ตอนที่ 2 แรกสัมผัส (1)

พวกเขานั่งพักอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ข้างสระน้ำ เงาแดดช่วงบ่ายทอดผ่านใบไม้ร่วงลงมาบนพื้นดินเป็นลวดลายพร่างพราว เสียงลมพัดแผ่วเบา กลีบดอกไม้แห้งปลิวหมุนวนไปในอากาศก่อนร่วงลงข้างตัวพวกเขา

ขวัญข้าวนั่งเงียบ มือเล็กยกขึ้นปาดเหงื่อจากขมับอย่างเงอะงะ ความเหนื่อยจากการเดินดูสวนยังไม่จางหาย แต่กลับถูกแทนที่ด้วยความประหม่าทุกครั้งที่สายตาเหลือบเห็นใบหน้าคมเข้มด้านข้างของเจ้านาย ดวงตาคมดุใต้คิ้วเข้มขมวดน้อยๆ ริมฝีปากหนาที่มักมีรอยนิ่งเฉยประดับอยู่ บางทีเขาก็ดูดุดันจนน่ากลัว แต่บางครั้งกลับอบอุ่นราวกับสายลมอ่อนๆที่พัดผ่านกลางวันร้อน

“มองอะไร”

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นโดยไม่หันมามอง ทำเอาหญิงสาวสะดุ้งเฮือก รีบหลุบตาลงต่ำแทบไม่ทัน “เปล่าค่ะ”

“หายเหนื่อยยัง”

“หายแล้วค่ะ” เสียงตอบเบาแทบไม่พ้นริมฝีปาก เธอไม่กล้าเงยหน้ามองตรงๆเพราะกลัวจะเผลอเปิดเผยความรู้สึกในใจที่เริ่มปั่นป่วน

“งั้นเดินดูสวนต่อกันเถอะ”

ทั้งคู่ลุกขึ้นเดินไปตามทางเดินดินที่ปกคลุมด้วยหญ้าอ่อน เสียงฝีเท้าเบาๆดังสลับกันไปมา ทว่าความเงียบระหว่างทางกลับไม่อึดอัดอย่างที่คิด ขวัญข้าวได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นดังในอก เมื่อเงาของทั้งสองทอดลงบนพื้นใกล้จนแทบซ้อนทับกัน

“อ๊ะ!”

เธอกำลังจะหันไปมองรอบสวน แต่จู่ๆปลายเท้าก็สะดุดเข้ากับหลุมเล็กๆที่พื้น ร่างบางเอนเซถลาจนเกือบล้มลง

หัวใจของขวัญข้าวหล่นวูบด้วยความตกใจ มือใหญ่ของเจ้านายที่เดินอยู่ข้างหน้ารีบคว้าตัวเธอไว้ได้ทันอย่างรวดเร็วปานสายฟ้า แต่แทนที่จะคว้าเอวตามปกติ มือเจ้ากรรมดันคว้าหมับไปที่ก้อนเนื้อนุ่มหยุ่นที่อยู่สูงกว่าเอวแทน

วินาทีนั้นเองที่กิตติเพิ่งรู้ว่าภายใต้เสื้อยืดขนาดใหญ่กว่าตัวที่หญิงสาวสวมใส่อยู่นั้นได้ซ่อนรูปทรงที่เย้ายวนเอาไว้อย่างแนบเนียน ขนาดหน้าอกของเธอนั้นใหญ่กว่ามือเขาด้วยซ้ำ จากประสบการณ์ที่ผ่านมา กิตติประเมินได้ทันทีว่านี่น่าจะคัพซี ความรู้สึกนุ่มหยุ่นที่อยู่ในมือทำให้เขาเผลอใจลอยไปชั่วขณะ

แรงบีบที่เพิ่มขึ้นจากมือใหญ่ทำให้ขวัญข้าวที่ช็อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ได้สติกลับคืนมา ร่างเล็กกลับมายืนทรงตัวด้วยขาตัวเองเหมือนเดิมแล้วรีบผลักคนตัวโตออกห่างทันทีด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ

"ขอโทษ" กิตติเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ ดวงตาคมมองสำรวจใบหน้าของเธออย่างรู้สึกผิดและประหลาดใจในเวลาเดียวกัน

