Semua Bab บันทึกลับพี่เลี้ยงสาว: Bab 1 - Bab 9

ฉันชื่อซูเม่ย มีลูกอายุห้าเดือน ก่อนหน้านี้สามีของฉันเพิ่งตกงาน เขาซึมเศร้าและเอาแต่อยู่ในบ้านทั้งวันเพื่อหารายได้เสริมจุนเจือครอบครัว ฉันจึงต้องฝากลูกเอาไว้กับแม่สามีและออกหางานทำฟ้าไม่ทอดทิ้งคนดี ฉันเห็นว่าบ้านเศรษฐีหลังหนึ่งกำลังรับสมัครพี่เลี้ยงแรกเกิด เงินเดือนสูงมาก ตอนที่ฉันไปสมัครงาน คุณผู้หญิงของบ้านหลังนั้นกำลังอุ้มลูกน้อยนั่งอยู่บนเตียง ใบหน้าเต็มไปด้วยความทุกข์ใจ แต่แม่สามีของเธอกลับบ่นไม่หยุดว่า เป็นแม่ภาษาอะไร แม้กระทั่งน้ำนมยังไม่มีสักหยด ส่วนคุณผู้ชายของบ้านก็ยืนอยู่ด้านข้างอย่างเงียบ ๆ คุณผู้ชายคนนั้นรูปร่างสูงใหญ่ สวมแว่นตากรอบทอง ดูแล้วทั้งสุภาพและมีการศึกษาดี ฉันเดินเข้าไปในห้องอย่างเก้ ๆ กัง ๆ และรู้สึกว่าตัวเองไม่เข้ากับสถานที่ที่หรูหราแห่งนี้เลย“เธอคือซูเม่ยสินะ?” คุณผู้หญิงกวาดสายตามองฉันขึ้นลง ในตอนนั้นสายตาเธอก็หยุดอยู่ที่หน้าอกของฉัน “คนแนะนำบอกว่าเธอกำลังอยู่ในระยะให้นมบุตรใช่ไหม?”“ใช่ค่ะ” ฉันตอบรับเสียงเบา แม่สามีของเธอพุ่งตัวเข้ามาเปิดเสื้อผ้าของฉัน “ลูกชายของฉันเป็นหมอ เธอไปให้เขาตรวจหน่อยสิว่าน้ำนมของเธอมีปัญหาหรือเปล่า หลานชายของฉันจะด

อากาศเย็นเล็กน้อยสัมผัสผิวหนังเปลือยเปล่า ทำให้ร่างกายของฉันตึงเกร็ง พูดไม่ถูกว่าฉันกำลังหวาดกลัวหรือรอคอย ของเหลวเย็น ๆ หยดลงมาในจุดที่อ่อนไหวที่สุด ตัวฉันสั่นสะท้านอย่างอดไม่ได้ ริมฝีปากส่งเสียงคล้ายละเมอ ขาทั้งสองข้างที่อยู่ใต้ผ้าห่มบิดเกร็งขณะที่มืออุ่นร้อนกำลังสัมผัสเข้าที่ผิวหนังของฉัน ตรรกะและเหตุผลกำลังบอกฉันว่า นี่เป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องฉันลืมตาขึ้นเผชิญหน้ากับใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของคุณผู้ชาย“คุณกำลังทำอะไรคะ?” ฉันดึงเสื้อลงแล้วถามขึ้นด้วยความหวาดระแวงคุณผู้ชายกำลังถือขวดน้ำมันหอมระเหย สายตาจ้องมองมาทางฉัน น้ำเสียงดูบริสุทธิ์ใจ “ไม่ต้องตกใจขนาดนั้น ชิงชิงยังไม่ได้บอกเธอสินะ ฉันเป็นหมอ ฉันเห็นว่าน้ำนมของเธอมีปริมาณน้อยลงว่าปกติ ฉันจึงมาช่วยดูเรื่องการผลิตน้ำนม”ชายตรงหน้ามีท่าทางจริงจัง ฉันจึงลังเลไปเล็กน้อย หากน้ำนมฉันน้อยลง คุณผู้หญิงจะต้องหาแม่เลี้ยงที่มีน้ำนมมากกว่าฉันมาแทนที่ ฉันไม่อยากถูกไล่ออก ผู้ชายคนนั้นเห็นท่าทางลังเลของเธอ เขาจึงเสนอขึ้นว่า “เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ฉันรับประกันว่า หากเธอไม่ยินยอม ฉันจะไม่สัมผัสร่างกายเธอเลย เพียงแค่มองดูว่ามีอะไรผิดปก

