Semua Bab เจ้าของสวนร้ายกับแม่บ้านใจบาง: Bab 1 - Bab 10

“นี่คุณกิตติ เจ้านายของแม่เอง”เสียงของป้าสำลีเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพแฝงด้วยความเคารพ หญิงวัยกลางคนผ่านการทำงานในบ้านหลังนี้มานานกว่าสิบปีเอี้ยวตัวผายมือไปทางชายร่างสูงที่นั่งอยู่หลังโต๊ะไม้ขนาดใหญ่ซึ่งตั้งอยู่กลางห้องทำงานภายในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นอ่อนๆของไม้สักใหม่ แสงแดดยามสายส่องลอดผ่านบานหน้าต่างกระจกใส กระทบกับกรอบรูปและแฟ้มเอกสารที่จัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ เงาแสงนั้นทอดตัวลงบนใบหน้าคมเข้มของชายหนุ่มราวกับกำลังแต่งแต้มให้เขาดูเข้มขรึมยิ่งขึ้น“สวัสดีค่ะ หนูชื่อขวัญข้าว เรียกว่าขวัญก็ได้ค่ะ”หญิงสาววัยยี่สิบปีเอ่ยเสียงแผ่วนุ่ม มือเล็กยกขึ้นพนมไหว้ด้วยความนอบน้อม ท่าทางสุภาพเรียบร้อยสะท้อนความเป็นเด็กที่ผ่านการอบรมมาดี เธอไม่กล้าเงยหน้ามองเจ้าของบ้านตรงๆเพราะสายตาคมของเขามีบางสิ่งบางอย่างที่ชวนให้ใจเต้นแรงโดยไม่รู้ตัวกิตติหนุ่มใหญ่วัยสามสิบห้าชะงักเงยหน้าขึ้นจากเอกสารในมืออย่างไม่ตั้งใจ แต่พอได้สบตากับดวงตากลมโตใสแจ๋วของหญิงสาวตรงหน้า เวลาราวกับหยุดเดินไปชั่วขณะ แววตาคู่นั้นที่มองมาเต็มไปด้วยความซื่อและอบอุ่นอย่างประหลาด สะกดสายตาเขาได้อยู่หมัดใบหน้าจิ้มลิ้มที่ส่งยิ้มตามมารย

พวกเขานั่งพักอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ข้างสระน้ำ เงาแดดช่วงบ่ายทอดผ่านใบไม้ร่วงลงมาบนพื้นดินเป็นลวดลายพร่างพราว เสียงลมพัดแผ่วเบา กลีบดอกไม้แห้งปลิวหมุนวนไปในอากาศก่อนร่วงลงข้างตัวพวกเขาขวัญข้าวนั่งเงียบ มือเล็กยกขึ้นปาดเหงื่อจากขมับอย่างเงอะงะ ความเหนื่อยจากการเดินดูสวนยังไม่จางหาย แต่กลับถูกแทนที่ด้วยความประหม่าทุกครั้งที่สายตาเหลือบเห็นใบหน้าคมเข้มด้านข้างของเจ้านาย ดวงตาคมดุใต้คิ้วเข้มขมวดน้อยๆ ริมฝีปากหนาที่มักมีรอยนิ่งเฉยประดับอยู่ บางทีเขาก็ดูดุดันจนน่ากลัว แต่บางครั้งกลับอบอุ่นราวกับสายลมอ่อนๆที่พัดผ่านกลางวันร้อน“มองอะไร”เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นโดยไม่หันมามอง ทำเอาหญิงสาวสะดุ้งเฮือก รีบหลุบตาลงต่ำแทบไม่ทัน “เปล่าค่ะ”“หายเหนื่อยยัง”“หายแล้วค่ะ” เสียงตอบเบาแทบไม่พ้นริมฝีปาก เธอไม่กล้าเงยหน้ามองตรงๆเพราะกลัวจะเผลอเปิดเผยความรู้สึกในใจที่เริ่มปั่นป่วน“งั้นเดินดูสวนต่อกันเถอะ”ทั้งคู่ลุกขึ้นเดินไปตามทางเดินดินที่ปกคลุมด้วยหญ้าอ่อน เสียงฝีเท้าเบาๆดังสลับกันไปมา ทว่าความเงียบระหว่างทางกลับไม่อึดอัดอย่างที่คิด ขวัญข้าวได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นดังในอก เมื่อเงาของทั้งสองทอดลงบนพื้นใกล้จน

