บททั้งหมดของ รักแท้ของเศรษฐีพันล้าน: บทที่ 21 - บทที่ 30

30

บทที่ 21

มุมมองของคาริสซ่า ด้วยอิทธิพลของเกเบรียลและโจนาธาน ทำให้ไฮดี้และลอเรน่าถูกไล่ออกจากมหาวิทยาลัยไปเวลาเดียวกันข่าวที่ว่าเกเบรียลกับฉันแต่งงานกันก็แพร่สะพัดไปทั่วมหาวิทยาลัยอย่างกับไฟลามทุ่งความคิดเห็นที่ทุกคนมีต่อเรื่องนี้ก็แตกต่างกันไป นักศึกษาบางคนตกใจ บางคนอิจฉา ในขณะที่บางคนก็ดูจะยินดีกับเราจริง ๆ ฉันกลายเป็นคนดังของมหาวิทยาลัย และฉันก็สังเกตเห็นว่าบางคนจงใจหลีกเลี่ยงฉันด้วยการเดินหลบไปอีกทางเกเบรียลจะขับรถมาส่งและมารับฉันถึงชั้นเรียนด้วยตัวเองถ้าเขาพอมีเวลา ฉันก็ไม่รู้จะนิยามความสัมพันธ์ของเรายังไงดี สถานการณ์ที่เรากำลังเผชิญอยู่ทั้งแปลกและไม่มีคำจำกัดความ แถมเขาก็ไม่เคยทำอะไรให้ชัดเจนด้วยที่บ้าน เราก็ใช้ชีวิตกันอย่างคู่สามีภรรยาจริง ๆ มีบางคืนที่เขาไม่กลับบ้านเพราะติดงาน ซึ่งฉันก็เข้าใจดีมอยร่ากับราล์ฟเพิ่งกลับจากทริปเที่ยวต่างประเทศระยะยาว มอยร่าดีใจมากที่เห็นฉันกับเกเบรียลเข้ากันได้ดี ราล์ฟเองก็รู้สึกแบบเดียวกัน แถมถึงกับล้อว่าเราจะมีหลานให้เขาเร็ว ๆ นี้ด้วยพวกเราทำได้เพียงยิ้มเขิน ๆ กลับไป วันหนึ่งฉันกับมอยร่ามาที่สวน และเปิดใจคุยกันไปตามประสาเรา“หนูรู้ไหม การไ
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 22

“นั่นแหละ พอฉันเห็นพฤติกรรมแบบนั้น ฉันก็ทำนายตอนจบได้แล้ว” โรนัลด์เสริม“งั้นก็แย่แล้วสิ” ร็อกซี่อุทาน เสียงของเธอเต็มไปด้วยความกังวล “ถ้าเกิดว่า... ถ้าเกิดว่านี่เป็นวิธีแก้แค้นของเกเบรียลล่ะ? ฉันจะช็อกนะ ภาวนาให้ฉันคิดผิดเถอะ”“ใช่เลย! ก็นั่นแหละที่กวนใจฉันมาตลอด” โรนัลด์เห็นด้วย พลางโน้มตัวเข้ามาใกล้ “ฉันไม่เคยไว้ใจเลยที่จู่ ๆ เขาก็มาใจดีกับคาริสซ่าแบบนี้ มันเหมือน... เขาวางแผนอะไรไว้”“พระเจ้า ขอให้พวกเราคิดผิดเถอะ แค่คิดว่าเรื่องนี้จะทำให้คาริสซ่าปวดใจ ฉันก็รู้สึกแย่แล้ว” ร็อกซี่ตอบ อย่างกังวล“เพราะงั้นเราถึงต้องเตรียมพร้อมเอาไว้ไงล่ะ เฮ้ย เดี๋ยวนะ โจนาธาน พี่ชายเธอสนิทกับเกเบรียลไม่ใช่เหรอ? ฉันว่าเธออาจจะลองถามเขาเรื่องแผนการของเกเบรียลได้นะ” ร็อกซี่ส่งเสียงโอดโอย “โหย เธอรู้ว่าฉันกับโจนาธานไม่สนิทกัน““ที่ว่าไม่สนิทนี่หมายความว่ายังไง? เขาเป็นพี่ชายเธอนะ แถมยังขับรถรับส่งเธอที่มหาวิทยาลัยทุกวันอีก” โรนัลด์แจง“ไม่รู้สิ ฉันแค่ไม่เข้าใจเขา เขาอารมณ์แปรปรวนซะยิ่งกว่ารถไฟเหาะเป็นวัยทองซะอีก”โรนัลด์ระเบิดเสียงหัวเราะ “เดี๋ยวนะ เขาเป็นคนยังไงกันแน่? เขาดูฮอตขนาดนั้น แล้วเธอจ
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 23