“อะไรเหรอคะ?”“สามีของฉันเขาเป็นโรคไม่มีอสุจิ แต่ตัวเขาเองไม่รู้เรื่องนี้”ฉันชะงักไป “แล้วเด็กคนนี้…”คุณผู้หญิงหัวเราะเสียงเย็น “ฉันอยากมีลูกมาโดยตลอด เขาทำไม่ได้ แต่มีผู้ชายข้างนอกมากมายที่ทำได้”ฉันมึนงง ภายในสมองเต็มไปด้วยความสับสน ผู้หญิงตรงหน้าดูแล้วเป็นคนอ่อนโยน เอาใจใส่ แต่คาดไม่ถึงว่าเบื้องหลังของเธอนั้นจะมีความลับที่ยิ่งใหญ่ซ่อนอยู่ สามีที่โง่เขลา ไม่รู้เลยว่าเขากำลังเลี้ยงลูกของคนอื่นอยู่ ผู้หญิงคนนั้นหยิบกล้องวงจรปิดขนาดเล็กขึ้นมา แล้วพูดเสียงเย็นว่า “ฉันต้องการให้เธออัดคลิปตอนที่เขากำลังคุกคามเธอ หลังจากได้หลักฐานแล้ว ฉันจะหาทนายความให้เธอ และเรียกร้องขอค่าชดเชยให้”“หลักฐาน?” ฉันพูดซ้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “แต่ถ้าถูกจับได้ พวกเราจะทำยังไงดีคะ?” ฉันถามขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ ท้ายที่สุดแล้วหากผู้ชายคนนั้นรู้เรื่องนี้ ผลที่ตามมาก็ยากจะจินตนาการได้ เธอหัวเราะเสียงเย็นยะเยือก “เขาไม่มีทางจับได้ ฉันจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย เธอแค่ทำตามคำแนะนำของฉันก็พอ”หลายวันต่อมา เหมือนว่าช่วงนี้ผู้ชายคนนั้นจะงานยุ่งมาก ดังนั้นเขาจึงไม่ค่อยได้กลับมาที่บ้าน เดิมทีฉันคิดว

“แกพูดอะไรของแก?!” แม่สามีตวาดเสียงแหลม ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ “เด็กคนนั้น…ไม่ใช่หลานฉันเหรอ?”คุณผู้หญิงพูดอีกครั้งโดยไม่ปิดบัง “ใช่ เด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกของเขา”ในตอนนั้นคุณผู้ชายก็กลับมาถึงบ้านพอดี ทันทีที่เขาได้ยินคำพูดประโยคนั้นเขาก็หน้าซีดเผือดลง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นแดงก่ำขึ้นเหมือนกำลังระเบิด เขาชี้ไปที่หน้าของคุณผู้หญิง น้ำเสียงสั่นสะท้าน “เธอ เธอพูดว่าอะไร?”“ฉันบอกว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกคุณ” ใบหน้าเธอประดับด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย คุณผู้ชายมีใบหน้าบิดเบี้ยวทันที เหมือนเขากำลังโมโหอย่างสุดขีด เขาพุ่งตัวเข้าหาเธอแล้วตบหน้าอย่างแรง “นางแพศยา! คาดไม่ถึงว่าเธอจะกล้าหักหลังฉัน!”คุณผู้หญิงกุมใบหน้าของตัวเอง เธอกรีดร้องเสียงดังแล้วพุ่งตัวเข้าใส่เขา เธอใช้กรงเล็บยาวข่วนใบหน้าเขา แม่สามีคิดไม่ถึงว่าเรื่องมันจะบานปลายถึงขนาดนี้ เธอนิ่งค้างอยู่ที่เดิม ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดี ฉันขยับตัวชิดกำแพงมองดูคนทั้งสามที่มักจะทำตัวสูงส่ง แต่ตอนนี้พวกเขากำลังสู้กันโดยไม่สนใจภาพลักษณ์เลย ในตอนที่ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำตัวอย่างไร เสียงเด็กร้องก็ดังขึ้นจากห้องด้านข้าง ทุกคนต่างหยุดชะงักแว่นกรอบทอง

ฉันกลั้นลมหายใจ เสียงฝีเท้าของตำรวจหลายนายกำลังขยับเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ เสียงฝีเท้าที่เร่งร้อนดังก้องทั่วโถงทางเดิน ตำรวจส่งเสียงเร่งพรรคพวกของตน “มาที่นี่เร็ว! มีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นที่นี่!”ในที่สุดเสียงฝีเท้าของตำรวจก็หยุดลงที่ประตูหน้าห้องเด็กอ่อน ฉันสามารถได้ยินบทสนทนาของเขาได้อย่างชัดเจน “ห้องนี้ถูกล็อก มีคนอยู่ด้านใน” ฉันรีบลุกขึ้นยืน มือสั่นเทา เมื่อเปิดประตูออกไปก็เห็นตำรวจสองนายกำลังยืนอยู่ที่หน้าประตู แสงจากไฟฉายในมือเขาก็สาดมาที่ใบหน้าของฉัน“คุณไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?” ตำรวจคนหนึ่งถามฉันอย่างตื่นตระหนกฉันที่อุ้มเด็กอยู่ก็พยักหน้า ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “ไม่เป็นไรค่ะ…ประตูนี้ล็อกจากด้านใน”ตำรวจถอนหายใจอย่างโล่งอก จากนั้นก็ถามต่อว่า “ที่นี่เกิดอะไรขึ้นครับ? เมื่อครู่นี้พวกเราได้รับการแจ้งจากเพื่อนบ้านของพวกคุณ พวกเขาบอกว่าได้ยินเสียงทะเลาะและเสียงกรีดร้องรุนแรง” ฉันยังไม่ทันได้ตอบอะไร แต่กลับมีเสียงร้องดังจากห้องรับแขก ตำรวจคนหนึ่งพบอะไรบางอย่างเข้าแล้ว เขารีบตะโกนขึ้นว่า “มานี่เร็ว ตรงนี้มีคนได้รับบาดเจ็บ!”ฉันรีบตามตำรวจไปที่ห้องนั่งเล่นทันที ตอนที่ฉันเห็นภา