“มะ ไม่เป็นไรค่ะ" ขวัญข้าวพยายามรวบรวมสติและทำเสียงให้เป็นปกติที่สุด

ในใจของขวัญข้าวคิดว่ามันเป็นอุบัติเหตุมากกว่า เขาคงไม่ได้ตั้งใจจะฉวยโอกาสจับหน้าอกเธอหรอก เธอจึงพยายามทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และไม่นานเธอก็ลืมเรื่องนี้ไปจากความคิด

ซึ่งตรงกันข้ามกับชายหนุ่มโดยสิ้นเชิง กิตติพยายามคิดถึงเรื่องลมฟ้าอากาศ พยายามจดจ่ออยู่กับกลิ่นของทุเรียนที่ลอยมาตามลม หรือแม้แต่สภาพเศรษฐกิจที่กำลังจะย่ำแย่ในหัว ทุกอย่างก็เพื่อให้ตัวเองไม่ต้องสนใจหญิงสาวที่เดินตามหลังเขาอยู่เงียบๆ แต่สัมผัสเมื่อครู่ยังคงติดตรึงอยู่ที่ฝ่ามือของเขายังคงชัดเจนในหัวจนเขาต้องถอนหายใจหนักๆ

“แม่งเอ๊ย…” เขาพึมพำเบาๆจนหญิงสาวที่เดินตามไม่ทันได้ยิน

ขวัญข้าวได้แต่เดินตามคนตัวสูงเงียบๆ เธอสังเกตว่าใบหน้าของเขาดูเคร่งเครียดกว่าปกติมาก ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่น เธอจึงไม่กล้ามีคำถามใดๆออกไป

พวกเขาเดินดูสวนต่ออีกไม่นานก่อนกลับถึงบ้านใหญ่ ทันทีที่เข้ามาในบ้านกิตติก็เงียบลงกว่าเดิม เขาเดินแยกขึ้นไปชั้นบนโดยไม่พูดอะไร ปล่อยให้ขวัญข้าวยืนมองตามด้วยหัวใจที่คล้ายมีบางสิ่งก่อตัวขึ้นเงียบๆ

ภายในห้องน้ำขนาดกว้าง เสียงน้ำจากฝักบัวกระทบพื้นกระเบื้องดังเป็นจังหวะ ชายหนุ่มปล่อยให้น้ำเย็นไหลผ่านร่างกาย พยายามปลดเปลื้องความร้อนรุ่มที่ติดค้างในอกตั้งแต่ตอนอยู่ในสวน แต่ยิ่งน้ำเย็นไหลผ่านความว้าวุ่นในใจกลับยิ่งชัดเจนขึ้น

ภาพร่างเล็กในเสื้อยืดสีซีดที่เปียกเหงื่อ ทำให้หัวของเขาจินตนาการถึงเรือนร่างอรชรที่ไร้เสื้อผ้าปกปิดของขวัญข้าว กลิ่นแป้งเด็กหอมอ่อนๆที่ติดตัวเธอมายังคงติดจมูกเขาอยู่เลยไม่จางหายไปไหน

เขาเผลอหลับตา ปล่อยให้ภาพนั้นกลับมาซ้ำอีกครั้ง รอยยิ้มเรียบง่าย ดวงตาที่ซื่อตรงจนอ่านยาก และเสียงพูดเบาๆที่ยังดังก้องในหู

“มะ ไม่เป็นไรค่ะ”

เสียงนั้นช่างใสซื่อจนหัวใจที่พยายามแข็งกร้าวกลับอ่อนยวบลงอย่างห้ามไม่อยู่

กิตติลืมตาขึ้นมองเงาของตัวเองในกระจกที่สะท้อนผ่านม่านน้ำ เขาเห็นชายคนหนึ่งที่นิ่งเกินไป เยือกเย็นเกินไป แต่กลับเริ่มหวั่นไหวเพียงเพราะรอยยิ้มของเด็กสาวคนหนึ่งที่เพิ่งเข้ามาในชีวิตได้ไม่กี่วัน

“เธอนี่มัน… ตัวป่วนชัดๆ” เขาพึมพำกับตัวเองในเสียงหัวเราะแผ่วที่แฝงความเหนื่อยอ่อน

