All Chapters of ของหวงจอมทมิฬ: Chapter 31 - Chapter 40

บทที่30เดินทางอยู่สองวันก็เห็นประตูเมืองของแคว้นจ้งเหลียงปรากฏให้เห็นอยู่ลิบๆ ในสายตา หลีเซี่ยงหลิ่วจึงออกคำสั่งให้ตั้งค่ายเพื่อดูท่าทีของฝ่ายเจ้าเมืองเช่น'เหลียงอ๋อง'นามว่า'หยวนโม่เซียว'ซึ่งเป็นอ๋องต่างแซ่นั้นจะเป็นไปในทิศทางใด หากอีกฝ่ายคิดขัดขืนก็คงต้องเผชิญหน้ากัน ทว่าหากอีกฝ่ายฉลาดย่อมเปิดประตูเมืองต้อนรับเขาและทหารของเขาเป็นอย่างดิบดีเป็นแน่ และแน่นอนว่าไม่ถึงสองชั่วยามเรื่องที่มีกองทัพทหารม้าเกราะเหล็กสามหมื่นเจ็ดพันนายอันเกรียงไกรของไท่จื่อแห่งต้าเว่ยมาตั้งค่ายอยู่ภายนอกแคว้นเช่นนี้ก็เขย่าขวัญของเหลียงอ๋องบุรุษวัยสี่สิบห้าหนาวได้ไม่น้อยเลยทีเดียว ซึ่งแน่นอนว่าที่หลีเซียงหลิ่วนั้นไม่ใช่แค่เพียงหยุดกองทัพดูท่าทีของเหลียงอ๋องเพียงอย่างเดียวทว่าเขานั้นหยุดรอกองทัพของผู้เป็นเสด็จลุงที่มีกำลังทหารอีกหกหมื่นนายที่จะตามมาถึงในอีกสามวันข้างหน้าตามข่าวที่ได้รับมาซึ่งเพียงเท่านี้หากจะเคลื่อนไปยังเมืองหลวงเพื่อบดขยี้หลีซือหลางกับหลัวเหยียนฟ่านก็ย่อมทำได้แต่หลีเซี่ยงหลิ่วไม่อยากประมาทเขานั้นต้องการความมั่นใจ หากได้แคว้นจ้งเหลียงเป็นฝ่ายตนเองอีกก็จะได้กำลังทหารรักษาเมืองอีกไม่ต่ำกว่าสามหม

บทที่32หลังจากทั้งสองได้อยู่กันเพียงลำพัง จางเยี่ยนจื่อนั้นก็ถอนหายใจโล่งอกใบหน้าหวานเป่าลมออกทางปากอย่างอ่อนล้าเพราะเหน็ดเหนื่อยมาตลอดหนึ่งวันแล้วจริงๆ"ท่านเชื่อหรือไม่วันนี้ข้าเหนื่อยกว่ารักษาคนป่วยสามวันสามคืนเสียอีก"เรียวปากเล็กบ่นพึมพำไปพลางขณะที่เหลียวมองหาเก้าอี้นั่งพักก่อนจะเปลี่ยนอาภรณ์เตรียมไปอาบน้ำแล้วพักผ่อน ซึ่งคนที่จะดูแลเรื่องดังกล่าวหลีเซี่ยงหลิ่วนั้นวางใจแค่เพียงคนของคนเองเท่านั้นนั่นก็คือฉางเฉี่ยนและตัวของเขาเอง"จริงสิ แล้วหลัวเฟยหรงท่านจะลงโทษเขาเมื่อใด"เนื่องจากในขณะที่ตั้งค่ายอยู่ด้านนอกเมืองนั้นยังไม่สมควรที่จะลงโทษหนักเช่นที่หลีเซี่ยงหลิ่วตั้งใจเอาไว้จึงได้รอเวลามาจัดการภายในเมืองของจ้งเหลียง เพราะนอกจากจะเหมาะสมแล้ว การลงโทษในครั้งนี้ชายหนุ่มอยากให้ทันเปิดเผยและโจ่งแจ้งจนล่วงรู้ไปถึงคนทางเมืองหลวงบุตรชายคนเดียวต้องตายอย่างน่าอนาถคนเช่นหลัวเหยียนฟ่านจะต้องเดือดดาลจนอาจยกทัพออกมาปราบกบฏด้วยตนเองก็เป็นไปได้ ซึ่งหากเป็นเช่นนั้นเขาจะพึงใจมากทีเดียว"อีกสักสามถึงเจ็ดวันดูว่าทุกสิ่งคงที่แล้วข้าจัดการแน่นอน เจ้าไม่ต้องกังวลนะจื่อจื่อ""เขาไม่ธรรมดา ท่านให้ผู้คุมระ

