากแต่แฝงด้วยแรงกดดันชัดเจน

“เชิญตามสบายค่ะ”

พอหญิงสาวเอ่ยจบ เดวิดหันไปมองผู้เป็นนายที่นั่งอยู่ไม่ไกลทันที พลันทำให้สายตาของลีอาห์เผลอมองตามไปด้วย... ทันทีที่สายตาของเธอสบเข้ากับดวงตาคมเข้มของมาโคร ร่างเล็กถึงกับชะงัก ความน่ากลัวที่ฉายชัดอยู่ในแววตาของมาเฟียหนุ่ม ทำให้เธอรู้สึกเหมือนร่างกายเย็นวาบไปทั้งตัว

ลีอาห์เผลอกัดริมฝีปากตัวเองแน่น ความไม่พอใจฉายออกมาบนใบหน้าเล็กทันที เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องมองเธอด้วยสายตาแบบนั้นด้วย ทั้งที่เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิด

“มีอะไรหรือเปล่าลี แล้วนี่ใคร”