“กลับบ้าน” โจนาธานพูดเสียงขึงขัง เขามองเขม็งไปที่โรนัลด์ซึ่งกำลังจ้องร็อกซี่อยู่ แล้วก็ดูโกรธกว่าเดิมอารมณ์ของโจนาธานเข้าใจได้ยาก บางครั้งเขาก็ใจดี แต่ส่วนใหญ่ก็จะหงุดหงิด เขาอารมณ์แปรปรวนยิ่งกว่าผู้หญิงซะอีก “โอ๊ย! ไม่เอาน่า! ฉันกับโรนัลด์ยังคุยกันไม่จบเลย พี่นี่ตัวขัดความสุขจริง ๆ” ร็อกซี่พูดอย่างฉุนเฉียว เธอรีบลุกขึ้นยืนและเดินกระทืบเท้าออกไปเธอรู้สึกรำคาญจนไม่ได้กล่าวลาโรนัลด์ ตั้งใจว่าจะส่งข้อความหาเขาทีหลัง……มุมมองของคาริสซ่า ฉันยืนทำใจอยู่หน้าสำนักงานของพ่อมาสักพักหนึ่งแล้ว ฉันมาที่นี่แทนที่จะกลับบ้าน เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเจอแม่ ความเจ็บปวดจากการที่เราทะเลาะกันครั้งก่อนยังเป็นแผลสดสำหรับฉัน“สวัสดีค่ะพ่อ” ฉันกล่าวทักทายพลางก้าวเข้าไปข้างในเขากำลังจมอยู่กับกองเอกสารบนโต๊ะทำงาน ฉันขยับจะเข้าไปจูบแก้มเขาแต่หยุดชะงักกลางคัน จังหวะไม่ดีเลย เขาเงยหน้าขึ้น ใบน่าดูบึ้งตึง ไร้ความอบอุ่นอย่างที่เคยมี‘ตอนนี้แม้แต่พ่อก็ไม่รักฉันแล้วงั้นเหรอ?’ ฉันสงสัย“มาได้สักทีนะ คาริสซ่า ต้องการอะไร?” เขาถาม น้ำเสียงของเขาดูเป็นทางการอย่างมาก“หนูคิดถึงพ่อค่ะ” ฉันพูด เสียงเบาราวกับคำพ
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 24

มุมมองของคาริสซ่า เวลาผ่านไปหนึ่งปีแล้วตั้งแต่เกเบรียลกับฉันเริ่มอยู่ด้วยกัน เป็นหนึ่งปีของความสุขที่ไม่คาดคิด เรื่องระหว่างเราลงตัวไปเสียทุกอย่างเมื่อถึงช่วงปิดเทอม ฉันกับร็อกซี่และโรนัลด์จึงวางแผนว่าจะไปเดินห้างด้วยกันเรากำลังหัวเราะและพูดคุยกันที่ร้านกาแฟ บรรยากาศก็สบายอกสบายใจ เมื่อจู่ ๆ ร็อกซี่ก็เงียบไป ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่ร้านอาหารหรูฝั่งตรงข้ามลาน“เพื่อน” เธอพูดเสียงเบาลง “นั่น... เกเบรียลกับ... อาร่าไม่ใช่เหรอ?”หัวใจของฉันหล่นวูบ “อะไรนะ? ที่ไหน?” ฉันถาม ความหวาดหวั่นเย็นยะเยียบแผ่ซ่าน“ตรงนั้นไง” เธอกระซิบพยักหน้าบุ้ยใบ้ “ตรงข้ามกับเราเลย”“ไม่เอาน่าร็อกซี่ อย่าล้อเพื่อนเล่นแบบนั้นสิ ตรงไหนกันแน่?” โรนัลด์คะยั้นคะยอ พลางโน้มตัวไปข้างหน้า“ตรงนั้นไง ผู้หญิงชุดสีแดงกับผู้ชายที่ใส่สูทสีน้ำเงิน ดูให้ดีสิใช่พวกเขาไหม? อาร่ากลับมาที่แปซิเฟียตั้งแต่เมื่อไหร่?” คำพูดของร็อกซี่ฟังดูไม่อยากจะเชื่อฉันแทบลืมหายใจ โลกดูเหมือนจะหยุดหมุน เมื่อฉันตระหนักได้ว่าเป็นพวกเขาจริง ๆ ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าน้ำตาไหลจนกระทั่งรู้สึกถึงความร้อนผ่าวบนแก้ม“เพื่อน ทำใจเย็น ๆ ไว้นะ” ร็อกซี่รีบ
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 25