และแล้วแท่งเนื้อที่กึ่งกลางกายก็ตั้งชันขึ้นมาอย่างไม่อาจควบคุมได้ เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความหงุดหงิด ทั้งที่ตัวเขาเองก็ผ่านผู้หญิงมามากมาย ทั้งสาวสวยและนางแบบ แต่กลับไม่เคยมีใครทำให้เขารุ่มร้อนได้ขนาดนี้มาก่อน ไม่คิดเลยว่าเด็กสาวกะโปโลอย่างขวัญข้าวจะทำให้เขากลายเป็นคนควบคุมอารมณ์ไม่ได้ถึงขนาดนี้

แขนกำยำข้างหนึ่งยันผนังห้องน้ำเอาไว้เพื่อพยุงตัว อีกข้างเลื่อนลงมากอบกุมความร้อนรุ่มที่กำลังต้องการการปลดปล่อยอย่างเร่งด่วน มือใหญ่ลูบไปตามลำยาวขึ้นลงช้าๆด้วยความทรมาน

"อืมม” เสียงครางต่ำดังขึ้นจากลำคอของกิตติ เมื่อในหัวของเขาจินตนาการไปถึงร่างเล็กที่กำลังโยกคลอนอยู่ใต้ร่างของเขาอย่างเร่าร้อน เขาเห็นหน้าอกอวบของเธอสั่นไหวขึ้นลงตามจังหวะ และเสียงหวานที่เอาแต่ครางเรียกชื่อเขาไม่หยุดปาก

เอวสอบของเขาขยับสวนจังหวะมือที่ทำงานอย่างหนัก กิตติอยากจะจ้วงแทงเข้าไปในร่องอ่อนนุ่มของเธอใจจะขาด มันน่าจะรู้สึกดีกว่าการใช้มือสากๆของตัวเองในตอนนี้หลายเท่าตัวนัก และคงจะรู้สึกดีมากยิ่งกว่านี้ถ้าได้ใส่เข้าไปในริมฝีปากเล็กๆนั่น แค่คิดว่าได้กระทุ้งเข้าไปเต็มลำ อารมณ์กระสันของชายหนุ่มก็พุ่งทะยานถึงขีดสุดอย่างรวดเร็ว

"อ่าาา"

สายธารขาวขุ่นพุ่งออกมาพร้อมกับเสียงคำรามต่ำที่หลุดลอดจากริมฝีปาก มือแกร่งจัดการรีดพิษออกจากมันจนหมด เขานึกหงุดหงิดใจที่ความแข็งชันไม่ลดลงเลยสักนิดทั้งที่เพิ่งปลดปล่อยออกไปหมดแล้ว แถมยังไม่สามารถสลัดริมฝีปากแดงก่ำของเธอออกไปจากหัวได้อีก กิตติจึงต้องจำใจทำมันอีกรอบ เพราะขืนปล่อยเอาไว้แบบนี้เขาต้องนอนไม่หลับแน่ ความต้องการที่รุนแรงนี้ทำให้เขาแทบคลั่ง

“แม่งเอ๊ย!”

กิตติสบถอย่างหัวเสียหลังปลดปล่อยรอบที่สอง ความปรารถนาในตัวเด็กสาวคนนั้นมันรุนแรงจนน่าตกใจ

ไม่คิดว่าคนอย่างเขาที่เป็นถึงเจ้าของสวนทุเรียนร้อยไร่ต้องมาช่วยตัวเองแบบนี้ เพราะมีผู้หญิงมากมายในอำเภอต่อแถวขึ้นเตียงกับเขายาวเหยียด เรียกได้ว่าแค่กระดิกนิ้วเรียกพวกเธอก็เสื้อผ้าหลุดแล้ว แต่ไม่มีใครเลยที่ทำให้เขารู้สึกอยากได้เท่าเด็กคนนี้

“พรุ่งนี้เธอไม่รอดแน่"

รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏบนใบหน้าหล่อคม เมื่อแผนการบางอย่างก่อตัวขึ้นในหัว เข้าถ้ำเสือมาแล้วอย่าคิดว่าจะรอดออกไปง่ายๆเด็กน้อย...