"ปล่อยนะคะ! อุ๊บ!" เสียงกรีดร้องที่เต็มไปด้วยความตกใจและความรู้สึกอับอายของขวัญข้าวพูถูกกลืนหายไปในทันที เมื่อปากที่กำลังจะเปล่งเสียงโดนปิดด้วยริมฝีปากหนาอย่างรวดเร็วและหนักหน่วง ลิ้นสากของกิตติสอดแทรกเข้ามาสำรวจภายในโพรงปากเล็กอย่างไม่รอช้า เขาไล้เลียลิ้นของเธออย่างช่ำชองจนร่างบางใจสั่นสะท้าน สัมผัสที่อ่อนโยนแต่เต็มไปด้วยความเร่าร้อนทำให้ขวัญข้าวรู้สึกเคลิบเคลิ้มอย่างประหลาด เธอเผลอไผลเอียงศีรษะเล็กน้อยเพื่อให้เขาจูบได้อย่างถนัดขึ้นตามสัญชาตญาณ กลิ่นไอของความชื้นและสบู่ผสมกับกลิ่นกายอบอุ่นของกิตติทำให้เธอรู้สึกมึนงงไปชั่วขณะเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ จากจูบนุ่มนวลก็เปลี่ยนเป็นร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆเรียกร้องและดูดดึงจนเธอแทบขาดอากาศหายใจ แขนเรียวที่เคยผลักไสกลับยกขึ้นโอบรอบลำคอหนาอย่างลืมตัวมือใหญ่ข้างหนึ่งประคองท้ายทอยเธอไว้ ดึงร่างเล็กให้เข้ามาใกล้จนหน้าอกที่เปียกชื้นของเธอบดเบียดกับแผงอกเปลือยเปล่าของเขา มืออีกข้างที่เคยว่างล้วงเข้าไปในเสื้อยืดของหญิงสาว สัมผัสอุ่นจัดของฝ่ามือเขาทาบลงบนผิวเนื้อเย็นๆของเธอ ลูบไล้จากเอวคอดกิ่วขึ้นไปยังเต้าทรวงนุ่ม"อ๊ะ!" เสียงอุทานเล็กๆหลุดจากริมฝีปา

ขวัญข้าวตื่นขึ้นมาในตอนเที่ยง แสงแดดจ้าที่ลอดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาทำให้เธอต้องหยีตา ความรู้สึกปวดเมื่อยไปทั่วร่างโดยเฉพาะกลางกายสาวทำให้เธอนิ่วหน้า พอเห็นห้องที่ดูไม่คุ้นตา กลิ่นโคโลญจน์จางๆที่ติดอยู่บนหมอน และความกว้างขวางที่แตกต่างจากห้องพักแม่บ้าน ร่างเล็กจึงดีดผึงขึ้นจากที่นอนทันที ผ้าห่มผืนหนาที่คลุมกายเธออยู่เลื่อนหล่นลงไปกองที่เอว เผยให้เห็นรอยจ้ำแดงประปรายบนผิวขาว“ตื่นแล้วเหรอ”เสียงทุ้มที่คุ้นหูดังขึ้นข้างตัว เธอหันกลับไปมองข้างเตียงก็เห็นกิตตินอนเปลือยท่อนบนอยู่ แผงอกกำยำขยับขึ้นลงเป็นจังหวะสม่ำเสมอ เขานอนตะแคงใช้แขนเท้าศีรษะมองเธออยู่ก่อนแล้ว สมองของขวัญข้าวประมวลผลอย่างหนัก เธอจำได้ว่าเมื่อเช้าถูกเรียกให้ขึ้นมาหาเจ้านาย แล้วหลังจากนั้นก็โดนเขาจับกินในห้องน้ำ ภาพความรุนแรงและสัมผัสวาบหวามหวนกลับมาชัดเจน ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อนึกออกว่าเกิดอะไรขึ้น"คุณกิต!" เธออุทานเสียงหลง รู้สึกทั้งอายทั้งโกรธ“ไม่เห็นต้องเสียงดังเลย" เขาพูดเสียงเรียบ ยืดตัวบิดขี้เกียจอย่างไม่ทุกข์ร้อนประกายวิบวับในดวงตาคมของเขาหลุบมองต่ำกว่าใบหน้าของขวัญข้าวเล็กน้อย หญิงสาวก้มลงมองตามก็เห็นว่าตัวเองโ

บรรยากาศในครัวยามเช้าคึกคักไปด้วยกลิ่นหอมของอาหารและการพูดคุยแผ่วเบาของบรรดาแม่บ้านขวัญข้าวก้าวเข้ามาในห้องครัวอย่างกระฉับกระเฉง พยายามทำตัวให้ยุ่งเข้าไว้เพื่อสลัดความรู้สึกกระวนกระวายที่ติดอยู่ในใจมาหลายวัน“มีอะไรให้หนูช่วยไหมคะพี่แวว” ขวัญข้าวอาสาช่วยงานในครัวแต่เช้า แสงแดดยามเช้าส่องเข้ามาในครัวที่กว้างขวาง กลิ่นหอมของน้ำซุปที่เริ่มเดือดลอยฟุ้งไปทั่ว “พี่กำลังจะทำสุกี้ทะเล พอดีเลยขวัญหั่นผักเป็นไหม" “เป็นค่ะ สบายมาก เดี๋ยวขวัญทำให้นะคะ" ขวัญข้าวหยิบผักที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์ครัวไปล้าง ก่อนจะนำมาหั่นบนเขียง การเคลื่อนไหวที่คล่องแคล่วของเธอแสดงให้เห็นถึงความคุ้นเคยกับงานในครัว“คุณกิตเขาทานเผ็ดไม่ได้ เมนูส่วนใหญ่เราก็ต้องทำรสชาติอ่อนๆนะ" พี่แววพูดขึ้นขณะเตรียมเครื่องทะเล ชื่อของคนที่ถูกพูดถึงทำให้ขวัญข้าวชะงักไปเล็กน้อย แม้จะพยายามไม่คิดถึงเขาแต่ทุกอย่างในบ้านหลังนี้ก็มักจะโยงกลับมาหากิตติเสมอ เพียงแค่ได้ยินชื่อหัวใจก็รู้สึกเต้นผิดจังหวะ“ถ้าวันไหนเห็นเขาเข้าสวนแต่เช้า เราต้องเอาข้าวกลางวันไปส่งในสวนด้วย" "ค่ะ" ขวัญข้าวรับคำสั้นๆพยายามไม่แสดงความรู้สึกใดๆออกมา"อ้อ แล้วพวกอาหารก