มุมมองของคาริสซ่า เสียงเคาะเบา ๆ ปลุกฉันจากการหลับ ฉันฝืนลุกขึ้นจากเตียงแล้วไปเปิดประตู ก่อนจะเห็นลิซ่า หนึ่งในแม่บ้านยืนอยู่ที่โถงทางเดิน“สายัณห์สวัสดิ์ค่ะคุณคาริสซ่า คุณผู้หญิงมอยร่าให้มาแจ้งว่าว่าอาหารค่ำพร้อมแล้วค่ะ” เธอกล่าว สายตาเธอจ้องมองใบหน้าฉันเนิ่นนาน และฉันก็รู้ว่าเธอเห็นอะไร ดวงตาที่บวมเป่ง ผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงไงล่ะ“ช่วยบอกท่านว่าฉันยังไม่หิวได้ไหมคะ? ฉันเพิ่งทานอาหารที่ห้างกับร็อกซี่มาเอง” ฉันขอร้องเธอ คำพูดติดอยู่ในลำคอ น้ำเสียงฟังดูเศร้าอย่างเห็นได้ชัด“ได้ค่ะ” เธอตอบอย่างอ่อนโยน แล้วหันหลังเดินจากไปฉันกลับไปที่เตียง ความเงียบของห้องกดดันฉัน จิตใจของฉันกลวงโบ๋ ฉันจำเป็นต้องเจอเกเบรียล เราต้องคุยกัน……แสงยามเช้าสาดส่องผ่านผ้าม่าน ในขณะที่อีกด้านหนึ่งของเตียงถูกปล่อยทิ้งไว้ ความว่างเปล่านั้นทำให้เจ็บปวดทั้งกายใจความริษยาเต้นเร่าอยู่ในท้องฉัน ในใจเกิดภาพที่ชัดเจนขึ้นภาพหนึ่ง คือภาพที่เกเบรียลอยู่กับอาร่าเป็นเพราะวันนั้นมอยร่ากับราล์ฟออกไปข้างนอกกัน จึงไม่มีใครสังเกตเห็นความทุกข์ของฉัน คนงานเดินไปเดินมาในบ้านโดยไม่ได้รับรู้อะไร เว้นแต่ลิซ่าที่ตอบรับคำขอของฉันอ
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 26

ปลายนิ้วของคาริสซ่าจับปากกา มือของเธอสั่นเทา เธอเขียนชื่อตัวเองลงตรงบรรทัดนั้นแต่ตัวอักษรกลับเลือนรางด้วยน้ำตาที่เปื้อนบนกระดาษเกเบรียลรวบรวมเอกสารขึ้นมาใส่กลับเข้าไปในซองโดยไม่พูดอะไรเลย เขาหันหลังเดินออกไปแต่ดวงตาของเขาและเธอกลับสบกันเพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะเขาจะเดินออกไปจริง ๆความเงียบหลังจากที่เขาออกไป ช่างชวนอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก คาริสซ่านั่งอยู่บนขอบเตียง ในห้องกว้างนั้นมีเพียงเสียงของเธอที่กำลังสะอื้นไห้และหายใจอย่างกระเสือกกระสน ราวกับบรรยากาศภายในห้องถูกแทนที่ด้วยความโศกเศร้ามหาศาลในที่สุด สัญชาตญาณอันเยือกเย็นก็ผลักให้เธอลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง ผู้หญิงในกระจกช่างดูแปลกหน้า ดวงตาของเธอแดงก่ำ ใบหน้าซีดและเป็นปื้นแดง หญิงสาวยกมือขึ้นปาดน้ำตา ฝืนหายใจด้วยร่างกายที่สั่นเทาหลังจากตั้งสติได้ เธอก็คว้ากระเป๋าสะพายใบโปรดแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างเหม่อลอยเธอเคลื่อนตัวไปตามโถงกว้างใหญ่ของคฤหาสน์โดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็นเธอเลย บรรดาคนรับใช้กำลังยุ่งง่วนกันอยู่ พวกการ์ดก็คอยสอดส่องดูแลบริเวณนอกคฤหาสน์ ไม่ใช่ภายในคฤหาสน์ที่กำลังพังทลายลง เธอไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน รู้เพียงว่าเธ
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 27

