บททั้งหมดของ รักแท้ของเศรษฐีพันล้าน: บทที่ 11 - บทที่ 20

มุมมองของคาริสซ่าพอฉันถึงห้องก็รีบตรงไปอาบน้ำทันที ฉันต้องการพักผ่อนเพราะเหนื่อยจากการเดินเล่นกับร็อกซี่มาทั้งวัน ขอบคุณสวรรค์ที่พรุ่งนี้ยังเป็นวันอาทิตย์ ฉันวางแผนว่าพรุ่งนี้จะทบทวนบทเรียนและพักผ่อนสักหน่อยฉันตัดสินใจอาบน้ำก่อนเพื่อให้สดชื่น หลังจากอาบเสร็จก็แค่ใช้ผ้าขนหนูเช็ดตัวแล้วเดินออกมาและเพราะฉันรู้ว่าฉันอยู่ในห้องตามลำพัง ฉันจึงเคยชินกับการเดินเปลือยออกจากห้องน้ำเพื่อไปเอาเสื้อผ้าที่ตู้เสื้อผ้าแบบวอร์กอิน ฉันทำแบบนี้ประจำเพราะไม่ชินกับการเอาเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำพอฉันเดินออกมาจากห้องน้ำก็ต้องตกใจที่เห็นเกเบรียลนั่งอยู่บนโซฟา ฉันไม่รู้ว่าควรจะปิดบังส่วนไหนก่อนดี ฉันตื่นตระหนกและไม่รู้ว่าควรต้องทำยังไงฉันควรกลับเข้าไปในห้องน้ำหรือตรงไปหยิบเสื้อผ้าเลยดี?พอฉันมองเกเบรียล ก็เห็นว่าเขากำลังจ้องฉันอย่างไม่วางตา เขายืนขึ้นและเดินเข้ามาหาฉันพร้อมกับแววตาหลงใหล สายตาที่เขาจ้องมองมาร้อนแรงมากราวกับจะเจาะทะลุจิตใจของฉันได้“ขะ...ขอ...ขอโทษ... ขอโทษค่ะ” ฉันพูดตะกุกตะกัก “ฉัน... ฉันไม่รู้ว่าคุณอยู่ในห้องของฉัน” ฉันพูดอย่างเขินอาย คิดจะวิ่งกลับไปที่ห้องน้ำแต่เขาก็คว้าเอวขอ

มุมมองของอาร่าที่ยอร์ก ซิตี้ฉันเหม่อมองออกไปในความว่างเปล่า หลายสิ่งหลายอย่างรบกวนจิตใจฉัน ฉันไม่คิดเลยว่าเรื่องพวกนี้จะเกิดขึ้นกับฉันไอ้กัสตองผู้จัดการหน้าด้านที่ฉันไว้ใจอย่างไร้ข้อกังขา จนถึงตอนนี้ยังไม่ส่งโปรเจกต์ดี ๆ ให้ฉันสักงานเลยเขาคงคิดที่จะขังให้ฉันเน่าอยู่ในอะพาร์ตเมนต์นี้และทำให้ฉันเป็นทาสกามของมัน ใช่ ทาสกามนั่นแหละในวันแรกที่เรามาถึงยอร์ก ซิตี้ เขาก็มอมเหล้าและฉวยโอกาสฉันแล้ว ฉันไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้กับฉันได้เขาบอกว่าดื่มพอหอมปากหอมคอเพื่อฉลองการมาถึงยอร์ก ซิตี้ของฉัน แต่ฉันเมา และเขาก็ลงมือทำเรื่องเสื่อมจิตที่ดูเหมือนจะวางแผนมานานแล้วกับฉัน เขาบอกว่าหลงใหลในตัวฉันมาสักพักแล้ว แต่หาทางลงมือไม่ได้เพราะเกเบรียลแฟนของฉันคอยเฝ้าฉันไม่ห่าง เขาเป็นผู้จัดการของฉันมาห้าปี อยู่เคียงข้างฉันในทุกการประกวด แถมยังจัดการตารางงานและสัญญาของฉันทุกครั้งที่ฉันมีแฟชั่นโชว์ด้วย เขารู้ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งในอาชีพและในชีวิตส่วนตัวของฉัน ฉันคิดว่าเขาเป็นเพื่อนแถมพ่อกับแม่ก็รู้จักเขา ฉันไว้ใจเขาเพราะฉันคิดว่าเขาเป็นคนดี นึกว่าเขาเป็นเกย์ นึกว่าเขาสนใจผู้ชาย แต่ฉันคิดผิด ตลอด

