All Chapters of รักแท้ของเศรษฐีพันล้าน: Chapter 1 - Chapter 10

มุมมองของอาร่าฉันนั่งไขว่ห้างอยู่ในสวน พลางยิ้มกับตัวเองขณะเหม่อมองไปในอากาศ ในที่สุดแผนของฉันก็สำเร็จโดยที่มีแม่เป็นผู้สมรู้ร่วมคิด ฉันอัดบุหรี่เข้าปอดก่อนจะพ่นควันออกมา ฉันหลับตาลงดื่มด่ำกับนิโคตินที่ไหลลงคอ พอบุหรี่มอด ฉันก็ขยี้มันลงในที่เขี่ยบุหรี่ตรงหน้าเกเบรียลขอฉันแต่งงานแล้วซึ่งฉันไม่มีทางเลือก ฉันปฏิเสธไม่ได้เพราะฉันเองก็รักเขา แต่ฉันยังไม่พร้อมที่จะแต่งงาน บ้านเขารวยมากและฉันรู้ว่าถ้าขอเลื่อนงานแต่งเพื่อไปทำตามความฝันอย่างการเป็นนางแบบก่อน เขาไม่มีทางเห็นด้วย เพราะงั้นเลยคิดแผนขึ้นมาก็คือในตอนที่ฉันไปทำตามความฝัน ฉันจะให้เขาแต่งงานกับน้องสาวของฉันไปก่อนใช่ นี่คือแผนของฉัน ฉันจะผูกมัดเกเบรียลไว้กับน้องสาวก่อน พอฉันพร้อมเมื่อไรก็จะดึงเขากลับมาในชีวิตได้ง่าย ๆ ไม่อย่างนั้นเขาอาจไปลงเอยกับผู้หญิงคนอื่นซะก่อนถ้าเป็นแบบนั้นฉันคงจะทวงเขากลับมายาก เพราะมีผู้หญิงหน้าไม่อายเต็มใจจะเปลื้องผ้ายั่วเกเบรียลวนเวียนอยู่รอบตัวเขาตั้งมากมาย และฉันไม่ยอมให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นแน่ เกเบรียลต้องเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น เพราะงั้นจนกว่าฉันจะพร้อมผูกมัดกับเขาเต็มตัว ฉันจะให้เขาผูกมัดกับน้องสา

มุมมองของคาริสซ่าฉันตื่นขึ้นมาตอนราว ๆ หกโมงเย็น ฉันรีบลุกขึ้นแล้วไปอาบน้ำทันที ฉันทำกิจวัตรเสร็จแล้วรีบแต่งตัว ในตอนที่ฉันเพิ่งแต่งตัวเสร็จก็ได้ยินเสียงคนเคาะประตูห้องพอดี ฉันรีบเปิดออกและเห็นสาวใช้อายุประมาณยี่สิบปลาย ๆ ในชุดยูนิฟอร์ม “คุณคาริสซ่าคะ อาหารเย็นพร้อมแล้วค่ะ คุณเกเบรียลกับคุณนายมอยร่ารออยู่ที่ห้องอาหารแล้ว พวกท่านกำลังรอคุณอยู่ค่ะ” เธอกล่าว“โอเคค่ะ ฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้เลย แล้วก็ช่วยอย่าเรียกฉันว่าคุณเลยนะคะ ฉันว่ามันเขินค่ะ แถมฉันคิดว่าเราอายุพอ ๆ กันด้วย” ฉันพูดอย่างยิ้ม ๆ “ว่าแต่คุณชื่ออะไรคะ?” ฉันถาม“โอ๊ย ไม่ได้ค่ะ คุณนายมอยร่ากับคุณเกเบรียลคงไม่พอใจถ้าฉันไม่เรียกคุณว่าคุณ คุณเป็นภรรยาของคุณเกเบรียล เพราะงั้นเราควรเรียกคุณว่าคุณอยู่แล้วค่ะ” เธออธิบาย “แล้วฉันชื่อลิซ่า วอล์คเกอร์ค่ะ เป็นหนึ่งในสาวใช้ของบ้านนี้ ถ้าคุณต้องการอะไร บอกฉันได้เลยนะคะ” เธอตอบพร้อมรอยยิ้มฉันยิ้มให้เธอและไม่ได้พูดอะไรอีก เราเริ่มเดินไปทางห้องทานอาหาร ขณะที่เดินไป ฉันก็มองไปรอบ ๆ พยายามจดจำส่วนต่าง ๆ ของบ้านที่เราเดินผ่าน ฉันรู้สึกเหมือนอาจจะหลงทางได้ง่าย ๆ เพราะบ้านหลังนี้ใหญ่โตมาก แถมย