ร็อกซี่พุ่งพรวดผ่านประตูอัตโนมัติของโรงพยาบาลเข้ามาด้วยสภาพหายใจหอบ เธอไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อเห็นโรนัลด์อยู่ตรงพื้นที่รอสำหรับผู้มาเยี่ยม เธอก็เดินเข้าไปหาเขาด้วยท่าทีตระหนกกังวล"โรนัลด์" เธอเอ่ยเรียกแล้ววิ่งเข้าไปหาเขา "เกิดอะไรขึ้น? ใครเป็นอะไร?""คาริสซ่าน่ะ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงต่ำและตึงเครียด “เธอเป็นลมไป ตอนที่อยู่สวนสาธารณะ เธอโทรมาหาฉัน ร้องไห้สะอึกสะอื้น… แทบจะพูดไม่เป็นคำ พอฉันไปถึง เธอก็เป็นลมล้มใส่ฉันแล้ว”ดวงตาของร็อกซี่พร่ามัวด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอ ความหวาดกลัวเย็นเยียบแล่นลงสู่ท้องน้อย เธอรู้ว่าคาริสซ่าใจสลาย แต่ถึงขั้นเป็นล้มพับไปแบบนี้เลยหรือ? คนคนหนึ่งจะทนไหวได้มากแค่ไหนกันเชียว“ฉันก็เลยขับรถพาคาริสซ่าตรงมาที่นี่” โรนัลด์พูดด้วยน้ำเสียงตึงเครียดเจือความกังวลที่มิอาจควบคุมได้ เขาเดินไปมาอย่างกระสับกระส่าย “หมอยังตรวจหล่อนอยู่เลย พระเจ้า ร็อกซ์ เธอต้องเห็นคาริสซ่า… หล่อนตัวซีดอย่างกับศพเลย”"อะไรนะ?" ร็อกซี่พรวดออกมาเบา ๆ เธอรู้สึกสับสนไปหมด “แต่คาริสซ่าไม่เคยมีปัญหาสุขภาพเลยนะ ต้องเป็นเพราะตกใจกับเรื่องที่เห็นเมื่อวานจนรับไม่ไหวแน่”“ฉันเองก็ไม่รู้” โรนัลด์
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 28

“คุณหมอแอสเตอร์ ผมมีเรื่องอยากขอร้องครับ” โรนัลด์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “คุณช่วยเก็บข้อมูลการรักษาของคาริสซ่าไว้เป็นความลับได้ไหมครับ? รบกวนช่วยอย่าบันทึกการรับรักษาของเธอในแบบที่คนภายนอกสามารถเข้าถึงได้ หรือแม้แต่ในระบบภายในก็ด้วย ช่วยอย่าใส่ชื่อของเธอลงในฐานข้อมูลได้ไหมครับ?”“คุณโรนัลด์ นั่นอาจจะเกินไปนะครับ แถมยังเป็นการละเมิดกฎระเบียบของโรงพยาบาลด้วย” หมอแอสเตอร์ตอบ เขาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกสิ้นหวังที่พลันก่อตัวขึ้นในสายตาของโรนัลด์ ท่าทีของเขาจึงนุ่มนวลขึ้น “แต่ดูจากสถานการณ์ตอนนี้ ผมจะดูให้ว่าเราสามารถทำอะไรได้บ้างแล้วกันครับ เดี๋ยวผมจะไปเสนอพูดคุยกับฝ่ายบริหารเองครับ”"ขอบคุณครับ คุณหมอแอสเตอร์ ถ้างั้นผมขอฝากความหวังไว้กับคุณหมอด้วยนะครับ ช่วยยื้อเวลาชีวิตเธอให้นานขึ้นทีเถอะนะครับ"“นั่นเป็นเรื่องที่ผมต้องทำอยู่แล้วครับ คุณโรนัลด์ ด้วยแรงศรัทธาต่อพระเจ้า ทุกสิ่งล้วนเป็นไปได้นะครับ” คุณหมอแอสเตอร์ตอบเช่นนั้นเวลาหนึ่งทุ่ม คาริสซ่าถูกย้ายไปยังห้องส่วนตัว เธอยังคงหมดสติ สายให้น้ำเกลือและสายเครื่องแสดงผลพันร่างเล็กจนยุ่งเหยิง หน้ากากออกซิเจนครอบปากและจมูกของเธอ เสียงฟ่อเป็นจังห
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 29