บทที่34หลังจากหลีเซี่ยงหลิ่วและมู่หยางอ๋องนั้นวุ่นวายกับการตรวจสอบเสบียงกับร่างกายของเหล่าทหารอยู่ร่วมหนึ่งเดือนก็ถึงเวลาลงโทษกบฏแซ่หลัวเช่นหลัวเฟยหรงกับทหารในส่วนที่ไม่ยอมรับโอกาสที่ให้กลับตัวกลับใจแล้วไม่รับเอาไว้สักครา ซึ่งก็มีไม่มากนับรวมก็แค่เจ็ดสิบชีวิต ถึงจางเยี่ยนจื่อจะไม่สบายใจอยู่บ้างแต่สุดท้ายนางก็ไม่ยอมรับรู้สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ในวันนี้ที่จะเป็นวันตัดสินโทษหญิงสาวไม่ยอมอยู่ร่วมพิธี นางเร่งไปที่ค่ายทหารแล้วหมกตัวอยู่ที่นั่นเช้าจรดค่ำเพราะเอาเข้าจริง นางก็อดจะรู้สึกอาลัยอาวรณ์สัมพันธ์ระหว่างพี่น้องอยู่ไม่น้อย แต่เพราะอีกฝ่ายโหดร้ายเกินไปทำร้ายกันได้ลงคอแม้แต่น้องสาวตาดำๆ เช่นหลัวเฟยลี่ นางยังอายุเพียงสิบสามความผิดนี้ก็คงมีเพียงให้ตายตกลงไปตามกันเท่านั้นจึงเหมาะสม และคราวนี้นางโชคดีที่มีหลีเซี่ยงหลิ่ว เพราะเขาเข้าใจความลำบากใจนี้ของนางดีจึงจะจัดการให้ทุกสิ่งหาไม่หากนางต้องลงมือทำด้วยตนเองอาจใจอ่อนก็เป็นไปได้"เจ้าทำใจได้หรือ?"หลังจากกลับมาจากค่ายทหาร จางเยี่ยนจื่อนั้นก็ตัดสินใจชักชวนหลีเซี่ยงหลิ่วไปดูหลัวเฟยหรงที่ยังไม่สิ้นใจ ทว่าถูกมัดตรึงแขวนประจานเอาไว้ที่กำแพงเมืองจ

บทที่36หลังจากถูกพามานอนลงบนเตียงของมู่หยางอ๋องแล้ว ไม่นานบุรุษวัยสี่สิบเก้าหนาวก็ถูกแบกเข้ามาติดๆ ทั้งสองฝ่ายต่างก็แอบมองหน้ากัน ไม่นานทั้งหยวนโม่ซินและคนของนางก็เร่งออกไปคาดว่าคงจะต้องรีบไปรวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัวสามีของนางเป็นแน่ แต่จางเยี่ยนจื่อนั้นไม่มีเวลามากในยามนี้แล้วจริงๆ นางต้องเร่งช่วยซ่งฉู่เหอและตนเองก่อนที่ทุกสิ่งจะสายเกินแก้"ลำบากมู่หยางอ๋องแล้ว เยี่ยนจื่อขอบังอาจฝังเข็มนะเพคะ ยาพิษปลุกกำหนัดคราวนี้รุนแรงอย่างยิ่งหากไม่รีบสลายยาต้านของหม่อมฉันก็อาจต้านไม่ได้นานเพคะ"เมื่อได้อยู่กันเพียงลำพังแล้ว จางเยี่ยนจื่อนั้นก็ลุกขึ้นมาอย่างว่องไว เกาเหิงที่แสร้งหมดสติไปก่อนผู้ใดแล้วนอนหมดสติอยู่บนพื้นนั้นก็เร่งพุ่งเข้ามาพร้อมกล่องคู่กายของจางเยี่ยนจื่อด้วยกิริยาร้อนใจ ติดตามมาด้วยคนสนิทของมู่หยางอ๋อง"ขอล่วงเกินแล้วเพคะ พี่เกาเหิงช่วยปลดอาภรณ์ของมู่หยางอ๋องด้วย หม่อมฉันจะต้องเร่งฝังเข็มสลายพิษโดยเร็ว"ซ่งฉู่เหอแน่นอนว่าเขาอายุมากถึงเพียงนี้ย่อมผ่านมาทั้งหมดแล้วกับการถูกวางยา แต่ต้องยอมรับจากใจว่าเด็กสาวเช่นท่านหญิงหยวนช่างร้ายกาจไม่ธรรมดา โดยเฉพาะยาในคราวนี้นับว่าร้ายแรงมาก เขา

บทที่38ฝ่ายของซ่งฉู่เหอที่รับมอบหมายหน้าที่จากหลานชายให้มาชำระความกับเหลียงอ๋องและพระชายาของอีกฝ่ายบัดนี้เขากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ของเหลียงอ๋องนั้นใช้ว่าราชการประจำโดยมีเหลียงอ๋องหยวนโม่เซียวกับพระชายาเอกและคนของเขาถูกทหารองครักษ์ของไท่จื่อกับของมู่หยางอ๋องควบคุมให้นั่งอยู่บนพื้นหน้าโถงทางเดินของท้องพระโรงด้วยใบหน้าสลดหดหู่ ส่วนขุนนางกับซื่อจื่อนั้นยืนร่วมเป็นพยานอยู่สองข้างของท้องพระโรงว่าราชการด้วยสีหน้าแตกตื่นกันถ้วนหน้า"เหลียงอ๋องหยวนโม่เซียวและพระชายาเหลียงคงรู้ความผิดของตนเองดีแล้วใช่หรือไม่"ขุนนางที่แต่เดิมเหลียงอ๋องนั้นตั้งใจเชิญมาเป็นพยานให้ตนเองกับบุตรสาวมิคาดบัดนี้กลับต้องมาเป็นพยานให้ฝ่ายของมู่หยางอ๋องแทนต่างก็เหลียวมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ผิดกับซื่อจื่อหยวนโม่หวายวัยสิบห้าหนาวที่พยายามห้ามปรามทั้งพี่สาว มารดาและบิดาแล้วแต่กลับไม่มีผู้ใดหยุดฟังเขาเลยแม้แต่คนเดียวที่ยืนหน้าถอดสีมองตรงไปยังมู่หยางอ๋องด้วยความกังวลใจถึงเก้าส่วนว่าอาจได้รับโทษหนักอย่างแสนสาหัสเพียงใดก็ยากจะรู้แจ้งถึงความคิดของไท่จื่อหนุ่มนั้นจะตัดสินเช่นไร"หรือเหลียงอ๋องยังมีสิ่งใดอยากจะกล่าวแก้ตัวก็กล่าวออกมา