มุมมองของคาริสซ่าเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ฉันย้ายเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์ของเกเบรียลเป็นเวลาเกือบเดือนแล้ว พ่อแม่ของสามีดูแลฉันดีมากฉันรู้สึกว่าพวกเขาเปิดใจรับฉัน ป้ามอยร่าใจดีมาก ฉันมักจะใช้เวลาอยู่กับเธอในสวนของคฤหาสน์ตอนที่ไม่มีเรียน ฉันช่วยดูแลบรรดาต้นไม้ที่เธอปลูกเอาไว้ ป้ามอยร่ารักต้นไม้มาก ในขณะที่ลุงราล์ฟมักจะหมกตัวอยู่ในห้องหนังสือส่วนเกเบรียล สามีของฉันก็ไม่ได้กลับบ้านมาเกือบเดือนแล้ว ตั้งแต่ที่เขากับฉันมีปากเสียงกันในห้องวันนั้น ฉันก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย ป้ามอยร่าบอกว่าเขายุ่งอยู่กับงาน บางครั้งก็นอนที่ที่ทำงานหรือที่คอนโดส่วนตัว อันที่จริงฉันก็ดีใจที่ไม่ต้องเจอเกเบรียลเพราะเขาน่ากลัว ร็อกซี่และโรนัลด์อยู่กับฉันตลอดเวลาอยู่ที่มหาวิทยาลัย ถึงเราจะเรียนกันคนละสาขา แต่นั่นก็ไม่ใช่อุปสรรคในมิตรภาพของเราฉันไม่เคยกลับไปที่บ้านของฉันอีกเลยนับตั้งแต่ที่ทะเลาะกับแม่ ฉันไม่ได้ติดต่อไปหาพวกเขาอีกแล้ว ล่าสุดที่ฉันได้ยินคืออาร่าเดินทางไปยอร์ก ซิตี้แล้วฉันยังคงขมขื่น รู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าสำหรับพวกเขาเลย บางทีฉันอาจแค่ต้องอดทนเรียนให้จบ ฉันต้องโฟกัสเรื่องการเรียนเพื่อที่จะได้เลี้ยงดูต

มุมมองของคาริสซ่าในเช้าวันรุ่งขึ้น แสงแดดสาดส่องผ่านช่องว่างของม่านเข้ามากระทบใบหน้าทำให้ฉันตื่นขึ้น พอมองดูเวลาที่โต๊ะข้างเตียงก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าตอนนี้แปดโมงเช้าแล้วตอนที่ฉันพยายามจะขยับตัวลุกขึ้นกลับรู้สึกปวดระบมไปทั่วทั้งตัว โดยเฉพาะตรงช่วงหว่างขา ฉันจำสิ่งที่ฉันกับเกเบรียลทำกันเมื่อคืนนี้ได้ เขาทำจนเกือบเช้า ทำเหมือนไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ฉันไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเผลอหลับไปเพราะความเหนื่อยอ่อนตอนไหนฉันจับศีรษะเพราะรู้สึกวิงเวียนแต่ก็กัดฟันทนฝืนตัวเองลุกขึ้น ฉันเดินกะเผลกไปที่ห้องน้ำเพื่อทำความสะอาดร่างกาย ฉันนั่งลงบนโถส้วมเพื่อปัสสาวะ แต่ก็ต้องหลับตาลงเมื่อรู้สึกถึงความเจ็บแสบรุนแรงที่ช่องคลอด ดูเหมือนบริเวณนั้นของฉันจะได้รับบาดเจ็บซะแล้วหลังจากทำกิจวัตรในห้องน้ำเสร็จ ฉันก็ค่อย ๆ เดินกลับไปที่เตียง แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าเตียงของฉันยับเยินแค่ไหน พอฉันดึงผ้าห่มออกก็ต้องตาโตตอนได้เห็นรอยเลือดบนผ้าปูที่นอน ฉันรีบไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อเอาผ้าปูมาเปลี่ยน แต่พอรู้สึกแสบที่หว่างขาแถมยังรู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นไข้ ฉันเลยตัดสินใจจะใช้ผ้าห่มคลุมรอยเลือดเอาไว้ก่อน เอาไว้พอรู้สึกดีขึ้น

มุมมองของคาริสซ่า“เธอช้อปปิ้งไปเลยนะเพื่อน ฉันออกมาเป็นเพื่อนเธอเฉย ๆ” ฉันตอบพร้อมรอยยิ้ม“ไม่เอาน่า วันนี้ฉันเลี้ยงเอง อยากซื้ออะไรก็ซื้อเลย เดี๋ยวเจ๊จัดให้” เธอตอบพร้อมรอยยิ้มกว้าง“โอ๊ย ไม่เอาหรอก ๆ ฉันมีทุกอย่างหมดแล้ว พ่อแม่สามีของฉันซื้อให้ฉันหมด” ฉันบอกเธอ“เธอนี่โชคดีที่มีพ่อแม่สามีแบบนี้นะ พวกเขายอมรับเธออย่างหมดใจเลย ฉันหวังว่าจะได้มีแบบนั้นบ้างจัง หวังว่าพ่อแม่สามีให้อนาคตจะเป็นแบบนี้บ้าง แต่ขอไม่เอาสามีนิสัยแย่แบบของเธอนะ ฮิฮิ” เธอพูดพร้อมหัวเราะคิกคักฉันหัวเราะกับสิ่งที่เธอพูด แต่ไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไร ไม่นานเราก็มาถึงห้างสรรพสินค้า สายตาของเหล่าผู้ชายที่เราเดินผ่านนั้นพากันมองมาอย่างเห็นได้ชัด เราแค่ไม่สนใจและเดินมุ่งไปจุดหมายของเรา เพราะเราชินกับการเป็นจุดสนใจแบบนี้อยู่แล้ว ในมหาวิทยาลัยก็มีหลายคนพยายามเรียกร้องความสนใจแต่โชคดีที่โรนัลด์อยู่กับเราตลอด ร็อกซี่ช้อปปิ้งจริงจังมาก เธอจะซื้อของให้ฉันด้วยแต่ฉันปฏิเสธ ฉันมีทั้งเสื้อผ้า กระเป๋า และรองเท้าตั้งเยอะแล้ว คุณป้ามอยร่าพาฉันไปช้อปปิ้งตลอด เธอบอกว่าตื่นเต้นที่จะได้ซื้อเสื้อผ้าให้ฉัน เพราะตอนนี้ฉันเป็นเหมือนลูก