มุมมองของเกเบรียลผมอยู่ที่บาร์ยอดนิยมแห่งหนึ่งที่เป็นของไคล์ เฮอร์นันเดซ เขาเป็นเพื่อนของผมและเป็นนายแบบชื่อดังด้วยตอนนี้ผมอยู่กับพวกแอนดี้ โลเปซ, ไคซ์ คิงและโจนาธาน ทุกคนร่ำรวยพอ ๆ กัน มีแค่มาร์คที่ไม่ได้มาเพราะเขาบอกว่ายุ่งมากผมดื่มเครื่องดื่มของตัวเองจนหมด ระหว่างนั้นเพื่อน ๆ ก็เล่นหยอกล้อกัน หัวเราะเหมือนเด็ก ๆ และคุยกันเรื่องไร้สาระสารพัดผมแทบไม่ได้ร่วมวงด้วยเลยเพราะอารมณ์ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ความคิดของผมวนเวียนอยู่แต่กับเรื่องของคาริสซ่าตลอดเวลา ผมไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ตอนนี้ผมควรดีใจจนลิงโลดแล้วสิ แผนของผมมันได้ผลแล้วแท้ ๆอาร่ากลับมาแล้ว อนาคตที่เราฝันไว้ร่วมกันก็อยู่แค่เอื้อม แล้วทำไมผมถึงรู้สึกว่างเปล่าแบบนี้? ทำไมเรื่องของคาริสซ่าถึงทิ่มแทงผมขนาดนี้? ผมต้องยอมรับว่า…ผมเคยมีความสุขที่ได้อยู่กับเธอจริง ๆแล้วทำไมถึงรู้สึกเหมือนว่าผมเป็นคนที่ทำผิดเสียเอง? ทุกความทรงจำที่เห็นรอยน้ำตาของเธอมันทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดอยู่ในอก สัญชาตญาณแรกของผมคืออยากดึงเธอเข้ามากอดแต่ผมกลับไม่ได้ทำแบบนั้นผมต้องทำให้เธอเชื่อว่าผมไม่สนใจเธอ ว่าเมื่อปีก่อนผมเป็นฝ่ายที่ถูกทำร้าย ผมต้องพิสูจน์ว
อ่านเพิ่มเติม

บทที่ 30

“คุณคาริสซ่าเหรอครับ? เธอยังไม่กลับเลยครับ นายหญิงมอยร่าเป็นห่วงมาก ท่านรอคุณคาริสซ่าตลอดทั้งเย็นเลยครับ” การ์ดหน้าประตูตอบ“หมายความว่าไง เธอยังไม่กลับเหรอ? เธอออกไปตอนไหน?” ผมถามด้วยความรู้สึกตึงเครียด“ผมไม่แน่ใจครับคุณเกเบรียล การ์ดช่วงกะเช้าก็ไม่เห็นคุณคาริสซ่าออกไป แต่พวกเราตรวจสอบภาพบันทึกกล้องวงจรปิดแล้วครับ กล้องหน้าประตูจับภาพไว้ตอนที่คุณคาริสซ่าออกไปตอนบ่ายสองครับ”"เข้าใจแล้ว ขอบใจมาก” ผมตอบสั้น ๆ แล้วเดินออกมาผมเดินตรงไปที่บาร์ส่วนตัวของคฤหาสน์แล้วเทเครื่องดื่มแรง ๆ ผมเป็นห่วงคาริสซ่า นี่มันดึกแล้วแต่เธอยังไม่กลับมาเลย ผมก็เลยตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาเธอไม่มีแม้แต่เสียงสัญญาณรอสายด้วยซ้ำ มีแต่เสียงข้อความอัตโนมัติดังขึ้นเลยในทันที“โธ่เอ๊ย… คาริสซ่า เธอไปอยู่ที่ไหนกันแน่?” ผมพึมพำท่ามกลางความเงียบ ความกังวลตอนนี้กลายเป็นความหวาดกลัวอันเย็นเยียบในใจของผมผมเลื่อนดูรายชื่อในโทรศัพท์มือถือแล้วโทรหาอารอนผู้ช่วยมือขวาของผม เสียงรอสายดังขึ้นสามครั้งก่อนที่เขาจะรับ และเสียงของเขาก็เต็มไปด้วยความงัวเงีย"ครับ คุณเกเบรียล มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ?” เขาพูดอย่างสุภา
อ่านเพิ่มเติม
ก่อนหน้า
123
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status