มุมมองของอาร่าฉันส่ายหน้าปฏิเสธ เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด กัสตองเริ่มน่ากลัวขึ้นเรื่อย ๆ จนฉันจำเขาคนเดิมไม่ได้อีกแล้ว เขาไม่เหมือนกัสตองที่ฉันเคยรู้จักเลยสักนิดเขาเอามือหนึ่งกระชากผมฉันและใช้อีกข้างตบฉันทันที เขายังชกเข้าที่ท้องจนฉันต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด เสียงร้องไห้ของฉันดังขึ้น ไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันต้องเจอกับเรื่องพวกนี้“จะทำไหม หรือจะให้ฉันซ้อมเธอให้ตายตรงนี้เลย?” เขาตวาดใส่เขายืนขึ้นและเดินแก้ผ้าไปมาต่อหน้าฉัน“เธอทำฉันหมดอารมณ์แล้ว เอาแต่ดราม่าอยู่ได้” จู่ ๆ เขาก็หันหน้ามาหาฉันและยิ้มเยาะ “ก็ได้ ยังไงก็ยังมีผู้หญิงคนอื่นอีกมากมายที่ให้ฉันนอนด้วยแถมยังใช้งานได้อีก ฉันจะไม่บังคับเธอแล้ว แต่ฉันจะส่งเธอไปขายตัวให้ผู้ชายคนอื่นแทนฉันจะได้ทำกำไรจากเธอ ฮ่าฮ่าฮ่า! อย่างน้อยเธอก็จะมีประโยชน์ แถมฉันได้ถอนทุนคืนจากเธอบ้าง” เขาเสริมด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยฉันมองเขาอย่างตกตะลึง รู้สึกไม่อยากเชื่อหู ฉันกลัวว่าเขาจะทำตามที่พูดจริง ๆ“ถ้ามีคนรู้ว่านางแบบชื่อดังจากแปซิเฟียและอดีตแฟนสาวของนักธุรกิจมหาเศรษฐี ตอนนี้กลายเป็นโสเภณีในยอร์ก ซิตี้ คนเขาจะว่ายังไงนะ? เธอได้ดังเป็นพลุแตกแน่” เขายัง

มุมมองของคาริสซ่า “เก้าโมงมันสายเกินไป คาริสซ่า” เขาตอบพร้อมขมวดคิ้ว“เดเลีย ทำไมถึงปล่อยให้คาริสซ่าไปมหาวิทยาลัยทั้งที่ยังไม่กินอะไร?” เกเบรียลถามเดเลียอย่างหงุดหงิด“อ่า... เอ่อ... ฉัน... ฉันขอโทษค่ะ คุณเกเบรียล” เดเลียพูดอย่างทำอะไรไม่ถูก“จากนี้อย่าปล่อยให้เธอไปมหาวิทยาลัยโดยที่ยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง” เขาพูดกับเดเลียเสียงเบาอย่างกับกลัวว่าฉันจะได้ยิน แต่ฉันก็ได้ยินอยู่ดี สงสัยหูฉันคงจะดีเป็นพิเศษ“ค่ะ คุณเกเบรียล” เดเลียตอบ พร้อมหันมามองฉัน “มาเถอะคาริสซ่า กินซะก่อน ถ้าเธอไม่กินเราก็ไม่ไป และตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอจะต้องกินอาหารเช้าที่นี่ก่อนไปมหาวิทยาลัย” เขาสาธยายยาวเหยียดฉันก็เลยทำได้แค่นั่งลงและเริ่มกิน แถมยังต้องรีบกินด้วยเพราะกลัวว่าจะสาย เวลาที่ฉันลงมาจากชั้นบนนั้นเป็นเวลาที่เราจะออกไปได้พอดีฉันนึกว่าเราจะตรงไปขึ้นรถเลย ไม่คิดว่าเกเบรียลจะยืนกรานให้ฉันกินอาหารก่อนออกจากบ้าน หลังจากที่ฉันกินเสร็จ เราก็ออกเดินทางทันที เกเบรียลกับฉันนั่งข้างกันที่เบาะหลัง ส่วนที่นั่งด้านข้างคนขับมีแอรอนเลขาส่วนตัวของเกเบรียลนั่งอยู่ที่ด้านหลังยังมีรถอีกคันขับตามมา นั่นคือบอดี้กา

มุมมองของคาริสซ่า “เธอนี่มันยุ่งไม่เข้าเรื่อง!” ไฮดี้สวนกลับ พลางคว้าผมของร็อกซี่คืนบ้างขณะเดียวกัน ลอเรน่า เปเรซหนึ่งในแก๊งเพื่อนของไฮดี้ ก็หันมาสนใจฉันแทนเธอจิกผมฉัน แล้วฉันก็จิกกลับ แรงของเราทั้งคู่ทำให้เราล้มลงไปกับพื้น คนอื่น ๆ ในแก๊งของพวกเธอหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้ว ต่างดูเหมือนจะชอบใจกับเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นไม่มีใครพยายามจะเข้ามาแยกพวกเราออกจากกันเลยแม้แต่คนเดียวสัก ผ่านไปสักพักฉันถึงได้รู้สึกว่ามีคนมาดึงฉันออก เขากระชากฉันกับลอเรน่าออกจากกันอย่างแรง คู่ร็อกซี่และไฮดี้ก็โดนเหมือนกันเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของมหาวิทยาลัยมาถึงและพวกเขาพาเราไปที่ห้องปกครองทันที “คราวนี้พวกเธอก่อเรื่องอะไรกันมาอีกล่ะ? ฉันจะโทรเรียกผู้ปกครองของพวกเธอ เพราะสิ่งที่พวกเธอทำมันไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ เลยนะ” เจ้าหน้าที่กล่าวอย่างโกรธจัด“ขอโทษค่ะ อาจารย์” ฉันพูดออกมาได้เท่านั้น“นังร่าน ฉันไม่เข้าใจเลยว่ามหาวิทยาลัยรับคนร่าน ๆ อย่างเธอเข้ามาได้ยังไง” ไฮดี้บ่นพึมพำ“ว่าใครร่าน? นางบ้า! คนเขาอยู่ของเขาดี ๆ แกนั่นแหละที่มาหาเรื่องก่อน” ร็อกซี่โต้กลับ พร้อมจะพุ่งเข้าใส่ไฮดี้อีกครั้ง“พอได้แล้ว!